Όλα τέλεια ΙΙΙ

Μετά από στιγμές αναπόφευκτης σύγκρουσης και εσωτερικής πάλης αποφάσισε να αποχωριστεί το σημείο κάτω από εκείνη την πολυκατοικία που της κρατούσε τόση ώρα συντροφιά και να πάει σπίτι. Τι λέξη κι αυτή : "σπίτι". Ίσως και να μην υπάρχει πιο υποκειμενική λέξη από αυτή. Και την "αγάπη'' ίσως. Για τον καθένα θα μπορούσε να έχει και από μία διαφορετική σημασία. "Σπίτι" είναι αυτό που κοντά του νιώθει κανείς ήρεμα, άνετα, ειρηνικά.. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν προφέρει ποτέ αυτή τη λέξη. Για άλλους ήταν απλά δανεική. Και άλλοι, που ενώ την προφέρουν συνέχεια δεν έχει καμιά πραγματική σημασία γι' αυτούς. Για εκείνη, η πιο δυνατή, η πιο αντιπροσωπευτική έννοια που θα μπορούσε να πάρει η λέξη αυτή είναι αυτό που την έκανε να νιώθει όλον εκείνο τον καιρό. Κάθε μέρα περνούσε το κατώφλι εκείνου του σπιτιού, που για εκείνη ήταν το "σπιτι' της... Κάθε μέρα για όλα αυτά τα χρόνια που την περίμενε εκεί. Πάντα για εκείνη, πάντα κι εκείνη για αυτόν. Μέχρι τη μέρα του δυνατού εκείνου τυφώνα που πήρε το "σπίτι'' μακριά. Όσα προμήνυαν εκείνη τη μέρα δεν ήθελε απλά να τα δει. Την άφησε να περιπλανιέται στους δρόμους μένοντας "δανεικά" από 'δω κι από 'κει, χωρίς την προοπτική να ξαναβρεί ένα "σπίτι".. Δεν την ένοιαζε πια. Έτσι κι αλλιώς.
Έβγαλε τις μαύρες γόβες και ξάπλωσε... Συνειδητοποίησε ότι ήταν πολύ ωραία ντυμένη, ίσως λίγο περισσότερο από το επιθυμητό για το σκόπο της μέρας. Είχε προνοήσει: μαύρα παπούτσια, μαύρο φόρεμα. Αν και δε χρειάστηκε. Τα μόνα σημάδια που μπορούσε ακόμα να δει ήταν εκείνα που είχαν αφήσει οι πληγές της. Κι έτσι, όπως ήταν ξαπλωμένη, σκέφτηκε τον Αριστοτέλη, που διάβασε πρόσφατα.. Έλεγε ότι "Ο έρωτας δεν είναι παρά μια υπερβολική φιλία".. Μόνο εκείνη κι ο Αριστοτέλης μάλλον μοιράζονταν αυτή την άποψη. Μια υπερβολική φιλία, που καμιά φορά οδηγεί σε υπερβολικές πράξεις. Της άρεσε αυτή η εκδοχή ακόμα περισσότερο. Είπε και κάτι άλλο ο Αριστοτέλης όμως. "Όταν κάποιος ενεργεί εν βρασμώ ψυχής δε φταίει αυτός-αλλά εκείνος που τον οδήγησε στο σημείο αυτό".Κι αυτό της άρεσε...