tag:blogger.com,1999:blog-46931314767009826682024-03-05T18:26:31.210+02:00iliaxtidaΕφηβικά κατάλοιπα μιας μετεφηβικής εποχήςIliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.comBlogger134125tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-45745140746818042892016-12-26T17:08:00.004+02:002016-12-26T17:09:44.767+02:00Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κουρασμένη όπως ήταν, δε σκέφτηκε πολύ. Είχε ξαναβρεθεί σ' εκείνο το ξέφωτο και ήξερε ότι ο ήλιος προτιμά να ρίχνει τις αχτίδες του δίπλα στους κέδρους. Ίσως επειδή είναι τόσο περήφανοι και ταυτόχρονα τόσο ταπεινοί που ακόμα και ο ίδιος ο ήλιος τους δείχνει έτσι το σεβασμό του. Πήγε λοιπόν, στάθηκε εκεί και περίμενε. Ο Ήλιος βρισκόταν ήδη αρκετά ψηλά και στην ατμόσφαιρα υπήρχε ένα δέος, ενώ απόλυτη ησυχία είχε απλωθεί παντού.<br />
Ξαφνικά ένα "Αααα!" ακούστηκε και όλα ντύθηκαν λευκά. Κανείς δεν είχε δει παρόμοια λάμψη ποτέ του. Εκείνη ένιωσε σα να βγαίνουν από μέσα της όλου του κόσμου τα καλά. Ένιωσε όλα τα βάρη της να γίνονται φτερό και να χάνονται στο φύσημα του ανέμου. Ένιωσε την αύρα όλων των ποταμών της γης και μαζί της τις φωνές των πνευμάτων που κατοικούσαν εκεί. Το ρεύμα να την παίρνει μαζί του. Και χρώματα, άπειρα χρώματα, να σκορπίζονται παντού.<br />
Όταν ξύπνησε από αυτή τη ζάλη το ξέφωτο ήταν άδειο. Σήκωσε τα μάτια της προς τους Κέδρους. "Είσαι καλά;", τη ρώτησαν.<br />
"Ναι, είμαι μια χαρά. Καλύτερα από ποτέ."<br />
"Δεν μπορείς να φανταστείς τι είδαμε χάρη σε σένα. Τέτοιο φως δεν έχουν ξαναδεί τα φύλλα μας και τόσα χρώματα δεν τα είχαν φανταστεί. Εκεί που τελείωναν είχε σχηματιστεί το πιο υπέροχο ουράνιο τόξο που έχει υπάρξει ποτέ στη γη. Οι αποχρώσεις του ξεπερνούσαν κάθε φαντασία. Όλοι το θαύμαζαν κι εκείνο έψαχνε να βρει την πηγή της δημιουργίας του. Τα φύλλα μας όμως σε έκρυβαν..."<br />
Τα άκουσε αυτά η μικρή νερένια σταγόνα κι ένιωσε βαθιά συγκινημένη αλλά παράλληλα απογοητευμένη που είχε χάσει αυτό το υπέροχο θέαμα. Κάτι είχε αλλάξει μέσα της. Σα να τα έβλεπε όλα πιο φωτεινά, πιο καθαρά. Έβαλε σκοπό να καταφέρει να δει κι εκείνη αυτό το όμορφο ουράνιο τόξο. Αν και ήταν αρκετά δύσκολο, το ήθελε πολύ. Αποφάσισε να μιλήσει στο βράχο.<br />
"Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις τον ήλιο καλή μου, να ρίξει πάνω σου την ηλιαχτίδα. Εκτός αν μάθουμε ποιο είναι το επόμενο σημείο."<br />
"Μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί να το δω."<br />
Την επόμενη μέρα, αφού όλοι στο δάσος συζητούσαν για το συμβάν, ο βράχος έμαθε από τα πουλιά ποιο ήταν το μέρος που αναζητούσαν.<br />
"Το ξέφωτο του Κεχριμπαρένιου Πάγου, βόρεια, στο Δάσος των Λευκών Ιαγουάρων. Κάποιοι από μας θα ξεκινήσουν σήμερα κιόλας για κει. Θα διαρκέσει σχεδόν ένα μήνα το ταξίδι τους.", είπαν τα πουλιά.<br />
" Θα έρθω μαζί σας", ξεφώνισε.<br />
"Να ξέρεις όμως, είναι πολύ επικίνδυνα για σένα εκεί. Οι θερμοκρασίες είναι πολύ χαμηλές και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να παγώσεις."<br />
"Το ξέρω. Αξίζει όμως να προσπαθήσω".<br />
Το ταξίδι διήρκεσε ακριβώς όσο είχε υπολογιστεί. Είχε χωθεί καλά μέσα στα πούπουλα και ένιωθε ασφαλής. Τα πουλιά της είχαν υποσχεθεί να την προσέχουν όσο περισσότερο μπορούσαν. Όταν όμως έφτασαν εκεί έπρεπε να την αφήσουν να κάνει αυτό που έπρεπε. Με το που βγήκε από τα ζεστά πούπουλα όμως, αμέσως πάγωσε. Επειδή δεν μπορούσε να κουνηθεί, τα πουλιά τη βοήθησαν να μετακινηθεί, πηγαίνοντάς τη στο Σημείο. Εκείνα στάθηκαν λίγο πιο κει και δεν την έχασαν στιγμή από τα μάτια τους.<br />
Δεν πέρασε πολλή ώρα και άρχισε να νιώθει μια ζεστασιά και εκείνο το γνώριμο συναίσθημα ολοκλήρωσης σε όλο της το υδάτινο κορμάκι. Φωνές θαυμασμού ακούστηκαν, ο πάγος έλιωσε κι εκείνη πλέον μπορούσε να δει καθαρά. Ήταν εκεί, έβγαινε μέσα από 'κείνη και την κοιτούσε με θαυμασμό. Ήταν πολύ μπερδεμένη. Αντί να το κοιτάει εκείνη με δέος, ήταν εκείνο που την κοιτούσε και μαζί του όλοι όσοι ήταν εκεί. Μια λάμψη, και το ουράνιο τόξο είχε εξαφανιστεί.<br />
Τα πουλιά έτρεξαν να τη βρουν. Όμως ούτε εκείνη ήταν πια εκεί.<br />
Όταν έμειναν μόνοι εκείνη γύρισε και του είπε: "Μα γιατί κοιτάς εσύ εμένα με τόσο θαυμασμό; Εσύ είσαι πανέμορφο, εγώ είμαι μια απλή σταγόνα."<br />
"Μα δεν καταλαβαίνεις; Η ομορφιά που βλέπεις αναβλύζει μέσα από σένα. Εσύ τη βοήθησες να φανεί. Εσύ πήρες την απόφαση να δεχτείς μέσα σου την αχτίδα χωρίς να σε νοιάζει τι θα θυσιάσεις. Εγώ απλά υπήρχα αλλά εσύ μου έδωσες ζωή." Το άκουγε μαγεμένη.<br />
"Βρήκαν κι οι δύο την ελευθερία τους", είπε ο βράχος στα πουλιά όταν γύρισαν και του διηγήθηκαν τι είχε συμβεί.<br />
Για να ευχαριστήσουν τα πουλιά, το βράχο, τον Ήλιο, και τις αχτίδες του, εκείνο το βράδυ χρωμάτισαν τον ουρανό με τα χρώματά τους, από τη Δύση ως την Ανατολή και από το Βορρά ως το Νότο, και έκαναν το νερό τόσο διάφανο που μπορούσες να δεις μέχρι και τα κοράλλια του βυθού. Ήταν σαν σε όνειρο.<br />
