χα χα χαα!!! :)

The Lady of the Ring!

Σήμερα έπρεπε να φύγω από νωρίς.. Αφού άνοιξα την ντουλάπα, έφτιαξα το συνολάκι που θα ταίριαζε στην περίσταση(δουλειά ήταν, μη φανταστείτε τίποτα!), έβαλα τις καουμπόικες μποτίτσες μου(ναι, έχουμε κι απ' αυτό!) έφυγα.. Κατεβαίνοντας τη σκάλα κάτι ένιωσα μες στη μπότα να υπάρχει.. Ωχ λέω, μην είναι κανά ζωύφιο του θεού;;;!.. Βγάζω την μπότα λίγο πριν βγω από την πολυκατοικία.. Κι όμως ήταν το δαχτυλιδάκι μου, που εδώ και δέκα μέρες είχα χάσει... Οκ, και ;;; Θα μου πείτε.

Ας ξεκινήσω λοιπόν...
Πριν από οχτώ χρόνια είχα κολλητή στο σχολείο τη Γιούλη(όνομα κι αυτή η κοπέλα!) η οποία έκανε διάφορα για να μου δείξει τη φιλία της. Πράγματα του τύπου : μου χάριζε γραμματάκια, μισές καρδούλες και το άλλο μισό το κράταγε αυτή, έγραφε στο θρανίο Ρ+Γ=B.F.F.E. και διάφορα τέτοια παιδικά και μη. Μια καλοκαιρινή μέρα μου χάρισε ένα δαχτυλιδάκι, όχι τίποτα σπουδαίο εμφανισιακά, ό,τι πιο λεπτό σε δαχτυλίδι είχα δει, σαν συρματάκι ένα πράγμα, ασημένιο. Ήταν τόσο λεπτό που στράβωνε με το παραμικρό. Γενικά επειδή εμένα με ενοχλούν τα δαχτυλίδια, το φόρεσα στον αντίχειρα, εκεί ταίριαζε μια χαρά κιόλας. Στην αρχή με ενοχλούσε ένα ξένο πράγμα στον αντίχειρά μου. Σιγά σιγά άρχισα να το συνηθίζω, και πια έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του χεριού μου…. Από εκείνη τη στιγμή το φορούσα συνέχεια, έβλεπα όμως πως εκείνη δεν το φορούσε και με πείραζε λιγάκι αυτό. Αλλά δεν της το ‘λεγα.

Πέρασαν τα χρόνια(2 αν θυμάμαι καλά) η Γιούλη έφυγε από τη ζωή μου. Είχε μείνει όμως το δαχτυλίδι στο χέρι μου, που πλέον δεν ήταν το δαχτυλίδι της Γιούλης αλλά «το δαχτυλιδάκι μου». Ύστερα ήρθε η Ρούλα. Εκείνη δε μου χάρισε δαχτυλίδι.. Μου έστελνε μηνύματα, βγαίναμε για καφέ, τα λέγαμε.. Ελάχιστα δώρα μου είχε κάνει η Ρούλα. Θυμάμαι μου κακοφαινόταν λίγο αυτό, γιατί είμαι άνθρωπος πολύ αυθόρμητος και μου αρέσει να κάνω δωράκια στους άλλους χωρίς λόγο.. Αλλά δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση οι άλλοι να σκέφτονται όπως εσύ.. Μπορείς..; μετά από πέντε χρόνια μιας ανειλικρινούς αρκετά φιλίας, έφυγε και η Ρούλα(τώρα με βλέπει στην ΑΣΟΕΕ και κάνει πως δε με ξέρει).

