Έρωτες&έρωτες

Οι μεγάλες πόλεις είναι σαν τους μεγάλους έρωτες... Τη μία σε στέλνουν στα ουράνια κάνοντας σε να αισθάνεσαι την απόλυτη ευτυχία και την άλλη σε πληγώνουν βαθιά. Τόσο βαθιά που άλλο δεν πάει. Περπατάω στους δρόμους αυτής της πόλης που ποθούσα από τότε που ήμουν μικρή και αντιλαμβάνομαι ότι το μόνο που κάνει τελευταία είναι να με πληγώνει. Όσο και να θέλω να συνεχίζω να βλέπω και να αναζητώ την καλή της πλευρά, τόσο περισσότερες σκοτεινές πλευρές της μου χαρίζει. Πατάω στις βρώμικες πλάκες του πεζοδρομίου και νιώθω σα να πατάω σε αιωρούμενο χαλί. Συνέχεια αυτή η σκέψη που δε μ' αφήνει να ησυχάσω : "Να φύγω επιτέλους από δω". Και την επόμενη στιγμή: "Τι ωραία που είναι εδώ... Πόσο θα μου λείψει αυτό το underground, η αλητεία της Αθήνας. Η χαρά στους βραδινούς δρόμους της." Όταν γνωρίσω όμως κι άλλες πόλεις από αυτή την πλευρά που γνώρισα την Αθήνα, τότε θα καταλάβω αν εκείνη είναι τελικά ο μεγάλος μου έρωτας. Για να βρεις το μεγάλο ερωτά ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί να φύγεις μακριά του. Αν και συνήθως το ξέρεις ακόμα κι αν δεν έχεις γνωρίσει άλλους, ότι ναι, εδώ είσαι. Οι εμπειρίες όμως πάντα βοηθούν να εκτιμήσεις πραγματικά το εύρημα σου. Και σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα απ' ότι θα το εκτιμούσες σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Η αλήθεια είναι ότι στους μεγάλους έρωτες δεν μπορείς να συμβιβαστείς. Ή θες να είσαι τέλεια μαζί τους ή αλλιώς φεύγεις. Παίρνεις απόφαση και φεύγεις. Το θέμα είναι ότι πάντα θα σου λείπουν και αυτό θα σε πονάει. Κι αν πιστέψεις κάποια στιγμή ότι πάει, πέρασε, είναι γιατί θα έχεις καταφέρει να το κρύψεις καλά μέσα στην ψυχή σου, να το αποθηκεύσεις στο βάθος του μυαλού σου και στο τέλος αυτό που θα έχεις καταφέρει είναι ποτέ ξανά να μη νιώσεις το ίδιο για κανέναν άλλο. Δύσκολα εξαγνίζεται ο μεγάλος έρωτας που είναι βαθιά κρυμμένος μέσα μας. Γιατί είναι δυνατός και πάντα καταφέρνει να μας νικάει. Ας τον ζήσω λίγο ακόμα και μετά ας φύγω. Τουλάχιστον θα ξέρω ότι τον έζησα σε αυτήν εδώ τη ζωή. Κι ακόμα κι αν τον κουβαλάω πάντα μέσα μου, ίσως να είναι για να μου δείχνει το δρόμο και να μη με αφήσει να χαθώ.

Τάσος Λειβαδίτης Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας

V
Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.
Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο
νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα
νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα
νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,
νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες
νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους
νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.
Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.
Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.

IV
Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ χοῦμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

Τι μας έχει μείνει;

Αλήθεια θυμάμαι που μου είχες πει μια μέρα "Πιστεύω πολύ σε σένα. Πιστεύω ότι θα κάνεις κάτι πολύ όμορφο..". Όταν χαιρόμασταν παρέα το ζεστό ήλιο της Αθήνας. Όταν αγαπούσαμε αυτή την πόλη παρέα. Δεν ξέρω τι με έπιασε και σε θυμήθηκα έτσι ξαφνικά. Τι να φταίει άραγε που πια δε χαιρόμαστε τίποτα παρέα; Να είναι που χρόνια τώρα έχεις αφήσει αυτήν την πόλη και μένεις πλέον τόσο μακριά; Είναι ικανά μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα να διαγράψουν μία τόσο όμορφη φιλία; Και αλήθεια, σκέφτομαι πως ίσως να μην πίστεψε ποτέ κανείς από τους δυο μας σε αυτή τη φιλία τελικά..

