Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια

Κουρασμένη όπως ήταν, δε σκέφτηκε πολύ. Είχε ξαναβρεθεί σ' εκείνο το ξέφωτο και ήξερε ότι ο ήλιος προτιμά να ρίχνει τις αχτίδες του δίπλα στους κέδρους. Ίσως επειδή είναι τόσο περήφανοι και ταυτόχρονα τόσο ταπεινοί που ακόμα και ο ίδιος ο ήλιος τους δείχνει έτσι το σεβασμό του. Πήγε λοιπόν, στάθηκε εκεί και περίμενε. Ο Ήλιος βρισκόταν ήδη αρκετά ψηλά και στην ατμόσφαιρα υπήρχε ένα δέος, ενώ απόλυτη ησυχία είχε απλωθεί παντού.
Ξαφνικά ένα "Αααα!" ακούστηκε και όλα ντύθηκαν λευκά. Κανείς δεν είχε δει παρόμοια λάμψη ποτέ του. Εκείνη ένιωσε σα να βγαίνουν από μέσα της όλου του κόσμου τα καλά. Ένιωσε όλα τα βάρη της να γίνονται φτερό και να χάνονται στο φύσημα του ανέμου. Ένιωσε την αύρα όλων των ποταμών της γης και μαζί της τις φωνές των πνευμάτων που κατοικούσαν εκεί. Το ρεύμα να την παίρνει μαζί του. Και χρώματα, άπειρα χρώματα, να σκορπίζονται παντού.
Όταν ξύπνησε από αυτή τη ζάλη το ξέφωτο ήταν άδειο. Σήκωσε τα μάτια της προς τους Κέδρους. "Είσαι καλά;", τη ρώτησαν.
"Ναι, είμαι μια χαρά. Καλύτερα από ποτέ."
"Δεν μπορείς να φανταστείς τι είδαμε χάρη σε σένα. Τέτοιο φως δεν έχουν ξαναδεί τα φύλλα μας και τόσα χρώματα δεν τα είχαν φανταστεί. Εκεί που τελείωναν είχε σχηματιστεί το πιο υπέροχο ουράνιο τόξο που έχει υπάρξει ποτέ στη γη. Οι αποχρώσεις του ξεπερνούσαν κάθε φαντασία. Όλοι το θαύμαζαν κι εκείνο έψαχνε να βρει την πηγή της δημιουργίας του. Τα φύλλα μας όμως σε έκρυβαν..."
Τα άκουσε αυτά η μικρή νερένια σταγόνα κι ένιωσε βαθιά συγκινημένη αλλά παράλληλα απογοητευμένη που είχε χάσει αυτό το υπέροχο θέαμα. Κάτι είχε αλλάξει μέσα της. Σα να τα έβλεπε όλα πιο φωτεινά, πιο καθαρά. Έβαλε σκοπό να καταφέρει να δει κι εκείνη αυτό το όμορφο ουράνιο τόξο. Αν και ήταν αρκετά δύσκολο, το ήθελε πολύ. Αποφάσισε να μιλήσει στο βράχο.
"Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις τον ήλιο καλή μου, να ρίξει πάνω σου την ηλιαχτίδα. Εκτός αν μάθουμε ποιο είναι το επόμενο σημείο."
"Μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί να το δω."
Την επόμενη μέρα, αφού όλοι στο δάσος συζητούσαν για το συμβάν, ο βράχος έμαθε από τα πουλιά ποιο ήταν το μέρος που αναζητούσαν.
"Το ξέφωτο του Κεχριμπαρένιου Πάγου, βόρεια, στο Δάσος των Λευκών Ιαγουάρων. Κάποιοι από μας θα ξεκινήσουν σήμερα κιόλας για κει. Θα διαρκέσει σχεδόν ένα μήνα το ταξίδι τους.", είπαν τα πουλιά.
