Eκείνο το βράδυ...

Εκείνο το βράδυ ήταν που έφυγε. Το μόνο που πήρε μαζί του ήταν μια μικρή βαλίτσα με λίγα ρούχα στοιβαγμένα άτσαλα μέσα. Αυτό ήταν. Δεν άντεχε άλλο αυτό που γινόταν ανάμεσά τους. Το ταξί έτρεχε στους βρεγμένους δρόμους της πόλης. Και οι σκέψεις του έτρεχαν.. Σε έναν άλλο χρόνο. Δεν μπορούσε όμως να τις φτάσει.. Να τις αγγίξει.. Ήταν εκείνη τη στιγμή που ευχήθηκε να ήταν παιδί. Να σκέφτεται απλά, να χαίρεται απλά. Όλη αυτή η πολυπλοκότητα της ζωής δεν ήταν για’κείνον. Τουλάχιστον δεν είχε φανταστεί τίποτα από όσα συνέβαιναν στη ζωή του. Το ταξί τον άφησε σε μια παραλία. Εκείνος το ζήτησε. Όχι ότι είχε κάποια ανάμνηση από εκείνο το μέρος, μάλλον μια αυθόρμητη κίνηση θα την έλεγε. Αφού στάθηκε λίγο δίπλα στο δρόμο, με τα αμάξια να περνούν λίγα εκατοστά δίπλα του, σήκωσε τη βαλίτσα και με αργά βήματα πάτησε πάνω στην άμμο. Έκατσε με την πλάτη στο βράχο. Και εκεί, τον πήρε ο ύπνος..

Εκείνη ξύπνησε το άλλο πρωί. Είχε καθυστερήσει για τη δουλειά. Όταν είδε ότι κανείς δεν κοιμόταν δίπλα της δεν ανησύχησε. Πίστεψε ότι θα είχε φύγει νωρίτερα για δουλειά. Πολλή η κούραση στο γραφείο. Η διευθύντρια να της φωνάζει, τα αρπακτικά να γλυκοκοιτούν τη θέση της και ο μαλάκας από απέναντι ως συνήθως να της την πέφτει. Τον πήρε στο κινητό 2-3 φορές. Δεν το σήκωνε. Και πάλι δεν ανησύχησε τόσο. Φαντάστηκε ότι είχε πολλή δουλειά. Ήταν σίγουρη πως κάποια στιγμή που θα χαλάρωνε θα την έπαιρνε εκείνος. Η ώρα ήταν 7.30. Γαμώτο! Πάλι υπερωρίες..!

Η παραλία ήταν το καλύτερο μέρος που θα μπορούσε να είχε διαλέξει για να σκεφτεί. Το κύμα που έσκαγε απαλά, σε συνδυασμό με τις φωνές των ταξιδιάρικων πουλιών βοήθησαν τη σκέψη του να φτάσει τόσο μακριά που ούτε εκείνος δεν αναγνώριζε τις ίδιες του τις αναμνήσεις. Κάποια στιγμή αποφάσισε ότι μάλλον είχε σκεφτεί αρκετά. Πράγμα που δεν είχε ξανακάνει τόσο πολύ και συνεχόμενα. Σηκώθηκε. Είχε μουδιάσει ολόκληρος. Αλλά μπροστά στο μούδιασμα της ψυχής του αυτό δεν ήταν τίποτα. Το νερό της θάλασσας είχε ένα βαθύ μπλε χρώμα. Το χρώμα των μυστικών. Το κοίταξε λίγο και ένιωσε πόσο ήθελε να το νιώσει. Σα να τον φώναζε. Δεν μπορούσε να αντισταθεί. Αρχικά στα πόδια του. Και ύστερα σε όλο του το κορμί..

Ήταν αργά όταν γύρισε σπίτι. Είχε κ όλας νυχτώσει. Δεν τον βρήκε. Δε γίνεται να συμβαίνει αυτό. Και τότε ήταν που το κατάλαβε… «Μα που είσαι; Σ’αγαπώ…!Πότε θα το καταλάβεις…;»,φώναξε και η φωνή της ακούστηκε μέχρι τη θάλασσα…

(Ήταν μια πρωτοβουλία του streetspirit)

Next : Μathilde,Padrazo

Το ερωτηματολόγιο του Προυστ:

...κατα παραγγελία Μathilde&Shoorty

1 Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Nα τα έχω καλά με τον εαυτό μου και τη ζωή

2 Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η σκέψη ότι θα τον δω.