Μεταξύ όλων αυτών των χρόνων η σχέση μου με το δαχτυλίδάκι παρέμενε πάντα πίστη-αυτό κολλημένο στο δάχτυλό μου και εγώ να το αγγίζω συνεχώς για να σιγουρευτώ ότι είναι εκεί-αλλά συγχρόνως περίεργη. Μια σχέση που θα μπορούσα να την ονομάσω και «κρυφτούλι»… Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις σηκωθώ το πρωί είναι να το φορέσω και το τελευταίο κάθε βράδυ να το βγάλω πριν πάω για ύπνο. Ο μόνος λόγος να το βγάλω τη διάρκεια της μέρας είναι για να κάνω μπάνιο ή στη θάλασσα. Όμως υπήρξαν στιγμές που βαρέθηκε το δάχτυλό μου και κρύφτηκε κάπου να μείνει λίγο μόνο του-δεν του έφταναν οι ώρες που καθόταν μόνο του τα βράδια. Πάντα όμως το ξανάβρισκα, δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω τελείως. Τι στο πορτοφόλι μου είχε κρυφτεί, τι σε τσέπες, τι σε τσεπάκια τσάντας.. Πάντα ξαναεμφανιζόταν, όταν ήθελε ξανά να επιστρέψει στο δάχτυλό μου. Γι’ αυτό και γω, δεν του κράταγα κακία. Ήξερα ότι δε θα με προδώσει, δε θα με εγαταλείψει(για κανένα άλλο δάχτυλο!)όποιος με γνώριζε ένα από τα πρώτα πράγματα που πρόσεχε ήταν το δαχτυλιδάκι.. Τόσο λεπτό και γλυκούλι..δεν είχαν ξαναδεί!

Κάποια στιγμή μου έσπασε.. θυμάμαι ήταν μια περίοδος που δεν τα πηγαίναμε καλά με τη Ρούλα.. Το έφτιαξα και το ξαναφόρεσα.. Μετά από καιρό μου ξανασπάει, αλλά δε γινόταν να κολλήσει. Μου έφτιαξε η χρυσοχόος ένα άλλο, λίγο πιο χοντρό για να μη σπάει. Δεν ξέρω αν ήταν από το ίδιο ασήμι του παλιού.. Νομίζω πως όχι. Τίποτα δε θα ήταν ίδιο ξανά για το δαχτυλιδάκι και μένα. Εκείνο τον καιρό γνώρισα το Γιώργο. Ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας-που ακόμα με παιδεύει-, η μεγαλύτερη μου σχέση(3 χρόνια) και γενικά όλα τα μεγάλα…

Με το νέο δαχτυλιδάκι πάντως τα πηγαίναμε μια χαρά. Πράγματι, τίποτα δεν ήταν ίδιο, αλλά αυτό ο νέο κύμα συναισθημάτων και βιωμάτων μας έκανε να δεθούμε πολύ. Με ευχάριστο τρόπο και μη σας πω(λίγο) περισσότερο από το παλιό…! Βέβαια,ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς όπως και να’ χει. Πάντως εγώ συνηθίζω να διηγούμαι γι’ αυτό σαν να ήταν ένα, γιατί για μένα ένα είναι. Επομένως τα «κρυφτούλι» ισχύει πολύ περισσότερο για το διάδοχο…

Στις 30/12 είχα βγει με κάτι φίλες μου, όταν ανακάλυψα ότι το δαχτυλιδάκι δεν ήταν εκεί.. δε θυμόμουν να το έχω αφήσει πουθενά, έψαξα βέβαια σε τσάντες και τσέπες αλλά τίποτα. Ήμουν σίγουρη ότι το είχα χάσει. Τέλεια! Μια μέρα πριν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και γω να είμαι χωρίς το αγαπημένο μου δαχτυλιδάκι! Όχι, δεν ήταν καλό σημάδι για το 2008..Για το οποίο, οφείλω να ομολογήσω ότι είχα πολλή αισιοδοξία…Δέκα μέρες πέρασαν, τόσες μέρες δεν έκανε ποτέ να εμφανιστεί, οπότε είχα πάει κιόλας στον χρυσοχόο, ο οποίος μου είπε ότι θα έφερνε στις 15/1 τέτοια δαχτυλιδάκια.

Μέχρι που έφτασε η σημερινή μέρα….

Μόλις βρήκα το δαχτυλίδι κατευθείαν μου έφτιαξε τη μέρα! Το πρόσεχα σαν τα μάτια μου σήμερα, το κοιτούσα και το ξανακοιτούσα-δεν το πίστευα!

