Όλα τέλεια ΙΙ

Όσο εκείνη προσπαθούσε απεγνωσμένα να πάρει ζωή της πίσω δεν μπορούσε να εμποδίσει το συναίσθημα της λήθης της νέας ζωής της και της επιστροφής στα περασμένα. Και όσο και να προσπαθούσε να το εμποδίσει υπήρχε κάτι που δεν την άφηνε. Είχε παγιδευτεί σε ένα δίχτυ που εκείνη άφησε να την τυλίξει χωρίς να προβάλλει καμία αντίσταση. Η ζωή της έμοιαζε πλέον με μια κουκκίδα σε ένα χάρτη του οποίου κανένα μονοπάτι δε γνώριζε. Η θέλησή της ήταν ένα σύννεφο πάνω από αυτό το χάρτη που όλο και έφευγε πιο μακριά. Της είχε πάρει τη ζωή ολόκληρη, αυτό είχε κάνει. Και τώρα εκείνη γύρευε να βρει εξηγήσεις. Αλλά τι να εξηγήσει κανείς σε ένα θολό απομεινάρι του ίδιου του εαυτού του;
Ακουμπισμένη ακόμα εκεί, με την πλάτη στον τοίχο έκλεισε τα μάτια της και άρχισε να φέρνει στο μυαλό της όλα όσα μπορούσε να θυμηθεί από την ως τώρα ζωή της. Αυτό όμως που στην πραγματικότητα της ερχόταν στο μυαλό ήταν ένα παζλ από αποσμάτα συγκεκριμένων καταστάεων που είχε ζήσει. Δεν ήθελε αυτό και ένιωθε ότι έλεγε ψέμματα στον εαυτό της, αλλά δεν μπορέσει να τον αποτρέψει κι όλας από το να κάνει εκείνες τις σκέψεις εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Και τότε ήταν που, για πρώτη φορά στη ζωή της ένιωσε πραγματικά θυμωμένη. Θυμωμένη που καθόταν εκεί τόση ώρα απλά και μόνο για να σκεφτεί, θυμωμένη που οι σκέψεις της ήταν τόσο κενές, θυμωμένη που ο τοίχος αυτός στεκόταν τόση ώρα πίσω της κρατώντας της αντίσταση, θυμωμένη..που είχε νιώσει τόσο αργά αυτό το θυμό...

Persepolis

Πιστεύω και πίστευα ότι ακόμα υπάρχουν ήρωες.. Αυτή η τανία έρχεται να με επιβεβαιώσει. Η μικρή Μαρτζί ζει με την προοδευτική οικογένειά της στον Ιράν και έχει μέσα της έμφυτο το επαναστατικό στοιχείο, ενώ παράλληλα προσπαθεί να επιβιώσει σε μια χώρα με ένα καθεστώς τόσο καταπιεστικό. Όση ώρα έβλεπα την ταινία έκλαιγα. Και απ'ότι κατάλαβα δεν ήμουν η μόνη στην αίθουσα... Δεν το έχω ξαναπάθει αυτό με ταινία. Να κλαίω με το που ξεκινάει μέχρι να μου τειώσουν τα δάκρυα..(εκεί κάπου στο διάλειμμα σταμάτησα...!) Η θέληση της Μαρτζί, η δυναμική της προσωπικότητα, η προσπάθεια να αντισταθεί στις άδικες αρχές ενός κράτους στο οποίο ένιωθε να μην ανήκει, η δύναμη της ψυχής της ήταν όλα όσα με καθήλωσαν. Κατάφερε να επιβιώσει σε έναν πόλεμο, αλλά και όταν έφυγε από την πατρίδα της και πήγε στην Γαλλία,όπου και εκεί ένιωθε να μην ανήκει πουθενά, πέρασε μέσα από τόσες δυσκολίες αφήνοντας την προσωπικότητά της άθικτη, αλλά έχοντας όλες αυτές τις άσχημες εμπειρίες από τη ζωή. Η γιαγιά της Μαρτζί είναι το δεύτερο πιο σημαντικό πρόσωπο στην ταινία αλλά και ένας χαρακτήρας πολύ ιδιαίτερος και διαφορετικός... Σοφή αλλά πάντα συμβατή με την εποχή της. Μοντέρνα και ταυτόχρονα σταθερή στις αρχές και τα πιστεύω της. Ναι.Υπάρχουν ακόμα ήρωες.. Για όσους έπαψαν να το πιστεύουν θα τους παρακαλούσα να δουν αυτή την ταινία. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να υπάρχουν άτομα που δεν την έχουν δει... Αναζητώντας ήρωες λοιπόν...