3 Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Σήμερα, με τις βλακείες που λέμε(και κάνουμε) με την αδερφή μου, ως συνήθως.

4 Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι

Οι διαφόρων ειδών αντιφάσεις

5 Το βασικό ελάττωμά σας;

Θα κάνω αυτό που θέλω!.-

6 Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Συναισθηματικά.

7 Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον ‘Ικαρο

8 Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Η γλυκιά Αμελί

9 Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Σαντορίνη και Ισπανία

10 Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Νομίζω πως ο Πολ Γκάλικο,η Ζωρζ Σαρρή και ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν θα ήταν η κατάλληλη απάντηση.

11 Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να είναι τολμηρός

12 … και σε μια γυναίκα;.
Να είναι ανεξάρτητη
13 Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Υann Tiersen, Isaac Albeniz

14 Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
David Usher-Black black heart

15 Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Αγάπη από εφτά κούκλες-Πολ Γκάλικο

16 Η ταινία που σας σημάδεψε;
Οι ζωές των άλλων.

17 Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Νικόλαος Γύζης,Pablo Picasso

18 Το αγαπημένο σας χρώμα;
Βαθύ μπλε-θαλασσί


19 Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Ότι οι άλλοι εκτιμούν αυτό που είμαι και αυτό που τους δείχνω.

20 Το αγαπημένο σας ποτό;
Baily’s

21 Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για ότι ήθελα πολύ να κάνω και δεν έκανα.

22 Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Τα «δήθεν» άτομα.

23 Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να είμαι στον κόσμο μου και να ονειροπολώ κοιτώντας τα αστέρια :Ρ

24 Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο θάνατος γιατί σου στερεί αυτό το όμορφο πράγμα που λέγεται ζωή.

25 Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν δε θέλω να με πρήξουν οι γονείς μου και όταν δε μου μένει να κάνω τίποτα άλλο,παρά μόνο αυτό.

26 Ποιο είναι το μότο σας;
Δεν προλαβαίνω τη ζωή μου!!!!(ξερει η mathilde)

27 Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Από φυσικά αίτια όταν θα έχω ζήσει αρκετά για να μην φοβάμαι πια

28 Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Τίποτα.Απλά να μoυ ρίξει ένα χαμόγελο και τότε θα καταλάβαινα πολλά(για μένα)

29 Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας… : /


Next...
Εν Πλω, street spirit,kallitexnes

Κάτι συμβαίνει στον πλανήτη που έμεις μάλλον αγνοούμε-ή κάνουμε πως αγνοούμε.Το κλίμα συνεχώς αλλάζει,το φαινόμενο του θερμοκηπίου επιδεινώνεται,η τρύπα του όζοντος μεγαλώνει,τα δάση όλο και λίγοστεύουν,οι πάγοι στους πόλους λιώνουν,η ξηρασία απείλει ολοένα και περισσότερες περιοχές του πλανήτη ενώ ακραία καιρικά φαινόμενα κάνουν την εμφάνισή τους από το πουθενά..Μα πού είναι ο άνθρωπος μέσα σε όλα αυτά...;Σημερα στις 19:00 στο Μεγαρο Μουσικής και σε σινεμά στην Αθήνα μπορείτε να μάθετε τι συμβαίνει..Περισσότερες πληροφορίες εδώ: www.ecoweek.gr

Τεστάκι προσωπικότητας :)

You Are An INFP

The Idealist You are creative with a great imagination, living in your own inner world. Open minded and accepting, you strive for harmony in your important relationships. It takes a long time for people to get to know you. You are hesitant to let people get close. But once you care for someone, you do everything you can to help them grow and develop. You would make an excellent writer, psychologist, or artist.

What's Your Personality Type?

Παραμύθι για έναν ξένο

Μέρος VI

«To τέλος του παραμυθιού»

