Αυτός ο γνωστός άγνωστος...

Τον είδες στον ύπνο σου χθες πάλι. Ξύπνησες με αυτή την υπέροχη αίσθηση που σου αφήνει ένα κομμάτι σοκολατίνα-φράουλα στα χείλη..Τον έχεις ξαναδεί σε ταινίες, έχεις διαβάσει γι' αυτόν σε βιβλία, τόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για εκέινον και μόνο και το προσωπό του έχει εμφανιστεί σε φωτογραφίες με 1000 διαφορετικές μορφές.
Και το καλύτερο : τον αναγνωρίζεις πάντα, όπου κι αν εμφανιστεί-κι ας έχει διαφορετικό πρόσωπο κάθε φορά.
Για όσους-ες δεν καταλάβατε ακόμα μιλάω για τον άντρα και,για να γενικεύσω,τη γυναίκα της ζωής μας...Αυτό που με ανακούφιση θα αποκαλούσαμε"άλλο μας μισό". Δεν είναι ψέμμα ότι όλοι, ακόμα κι εκείνοι που δηλώνουν λιγότερο ρομαντικοί, ζουν με την ελπίδα ότι θα το βρουν...
Το ερώτημα όμως είναι "Υπάρχει το άλλο μας μισό;" Πόσες φορές παίδεψα το μυαλό μου και άκρη δεν έβγαλα. Όταν κάποιος σκέφτεται πώς θα είναι ο ανθρωπος που θα τον συμπληρώνει φέρνει στο μυαλό του έναν κλώνο του εαυτού του. Πολύ βαρετό... Φαντάσου να είσαι με κάποιον που να σας άρεσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα, να συμφωνείτε σε όλα, να σε καταλάβαίνει στα πάντα και να πηγαίνετε στα αγαπημένα σας μέρη-εκεί που πηγαίνατε και πριν δηλαδη. Κακά τα ψέμματα αλλά χωρίς ένα καβγαδάκι να ανάψουν τα αίματα δε λέει.
Και ξαναλέω : "Δεν είναι βαρετό;" Και αν το άλλο σου μισό βρίσκεται στο πρόσωπο μιας άκρως αντίθετης προσωπικότητας από σένα; Μα το να βρεις κάποιον που θα σε ολοκληρώνει σημαίνει ότι με το που θα τον γνωρίσεις θα νιωσεις σα να τον ήξερες χρόνια. Μέσα σου.
Τα ψέμματα,όπως είπαμε,τέλος. Όταν βρούμε κάτι που μας αρέσει αρκετά προκειμένου να το μετατρέψουμε εμείς σε αυτό που θα θέλαμε να είναι ξεχνάμε ότι έχει μια δική του μοναδική προσωπικότητα και-οκ-ετσι μας άρεσε αρχικά. Τι έγινε τώρα; μήπως περάσαμε το χαρακτήρα του για κανένα pc που θέλει αναβάθμιση; Ή μήως για καμιά συνταγή που λείπουν υλικά; Ξεχνάμε νομίζω ότι τις συνταγες τις φτιάχνει ο καθένας με το δικό του τρόπο-άλλος αλλάζει τα υλικά και αάλλος προσθέτει άλλα-επομένως ποτέ μια συνταγή δε μπορεί να είναι λανθασμένη. Τώρα, το αν λείπουν τα βασικά συστατικά, αυτό είναι άλλο-δε θα δέσει το γλυκό από την αρχή!
Εκεί λοιπόν που καθόμουν τις προάλλες σκεφτόμουν.. Υπάρχει άραγε αυτός που θα με ανέχεται ό,τι φάση και να περνάω; Απλά επειδή θα είμαι εγώ; Να είναι ευχαριστημένος μ'αυτό και να προχωράει χωρίς να κολλάει συνεχώς στα λάθη μου; Αυτός που όταν έχω νεύρα θα με παρηγορεί; Που όταν δε θα έχω όρεξη να βγω θα με καταλαβαίνει, δε θα με πιέζει σε τίποτα και θα μου αφήνει όσο χρόνο θέλω να βλέπω τους φίλους μου; Και φυσικά να μου αρέσει παραπάνω από "αρκετά".
Εκεί που καταλήγω πάντα είναι ότι για να τα έχει κάποιος όλα αυτά πρέπει να σκέφτεται μόνο εμένα. Και αυτό δε γίνεται, ούτε εγώ το θέλω στην πραγματικότητα. Άρα τι; Δεν υπάρχει το άλλο μου μισό;
Έχετε σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο το άλλο σας μισό να μην υπάρχει(ίσως γιατί είστε λίγο παραπάνω απαιτητικοί; Ίσως;;;), να υπάρχει αλλά να βρίσκεται σε πολλά διαφορετικά πρόσωπα(όχι, δεν είστε πολύ εύκολοι, απλά έχετε περισσότερες πιθανότητες να το βρείτε!!! :> ) Τώρα να είναι ένα και μοναδικό το βρίσκο λίγο δύσκολο γιατί φαντάζει απόλυτα ιδανικό...(είπαμε είμαστε αισιόδοξοι αλλά όχι κι έτσι!)
Πάντως εγώ κατέληξα. Δεν υπάρχει το άλλο μας μισό. Τουλάχιστον όπως εμείς επιμένουμε να το ονειρευόμαστε. Παρά εκείνο που θα βρεθεί στο δρόμο μας και θα προσεγγίζει περισσότερο αυτό που ταιριάζει στο χαρακτήρα μας εσωτερικά και εξωτερικά. Αυτό που συνήθως γίνεται είναι να ερωτευόμαστε κι όποιον πάρει ο Χάρος! Ωραία είναι δε λέω-όταν στο τέλος δε χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο!- Από την άλλη μόλις περνάει ο έρωτας-γιατί έρωτας είναι, θα περάσει!-βλέπουμε όλα τα στραβά του άλλου που δεν είχαμε δει στην αρχή που ήμασταν φουλ ερωτευμένοι! Η τελευταία περίπτωση και ιδανικότερη είναι να ερωτευτούμε και τελικά να μας ολοκληρώνει κι όλας.
Εμάνα πάντως, μέχρι να βρεθεί το άλλο μου μισό,ας με αφήσει να περνάω την εγωιστική φάση μου. Ξέρετε, αυτή που δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο παρά το πώς θα περάσεις καλά-με τους φίλους σου κυρίως. Καλά είναι κι έτσι. Χωρίς αυτόν.