the bad&the good side of things vol.2

Δεν ξέρω πώς πρέπει να είμαι μετά από μια βδομάδα τόσο περίεργη(προς χάλια θα έλεγα).. Θα πρέπει να είμαι down επειδή με επηρέασε άμεσα ή να νιώθω χαρούμενη που έφυγε?? Και εδώ λοιπόν βλέπουμε πως πάντα υπάρχουν οι δύο πλευρές των πραγμάτων! Αλλά τι γίνεται όταν όλοι σου λένε"μη στενοχωριέσαι κ μη στενοχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά" αλλά εσύ, όοοχι, θες να στενοχωριέσαι, όχι γιατί τη βρίσκεις, αλλά επειδή πιστεύεις ότι αυτή τη στιγμή δε σου ταιριάζει κανένα άλλο συναίσθημα παρά μόνο εκείνο της μιζέριας, της στενοχώριας και της αυτοτιμωρίας. Πιστεύεις ότι το αξίζεις που νιώθεις έτσι και δε νιώθεις άσχημα γι'αυτο(αν και ήδη νιώθεις άσχημα, πόσο πιο άσχημα πια;;;!)από την άλλη νιώθεις καλά που νιώθεις τόσο δυστυχισμενος, κλείνεσαι στον εαυτό σου και δε βγαίνεις έξω, ούτε για μια βόλτα- έτσι απλά να σε δει ο ήλιος βρε αδερφέ!-γιατί ούτε και αυτόν πραγματικά τον αξίζεις...! Από την άλλη όμως, μόλις τελειωσε ένα δύσκολο κεφάλιαο της ζωής σου, που εύχεσαι να κλείσει για πάντα και τώρα θα έπρεπε να πετάς από χαρα!Και να λοπόν το δίλημμα.. Να χαρείς...;Τώρα που αποφάσισες πως αυτό που σου αξίζει είναι να κάθεσαι και να κλαις τη μοίρα σου; Σου αξίζει να χαρείς; Αν βάλεις δηλαδή τη χαρά και τη λύπη σε μια ζυγαριά που να μετράει ποια σου αξίζει περισσότερο προς τα πού θα γείρει η ζυγαριά;;; That's the point my friends και την επόμενη φορά που θα πιστέψω οτι η ζυγαριά γέρνει προς τη μαυρίλα παρακαλώ κάποιος να με ξυπνήσει!!!

-Ευχαριστώ.
Μια συναχωμένη ηλιαχτιδ(ούλ)α...

the bad&good side of things

Μετά πό μια βδομάδα γεμάτη αγωνία και διάβασμα..να 'μαι πάλι!! Η σημερινή μέρα ήταν κάτι σα γιορτη για μένα..Μπορεί να σας ακουστεί περίεργο όταν μάθετε τι έκανα σήμερα, αλλά έτσι νιώθω.. Σήμερα ήμουν από τις 9 ως τις 4μιση στο imperial στο μεταξουργείο και έδινα proficiency.. Από χθες το βράδυ άρχισα να λαμβάνω μηνύματα για "καλή επιτυχία" κλπ.. Το ότι μου έστελναν απλά να μου πουν καλή επιτυχία(τύχη βασικά!!) :) με συγκίνησε αφάνταστα.. Ένιωσα πολύ πιο όμορφα απότι αν λάμβανα "χρόνια πολλά" στη γιορτή ή τα γενέθλιά μου... Συνάντησα μια φίλη μου που είχα να δω αρκετό καιρό εκεί(έδινε κι αυτή) και ένας φίλος μου ήρθε να με δει, εκτός από την καθηγητριά μου..Σ'ευχαριστώ Βικτωράκο!! Και δε φτάνει μόνο αυτό, αλλά με έπαιρναν και τηλ μετά να δουν πως πήγα.. όσο κουρασμένη και να ένιωθα αυτά τα παιδιά μου έδωσαν πραγματικά δύναμη..
Απλά ήθελα να υπενθυμίσω οτι η χειρότερη μέρα μπορεί έτσι απλά να γίνει μία από τις καλύτερες... :))

και τωρα...χαμόγελααα!!! :) :) :) ...έτσι μπράβο!! :)) <--εγώ !!