Dreams are renewable. No matter what our age or condition, there are still untapped possibilities within us and new beauty waiting to be born.

-Dale Turner-

Friday, January 11, 2008

The Lady of the Ring!

Σήμερα έπρεπε να φύγω από νωρίς.. Αφού άνοιξα την ντουλάπα, έφτιαξα το συνολάκι που θα ταίριαζε στην περίσταση(δουλειά ήταν, μη φανταστείτε τίποτα!), έβαλα τις καουμπόικες μποτίτσες μου(ναι, έχουμε κι απ' αυτό!) έφυγα.. Κατεβαίνοντας τη σκάλα κάτι ένιωσα μες στη μπότα να υπάρχει.. Ωχ λέω, μην είναι κανά ζωύφιο του θεού;;;!.. Βγάζω την μπότα λίγο πριν βγω από την πολυκατοικία.. Κι όμως ήταν το δαχτυλιδάκι μου, που εδώ και δέκα μέρες είχα χάσει... Οκ, και ;;; Θα μου πείτε.

Ας ξεκινήσω λοιπόν...
Πριν από οχτώ χρόνια είχα κολλητή στο σχολείο τη Γιούλη(όνομα κι αυτή η κοπέλα!) η οποία έκανε διάφορα για να μου δείξει τη φιλία της. Πράγματα του τύπου : μου χάριζε γραμματάκια, μισές καρδούλες και το άλλο μισό το κράταγε αυτή, έγραφε στο θρανίο Ρ+Γ=B.F.F.E. και διάφορα τέτοια παιδικά και μη. Μια καλοκαιρινή μέρα μου χάρισε ένα δαχτυλιδάκι, όχι τίποτα σπουδαίο εμφανισιακά, ό,τι πιο λεπτό σε δαχτυλίδι είχα δει, σαν συρματάκι ένα πράγμα, ασημένιο. Ήταν τόσο λεπτό που στράβωνε με το παραμικρό. Γενικά επειδή εμένα με ενοχλούν τα δαχτυλίδια, το φόρεσα στον αντίχειρα, εκεί ταίριαζε μια χαρά κιόλας. Στην αρχή με ενοχλούσε ένα ξένο πράγμα στον αντίχειρά μου. Σιγά σιγά άρχισα να το συνηθίζω, και πια έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του χεριού μου…. Από εκείνη τη στιγμή το φορούσα συνέχεια, έβλεπα όμως πως εκείνη δεν το φορούσε και με πείραζε λιγάκι αυτό. Αλλά δεν της το ‘λεγα.

Πέρασαν τα χρόνια(2 αν θυμάμαι καλά) η Γιούλη έφυγε από τη ζωή μου. Είχε μείνει όμως το δαχτυλίδι στο χέρι μου, που πλέον δεν ήταν το δαχτυλίδι της Γιούλης αλλά «το δαχτυλιδάκι μου». Ύστερα ήρθε η Ρούλα. Εκείνη δε μου χάρισε δαχτυλίδι.. Μου έστελνε μηνύματα, βγαίναμε για καφέ, τα λέγαμε.. Ελάχιστα δώρα μου είχε κάνει η Ρούλα. Θυμάμαι μου κακοφαινόταν λίγο αυτό, γιατί είμαι άνθρωπος πολύ αυθόρμητος και μου αρέσει να κάνω δωράκια στους άλλους χωρίς λόγο.. Αλλά δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση οι άλλοι να σκέφτονται όπως εσύ.. Μπορείς..; μετά από πέντε χρόνια μιας ανειλικρινούς αρκετά φιλίας, έφυγε και η Ρούλα(τώρα με βλέπει στην ΑΣΟΕΕ και κάνει πως δε με ξέρει).