Τελικά έχω καταλήξει σε ένα πράγμα. Ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν τίποτα κοινό, ενώ ταυτόχρονα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα...
Γιατί ενώ η ανιδιοτελής αγάπη σε ωθεί στο να θες το καλό του Άλλου, ο εγωιστικός έρωτας σε κάνει να τον θες μόνο δικό σου, αδιαφορώντας στιγμιαία για την προσωπική του ευτυχία, ελπίζοντας ότι αυτή δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από σένα...

Είναι τόσο θαυμαστό και ταυτόχρονα τόσο περίεργο το χαρακτηριστικό αυτό της ΖΩΗΣ να είναι τόσο δυναμική ώστε να μπορεί να αλλάζει και να ανατρέπει τα δεδομένα από τη μια στιγμή στην άλλη. Πάντα με μάγευε συνεχιζει και θα συνεχίζει να με μαγεύει. Άνθρωποι και καταστάσεις έρχονται και φεύγουν και μέσα σε αυτούς μπορεί κανείς να επισημάνει τους πιο σημαντικούς, αυτούς που μπορεί στο μέλλον να μην έχει κοντά του αλλά πρόκειται να αφήσουν το στίγμα τους για τα καλά. Το στίγμα το οποίο εξαρτάται κάθε φορά από το τι ο καθένας θεωρεί σημαντικό για εκείνον.
Υπομονή χρειάζεται και αισιοδοξία. Θα έλεγα και επιμονή αλλά μου ακούγεται κλισέ. Θα ήθελα παρ'όλα αυτά να κάνω ένα σχόλιο πάνω σ'αυτό. Η επιμονή πρέπει πάντα να ακοολουθεί το ένστινκτο και τη φυσική ροή των πραγμάτων αλλιώς μπορεί να μετατραπεί σε κάτι αφόρητα πιεστικό και μάλιστα χωρίς κάποιο σημαντικό λόγο.
Πολλοί από μας δεν έχουμε υπομονή. Θέλουμε αυτό που θέλουμε να γίνει εδώ και τώρα. Δεν είναι έτσι όμως. Ότι άργησε δε σημαίνει ότι δε θα γίνει ποτέ και ό,τι έγινε και ανήκει πια στο παρελθόν δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να ξανασυμβεί. Αυτό ή και άλλα, καλύτερα.
Μαθαίνω από το καθετί παρουσιάζεται γύρω μου. Και κυρίως από τους ανθρώπους που εμφανίζονται στη ζωή μου. Τίποτα δεν είναι τυχαίο κι όμως μας φαίνονται όλα τόσο τυχαία. Αυτές οι δύο έννοιες συνδυάζονται τόσο που είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα αλλά με άλλες λέξεις. Ποιός μπορεί προσδιορίζει την έννοια του τυχαίου χωρίς να αναφέρει έστω μια υπόνοια του μη τυχαίου; "Έτυχε" λέμε, όμως η αλήθεια είναι ότι βαθιά μέσα μας θέλουμε να ελπίζουμε ότι ήταν γραφτό να μας "τύχει". Ακόμα και σε περίπτωση στην οποία δεν αναφερόμαστε σε κάτι ευχάριστο, ο παράγοντας τύχη παίρνει τη βαθύτερη έννοια της μοιρολατρίας.
Ξέφυγα όμως και δε μ'αρέσει...! Η αλήθεια είναι πως ό,τι ήθελα να πω σήμερα ξεδιπλώνεται γύρω από τις ανθρώπινες υπάρξεις και την ενέργειά τους. Έχω λάβει πολύ καλή ενέργεια τελευταία και έπρεπε κάπως να τους το ανταποδώσω!
Γι αυτό αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σ'αυτούς.