Έφυγε αμίλητος αλλά μέσα του ήξερε πως αυτό δεν μπορούσε και δεν ήθελε να το κάνει. Άλλωστε προτιμούσε να αγαπάει απλά και αγνά όπως ήξερε, παρά να μπει σε έναν τέτοιο τρόπο σκέψης. «Όχι…όχι…», έλεγε συνεχώς και όλο έπεφτε σε βαθύτερη περισυλλογή. Τη σκέψη του διέκοψε ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο. Ήταν η κοπέλα. «Γεια σου», του είπε. «Πραγματικά, η συζήτηση που είχαμε με βοήθησε πολύ να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο και τον εαυτό μου. Ένιωθα πολύ αλαζονική που έκανα τέτοιες σκέψεις. Κατάλαβα όμως ότι ποτέ δεν πρέπει να πάψω να αναρωτιέμαι…» Την κοίταζε… Αυτή η γνώριμη λάμψη και εκείνη η ενέργεια που έπαιρνε από αυτή… Ένα ρίγος τον διαπέρασε. Όχι, δεν ήταν τα κρύο του δάσους.. «Ανακάλυψα κάτι… Κάτι πολύ μεγάλο, εκείνο το βράδυ… Ανακάλυψα εσένα… Η ψυχή σου πέταξε μπροστά μου και φανερώθηκαν όλα… Μα πώς μπορείς να έχεις τόσο ζεστή καρδιά..; Τόση αγάπη, δεκτικότητα και κατανόηση για τα πάντα..;» Η καρδιά του τώρα χτυπούσε δυνατά. Δε μιλούσε. Απλά την κοίταζε. Η ζεστασιά από την καρδιά του απλώθηκε σε όλο του το κορμί… «Μα ξέρεις τι συνέβη…; Την αγάπη αυτή που πλημμυρίζει την ψυχή σου την αγάπησα και ‘γω… Την ένιωσα να με αγκαλιάζει… Να βγαίνει σιγά σιγά από το βλέμμα σου και να πλημμυρίζει την ψυχή μου… Ερωτεύτηκα την ομορφιά σου… Μια ομορφιά που έχεις βαθιά μέσα σου και την άφησες απλόχερα μπροστά μου… Δεν ζήλεψα που αγαπάς έτσι. Που εγώ ίσως να μπορώ… Μάθε μου να αφήνω την ψυχή μου ελεύθερη... Μάθε μου τον κόσμο μέσα από την ψυχή σου…» Αυτό που ένιωθε τώρα σίγουρα δεν το είχε ξανανιώσει. Με το χέρι του άγγιξε τα μαλλιά και το απαλό της πρόσωπο. Εκείνη του έπιασε το χέρι στρέφοντας το βλέμμα της στον ουρανό. «Κοίτα», του είπε. «Ένα αστέρι πέφτει…». «Θα αγάπησε..»,της είπε. Και τη φίλησε..

Τότε ήταν που σηκώθηκα από τη θέση μου γιατί ήθελε να κατέβει. Τον ξανακοίταξα μια τελευταία φορά πριν βγει από τη μεσαία πόρτα του λεωφορείου. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως θα τον άφηνα να ζήσει για πάντα στη χώρα εκείνη.. Εκεί θα ήταν ευτυχισμένος… Σίγουρα..

Τελευταία ματιά

Και μετά μου λες να περιμένω...Να περιμένω τι; Μια ζωή που δε θα με περιμένει εκείνη..; Που θα μ'αφήσει πίσω της χωρίς καν να γυρίσει να με κοιτάξει...;Για μια τελευτεία ματιά... Δε μ'αρέσουν οι τελευταίες ματιές. Μένουν πάντα οι σκληρές, σκληρότερες αναμνήσεις... Και μας τυραννάνε...

Παραμύθι για έναν ξένο

Mέρος V

“Αναλαμβάνοντας δράση»

Tην άλλη μέρα έδωσε το φίλτρο σε έναν φαρμακοποιό, λέγοντας του πως πρόκειται για μίγμα σπάνιων βοτάνων που αν το πιεις ξεχνάς για πάντα δυστυχίες και αρρώστιες. Ήπιε μάλιστα και μια γουλιά μπροστά του για να τον πείσει ότι τίποτα δεν είχε να φοβηθεί, και εκείνος τότε πείστηκε και δέχτηκε να το πάρει για να το δώσει με τη σειρά του και αλλού… Έτσι και έγινε. Τη μέρα εκείνη χανόσουν ανάμεσα στον κόσμο. Τόσο μεγάλο ήταν το πλήθος που είχε μαζευτεί έξω από το φαρμακείο για να πιει λίγο από τον περιβόητο ζωμό…! Και μάλιστα χωρίς καμία ανταλλαγή! Αυτό θα πει τύχη! Εκείνη τη μέρα ήταν που συνέβη το αναπάντεχο- αυτό που χρόνια περίμεναν οι κάτοικοι της όμορφης χώρας. Οι ξένοι που είχαν πριν καιρό, καταστρέψει τις ζωές τους τώρα στέκονταν εκεί και τους χαιρετούσαν.. Έδιναν τα χέρια, τους αγκάλιαζαν, τους φίλαγαν, τους έλεγαν «ευχαριστώ»… Αφού μάζεψαν όλα τα πράγματα τους και επιβιβάστηκαν στα πλοία χάθηκαν στη γκρίζα ομίχλη που ταξίδευε και εκείνη πάνω από τα γαλάζια νερά.. Ξεκίνησαν για τη νέα ζωή που τους περίμενε… Μια ζωή με αληθινό νόημα, όπου θα ζούσαν στη χώρα τους με τους ανθρώπους τους πραγματικά ευτυχισμένοι…

Ο μάγος μας έμεινε ακόμα λίγες μέρες εκεί. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του συνάντησε μια άλλη μάγισσα, γριά πια, η όποια είχε χάρισμα να διαβάζει την ψυχή : «Εσύ γλυκέ μου, πονάς μέσα σου από την πολλή αγάπη που έχεις για τον κόσμο αυτό. Η αγάπη σου αυτή δε σ’ αφήνει να ερωτευτείς… Γιατί ο έρωτας είναι ένα συνονθύλευμα δυνατών συναισθημάτων. Και ξέρεις ποιο είναι το δυνατότερο και πιο ισχυρό συναίσθημα απ’ όλα; Το μίσος.. Το μίσος υπάρχει εκεί που υπάρχει και το πάθος, η ζήλεια… Άρα και εκεί που βρίσκεται και ο έρωτας… Χωρίς μίσος δεν μπορείς να νιώσεις…τον έρωτα…

(συνεχίζεται...)

Τα καταφέραμε!!!

Ναι!!!Η Ελλάδα τα κατάφερε να μπει τελικά στη Διεθνή Επιτροπή Φαλαινοθηρίας!!Η επόμενη κρίσιμη συνάντηση είναι 28-31/5/2007 όπου θα παρεβρεθεί στο Άνκορατζ της μακρινής Αλάσκας για να δώσει την αρνητική της ψήφο απέναντι στο ανελέητο κυνήγι των φαλαινών!!Μείνετε συντονισμένοι..Το θαλάσσιο οικοσύστημα μας έχει όλους ανάγκη...

Παραμύθι για έναν ξένο

Μέρος ΙV

“Η συνάντηση»

Η είσοδος της σκηνής τραβήχτηκε στο πλάι και ένα γυναικείο πρόσωπο ξεπρόβαλλε. Στη σκηνή μπήκε μια κοπέλα. Δεν ήταν εντυπωσιακά όμορφη, αλλά το πρόσωπο της έλαμπε σαν την Πούλια. «Γεια σου», του είπε. Εκείνος σαστισμένος τη χαιρέτησε και της έδειξε να κάτσει απέναντι του, πάνω σε ένα κομμάτι ύφασμα. «Έμαθα ότι ήρθες στη χώρα μας και ήρθα να σε βρω».Χρόνια ήθελα να σε συναντήσω αλλά δεν μπορούσα να φύγω… Είμαι τόσο χαρούμενη που επιτέλους σε βρήκα..» Εκείνος συνέχισε να την κοιτάει ενώ οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του σαν κύματα. Από τον τρόπο που μιλούσε η κοπέλα καταλάβαινε ότι δεν ήταν λίγα όσα είχε να του πει…Και ήδη του τα έλεγε. Με το βλέμμα της, τις κινήσεις της και αυτή την περίεργα εκθαμβωτική λάμψη.. Τη λάμψη της ψυχής..