Από τότε, όσοι ξέρουν μπορούν να τους δουν πάντα μαζί, χωρίς την ύπαρξη του ενός δεν υφίσταται η ύπαρξη του άλλου. Να γεμίζουν τον ουρανό, τη γη, το νερό με χρώματα. Αλλά και όσοι δε γνωρίζουν, θαυμάζουν αυτόν τον πρωτοφανή συνδυασμό χρωμάτων που κατακλύζει κάποιες φορές τον ουρανό...</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-51467334604413544222014-10-01T03:31:00.000+03:002014-10-01T03:31:10.397+03:00Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια (συνέχεια)Και έτσι, συνέχισε να κυλά. Την είδε ο βράχος που είχε φτάσει πια τετρακοσίων χρόνων, τον γαργάλησε απαλά καθώς πέρασε από πάνω του. "Για πού τρέχει το πιο δροσερό παιδί του δάσους;", τη ρώτησε. "Καλέ μου Βράχε, δεν έχεις ιδέα τι θα γίνει σήμερα στο ξέφωτο της Σπηλιάς που Γελά;" "Μα είναι τόσο μακριά από δω, κι εγώ, ένας βράχος καρφωμένος στο χώμα, πού να ξέρω.. Και τα πουλιά σήμερα δεν πέρασαν από 'δω να μου πουν τα νέα." <div>
"Μμμ.. Θα είναι ήδη εκεί!", φώναξε με χαρά. " Σήμερα που λες, Βράχε μου, ο Ήλιος θα ρίξει την πιο φωτεινή του αχτίδα ακριβώς πάνω σε εκείνο το ξέφωτο. Αυτό συμβαίνει μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια. Είμαι, λοιπόν, πολύ τυχερή που βρίσκομαι εδώ να το δω. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι πρέπει να προλάβω να κάτσω στη σωστή θέση, ώστε εκείνη τη στιγμή η αχτίδα να περάσει από μέσα μου," "Εμπρός τότε καλή μου. Πήγαινε και σε περιμένω να μου διηγηθείς." </div>
<div>
Δεν έμενε ακόμα πολύς δρόμος για το ξέφωτο και ο Ήλιος βρισκόταν ήδη σε πολύ καλό σημείο, πράγμα που σήμαινε ότι θα έφτανε πάνω στην ώρα. Το ξέφωτο ήταν γεμάτο από κόσμο περιμετρικά, ενώ στη μέση δεν υπήρχε κανείς. Επρόκειτο για ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τον κόσμο του Δάσους, ίσως και για τον κόσμο όλο. Γιατί όταν ο Ήλιος ρίχνει την πιο δυνατή του αχτίδα στη Γη, κανείς δεν ξέρει τι είδους θαύματα μπορούν να συμβούν.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
(συνεχίζεται...)</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-43658333594219445782014-09-30T04:07:00.000+03:002014-09-30T04:15:37.650+03:00Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κυλούσε, κυλούσε, κυλούσε... Δεν μπορούσε να τη σταματήσει τίποτα. Τα ζώα τρόμαζαν στο πέρασμά της και τα φυτά μάζευαν τα φύλλα τους. "Πρέπει, να προλάβω", τους έλεγε για να δικαιολογηθεί. "Να προλάβω το φως". Πάντα αυτό είχε στο μυαλό της. Να προλάβει. Το φως, το αεράκι που περνούσε αγνό μέσα από τα ξέφωτα. Το φρέσκο χώμα, τα αμέριμνα σύννεφα με τα σχήματά τους. Ήθελε να μαζεύει ζωή κάθε ώρα και στιγμή. Ζωή ήταν η ίδια. Αλλά ακόμα δεν το ήξερε.<br />
Όταν ήταν μικρή, η μαμά της συνέχεια της έλεγε: "Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείς να τα προλάβεις όλα." "Σημασία έχει να είσαι αληθινά ευτυχισμένη με λίγα και ουσιώδη. Με ότι έχει πραγματική αξία για σένα. Άλλωστε εσύ έχεις μέσα σου αυτό που δίνει ζωή στα πάντα γύρω σου." Μα οι μαμάδες είναι μαμάδες και η αξία του λόγου τους δεν αναγνωρίζεται ποτέ την ίδια στιγμή. Το ήξερε όμως, βαθιά μέσα της, πως ήταν πολύ ξεχωριστή.<br />
<br />
(συνεχίζεται....)</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-74023177118898394892014-07-22T02:41:00.000+03:002014-07-22T03:13:52.827+03:00Καλοκαιράκι με φίλινγκ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Παρέα με το Αλεξανδρινό μου, έχω αράξει στο μπαλκονάκι που βλέπει μια μυτούλα από το λόφο του Φιλοπάππου και το πράσινο που τόσο όμορφα έχει εξαπλωθεί σε αυτόν το μικρό πεζόδρομο των Πετραλώνων. Πάλι καλά, το λαπτοπάκι μου χωράει ίσα ίσα στο περβάζι, και είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Με μια playlist από το kasetophono να παίζει και συγκεκριμένα, είπα να βάλω σήμερα τα 'θερινά μπαλκόνια', έτσι για να μπω στο κλίμα. Ακόμα και τώρα, 2 το βράδυ αυτή η γειτονίτσα είναι γεμάτη ζωή. Τα τζιτζικάκια παρτάρουν, τα γατάκια φωνάζουν και ανθρωπάκια(!) τα λένε ψιθυριστά.<br />
Νομίζω δεν υπήρξε άλλη στιγμή που να έχω χαρεί τόσο αυτό το μέρος. Και πιστεύω ότι αυτή είναι μόνο η αρχή.<br />
Μια καλή ώρα για να σκεφτείς, αλλά και ταυτόχρονα μια πολύ καλή ώρα για να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Πρώτη φορά καλοκαίρι στην Αθήνα νιώθω ότι το ζω και το χαίρομαι αληθινά και πραγματικά νιώθω τόσο καλά. Νταξει, όχι ότι θα με χάλαγε να ήμουν σε μια παραλία από το πρωί ως το βράδυ, αλλά όταν έχεις κάτι ξεζούμισε όλα τα θετικά του μέχρι να βαρεθείς. Το ιδανικό βέβαια είναι να μη βαρεθείς. Και εγώ δεν έχω βαρεθεί ακόμα!<br />
Βλέπω κάθε μέρα το γάτο να κάθεται και να αράζει, τη μια στο περβάζι, την άλλη στο μπαλκόνι και σκέφτομαι ότι αυτός την απολαμβάνει τη ζωή του χωρίς να σκέφτεται τα περεταίρω. Τον βλέπω και ξέρω ότι νιώθει καλά εδώ μαζί μου, στη γειτονιά. Είναι η φάση του, όπως και να το κάνεις. Αλητείες, φαϊ και ύπνος. C'est la vie. A, και φυσικά, χάδια και χουρχουρίσματα, που το καλοκαίρι λιγοστεύουν γιατί γινόμαστε ανεξάρτητοι βλέπεις. Το χειμώνα να σε δω μικρέ. Τον περσινό τον έβγαλες το μισό στα πόδια μου και να σου αγκαλιές και παρακάλια.<br />
Για το Αλεξανδρινό μου ανησυχούσα λίγο, νομίζω ότι δεν είναι απλά ένα φυτό για μένα. Το έχω αναγάγει σε κάτι άλλο-τι, δεν ξέρω. Αν σκεφτείς ότι τελευταία όπου μετακινούμαι μέσα στο σπίτι, το παίρνω μαζί. Άλλη θέση έχει το πρωί, άλλη το βράδυ. Αναλόγως πού βρίσκεται το φως και η δροσιά. Ο γάτος μόνο την πρώτη μέρα που ήρθαμε σε αυτό το σπίτι γκρίνιαζε ασύστολα. Μετά, του άρεσε κι όλας. Το Αλεξανδρινάκι όμως δεν έχει φωνή να γκρινιάξει, και γι' αυτό ανησυχώ. Μήπως δεν έχω βρει ακόμα την κατάλληλη θέση γι' αυτό.<br />