Που είναι ο έρωτας;

Είναι κάποιες μέρες που τις ερωτεύεσαι, που περνούν και σου αφήνουν μια γλυκιά γεύση, που τις σκέφτεσαι και χαμογελάς. Είναι ωραίο να αφήνεσαι, να γνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις, να σκέφτεσαι θετικά ότι και αν συμβαίνει γύρω σου. Οι μέρες που ερωτεύεσαι είναι εκείνες που σε κάνουν να σκέφτεσαι θετικά και μόνο θετικά. Τώρα που η πιο δύσκολη φάση είναι εδώ, οι μέρες αυτές πρέπει να πολλαπλασιάζονται, ώστε να μας δίνουν κουράγιο να κοιτάμε μπροστά. Το λάθος που κάνουμε είναι ότι τείνουμε να κάνουμε ακριβώς τα αντίθετο. Αφήνουμε τις καταστάσεις να μας επηρεάσουν και ταυτόχρονα αφηνόμαστε και μεις στο έλεος τους. Ο καθένας από μας μπορεί να ερωτευτεί μια στιγμή, ανθρώπους, ζώα, τη φύση, μια ταινία, καταστάσεις, συναισθήματα. Αρκεί να το θέλει πραγματικά και να αφήνει την ενέργεια του να πλανιέται ελεύθερα και να ακολουθεί ότι μπορεί και θέλει να ερωτευτεί.

Αυτοαναφορικό

Έχω μεγάλη ανάγκη να γράψω τελευταία αλλά ποτέ δε βρίσκω το χρόνο. Από τη μία βεβαια, μπορείς να γράψεις παντού. Στι σπίτι, στη δουλειά, στο τρόλλεϋ. Δε χρειάζεται "να βρεις" χρόνο γι' αυτό, ο χρόνος θα σε βρει εκείνος. Η στιγμή που θα είσαι έτοιμος να γράψεις θα κατσει μέσα σου και δε θα ελευθερωθεί μέχρι να πάρει αυτό που θέλει από σένα. Από την άλλη αυτά που γράφω δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να τα βάζω πια σε αυτό το μπλογκ. Σα να νιώθω ότι δεν πάνε μαζί με τα άλλα, ότι από δω και πέρα ότι γίνεται, γίνεται ξεχωριστά. Δεν έχω καταλήξει ακόμα, αλλά θα καταλήξω. Ίσως είναι νωρίς. ΄Ισως να μη θέλω. Ίσως να μην έχει σημασία.

Η μεγαλη ανασφάλεια

‎'Στο Γαλάτσι, το πρόβλημα μετατοπίζεται στον Αγ. Παντελεήμονα' επίσης, "Προχτές επιτέθηκαν σ’ έναν ηλικιωμένο, τον τραβάγανε σε όλο το πεζοδρόμιο για να του πάρουν την τσάντα κι αυτός έκλαιγε με λυγμούς. Μα, είναι δυνατόν να γίνονται αυτά, οι αστυνομικοί να είναι μια γωνία πιο κάτω και να κάθονται;»
"Σε τι είδους πόλη ζούμε, όταν κάποιος σε βρίσκει αιμόφυρτη στον δρόμο κι αντί να σε βοηθήσει, σου πετάει ένα πακέτο χαρτομάντηλα;"
Η βασική αιτία όλης αυτής της κατάστασης είναι φυσικά η οικονομική κρίση, μόνο που η κρίση ήρθε σε μια Αθήνα που ήταν ήδη σε παρακμή. Η εγκληματικότητα βρήκε πρόσφορο έδαφος.
Αλλά : "μετά σκέφτηκα “αν κλειστώ μέσα γιατί φοβάμαι, θα είναι σαν να τους κάνω χάρη”. Όχι, βγαίνω κανονικά και θα συνεχίσω να βγαίνω γιατί εδώ μεγάλωσα, εδώ έκανα οικογένεια και θα ζω σαν φυσιολογικός άνθρωπος».

Αποσπάσματα από το άρθρο "Η μεγάλη Ανασφάλεια" της Δέσποινας Τριβόλη στη Lifo

--> www.lifo.gr/mag/features/3036

Real time post #2 - καλη χρονια!

Μπήκε 2012 κ μου είπαν ότι είναι η χρόνια του Δράκου. Είμαι Δράκος στο κινεζικό ωροσκόπιο. Είναι η χρόνια μου λοιπόν. Τι θα γίνει δηλαδή φέτος που δεν είχε συμβεί όλα αυτά τα προηγούμενα χρονια;...