Η κοπέλα πήρε μια ανάσα και συνέχισε: «Ποιος μας έφερε στη ζωή; Γιατί; Για να πολεμάμε ή για να παραδινόμαστε; Για να αγαπάμε η για να μισούμε; Πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η καρδιά κάποιου για να χωρέσει τα πάντα; Και η αγάπη; Η αγάπη τι είναι; Συναισθήματα χωμένα σε μια ψυχή ή μια ιδέα που αιωρείται πάνω από τα πέρατα του κόσμου; Και αν ναι, θα μπορέσει ποτέ αυτός να την αγγίξει; Και εγώ γιατί κάποιες φορές νιώθω ανίκητο μίσος; Όπως για αυτούς που κατέστρεψαν τις ζωές μας.. Δεν το θέλω-το νιώθω όμως. Και η ζωή γιατί αλλάζει τόσο εύκολα πρόσωπα; Γιατί δεν είναι πάντα-και απλά-γενναιόδωρη; Γιατί το δώρο της, να ζούμε, μπορεί να μας το πάρει τόσο εύκολα πίσω, όπως μας το έδωσε;» Αυτές, και άλλες τέτοιες απλές απορίες είχε η κοπέλα. Ο μάγος κατάλαβε, όχι από τον αριθμό των ερωτήσεων, αλλά από τη λάμψη στα μάτια της, ότι είχαν πολλά να πουν. Και ξεκίνησε: «Οι άνθρωποι φτιάχτηκαν όπως τα άστρα: Τόσοι πολλοί αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο. Τα άστρα μόνο όταν πέφτουν μπορούν να προσεγγίσουν το ένα το άλλο. Έτσι και οι άνθρωποι. Πρέπει να ρίξουν την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους για να έρθουν πιο κοντά. Καμιά φορά πρέπει να «πέσουν» κι οι ίδιοι…»

Όταν η κοπέλα έφυγε είχε αρχίσει πια να ξημερώνει. Μετά από λίγη σκέψη φανερά επηρεασμένος από την αναπάντεχη-αλλά ευχάριστη-επίσκεψη, πρόσθεσε και το τελευταίο συστατικό: ομορφιά…

Όχι, δεν πρόσθεσε αγάπη, γιατί δεν υπάρχει πουθενά ως συστατικό, ούτε καν στον κόσμο των μάγων. Βρίσκεται αλλού ριζωμένη βαθιά…
(συνεχίζεται...)

Παραμύθι για έναν ξένο

Mέρος ΙΙΙ

«Σε μια άλλη χώρα»

Με μια λάμψη του μυαλού οι δυο πολεμιστές βρέθηκαν στη χώρα του ενός. Μες στη μαγική του σφαίρα ο μάγος μας είδε πολλά… Είδε την ιστορία όπως ακριβώς του την είχε διηγηθεί ο δυστυχισμένος βασιλιάς, είδε επίσης από πού είχαν έρθει οι άνθρωποι που κατέστρεψαν τη χώρα και τι ζητούσαν. Η δική τους η χώρα, λέει, ήταν στην απέναντι ακτή της θάλασσας. Είχαν έρθει από εκεί αναζητώντας μια καλύτερη ζωή να τη ζήσουν. Όμως για μερικούς «καλύτερη ζωή» σημαίνει θυσίες εις βάρος των άλλων…Έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε όλοι τα ίδια όνειρα. Τα δκά τους πάντως ήταν πολύ διαφορετικά από εκείνα που είχαν οι κάτοικοι της μικρής μας χώρας. Απλά και όμορφα για απλούς και όμορφους ανθρώπους ήταν εκείνα τα όνειρα…

Ο μάγος διαισθάνθηκε βλέποντας τα κουρασμένα και γεμάτα σκοτεινή θλίψη πρόσωπα ότι έπρεπε να κάνει ότι μπορούσε όσο πιο γρήγορα γινόταν…Ένιωσε το μαύρο σύννεφο μελαγχολίας που περιπλανιόταν γύρω του. Κανείς εδώ δεν ήταν ευτυχισμένος. Ούτε «νικητές» ούτε «νικημένοι»…

Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισε να περιμένει μέχρι το άλλο πρωί. Ως τότε θα είχε το χρόνο που χρειαζόταν για να ετοιμάσει το κατάλληλο φίλτρο. Το φίλτρο των ευχών, όπως είναι γνωστό στον κόσμο των μάγων.. Ξεκίνησε προσθέτοντας δύο ηλιοτρόπια, τέσσερα κόκκινα τριαντάφυλλα, ένα φτερό από το πουλί της αγάπης, ένα κατάλευκο σύννεφο, τρία χρώματα από το ουράνιο τόξο(όποια εκείνος ήθελε), λίγη εμπιστοσύνη, μια μεζούρα αλληλεγγύη, πέντε γραμμάρια ειλικρίνεια και ένα λίτρο ζεστασιά… Καθώς ανακάτευε μια σκιά φάνηκε έξω από τη σκηνή, ενώ την ίδια στιγμή κάποιος ερχόταν με αργά βήματα προς το μέρος του…

(συνεχίζεται...)