Σ' αυτό το σπίτι νιώθω σα να είμαι διακοπές. Ίσως γι' αυτό να νιώθω καλά το καλοκαιράκι εδώ. Μεγάλη υπόθεση να νιώθεις καλά κάπου. Να μπορείς να πεις, "Ναι ρε φίλε, εδώ είναι το σπίτι μου". Καμιά φορά, αυτές οι βραδιές δε θέλω να τελειώσουν ποτέ. Ή μάλλον να παγώνει ο χρόνος για λίγο, μόνο το βράδυ. Να μην περνάει η ώρα τόσο γρήγορα και να πρέπει να πάω για ύπνο!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPukOY6HJqv6R-KqAm33JouDBUK8Fh-fs2VjV_h2EAYjSMzXF7sbgAWmDEd2iDSr4fFmGgNPA8BdeFqSXviEcEgJiJQVPymPoialcCzdHewfwS7NzFNxDdbbkPCFrpgxXmv2JOMmn04JN0/s1600/DSC_1353+copy.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPukOY6HJqv6R-KqAm33JouDBUK8Fh-fs2VjV_h2EAYjSMzXF7sbgAWmDEd2iDSr4fFmGgNPA8BdeFqSXviEcEgJiJQVPymPoialcCzdHewfwS7NzFNxDdbbkPCFrpgxXmv2JOMmn04JN0/s1600/DSC_1353+copy.JPG" height="318" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br /></div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-86977545581856350432014-06-16T02:30:00.002+03:002014-06-16T02:30:23.041+03:00Μικρές χαρές No.1Θυμάμαι ένα μυθιστόρημα που διάβαζα κάποια εποχή... Κάπου έγραφε ότι έχεις ευχαριστηθεί πραγματικά τον έρωτα μόνο αν σου έρθει να κλάψεις μετά τη σεξουαλική πράξη. Δεν ξέρω κατά πόσο το πιστεύω αλλά σίγουρα μου έχει συμβεί, και ήταν ωραία. Το καλύτερο είναι ότι τη στιγμή εκείνη που κλαις δεν ξέρεις για ποιο λόγο συμβαίνει. Κάτι θέλει να βγει από μέσα σου-το καταπίεζες ίσως; Και γιατί μόνο εκείνη τη στιγμή μπορεί να βγει και όχι οποιαδήποτε άλλη; Τι ακριβώς είναι αυτό; <div>
Άλυτες απορίες που σημασία δεν έχει μάλλον να τις λύσει κανείς, αλλά φτάνει απλά να τις έχει. Γιατί σημασία έχει να ζούμε κι ας μην καταλαβαίνουμε πολλές φορές τι ακριβώς είναι αυτό που κινεί τα νήματα.</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-70705133449993583902014-02-23T01:44:00.001+02:002014-05-21T16:50:15.468+03:00Η σκάλα που μιλούσε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εκείνη η σκάλα στα Πετράλωνα έγραφε : "Είσαι πανέμορφη, τι άλλο να σε νοιάξει; Ο άνθρωπος δε νιώθει, βλέπει, όλα εντάξει;" ...</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-78017517918117276652013-12-30T01:59:00.001+02:002018-11-12T01:48:45.839+02:00Τα κορίτσια που δεν είναι απλά κορίτσια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrphs7iZhlrEJXMSZMnsvAjABmeDzU_5fyE7-wmpD6YMO2dUlWjoEt6wntHNYarkJNW2D8XUlSYLJl8LHGprTQgfvv1Ym_PQtc6DkX6BEk25ouTWeLHLPhz3u9NGlP7aBrYBLfXzgU7Ry8/s1600/MV5BMTQwMzU2NDQ1MF5BMl5BanBnXkFtZTcwODY0ODYxOA@@._V1__SX640_SY720_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrphs7iZhlrEJXMSZMnsvAjABmeDzU_5fyE7-wmpD6YMO2dUlWjoEt6wntHNYarkJNW2D8XUlSYLJl8LHGprTQgfvv1Ym_PQtc6DkX6BEk25ouTWeLHLPhz3u9NGlP7aBrYBLfXzgU7Ry8/s200/MV5BMTQwMzU2NDQ1MF5BMl5BanBnXkFtZTcwODY0ODYxOA@@._V1__SX640_SY720_.jpg" width="200" /></a>Τα κορίτσια πρέπει να είναι κορίτσια. Ντελικάτα, όμορφα, με τσαχπινιά, θηλυκότητα και τρόπους. Να εμπνέουν τους άντρες, να έχουν τον τρόπο τους να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, να ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι του φλερτ χωρίς να κομπλάρουν. Να κινούνται στο χώρο σαν αιθέριες υπάρξεις, και με ένα τους λίκνισμα να τραβάνε όλα τα αντρικά βλέμματα. Και ποτέ να μη χάνουν την αξιοπρέπειά τους. Που σημαίνει : όχι στις περίσσιες εκφράσεις αγάπης προς το αντικείμενο του ενδιαφέροντος και - προς θεού!- αν στραβοπατήσεις, πασαλειφτείς, σου τρέξει λίγη μυξούλα ή ξεχαστεί λίγο μαρουλάκι στο δόντι μπορεί ο υπεργόης να φάει μεγάλη ξενέρα. Πράγματα που σε εκείνον ίσως και να έμοιαζαν χαριτωμένα. </div>
Τι γίνεται όμως αν είσαι ένα κορίτσι που ξέρει να μιλάει ευθέως, που δεν ξέρει να παίζει και πολύ καλά το παιχνίδι του φλερτ, εξαιτίας της ειλικρίνειας και του αυθορμητισμού που προσπαθούν να σπάσουν εναγωνίως την καταπίεση του υποταγμένου ego στο διαχρονικό παιχνίδι μεταξύ των δύο φύλων;<br />
Δε θέλω να ακούγομαι υπερβολική αλλά μόλις είδα την ταινία Frances Ha, μα την οποία πολλές από εμάς θα μπορούσαν να ταυτιστούν. Και με έβαλε σε σκέψεις. Ένα κορίτσι που χορεύει ενώ τρέχει σε δρόμους γεμάτους περαστικούς, που είναι πάντα ο εαυτός της χωρίς να υποκρίνεται για να αρέσει, που είναι όμορφη χωρίς να διαθέτει σαγηνευτικά θηλυκό ταμπεραμέντο. Τρέχει να βρει ATM στη μέση της νύχτας γιατί είχε υποσχεθεί ότι θα κεράσει, στο τραπέζι του πρώτου ραντεβού, πέφτει, ξανασηκώνεται, γυρίζει με αίματα. Μεθάει, εκφράζεται, τσακώνεται στις τουαλέτες ενός μπαρ με την καλύτερή της φίλη, παίρνει το μπουκάλι βότκα που μόλις είχε παραγγείλει και φεύγει.<br />