Μεταξύ όλων αυτών των χρόνων η σχέση μου με το δαχτυλίδάκι παρέμενε πάντα πίστη-αυτό κολλημένο στο δάχτυλό μου και εγώ να το αγγίζω συνεχώς για να σιγουρευτώ ότι είναι εκεί-αλλά συγχρόνως περίεργη. Μια σχέση που θα μπορούσα να την ονομάσω και «κρυφτούλι»… Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις σηκωθώ το πρωί είναι να το φορέσω και το τελευταίο κάθε βράδυ να το βγάλω πριν πάω για ύπνο. Ο μόνος λόγος να το βγάλω τη διάρκεια της μέρας είναι για να κάνω μπάνιο ή στη θάλασσα. Όμως υπήρξαν στιγμές που βαρέθηκε το δάχτυλό μου και κρύφτηκε κάπου να μείνει λίγο μόνο του-δεν του έφταναν οι ώρες που καθόταν μόνο του τα βράδια. Πάντα όμως το ξανάβρισκα, δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω τελείως. Τι στο πορτοφόλι μου είχε κρυφτεί, τι σε τσέπες, τι σε τσεπάκια τσάντας.. Πάντα ξαναεμφανιζόταν, όταν ήθελε ξανά να επιστρέψει στο δάχτυλό μου. Γι’ αυτό και γω, δεν του κράταγα κακία. Ήξερα ότι δε θα με προδώσει, δε θα με εγαταλείψει(για κανένα άλλο δάχτυλο!)όποιος με γνώριζε ένα από τα πρώτα πράγματα που πρόσεχε ήταν το δαχτυλιδάκι.. Τόσο λεπτό και γλυκούλι..δεν είχαν ξαναδεί!

Κάποια στιγμή μου έσπασε.. θυμάμαι ήταν μια περίοδος που δεν τα πηγαίναμε καλά με τη Ρούλα.. Το έφτιαξα και το ξαναφόρεσα.. Μετά από καιρό μου ξανασπάει, αλλά δε γινόταν να κολλήσει. Μου έφτιαξε η χρυσοχόος ένα άλλο, λίγο πιο χοντρό για να μη σπάει. Δεν ξέρω αν ήταν από το ίδιο ασήμι του παλιού.. Νομίζω πως όχι. Τίποτα δε θα ήταν ίδιο ξανά για το δαχτυλιδάκι και μένα. Εκείνο τον καιρό γνώρισα το Γιώργο. Ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας-που ακόμα με παιδεύει-, η μεγαλύτερη μου σχέση(3 χρόνια) και γενικά όλα τα μεγάλα…

Με το νέο δαχτυλιδάκι πάντως τα πηγαίναμε μια χαρά. Πράγματι, τίποτα δεν ήταν ίδιο, αλλά αυτό ο νέο κύμα συναισθημάτων και βιωμάτων μας έκανε να δεθούμε πολύ. Με ευχάριστο τρόπο και μη σας πω(λίγο) περισσότερο από το παλιό…! Βέβαια,ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς όπως και να’ χει. Πάντως εγώ συνηθίζω να διηγούμαι γι’ αυτό σαν να ήταν ένα, γιατί για μένα ένα είναι. Επομένως τα «κρυφτούλι» ισχύει πολύ περισσότερο για το διάδοχο…

Στις 30/12 είχα βγει με κάτι φίλες μου, όταν ανακάλυψα ότι το δαχτυλιδάκι δεν ήταν εκεί.. δε θυμόμουν να το έχω αφήσει πουθενά, έψαξα βέβαια σε τσάντες και τσέπες αλλά τίποτα. Ήμουν σίγουρη ότι το είχα χάσει. Τέλεια! Μια μέρα πριν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και γω να είμαι χωρίς το αγαπημένο μου δαχτυλιδάκι! Όχι, δεν ήταν καλό σημάδι για το 2008..Για το οποίο, οφείλω να ομολογήσω ότι είχα πολλή αισιοδοξία…Δέκα μέρες πέρασαν, τόσες μέρες δεν έκανε ποτέ να εμφανιστεί, οπότε είχα πάει κιόλας στον χρυσοχόο, ο οποίος μου είπε ότι θα έφερνε στις 15/1 τέτοια δαχτυλιδάκια.

Μέχρι που έφτασε η σημερινή μέρα….

Μόλις βρήκα το δαχτυλίδι κατευθείαν μου έφτιαξε τη μέρα! Το πρόσεχα σαν τα μάτια μου σήμερα, το κοιτούσα και το ξανακοιτούσα-δεν το πίστευα!

Για μένα το σημερινό γεγονός είναι ένα σημάδι πως όλα θα πάνε καλύτερα…

Είχα ένα πολύ καλό προαίσθημα για το 2008, που όμως τα πρώτες μέρες της χρονιάς δεν επαληθεύθηκε.. Μου συνέβησαν μικρά μεν, κακότυχα δε πράγματα, όχι σοβαρά, αλλά από αυτά που σου συμβαίνουν και λες»γιατί σε μένα ρε γαμώτο;!» Το κακό ήταν ότι μου συνέβαιναν με απίστευτη συχνότητα! Ποτέ δεν παύω όμως να ελπίζω ότι απλά πρόκειται για μία μικρή περίοδο που –πού θα πάει- θα περάσει!