Παραμύθι για έναν ξένο

Μέρος ΙΙ

«Μια ιστορία»

Ήταν ο βασιλιάς μιας μακρινής χώρας, που κάποτε ζούσε μες στη χαρά και το φως.. Με ξέγνοιαστους κατοίκους που ασχολούνταν κάθε μέρα με τις δουλειές τους και ό,τι άλλο τους ευχαριστούσε, νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο και για τον τόπο τους. Πάνω απ’ όλα ζούσαν απλά. Και όμορφα.

Μια μέρα έφτασε στη χώρα ένα μικρό σμήνος ανθρώπων, που αναζητούσαν έναν τόπο για ν μείνουν-όπως τους είπαν. Καλοί και δεκτικοί όπως ήταν εκείνοι, τους δέχτηκαν με χαρά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τους φιλοξένησαν μέχρι να φτιάξουν δικά τους σπίτια, τους βοήθησαν στις εργασίες τους.. Αυτά τον πρώτο καιρό. Γιατί τώρα πια το σμήνος είχε πολλαπλασιαστεί και μαζί μ’ αυτό και τα σπίτια τους, τα όποια είχαν καταλάβει πολύ μεγάλη έκταση σε σχέση με το μέγεθος της χώρας. Δεν ήταν αυτό όμως που τους ανησυχούσε. Όλο και περισσότεροι κάτοικοι δούλευαν πια για τους «ξένους». Οι άνθρωποι δεν είχαν πλέον χρόνο να ασχοληθούν με αυτά που τους ευχαριστούσαν και τους γέμιζαν τη ζωή, όπως τον παλιό καλό καιρό. Τώρα πλέον ζούσαν για να δουλεύουν για τους άλλους, ενώ η φτώχεια (όχι μόνο η οικονομική) ήταν ολοφάνερη…

«Τότε λοιπόν αποφάσισα και εγώ να έρθω να σε βρω καλέ μου μάγε», του είπε ο δυστυχισμένος βασιλιάς. Και συνέχισε : «Το μόνο που θέλω να σου ζητήσω είναι τη ζωή των υπηκόων μου και τη δική μου πίσω. Δώσε μας τη ζωή μας πίσω…Τη ζωή που ήταν γλυκιά σαν μέλι και φωτεινή σαν τον ήλιο. Δώσε μας ελπίδα…Και από εμάς ό,τι θες.» Αυτά του είπε και δεν ξαναμίλησε. Το μόνο που ακουγόταν τώρα ήταν το σιγανό κλάμα του και οι πρώτοι ήχοι της νύχτας. Οι σκέψεις περνούσαν σαν πουλιά από το μυαλό του μάγου, η μία πίσω από την άλλη. Αφού σκέφτηκε λίγη ώρα ακόμα, με μια αστραπιαία κίνηση ετοίμασε όλα όσα θα χρειαζόταν να πάρει μαζί για να φύγουν οι δυο τους. Πράγματα, υλικά αλλά και ένα σωρό από μαγικά μες στο τετραπέρατο μυαλό του.
(συνεχίζεται...)

Κατά στη φαλαινοθηρία, υπέρ στη ΖΩΗ !

Για σήμερα θα ήθελα να αφήσω απλά ένα σημείωμα περιβαλλοντολογικού περιεχομένου..Μπείτε όλοι στο site της Greenpeace www.greenpeace.gr
και βαλτε και σεις το χερακι σας-ή το προσωπάκι σας καλύτερα!- στο να καταφέρει να μπει η Ελλάδα στη Διεθνή Επιτροπή Φαλαινοθηρίας!
Άντε, τι περιμένετε;;;!

Παραμύθι για έναν ξένο

Μέρος Ι "Η αρχή"

Τον είδα μέσα στο λεωφορείο. Καθόταν σε μία θέση δίπλα στο παράθυρο. Σκυφτός. Μιλούσε. Κάτι έλεγε στον εαυτό του.. Ή σε όποιον θα είχε τη διάθεση να τον ακούσει.. Κάθισα δίπλα του, αλλά μάλλον ούτε εγώ είχα τη διάθεση να ακούσω αυτά που έλεγε, καθώς το επόμενο λεπτό είχα τα ακουστικά στα αυτιά μου και ξεχνιόμουν ανάμεσα σε Φάμελλο και Caiser Chiefs. Τον φαντάστηκα.. Σε έναν άλλο τόπο.. Σε έναν άλλο χρόνο. Να είναι ο εαυτός του, όχι μόνο για εκείνον.. Αλλά και για τους άλλους..