Αυτό το κορίτσι θα μπορούσε να τραγουδάει περπατώντας στους δρόμους της πόλης, να διεκδικεί αυτό που θέλει, να μην τη νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι, ούτε τι θα σκεφτεί εκείνος αν δείξει λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον της. Όλες κρύβουμε ένα τέτοιο κορίτσι μέσα μας, άσχετα αν πολλές από εμάς καταπιεζόμαστε να είμαστε πάντα "καθώσπρέπει" και "γυναίκες" με τον τρόπο που μας έχει ορίσει η σύγχρονη κοινωνία να είμαστε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxFW_ZGMpYRKiBdtCV4davHGQq_Iux3jhQM2WNV_e5-bnecd4SCnkr1006dd_VIJ7Z-0cCOtntupunLJQakPEUOi84fyLBrSZYclFu26OKTl89R8cg_IQU6jEDFX6WE2oirVgjBQ5eOwRD/s1600/MV5BNTc5OTUwMjI0MV5BMl5BanBnXkFtZTcwMzgyNjU2OQ@@._V1__SX640_SY720_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxFW_ZGMpYRKiBdtCV4davHGQq_Iux3jhQM2WNV_e5-bnecd4SCnkr1006dd_VIJ7Z-0cCOtntupunLJQakPEUOi84fyLBrSZYclFu26OKTl89R8cg_IQU6jEDFX6WE2oirVgjBQ5eOwRD/s320/MV5BNTc5OTUwMjI0MV5BMl5BanBnXkFtZTcwMzgyNjU2OQ@@._V1__SX640_SY720_.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Νομίζω πως αυτά τα κορίτσια είναι που στο τέλος όλοι εκτιμούν, για την αθώα ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό και την παιδικότητα που όσο και να προσπαθήσουν, δεν μπορεί με τίποτα να ξεκολλήσει από πάνω τους!</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-410025934177369152013-12-13T01:16:00.001+02:002013-12-13T01:16:31.480+02:00Η ζωή των μεγάλωνΤελευταία η ζωή με φέρνει αντιμέτωπη με περίεργες καταστάσεις. Ή μάλλον, καταστάσεις που τις αντιμετωπίζω πρώτη φορά, αφού μάλλον δεν υπάρχουν στο δικό μου κόσμο. Δεν ξέρω τι περίεργο παιχνίδι μου παίζει ή αν το κάνει για το καλό μου. Όπως τα εμβόλια ένα πράγμα. Δηλαδή αν τα ζήσω, θα μπορώ να αντεπεξέλθω στα χειρότερα. Ίσως. Λοιπόν. Κουράστηκα, ήδη. Δηλαδή ποιο το νόημα; Και αν δεν ήθελα εγώ ποτέ να ζήσω αυτά που μου ετοιμάζει; Με το έτσι θέλω σου λέει. Τώρα ήρθε η ώρα να μεγαλώσεις, να ενηλικιωθείς. Δεν έχει "δε θέλω"! Τι είχα πει προχθές; "Τελικά δεν μ' αρέσει η ζωή των μεγάλων." Ε, ναι. Τι είναι τώρα αυτά; Λεφτά για τα πάντα, άνθρωποι που θέλουν το κακό σου, επιθέσεις από παντού και ένας κόσμος που φτιάχτηκε με άξονα τη χρηματική υπεροχή και την αδικία. Όποιος έχει τα λεφτά είναι ο δυνατός. Τέλος. Όποιος έχει θράσος είναι εκείνος που θα στην πει. Έμαθα να μιλάω ειλικρινά και να λέω αυτά που σκέφτομαι. Έμαθα να μην ασχολούμαι με αυτούς που δεν έχουν αξία. Να μη δίνω καμία βαρύτητα σε ότι δε με κάνει να νιώθω ζωντανή. Να δίνω επειδή θέλω, να παίρνω επειδή θέλουν να μου δώσουν. Να πηγαίνω με τη ροή της ζωής- και κόντρα στη ροή των πολλών. Να έχω αξιοπρέπεια, να μη δίνω σημασία στις μικροπρέπειες. Να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο. Έμαθα να γελάω με φίλους στα στενά των Εξαρχείων και να ερωτεύομαι στις πλαγιές των Πετραλώνων. Δεν έμαθα πολλά από τον κόσμο σας και ούτε θέλω. Και όταν δε μιλάω δεν είναι επειδή δε γνωρίζω. Αλλά επειδή γνωρίζω πότε πρέπει να μιλήσω και πότε να σωπάσω - σε τι αξίζει να δώσω σημασία και σε τι όχι.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYh7ZGEmi9yzj2GTf8s-wjJoe4iWly7agEK4moEM4qnx_exMowbQ_aWtOxXyxSoIL3yNKbVZvY5i9ZZcEnaVws479peQjBQRdrpvncCUcIvwPyR56ZzodYU2ItOgifzsInzCvLsAigDET8/s1600/baloon,top,50-8a2a98c1ee0ecdf2ffcecdd1443ea4ac_h.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYh7ZGEmi9yzj2GTf8s-wjJoe4iWly7agEK4moEM4qnx_exMowbQ_aWtOxXyxSoIL3yNKbVZvY5i9ZZcEnaVws479peQjBQRdrpvncCUcIvwPyR56ZzodYU2ItOgifzsInzCvLsAigDET8/s1600/baloon,top,50-8a2a98c1ee0ecdf2ffcecdd1443ea4ac_h.jpg" /></a></div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-51921859001811012742013-11-23T19:13:00.001+02:002018-11-12T01:49:29.044+02:00Κατηφορίζοντας....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Απόγευμα Σαββάτου στα Πετράλωνα. Κατηφορίζω για πλατεία, παράθυρα ανοιχτά, φωτισμένα σπίτια, μουσικές από το βάθος. Τεντώνομαι, κοιτάζω μέσα, κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο. Μια σιλουέτα διακρίνεται αμυδρά. Λίγο πιο κάτω μπορώ να δω μέσα από την ανοιχτή πόρτα. Όμορφες αφίσες, μαύρα κάδρα, φωτάκια στο σαλόνι. Έξω στα σκαλιά κουβέντες με τους γείτονες. Όλοι στα σπίτια, περιμένοντας τη βροχή. Είναι όμορφα το απόγευμα του Σαββάτου.<br />
<div>
Μου αρέσει να παρατηρώ γύρω μου πώς αλλάζουν τα χρώματα στις εποχές, πώς ο ίδιος δρόμος (ο δρόμος για το σταθμό) φαίνεται διαφορετικός όταν είναι φθινόπωρο και διαφορετικός όταν είναι καλοκαίρι. Οι τοίχοι των σπιτιών, ανάλογα με το φως της μέρας, αποκτούν άλλη απόχρωση.<br />
<div>
Νιώθω σα να είναι κάποια βραδιά του Αυγούστου, που όλοι έχουν τα παράθυρα ανοιχτά και αισθάνεσαι γύρω σου μια ζεστασιά, ότι η ζωή είναι εδώ, οι άνθρωποι είναι κοντά σου, δεν είσαι μόνος. Τέλος Νοέμβρη κι όμως στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει πια μέχρι το Δεκέμβρη να κυκλοφορούμε με τα ζακετάκια, να καθόμαστε έξω, να έχουμε τα παράθυρα ανοιχτά.</div>
<div>
Έβλεπα πρόσφατα ένα ντοκυμαντέρ, για την Αρκτική και τους πάγους που λιώνουν, τη στάθμη της θάλασσας που ανεβαίνει. Σίγουρα ο δρόμος που βαδίζουμε δεν είναι και ο καλύτερος. Σίγουρα θα έρθουν τα πάνω κάτω (αν αυτή εδώ η εποχή που ζούμε δεν είναι παρά μόνο η αρχή). </div>
<div>
Όμως υπάρχει μια γειτονιά που όλα κυλούν γλυκά και ήσυχα, με τις μικρές τους καθημερινές αλλαγές, με τους ανθρώπους να μπλέκονται ο ένας με τον άλλο, με τον κυρ Αντώνη το μανάβη και τον κύριο που έχει το μικρό ραφτάδικο στη γωνία. Πώς τα καταφέρνει αυτή η γειτονιά να σου δίνει πάντα την αίσθηση της σταθερότητας, να στέκεται με υπερηφάνεια απέναντι σε κάθε αλλαγή και να σου μιλά, να σου λέει πως ότι κι αν γίνει εκείνη θα μένει ίδια, σε ότι και να προσπαθήσει να την αλλάξει, δε θα χαριστεί σε κανέναν και τίποτα. </div>