Η επιστροφή του δαχτυλιδιού(πολύ lord of the rings έπεσε!) σήμερα ήταν σα να σηματοδότησε αυτή την περίοδο..αλλά…Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ήταν αυτό το μόνο σημάδι που μου είχε δώσει το δαχτυλίδι… Κοιτώντας πίσω βλέπω ότι με τον τρόπο σηματοδοτούσε κάθε ιδιαίτερη περίοδο της ζωής μου.. Έσπασε τον καιρό που δεν τα πήγαινα καλά με τη Ρούλα, σα να μου έλεγε ότι κάποια στιγμή θα «έσπαγε" και η φιλία μας. Ξαναέσπασε όταν γνώρισα το Γιώργο και αναγκάστηκα νο το αλλάξω, σα να μου έλεγε ότι θα αλλάξει η ζωή μου εκείνο το διάστημα, αλλά κάποια στιγμή κι αυτό θα «σπάσει» και μάλιστα όχι ανώδυνα. όπως και για το δαχτυλιδάκι, έσπασε χωρίς να μπορεί να ξανακολλήσει… Χάθηκε για λίγες μέρες τώρα…

Σκέφτομαι καμία φορά…

Μακάρι να ήταν οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους όπως αυτή που έχω με αυτό το κομματάκι ασήμι.. Από την πρώτη στιγμή ταιριάξαμε, περνούσαμε πολλές ώρες μαζί με αρκετά διαλείμματα. Ευαίσθητο κι αυτό(στραβώνει με το παραμικρό, όπως ανέφερα παραπάνω) ίσως κι εγώ λίγο.. Όποτε κουράζεται κάποιος από τους δυό μας απλά φεύγει για λίγο και ξανάρχεται. Είμαστε πιστοί ό ένας στον άλλο όσοι άνθρωποι κι αν έχουν περάσει και έχουν φύγει.. Εδώ και οχτώ χρόνια.. Εκείνο σιωπηλό, απλά να μου δηλώνει την παρουσία του με ένα μου άγγιγμα και να μου δίνει σημάδια κάθε φορά που το κρίνει απαραίτητο…Για να με προφυλάξει…

Αυτή τη φορά χάθηκε και ξαναβρέθηκε μετά από μέρες.. Σα να μου λέει ότι πράγματι, ό,τι κακό και να συμβαίνει δεν πρέπει ποτέ να χάνω το κουράγιο και τη δύναμή μου.. Κι όμως συνέβη κάτι σήμερα.. Θα τη θυμάμαι ως μία από τις πιο άσχημες και ταυτόχρονα πιο καλές μέρες της ζωής μου. Αχ..πάλι με είχες προειδοποιήσει.. Από την αρχή κιόλας της μέρας. Έχεις δίκιο. Πρέπει να κοιτάω μπροστά. Και θα το κάνω. Ήρθες εσύ και μαζί σου θα έρθουν τα καλύτερα.

Μακάρι να είναι κι αυτό ένα σημάδι για πιο ονειρεμένες και μαγικές μέρες…


Καλή χρονιά σε όλους…! :)




15 comments:

Byronas said...

Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό όταν το διάβασα ήταν το "My precioussssss...." :p

Δεν έχω συνδεθεί ποτέ με αντικείμενο τόσο πολύ! Ίσως με ένα σουγιαδάκι που έχω στο μπρελόκ μου, αλλά περισσότερο γιατί ήταν δώρο από κάποιον αγαπητό συγγενή. Ωστόσο, όπως είπες, καταλαβαίνω ότι πολλές φορές βρίσκουμε δύναμη και έμπνευση από αντικείμενα καθώς δεν φθείρονται στο χρόνο και παραμένουν για μας σταθερές αξίες στις οποίες μπορούμε να ανατρέχουμε οποτηδήποτε αισθανόμαστε άσχημα. Η οικειότητα που έχουμε αποκτήσει μαζί τους μας δίνεi το απαραίτητο στήριγμα (πολλές φορές και παθητικά).