Και το παραμύθι ξεκινά…

Σε μια χώρα μακρινή, μακριά από λύπες και στενοχώριες, από άγριες νύχτες και συννεφιασμένους ουρανούς, ζούσε ένας μάγος. Όχι τόσο εντυπωσιακός στην όψη, μα αξιοθαύμαστος στην καρδιά. Το καλό ήταν το πρώτο του μέλημα. Αν και με κοφτερό μυαλό, γνωρίζοντας ό, τι υπήρχε και δεν υπήρχε από μάγια, ποτέ στη ζωή του δε χρησιμοποίησε σκοτεινή μαγεία, παρά μόνο όταν χρειάστηκε, κυρίως για να προστατέψει κάποιον. Ποτέ του όμως δεν κατάφερε να αγαπήσει και να αγαπηθεί με τη δύναμη που δίνει ο έρωτας.. Ούτε ερωτεύτηκε πραγματικά ποτέ. Αυτό όμως δεν τον απασχόλησε, ούτε τον προβλημάτισε. Ήξερε ότι είχε ένα μεγάλο χάρισμα, τη ζεστή του καρδιά. Που τον έκανε να αγαπά όλο τον κόσμο, ότι υπήρχε και κινούταν γύρω του. Γιατί λοιπόν να θέλει να αγαπά μόνο έναν άνθρωπο όταν μπορούσε κάτι πολύ μεγαλύτερο; Τουλάχιστον αυτό πίστευε-το ένιωθε όμως; Και πράγματι, τελευταία ένιωθε μέσα του ένα ανεξήγητο κενό, που όλο και μεγάλωνε.. Από τι να προερχόταν; Δεν ήταν σίγουρος να εξηγήσει. Γι’ αυτό και το προσπερνούσε. Η μέρα του έτσι κι αλλιώς ήταν γεμάτη από δραστηριότητες, μαγικά, ανθρώπους, τη φροντίδα των ζώων(ένας μάγος πάντα φροντίζει ζώα), και, όπως έκανε όλη του τη ζωή, να βοηθά όσους έχουν ανάγκη-και μη.

Μια συνηθισμένα όμορφη μέρα έφτασε στο κατώφλι του ένας ξένος. Ο μάγος μας τον βρήκε λιπόθυμο καθώς γυρνούσε στο σπίτι το βράδυ και αμέσως τον έβαλε να ξαπλώσει σε ένα από τα δύο κρεβάτια του μικρού, αλλά πολύ ζεστού, σπιτιού του. Αφού του έδωσε να φάει και του έφτιαξε ένα ζωμό από δυναμωτικά βότανα, ο ξένος συνήλθε και άρχισε να του διηγείται την ιστορία του…

(συνεχίζεται…)

Καθρέφτης

Μια μέρα ήρθε στο χωριό η γυναίκα ταραντούλα
και όλοι τρέξαν να τη δουν
Άλλοι της πέταξαν ψωμί κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασκήμια να σωθούν
Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι, ένα παιδί...
Κι ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί...
Κι είπε, κι είπε ποτέ σου μην τους πεις τι άσκημοι που μοιαζουν
Αυτοί που σε σιχαίνονται μα στέκουν και κοιτάζουν...
Κι είπε, κι είπε ποτέ σου μην κοιτας τον άλλον μες στα μάτια
Γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπάν κομμάτια...
Μια μέρα φέραν στο χωριό άγγελο πληγωμένο
τον φέρανε σ' ένα κλουβι
Κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριέμενος την ομορφιά του για να δει
Κι ένα παιδί σα δάκρυ ωραίο αγγελούδι, ένα παιδί...
Ένα παιδί τυ ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί...
Κι είπε, κι ειπε αν θέλεις να σωθείς από την ομορφιά σου
Παρε τσεκούρι και σπαθί και κόψε τα φτερά σου...
Κι είπε, κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλον μες στα μάτια
Γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια...

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Νομίζω ότι δεν υπάρχουν σχόλια εδώ...Πριν μερικές μέρες πήγα να τον ακούσω στο Ζυγό και έζησα λίγες μαγικές ώρες που θα ήθελα να σας μεταφέρω με αυτό εδώ το αγαπημένο τραγούδι...