<div>
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjNUAGcURYABdjUfYg3DXL70EHbt-ZBX56jDakJhWQu-Dvb63ZR2gTzs4wQ5xwzBDUPT_KdZWOzkT3te9aeXnZmCmS57RkLByu7eiUGZlI3MaLu16cRB-IP1X3radmBNz3Xr_1gM33kMzv/s1600/DSC_0483+copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjNUAGcURYABdjUfYg3DXL70EHbt-ZBX56jDakJhWQu-Dvb63ZR2gTzs4wQ5xwzBDUPT_KdZWOzkT3te9aeXnZmCmS57RkLByu7eiUGZlI3MaLu16cRB-IP1X3radmBNz3Xr_1gM33kMzv/s320/DSC_0483+copy.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-24130290047650741592013-06-27T00:41:00.001+03:002018-11-12T01:50:07.809+02:00Ανάσα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Και πώς βρήκα ξαφνικά την εξήγηση<br />
<div>
Που πάντα χαίρομαι τόσο να έρχομαι να σε βρίσκω.</div>
<div>
Κι ακόμα κι αν ξέρω ότι η ζωή είναι </div>
<div>
αληθινή.</div>
<div>
Στην αλήθεια αυτή αρνούμαι πολλές φορές</div>
<div>
να βρω τον εαυτό μου</div>
<div>
Κι αν ξέρω ότι ο χρόνος είναι</div>
<div>
πάντα εκεί</div>
<div>
Κι ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή</div>
<div>
Που το ποτέ θα γίνει τώρα και το τώρα</div>
<div>
ποτέ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα δευτερόλεπτα γίνονται σταγόνες</div>
<div>
στην καλειδοσκοπική ματιά σου</div>
<div>
Της ματιάς που δεν ξανάδα</div>
<div>
Κι όμως κοιτάζω κάθε βράδυ </div>
<div>
Με μάτια-τα μάτια που δεν είδε ποτέ κανείς.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κι έτσι διάλεξα να βουτήξω.</div>
<div>
Βαθιά.</div>
<div>
Αλλά πάντα ήθελα να μάθω να κρατάω</div>
<div>
την ανάσα μου.</div>
<div>
</div>
<div>
<br /></div>
</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-62153415660420799692013-05-26T00:12:00.001+03:002018-11-12T01:51:00.974+02:00Όλα τα πρωινά του κόσμου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
΄Ολα τα πρωινά του κόσμου μου</div>
<div style="text-align: center;">
Είσαι</div>
<div style="text-align: center;">
Και η ζωή</div>
<div style="text-align: center;">
Και η αγάπη</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Όμως ξέρεις, </div>
<div style="text-align: center;">
Όταν οι άνθρωποι είναι "μεγάλοι"</div>
<div style="text-align: center;">
Έχουν ανάγκη από μεγάλα πράγματα</div>
<div style="text-align: center;">
Για να συνεχίσουν</div>
<div style="text-align: center;">
Να πορεύονται</div>
<div style="text-align: center;">
Έχουν ανάγκη να μην τους σταματάει</div>
<div style="text-align: center;">
Τίποτα και κανείς</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Αντίθετα με τους μικροπρεπείς</div>
<div style="text-align: center;">
Που η μόνη τους αληθινή ανάγκη</div>
<div style="text-align: center;">
Είναι να σταματούν τους άλλους</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Γιατί εκείνοι,</div>
<div style="text-align: center;">
Όταν έπρεπε να προχωρήσουν</div>
<div style="text-align: center;">
Δείλιασαν·</div>
<div style="text-align: center;">
Και την εκδίκηση </div>
<div style="text-align: center;">
Που κρατούν για τον εαυτό τους</div>
<div style="text-align: center;">
Τη ρίχνουν στους άλλους</div>
<div style="text-align: center;">
Ακριβώς γιατί είναι πολύ μικροί</div>
<div style="text-align: center;">
Για να κατανοήσουν τι θα πει</div>
<div style="text-align: center;">
"σεβασμός", "σθένος", "δύναμη"</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Κοιτώντας εκείνους,</div>
<div style="text-align: center;">
Τους μεγάλους</div>
<div style="text-align: center;">
Από χαμηλά</div>
<div style="text-align: center;">
Και μην μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο</div>
<div style="text-align: center;">
Για να τους φτάσουν·</div>
<div style="text-align: center;">
Παρά μόνο με το βλέμμα</div>
<div style="text-align: center;">
Και τα λόγια</div>
<div style="text-align: center;">
Γιατί ξέρουν</div>
<div style="text-align: center;">
Ότι το βλέμμα μπορείς να το αποστρέψεις</div>
<div style="text-align: center;">
Όσο όμως και να κλείνεις τ' αυτιά σου</div>
<div style="text-align: center;">
Εκείνοι θα φωνάζουν</div>
<div style="text-align: center;">
Όλο και πιο δυνατά</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Και εσύ,</div>
<div style="text-align: center;">
Ένας γίγαντας</div>
<div style="text-align: center;">
Από εκείνους τους "μεγάλους"</div>
<div style="text-align: center;">
Ένα καράβι ταξιδιάρικο</div>
<div style="text-align: center;">
Να παλεύεις </div>
<div style="text-align: center;">
Με τη μεγαλοπρέπεια της φύσης σου</div>
<div style="text-align: center;">
Με τη μικρότητα του κόσμου</div>
<div style="text-align: center;">
Και με εκείνους τους "μικρούς"</div>
<div style="text-align: center;">
Που σε θέλουν κοντά τους</div>
<div style="text-align: center;">
Και σε τραβούν συνεχώς</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Απλά και μόνο για να θρέψουν το εγώ τους</div>
<div style="text-align: center;">
Και να πουν·</div>
<div style="text-align: center;">
"Να, τον βλέπεις εκέινον εκεί;</div>
<div style="text-align: center;">
Εγώ τον έφερα εδώ"</div>
<div style="text-align: center;">
Και να νιώσουν για λίγο κι εκείνοι</div>