Καλή χρονιά κιόλας! ^_^

Iliaxtida said...

byrona
γενικα ειμαι υπερανω συναισθηματικης συνδεσης με καθε τυπου υλικη αξια,παρ'ολα αυτα οι λογοι που συνδεθηκα με αυτο το αντικειμενο ειναι γτ πλεον το εχω συνηθισει κ επειδη στο μυαλο μου το εχω συνδεσει με την τυχη,με σημεδια κλπ..δν πιστευω στη μοιρα,αλλα πιστευω στα σημεδια,στην τυχη,τις ευκαιριες και γενικα εχω ενα αστρο,μια ιδιαιτερη σχεση με αυτα..γι'άυτο ισως :)
Παντως οπως λες,συνηθως συνδεομαστε με αντικειμενα-δωρα φιλων κλπ.Η αληθεια ειναι οτι κ μενα μ το ειχε κανει δωρο ενα ατομο που αγαπουσα κ ακμα αγπω πολυ ασχετως αν δεν υπαρχει πλεον στη ζωη μου

Jason said...

Μας αρέσει να ταυτίζουμε αντικείμενα με ανθρώπους ή με καταστάσεις, αλλά όταν κάποια από αυτά καταλήγουν να έχουν διαχρονικό χαρακτήρα, τότε σίγουρα είναι κάτι παραπάνω από απλά αντικείμενα για μας.
Όμορφη η πραγματική του ιστορία, αλλά θα μπορούσε να ήταν το έναυσμα για ένα εξίσου όμορφο παραμύθι. Ε;

Iliaxtida said...

Ναι..σιγουρα..
Λες εεε?? :>

Kallitexnes said...

καλη χρονια ιλιαχτιδα!!!!

Iliaxtida said...

επίσης παιδια!! :))

Unknown said...

καλυτερότερη χρονιά ηλιαχτίδα, ζήσε το παραμύθι σου ;)

Εν Πλω said...

Παραφράζοντας τον "Στριτ Σπίριτ", θα σε καλούσα να ζήσεις την Αλήθεια σου (γιατί καλό το παραμύθι, αλλά δεν αξίζει όταν δεν έχει δράκο!)!
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι ν' ανοίξεις τα μάτια σου και να τη δεις!
Μπορεί να είναι καλύτερη απ' το παραμύθι -τουλάχιστον σε κάποιες πτυχές της-, όπως μπορεί και να είναι εντελώς διαφορετική απ' ό,τι τη φαντάζεσαι!

Iliaxtida said...

street spirit
σευχαριστω!!αυτο κανω κ θα συνεχισω,αλλα με μικρες δοσεις πραγματικοτητας,ειναι οσες μπορω να αντεξω αυτον τον καιρο!! :/

Εν Πλω
καπου θα υπαρχει και ο δρακος..
Η πραγματικοτητα ειναι ωραια δ λεω,αλλα εχει πολλους περισσσοτερους κ πιο επικινδυνους δρακους αποτι το παραμυθι..χωρις αυτο να σημαινει οτι πρεπει να τη φοβομαστε

Εν Πλω said...

Σίγουρα οι δράκοι της πραγματικότητας είναι πιο επικίνδυνοι, γιατί, απλούστατα, οι δράκοι του παραμυθιού δεν μπορούν να σε βλάψουν. Στα παραμύθια μπορεί να πεθάνεις χίλιες φορές - και στο τέλος να είσαι πάντα ζωντανός!

Στα παραμύθια, όμως, δεν ζεις αληθινά, δεν ερωτεύεσαι αληθινά, δεν αγαπάς αληθινά, δεν πληγώνεσαι αληθινά, δεν κάνεις φίλους αληθινά. Απλώς, παραμυθιάζεσαι...

Σίγουρα θα υπάρχει κάπου ένας δράκος και στην πραγματικότητα.
Μήπως, όμως, δεν βρίσκεται εκεί που τον ψάχνεις ή εκεί που (νομίζεις ότι) τον βλέπεις;

Open up!

Anonymous said...

αυτά είναι δαχτυλίδια, όχι τα άλλα με τις μαγείες και τα ξόρκια..

Iliaxtida said...

oth33r
hehe!!! :D

APSOY said...

Δεν είναι περίεργο;
Όχι - δε θα γράψω για μοίρα, "γραφτό" κ.ο.κ
Αλλά το πως μας επηρρεάζει ψυχολογικά κάτι μικρό που το έχουμε συνδέσει συναισθηματικά με κάτι...

Μ' άρεσε η ιστορία σου! :)
(και ο τίτλος...χεχε)
:)

Iliaxtida said...

apsou
thanx :)
ναι ειναι οντως πολυ περιεργο αλλα και πολυ ομορφο ταυτοχρονα...

Iliaxtida said...

ειπα να μη γραψω το τελευταιο comment για να τα αφησω στα 13 που ειναι και ο magic number μου αλλα νταξει.Φτανει.χαχα!! :D