" Θα έρθω μαζί σας", ξεφώνισε.
"Να ξέρεις όμως, είναι πολύ επικίνδυνα για σένα εκεί. Οι θερμοκρασίες είναι πολύ χαμηλές και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να παγώσεις."
"Το ξέρω. Αξίζει όμως να προσπαθήσω".
Το ταξίδι διήρκεσε ακριβώς όσο είχε υπολογιστεί. Είχε χωθεί καλά μέσα στα πούπουλα και ένιωθε ασφαλής. Τα πουλιά της είχαν υποσχεθεί να την προσέχουν όσο περισσότερο μπορούσαν. Όταν όμως έφτασαν εκεί έπρεπε να την αφήσουν να κάνει αυτό που έπρεπε. Με το που βγήκε από τα ζεστά πούπουλα όμως, αμέσως πάγωσε. Επειδή δεν μπορούσε να κουνηθεί, τα πουλιά τη βοήθησαν να μετακινηθεί, πηγαίνοντάς τη στο Σημείο. Εκείνα στάθηκαν λίγο πιο κει και δεν την έχασαν στιγμή από τα μάτια τους.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και άρχισε να νιώθει μια ζεστασιά και εκείνο το γνώριμο συναίσθημα ολοκλήρωσης σε όλο της το υδάτινο κορμάκι. Φωνές θαυμασμού ακούστηκαν, ο πάγος έλιωσε κι εκείνη πλέον μπορούσε να δει καθαρά. Ήταν εκεί, έβγαινε μέσα από 'κείνη και την κοιτούσε με θαυμασμό. Ήταν πολύ μπερδεμένη. Αντί να το κοιτάει εκείνη με δέος, ήταν εκείνο που την κοιτούσε και μαζί του όλοι όσοι ήταν εκεί. Μια λάμψη, και το ουράνιο τόξο είχε εξαφανιστεί.
Τα πουλιά έτρεξαν να τη βρουν. Όμως ούτε εκείνη ήταν πια εκεί.
Όταν έμειναν μόνοι εκείνη γύρισε και του είπε: "Μα γιατί κοιτάς εσύ εμένα με τόσο θαυμασμό; Εσύ είσαι πανέμορφο, εγώ είμαι μια απλή σταγόνα."
"Μα δεν καταλαβαίνεις; Η ομορφιά που βλέπεις αναβλύζει μέσα από σένα. Εσύ τη βοήθησες να φανεί. Εσύ πήρες την απόφαση να δεχτείς μέσα σου την αχτίδα χωρίς να σε νοιάζει τι θα θυσιάσεις. Εγώ απλά υπήρχα αλλά εσύ μου έδωσες ζωή." Το άκουγε μαγεμένη.
"Βρήκαν κι οι δύο την ελευθερία τους", είπε ο βράχος στα πουλιά όταν γύρισαν και του διηγήθηκαν τι είχε συμβεί.
Για να ευχαριστήσουν τα πουλιά, το βράχο, τον Ήλιο, και τις αχτίδες του, εκείνο το βράδυ χρωμάτισαν τον ουρανό με τα χρώματά τους, από τη Δύση ως την Ανατολή και από το Βορρά ως το Νότο, και έκαναν το νερό τόσο διάφανο που μπορούσες να δεις μέχρι και τα κοράλλια του βυθού. Ήταν σαν σε όνειρο.
Από τότε, όσοι ξέρουν μπορούν να τους δουν πάντα μαζί, χωρίς την ύπαρξη του ενός δεν υφίσταται η ύπαρξη του άλλου. Να γεμίζουν τον ουρανό, τη γη, το νερό με χρώματα. Αλλά και όσοι δε γνωρίζουν, θαυμάζουν αυτόν τον πρωτοφανή συνδυασμό χρωμάτων που κατακλύζει κάποιες φορές τον ουρανό...

Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια (συνέχεια)

Και έτσι, συνέχισε να κυλά. Την είδε ο βράχος που είχε φτάσει πια τετρακοσίων χρόνων, τον γαργάλησε απαλά καθώς πέρασε από πάνω του. "Για πού τρέχει το πιο δροσερό παιδί του δάσους;", τη ρώτησε. "Καλέ μου Βράχε, δεν έχεις ιδέα τι θα γίνει σήμερα στο ξέφωτο της Σπηλιάς που Γελά;" "Μα είναι τόσο μακριά από δω, κι εγώ, ένας βράχος καρφωμένος στο χώμα, πού να ξέρω.. Και τα πουλιά σήμερα δεν πέρασαν από 'δω να μου πουν τα νέα." 

"Μμμ.. Θα είναι ήδη εκεί!", φώναξε με χαρά. " Σήμερα που λες, Βράχε μου, ο Ήλιος θα ρίξει την πιο φωτεινή του αχτίδα ακριβώς πάνω σε εκείνο το ξέφωτο. Αυτό συμβαίνει μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια. Είμαι, λοιπόν, πολύ τυχερή που βρίσκομαι εδώ να το δω. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι πρέπει να προλάβω να κάτσω στη σωστή θέση, ώστε εκείνη τη στιγμή η αχτίδα να περάσει από μέσα μου," "Εμπρός τότε καλή μου. Πήγαινε και σε περιμένω να μου διηγηθείς." 

Δεν έμενε ακόμα πολύς δρόμος για το ξέφωτο και ο Ήλιος βρισκόταν ήδη σε πολύ καλό σημείο, πράγμα που σήμαινε ότι θα έφτανε πάνω στην ώρα. Το ξέφωτο ήταν γεμάτο από κόσμο περιμετρικά, ενώ στη μέση δεν υπήρχε κανείς. Επρόκειτο για ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τον κόσμο του Δάσους, ίσως και για τον κόσμο όλο. Γιατί όταν ο Ήλιος ρίχνει την πιο δυνατή του αχτίδα στη Γη, κανείς δεν ξέρει τι είδους θαύματα μπορούν να συμβούν.

(συνεχίζεται...)

Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια

Κυλούσε, κυλούσε, κυλούσε... Δεν μπορούσε να τη σταματήσει τίποτα. Τα ζώα τρόμαζαν στο πέρασμά της και τα φυτά μάζευαν τα φύλλα τους. "Πρέπει, να προλάβω", τους έλεγε για να δικαιολογηθεί. "Να προλάβω το φως". Πάντα αυτό είχε στο μυαλό της. Να προλάβει. Το φως, το αεράκι που περνούσε αγνό μέσα από τα ξέφωτα. Το φρέσκο χώμα, τα αμέριμνα σύννεφα με τα σχήματά τους. Ήθελε να μαζεύει ζωή κάθε ώρα και στιγμή. Ζωή ήταν η ίδια. Αλλά ακόμα δεν το ήξερε.
Όταν ήταν μικρή, η μαμά της συνέχεια της έλεγε: "Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείς να τα προλάβεις όλα." "Σημασία έχει να είσαι αληθινά ευτυχισμένη με λίγα και ουσιώδη. Με ότι έχει πραγματική αξία για σένα. Άλλωστε εσύ έχεις μέσα σου αυτό που δίνει ζωή στα πάντα γύρω σου." Μα οι μαμάδες είναι μαμάδες και η αξία του λόγου τους δεν αναγνωρίζεται ποτέ την ίδια στιγμή. Το ήξερε όμως, βαθιά μέσα της, πως ήταν πολύ ξεχωριστή.

(συνεχίζεται....)