<div style="text-align: center;">
"Μεγάλοι"</div>
<div style="text-align: center;">
Που έκαναν έναν "μεγάλο"</div>
<div style="text-align: center;">
"Μικρό"</div>
<div style="text-align: center;">
Σα να ήταν αυτό </div>
<div style="text-align: center;">
Το πιο αξιέπαινο πράγμα στον κόσμο.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-42400804801136732182013-02-22T03:17:00.003+02:002013-02-22T03:17:31.870+02:00Αθήνα. Βροχερή. Νυχτερινή. (Το απόγειο του ρομαντισμού...!)Μία βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα μπορεί να αποδειχθεί άκρως εποικοδομητική αφού μπορείς να πετύχεις γνωστούς, να γνωρίσεις ανθρώπους, να μιλήσεις με αγνώστους, να πιεις (με λίγη τύχη να δεχτείς κάποιο ωραίο κέρασμα), γενικώς να παρατηρήσεις πώς κυλάει η ζωή έξω από το μικρόκοσμο του ζεστού σου σπιτιού και πόσο μάλλον όταν η ατμόσφαιρα είναι βροχερή με μερικά μποφοράκια παραπάνω. Σημειωτέον, το ποδήλατο βοηθάει κατά πολύ σε όλα τα παραπάνω.Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-16013711544865273542013-02-18T18:51:00.001+02:002013-02-18T18:51:24.220+02:00Τα μυστικά που κρατάμε.Μπορώ να κρατάω μυστικά για μήνες.. για χρόνια. Δε με νοιάζουν τα μυστικά. Όπως και τα ψέμματα που λέω. Δε με νοιάζουν. Γιατί είναι πάντα για καλό σκοπό. Με νοιάζει όμως να μη λέω ψέμματα στον εαυτό μου και να μην κρατάω μυστικά από 'κείνον. Με νοιάζει να κρατάω μυστικά που αξίζουν. Με νοιάζει να υπομένω με την προοπτική ένος ανοιχτού δρόμου χωρίς εμπόδια. Και να περιμένω μόνο με την υπόσχεση του ονείρου. Και το ρίσκο...Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-43845372467085051572012-12-21T12:12:00.002+02:002012-12-21T12:12:47.325+02:00Έρωτες&έρωτες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Οι μεγάλες πόλεις είναι σαν τους μεγάλους έρωτες... Τη μία σε στέλνουν στα ουράνια κάνοντας σε να αισθάνεσαι την απόλυτη ευτυχία και την άλλη σε πληγώνουν βαθιά. Τόσο βαθιά που άλλο δεν πάει. Περπατάω στους δρόμους αυτής της πόλης που ποθούσα από τότε που ήμουν μικρή και αντιλαμβάνομαι ότι το μόνο που κάνει τελευταία είναι να με πληγώνει. Όσο και να θέλω να συνεχίζω να βλέπω και να αναζητώ την καλή της πλευρά, τόσο περισσότερες σκοτεινές πλευρές της μου χαρίζει. Πατάω στις βρώμικες πλάκες του πεζοδρομίου και νιώθω σα να πατάω σε αιωρούμενο χαλί. Συνέχεια αυτή η σκέψη που δε μ' αφήνει να ησυχάσω : "Να φύγω επιτέλους από δω". Και την επόμενη στιγμή: "Τι ωραία που είναι εδώ... Πόσο θα μου λείψει αυτό το underground, η αλητεία της Αθήνας. Η χαρά στους βραδινούς δρόμους της." Όταν γνωρίσω όμως κι άλλες πόλεις από αυτή την πλευρά που γνώρισα την Αθήνα, τότε θα καταλάβω αν εκείνη είναι τελικά ο μεγάλος μου έρωτας. Για να βρεις το μεγάλο ερωτά ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί να φύγεις μακριά του. Αν και συνήθως το ξέρεις ακόμα κι αν δεν έχεις γνωρίσει άλλους, ότι ναι, εδώ είσαι. Οι εμπειρίες όμως πάντα βοηθούν να εκτιμήσεις πραγματικά το εύρημα σου. Και σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα απ' ότι θα το εκτιμούσες σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Η αλήθεια είναι ότι στους μεγάλους έρωτες δεν μπορείς να συμβιβαστείς. Ή θες να είσαι τέλεια μαζί τους ή αλλιώς φεύγεις. Παίρνεις απόφαση και φεύγεις. Το θέμα είναι ότι πάντα θα σου λείπουν και αυτό θα σε πονάει. Κι αν πιστέψεις κάποια στιγμή ότι πάει, πέρασε, είναι γιατί θα έχεις καταφέρει να το κρύψεις καλά μέσα στην ψυχή σου, να το αποθηκεύσεις στο βάθος του μυαλού σου και στο τέλος αυτό που θα έχεις καταφέρει είναι ποτέ ξανά να μη νιώσεις το ίδιο για κανέναν άλλο. Δύσκολα εξαγνίζεται ο μεγάλος έρωτας που είναι βαθιά κρυμμένος μέσα μας. Γιατί είναι δυνατός και πάντα καταφέρνει να μας νικάει. Ας τον ζήσω λίγο ακόμα και μετά ας φύγω. Τουλάχιστον θα ξέρω ότι τον έζησα σε αυτήν εδώ τη ζωή. Κι ακόμα κι αν τον κουβαλάω πάντα μέσα μου, ίσως να είναι για να μου δείχνει το δρόμο και να μη με αφήσει να χαθώ.</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-21294679658776073652012-11-28T17:17:00.001+02:002012-11-28T21:35:14.983+02:00 Τάσος Λειβαδίτης Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="entry">
<span style="text-decoration: underline;"><b>V</b></span><br />
Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.<br />
Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο<br />
νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα<br />
νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα<br />
νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,<br />
νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες<br />
νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους<br />
νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.<br />
Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ<br />
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο<br />
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.<br />
Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.<br />
<br />
<span style="text-decoration: underline;"><b>IV</b></span><br />
Ναὶ ἀγαπημένη μου,<br />
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε<br />
γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ χοῦμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ<br />