Για μένα το σημερινό γεγονός είναι ένα σημάδι πως όλα θα πάνε καλύτερα…

Είχα ένα πολύ καλό προαίσθημα για το 2008, που όμως τα πρώτες μέρες της χρονιάς δεν επαληθεύθηκε.. Μου συνέβησαν μικρά μεν, κακότυχα δε πράγματα, όχι σοβαρά, αλλά από αυτά που σου συμβαίνουν και λες»γιατί σε μένα ρε γαμώτο;!» Το κακό ήταν ότι μου συνέβαιναν με απίστευτη συχνότητα! Ποτέ δεν παύω όμως να ελπίζω ότι απλά πρόκειται για μία μικρή περίοδο που –πού θα πάει- θα περάσει!

Η επιστροφή του δαχτυλιδιού(πολύ lord of the rings έπεσε!) σήμερα ήταν σα να σηματοδότησε αυτή την περίοδο..αλλά…Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ήταν αυτό το μόνο σημάδι που μου είχε δώσει το δαχτυλίδι… Κοιτώντας πίσω βλέπω ότι με τον τρόπο σηματοδοτούσε κάθε ιδιαίτερη περίοδο της ζωής μου.. Έσπασε τον καιρό που δεν τα πήγαινα καλά με τη Ρούλα, σα να μου έλεγε ότι κάποια στιγμή θα «έσπαγε" και η φιλία μας. Ξαναέσπασε όταν γνώρισα το Γιώργο και αναγκάστηκα νο το αλλάξω, σα να μου έλεγε ότι θα αλλάξει η ζωή μου εκείνο το διάστημα, αλλά κάποια στιγμή κι αυτό θα «σπάσει» και μάλιστα όχι ανώδυνα. όπως και για το δαχτυλιδάκι, έσπασε χωρίς να μπορεί να ξανακολλήσει… Χάθηκε για λίγες μέρες τώρα…

Σκέφτομαι καμία φορά…

Μακάρι να ήταν οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους όπως αυτή που έχω με αυτό το κομματάκι ασήμι.. Από την πρώτη στιγμή ταιριάξαμε, περνούσαμε πολλές ώρες μαζί με αρκετά διαλείμματα. Ευαίσθητο κι αυτό(στραβώνει με το παραμικρό, όπως ανέφερα παραπάνω) ίσως κι εγώ λίγο.. Όποτε κουράζεται κάποιος από τους δυό μας απλά φεύγει για λίγο και ξανάρχεται. Είμαστε πιστοί ό ένας στον άλλο όσοι άνθρωποι κι αν έχουν περάσει και έχουν φύγει.. Εδώ και οχτώ χρόνια.. Εκείνο σιωπηλό, απλά να μου δηλώνει την παρουσία του με ένα μου άγγιγμα και να μου δίνει σημάδια κάθε φορά που το κρίνει απαραίτητο…Για να με προφυλάξει…

Αυτή τη φορά χάθηκε και ξαναβρέθηκε μετά από μέρες.. Σα να μου λέει ότι πράγματι, ό,τι κακό και να συμβαίνει δεν πρέπει ποτέ να χάνω το κουράγιο και τη δύναμή μου.. Κι όμως συνέβη κάτι σήμερα.. Θα τη θυμάμαι ως μία από τις πιο άσχημες και ταυτόχρονα πιο καλές μέρες της ζωής μου. Αχ..πάλι με είχες προειδοποιήσει.. Από την αρχή κιόλας της μέρας. Έχεις δίκιο. Πρέπει να κοιτάω μπροστά. Και θα το κάνω. Ήρθες εσύ και μαζί σου θα έρθουν τα καλύτερα.

Μακάρι να είναι κι αυτό ένα σημάδι για πιο ονειρεμένες και μαγικές μέρες…

Καλή χρονιά σε όλους…! :)

τελικά...

"Δεν παίρνω δώρα σε καμία.. Δεν είμαι πια μαλάκας..."
"Τοτε δεν ήσουν μαλάκας, τώρα είσαι.", του είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο.