Όλα τέλεια ΙΙ

Όσο εκείνη προσπαθούσε απεγνωσμένα να πάρει ζωή της πίσω δεν μπορούσε να εμποδίσει το συναίσθημα της λήθης της νέας ζωής της και της επιστροφής στα περασμένα. Και όσο και να προσπαθούσε να το εμποδίσει υπήρχε κάτι που δεν την άφηνε. Είχε παγιδευτεί σε ένα δίχτυ που εκείνη άφησε να την τυλίξει χωρίς να προβάλλει καμία αντίσταση. Η ζωή της έμοιαζε πλέον με μια κουκκίδα σε ένα χάρτη του οποίου κανένα μονοπάτι δε γνώριζε. Η θέλησή της ήταν ένα σύννεφο πάνω από αυτό το χάρτη που όλο και έφευγε πιο μακριά. Της είχε πάρει τη ζωή ολόκληρη, αυτό είχε κάνει. Και τώρα εκείνη γύρευε να βρει εξηγήσεις. Αλλά τι να εξηγήσει κανείς σε ένα θολό απομεινάρι του ίδιου του εαυτού του;
Ακουμπισμένη ακόμα εκεί, με την πλάτη στον τοίχο έκλεισε τα μάτια της και άρχισε να φέρνει στο μυαλό της όλα όσα μπορούσε να θυμηθεί από την ως τώρα ζωή της. Αυτό όμως που στην πραγματικότητα της ερχόταν στο μυαλό ήταν ένα παζλ από αποσμάτα συγκεκριμένων καταστάεων που είχε ζήσει. Δεν ήθελε αυτό και ένιωθε ότι έλεγε ψέμματα στον εαυτό της, αλλά δεν μπορέσει να τον αποτρέψει κι όλας από το να κάνει εκείνες τις σκέψεις εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Και τότε ήταν που, για πρώτη φορά στη ζωή της ένιωσε πραγματικά θυμωμένη. Θυμωμένη που καθόταν εκεί τόση ώρα απλά και μόνο για να σκεφτεί, θυμωμένη που οι σκέψεις της ήταν τόσο κενές, θυμωμένη που ο τοίχος αυτός στεκόταν τόση ώρα πίσω της κρατώντας της αντίσταση, θυμωμένη..που είχε νιώσει τόσο αργά αυτό το θυμό...