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ<br />
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.<br />
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν<br />
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε<br />
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας<br />
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.<br />
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας<br />
μᾶς σκοτώνουν.<br />
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.<br />
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε<br />
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε<br />
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας<br />
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ<br />
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια<br />
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη<br />
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ<br />
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν<br />
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.</div>
</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-29836040567360839722012-10-19T04:39:00.000+03:002012-11-28T17:19:52.658+02:00Τι μας έχει μείνει;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αλήθεια θυμάμαι που μου είχες πει μια μέρα "Πιστεύω πολύ σε σένα. Πιστεύω ότι θα κάνεις κάτι πολύ όμορφο..". Όταν χαιρόμασταν παρέα το ζεστό ήλιο της Αθήνας. Όταν αγαπούσαμε αυτή την πόλη παρέα. Δεν ξέρω τι με έπιασε και σε θυμήθηκα έτσι ξαφνικά. Τι να φταίει άραγε που πια δε χαιρόμαστε τίποτα παρέα; Να είναι που χρόνια τώρα έχεις αφήσει αυτήν την πόλη και μένεις πλέον τόσο μακριά; Είναι ικανά μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα να διαγράψουν μία τόσο όμορφη φιλία; Και αλήθεια, σκέφτομαι πως ίσως να μην πίστεψε ποτέ κανείς από τους δυο μας σε αυτή τη φιλία τελικά..</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-79829661278609284592012-06-06T01:02:00.002+03:002012-11-28T17:20:05.652+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τελικά έχω καταλήξει σε ένα πράγμα. Ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν τίποτα κοινό, ενώ ταυτόχρονα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα...<br />
Γιατί ενώ η ανιδιοτελής αγάπη σε ωθεί στο να θες το καλό του Άλλου, ο εγωιστικός έρωτας σε κάνει να τον θες μόνο δικό σου, αδιαφορώντας στιγμιαία για την προσωπική του ευτυχία, ελπίζοντας ότι αυτή δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από σένα...</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-1760400552051847692012-04-13T03:37:00.002+03:002012-04-13T04:02:17.806+03:00Είναι τόσο θαυμαστό και ταυτόχρονα τόσο περίεργο το χαρακτηριστικό αυτό της ΖΩΗΣ να είναι τόσο δυναμική ώστε να μπορεί να αλλάζει και να ανατρέπει τα δεδομένα από τη μια στιγμή στην άλλη. Πάντα με μάγευε συνεχιζει και θα συνεχίζει να με μαγεύει. Άνθρωποι και καταστάσεις έρχονται και φεύγουν και μέσα σε αυτούς μπορεί κανείς να επισημάνει τους πιο σημαντικούς, αυτούς που μπορεί στο μέλλον να μην έχει κοντά του αλλά πρόκειται να αφήσουν το στίγμα τους για τα καλά. Το στίγμα το οποίο εξαρτάται κάθε φορά από το τι ο καθένας θεωρεί σημαντικό για εκείνον.<br /> Υπομονή χρειάζεται και αισιοδοξία. Θα έλεγα και επιμονή αλλά μου ακούγεται κλισέ. Θα ήθελα παρ'όλα αυτά να κάνω ένα σχόλιο πάνω σ'αυτό. Η επιμονή πρέπει πάντα να ακοολουθεί το ένστινκτο και τη φυσική ροή των πραγμάτων αλλιώς μπορεί να μετατραπεί σε κάτι αφόρητα πιεστικό και μάλιστα χωρίς κάποιο σημαντικό λόγο.<br />Πολλοί από μας δεν έχουμε υπομονή. Θέλουμε αυτό που θέλουμε να γίνει εδώ και τώρα. Δεν είναι έτσι όμως. Ότι άργησε δε σημαίνει ότι δε θα γίνει ποτέ και ό,τι έγινε και ανήκει πια στο παρελθόν δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να ξανασυμβεί. Αυτό ή και άλλα, καλύτερα. <br />Μαθαίνω από το καθετί παρουσιάζεται γύρω μου. Και κυρίως από τους ανθρώπους που εμφανίζονται στη ζωή μου. Τίποτα δεν είναι τυχαίο κι όμως μας φαίνονται όλα τόσο τυχαία. Αυτές οι δύο έννοιες συνδυάζονται τόσο που είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα αλλά με άλλες λέξεις. Ποιός μπορεί προσδιορίζει την έννοια του τυχαίου χωρίς να αναφέρει έστω μια υπόνοια του μη τυχαίου; "Έτυχε" λέμε, όμως η αλήθεια είναι ότι βαθιά μέσα μας θέλουμε να ελπίζουμε ότι ήταν γραφτό να μας "τύχει". Ακόμα και σε περίπτωση στην οποία δεν αναφερόμαστε σε κάτι ευχάριστο, ο παράγοντας τύχη παίρνει τη βαθύτερη έννοια της μοιρολατρίας. <br />Ξέφυγα όμως και δε μ'αρέσει...! Η αλήθεια είναι πως ό,τι ήθελα να πω σήμερα ξεδιπλώνεται γύρω από τις ανθρώπινες υπάρξεις και την ενέργειά τους. Έχω λάβει πολύ καλή ενέργεια τελευταία και έπρεπε κάπως να τους το ανταποδώσω! <br />Γι αυτό αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σ'αυτούς.Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-60403716802261896622012-03-31T00:04:00.002+03:002012-03-31T00:14:17.262+03:00Που είναι ο έρωτας;Είναι κάποιες μέρες που τις ερωτεύεσαι, που περνούν και σου αφήνουν μια γλυκιά γεύση, που τις σκέφτεσαι και χαμογελάς. Είναι ωραίο να αφήνεσαι, να γνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις, να σκέφτεσαι θετικά ότι και αν συμβαίνει γύρω σου. Οι μέρες που ερωτεύεσαι είναι εκείνες που σε κάνουν να σκέφτεσαι θετικά και μόνο θετικά. Τώρα που η πιο δύσκολη φάση είναι εδώ, οι μέρες αυτές πρέπει να πολλαπλασιάζονται, ώστε να μας δίνουν κουράγιο να κοιτάμε μπροστά. Το λάθος που κάνουμε είναι ότι τείνουμε να κάνουμε ακριβώς τα αντίθετο. Αφήνουμε τις καταστάσεις να μας επηρεάσουν και ταυτόχρονα αφηνόμαστε και μεις στο έλεος τους. Ο καθένας από μας μπορεί να ερωτευτεί μια στιγμή, ανθρώπους, ζώα, τη φύση, μια ταινία, καταστάσεις, συναισθήματα. Αρκεί να το θέλει πραγματικά και να αφήνει την ενέργεια του να πλανιέται ελεύθερα και να ακολουθεί ότι μπορεί και θέλει να ερωτευτεί.Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-71073087923618127952012-03-13T16:16:00.002+02:002012-03-13T16:22:17.802+02:00ΑυτοαναφορικόΈχω μεγάλη ανάγκη να γράψω τελευταία αλλά ποτέ δε βρίσκω το χρόνο. Από τη μία βεβαια, μπορείς να γράψεις παντού. Στι σπίτι, στη δουλειά, στο τρόλλεϋ. Δε χρειάζεται "να βρεις" χρόνο γι' αυτό, ο χρόνος θα σε βρει εκείνος. Η στιγμή που θα είσαι έτοιμος να γράψεις θα κατσει μέσα σου και δε θα ελευθερωθεί μέχρι να πάρει αυτό που θέλει από σένα. Από την άλλη αυτά που γράφω δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να τα βάζω πια σε αυτό το μπλογκ. Σα να νιώθω ότι δεν πάνε μαζί με τα άλλα, ότι από δω και πέρα ότι γίνεται, γίνεται ξεχωριστά. Δεν έχω καταλήξει ακόμα, αλλά θα καταλήξω. Ίσως είναι νωρίς. ΄Ισως να μη θέλω. Ίσως να μην έχει σημασία.Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-82055476838096957902012-01-18T22:14:00.003+02:002012-01-18T22:23:04.850+02:00Η μεγαλη ανασφάλεια'Στο Γαλάτσι, το πρόβλημα μετατοπίζεται στον Αγ. Παντελεήμονα' επίσης, "Προχτές επιτέθηκαν σ’ έναν ηλικιωμένο, τον τραβάγανε σε όλο το πεζοδρόμιο για να του πάρουν την τσάντα κι αυτός έκλαιγε με λυγμούς. Μα, είναι δυνατόν να γίνονται αυτά, οι αστυνομικοί να είναι μια γωνία πιο κάτω και να κάθονται;»<br />"Σε τι είδους πόλη ζούμε, όταν κάποιος σε βρίσκει αιμόφυρτη στον δρόμο κι αντί να σε βοηθήσει, σου πετάει ένα πακέτο χαρτομάντηλα;"<br />Η βασική αιτία όλης αυτής της κατάστασης είναι φυσικά η οικονομική κρίση, μόνο που η κρίση ήρθε σε μια Αθήνα που ήταν ήδη σε παρακμή. Η εγκληματικότητα βρήκε πρόσφορο έδαφος.<br />Αλλά : "μετά σκέφτηκα “αν κλειστώ μέσα γιατί φοβάμαι, θα είναι σαν να τους κάνω χάρη”. Όχι, βγαίνω κανονικά και θα συνεχίσω να βγαίνω γιατί εδώ μεγάλωσα, εδώ έκανα οικογένεια και θα ζω σαν φυσιολογικός άνθρωπος».<br /><br />Αποσπάσματα από το άρθρο "Η μεγάλη Ανασφάλεια" της Δέσποινας Τριβόλη στη Lifo <br /><br />--> www.lifo.gr/mag/features/3036Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-15526105249130653542012-01-01T01:04:00.002+02:002012-01-02T00:01:08.959+02:00Real time post #2 - καλη χρονια!Μπήκε 2012 κ μου είπαν ότι είναι η χρόνια του Δράκου. Είμαι Δράκος στο κινεζικό ωροσκόπιο. Είναι η χρόνια μου λοιπόν. Τι θα γίνει δηλαδή φέτος που δεν είχε συμβεί όλα αυτά τα προηγούμενα χρονια;...Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-7799971318295332632011-12-25T20:46:00.000+02:002012-11-28T17:20:44.356+02:00David Bowie Sound and Vision<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="http://www.youtube.com/embed/6IJsAuUgSgc?fs=1" width="459"></iframe><br />
<br />
Αυτό το σολάκι στην ηλεκτρική γιατί γαμάει τόσο???!!!! ;)))) <br />
Το ακουσα στο χοροστάσιο χθες κ έτρεξα κατευθείαν (στην αγκαλιά του) dj !! :P</div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-90205272721225241812011-12-21T20:21:00.000+02:002012-11-28T17:21:04.689+02:00Amy Winehouse - Our Day Will Come (lyrics)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="http://www.youtube.com/embed/JxaIXQqQkPw?fs=1" width="480"></iframe></div>
Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4693131476700982668.post-86997639065120361952011-12-21T20:07:00.003+02:002011-12-21T20:20:19.790+02:00Real time postΌβερ. Λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν. Αυτό το ποστ έχει άμεση σύνδεση με ένα από τα προηγούμενα (σας αφήνω εγώ να μαντέψετε με ποιο :Ρ ) Σήμερα ορκίστηκα. Στις 12 το μεσημέρι. Έχουν έρθει σχεδόν όλοι μου οι φίλοι από τη σχολή που μένουν επαρχία, κάποιοι από αυτούς ορκίζονταν μαζί μου. Η συγκίνηση που τους βλέπω ξανά και είμαστε πάλι όλοι μαζί είναι έντονη αλλά είμαι συγκρατημένη (σε λιγάκι που θα βγούμε και θα έχω πιει τα ποτάκια μου δε θα είμαι και τόσο βέβαια!!). Τελικά κατάλαβα ότι μου λείπουν πάρα πολύ και όσο και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου κάθε μέρα ότι αυτό που χρειάζομαι είναι απλά μια ισορροπημένη ζωή, τώρα που είναι εδώ θυμάμαι ξανά πώς περνούσαμε όλα αυτά τα χρόνια.. Θυμάμαι ότι όταν δεν ήμουν καλά μπορούσα να πάω σε καποιο σπίτι που μαζευόμασταν όλοι μαζί, να τους καλέσω σπίτι μου ή να πηγαίναμε βόλτα όλοι μαζί...ξέρω ότι αν ήταν εδώ θα κάναμε ακόμα παρέα. Πόσο πολύ τα αγαπώ αυτά τα παιδιά. Μετά από καιρό θα βγω για να πιω και να χορέψω στ' αλήθεια.<br /><br /><a href="http://www.youtube.com/watch?v=JxaIXQqQkPw"></a>Iliaxtidahttp://www.blogger.com/profile/01653382085201267312noreply@blogger.com0