Καλοκαιράκι με φίλινγκ

Παρέα με το Αλεξανδρινό μου, έχω αράξει στο μπαλκονάκι που βλέπει μια μυτούλα από το λόφο του Φιλοπάππου και το πράσινο που τόσο όμορφα έχει εξαπλωθεί σε αυτόν το μικρό πεζόδρομο των Πετραλώνων. Πάλι καλά, το λαπτοπάκι μου χωράει ίσα ίσα στο περβάζι, και είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Με μια playlist από το kasetophono να παίζει και συγκεκριμένα, είπα να βάλω σήμερα τα 'θερινά μπαλκόνια', έτσι για να μπω στο κλίμα. Ακόμα και τώρα, 2 το βράδυ αυτή η γειτονίτσα είναι γεμάτη ζωή. Τα τζιτζικάκια παρτάρουν, τα γατάκια φωνάζουν και ανθρωπάκια(!) τα λένε ψιθυριστά.
Νομίζω δεν υπήρξε άλλη στιγμή που να έχω χαρεί τόσο αυτό το μέρος. Και πιστεύω ότι αυτή είναι μόνο η αρχή.
Μια καλή ώρα για να σκεφτείς, αλλά και ταυτόχρονα μια πολύ καλή ώρα για να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Πρώτη φορά καλοκαίρι στην Αθήνα νιώθω ότι το ζω και το χαίρομαι αληθινά και πραγματικά νιώθω τόσο καλά. Νταξει, όχι ότι θα με χάλαγε να ήμουν σε μια παραλία από το πρωί ως το βράδυ, αλλά όταν έχεις κάτι ξεζούμισε όλα τα θετικά του μέχρι να βαρεθείς. Το ιδανικό βέβαια είναι να μη βαρεθείς. Και εγώ δεν έχω βαρεθεί ακόμα!
Βλέπω κάθε μέρα το γάτο να κάθεται και να αράζει, τη μια στο περβάζι, την άλλη στο μπαλκόνι και σκέφτομαι ότι αυτός την απολαμβάνει τη ζωή του χωρίς να σκέφτεται τα περεταίρω. Τον βλέπω και ξέρω ότι νιώθει καλά εδώ μαζί μου, στη γειτονιά. Είναι η φάση του, όπως και να το κάνεις. Αλητείες, φαϊ και ύπνος. C'est la vie. A, και φυσικά, χάδια και χουρχουρίσματα, που το καλοκαίρι λιγοστεύουν γιατί γινόμαστε ανεξάρτητοι βλέπεις. Το χειμώνα να σε δω μικρέ. Τον περσινό τον έβγαλες το μισό στα πόδια μου και να σου αγκαλιές και παρακάλια.
Για το Αλεξανδρινό μου ανησυχούσα λίγο, νομίζω ότι δεν είναι απλά ένα φυτό για μένα. Το έχω αναγάγει σε κάτι άλλο-τι, δεν ξέρω. Αν σκεφτείς ότι τελευταία όπου μετακινούμαι μέσα στο σπίτι, το παίρνω μαζί. Άλλη θέση έχει το πρωί, άλλη το βράδυ. Αναλόγως πού βρίσκεται το φως και η δροσιά. Ο γάτος μόνο την πρώτη μέρα που ήρθαμε σε αυτό το σπίτι γκρίνιαζε ασύστολα. Μετά, του άρεσε κι όλας. Το Αλεξανδρινάκι όμως δεν έχει φωνή να γκρινιάξει, και γι' αυτό ανησυχώ. Μήπως δεν έχω βρει ακόμα την κατάλληλη θέση γι' αυτό.
Σ' αυτό το σπίτι νιώθω σα να είμαι διακοπές. Ίσως γι' αυτό να νιώθω καλά το καλοκαιράκι εδώ. Μεγάλη υπόθεση να νιώθεις καλά κάπου. Να μπορείς να πεις, "Ναι ρε φίλε, εδώ είναι το σπίτι μου". Καμιά φορά, αυτές οι βραδιές δε θέλω να τελειώσουν ποτέ. Ή μάλλον να παγώνει ο χρόνος για λίγο, μόνο το βράδυ. Να μην περνάει η ώρα τόσο γρήγορα και να πρέπει να πάω για ύπνο!

Μικρές χαρές No.1

Θυμάμαι ένα μυθιστόρημα που διάβαζα κάποια εποχή... Κάπου έγραφε ότι έχεις ευχαριστηθεί πραγματικά τον έρωτα μόνο αν σου έρθει να κλάψεις μετά τη σεξουαλική πράξη. Δεν ξέρω κατά πόσο το πιστεύω αλλά σίγουρα μου έχει συμβεί, και ήταν ωραία. Το καλύτερο είναι ότι τη στιγμή εκείνη που κλαις δεν ξέρεις για ποιο λόγο συμβαίνει. Κάτι θέλει να βγει από μέσα σου-το καταπίεζες ίσως; Και γιατί μόνο εκείνη τη στιγμή μπορεί να βγει και όχι οποιαδήποτε άλλη; Τι ακριβώς είναι αυτό; 

Άλυτες απορίες που σημασία δεν έχει μάλλον να τις λύσει κανείς, αλλά φτάνει απλά να τις έχει. Γιατί σημασία έχει να ζούμε κι ας μην καταλαβαίνουμε πολλές φορές τι ακριβώς είναι αυτό που κινεί τα νήματα.