Dreams are renewable. No matter what our age or condition, there are still untapped possibilities within us and new beauty waiting to be born.

-Dale Turner-

Saturday, November 23, 2013

Κατηφορίζοντας....

Απόγευμα Σαββάτου στα Πετράλωνα. Κατηφορίζω για πλατεία, παράθυρα ανοιχτά, φωτισμένα σπίτια, μουσικές από το βάθος. Τεντώνομαι, κοιτάζω μέσα, κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο. Μια σιλουέτα διακρίνεται αμυδρά. Λίγο πιο κάτω μπορώ να δω μέσα από την ανοιχτή πόρτα. Όμορφες αφίσες, μαύρα κάδρα, φωτάκια στο σαλόνι. Έξω στα σκαλιά κουβέντες με τους γείτονες. Όλοι στα σπίτια, περιμένοντας τη βροχή. Είναι όμορφα το απόγευμα του Σαββάτου.
Μου αρέσει να παρατηρώ γύρω μου πώς αλλάζουν τα χρώματα στις εποχές, πώς ο ίδιος δρόμος (ο δρόμος για το σταθμό) φαίνεται διαφορετικός όταν είναι φθινόπωρο και διαφορετικός όταν είναι καλοκαίρι. Οι τοίχοι των σπιτιών, ανάλογα με το φως της μέρας, αποκτούν άλλη απόχρωση.
Νιώθω σα να είναι κάποια βραδιά του Αυγούστου, που όλοι έχουν τα παράθυρα ανοιχτά και αισθάνεσαι γύρω σου μια ζεστασιά, ότι η ζωή είναι εδώ, οι άνθρωποι είναι κοντά σου, δεν είσαι μόνος.  Τέλος Νοέμβρη κι όμως στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει πια μέχρι το Δεκέμβρη να κυκλοφορούμε με τα ζακετάκια, να καθόμαστε έξω, να έχουμε τα παράθυρα ανοιχτά.
Έβλεπα πρόσφατα ένα ντοκυμαντέρ, για την Αρκτική και τους πάγους που λιώνουν, τη στάθμη της θάλασσας που ανεβαίνει. Σίγουρα ο δρόμος που βαδίζουμε δεν είναι και ο καλύτερος. Σίγουρα θα έρθουν τα πάνω κάτω (αν αυτή εδώ η εποχή που ζούμε δεν είναι παρά μόνο η αρχή). 
Όμως υπάρχει μια γειτονιά που όλα κυλούν γλυκά και ήσυχα, με τις μικρές τους καθημερινές αλλαγές, με τους ανθρώπους να μπλέκονται ο ένας με τον άλλο, με τον κυρ Αντώνη το μανάβη και τον κύριο που έχει το μικρό ραφτάδικο στη γωνία. Πώς τα καταφέρνει αυτή η γειτονιά να σου δίνει πάντα την αίσθηση της σταθερότητας, να στέκεται με υπερηφάνεια απέναντι σε κάθε αλλαγή και να σου μιλά, να σου λέει πως ότι κι αν γίνει εκείνη θα μένει ίδια, σε ότι και να προσπαθήσει να την αλλάξει, δε θα χαριστεί σε κανέναν και τίποτα.