Dreams are renewable. No matter what our age or condition, there are still untapped possibilities within us and new beauty waiting to be born.

-Dale Turner-

Tuesday, July 22, 2014

Καλοκαιράκι με φίλινγκ

Παρέα με το Αλεξανδρινό μου, έχω αράξει στο μπαλκονάκι που βλέπει μια μυτούλα από το λόφο του Φιλοπάππου και το πράσινο που τόσο όμορφα έχει εξαπλωθεί σε αυτόν το μικρό πεζόδρομο των Πετραλώνων. Πάλι καλά, το λαπτοπάκι μου χωράει ίσα ίσα στο περβάζι, και είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Με μια playlist από το kasetophono να παίζει και συγκεκριμένα, είπα να βάλω σήμερα τα 'θερινά μπαλκόνια', έτσι για να μπω στο κλίμα. Ακόμα και τώρα, 2 το βράδυ αυτή η γειτονίτσα είναι γεμάτη ζωή. Τα τζιτζικάκια παρτάρουν, τα γατάκια φωνάζουν και ανθρωπάκια(!) τα λένε ψιθυριστά.
Νομίζω δεν υπήρξε άλλη στιγμή που να έχω χαρεί τόσο αυτό το μέρος. Και πιστεύω ότι αυτή είναι μόνο η αρχή.
Μια καλή ώρα για να σκεφτείς, αλλά και ταυτόχρονα μια πολύ καλή ώρα για να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Πρώτη φορά καλοκαίρι στην Αθήνα νιώθω ότι το ζω και το χαίρομαι αληθινά και πραγματικά νιώθω τόσο καλά. Νταξει, όχι ότι θα με χάλαγε να ήμουν σε μια παραλία από το πρωί ως το βράδυ, αλλά όταν έχεις κάτι ξεζούμισε όλα τα θετικά του μέχρι να βαρεθείς. Το ιδανικό βέβαια είναι να μη βαρεθείς. Και εγώ δεν έχω βαρεθεί ακόμα!
Βλέπω κάθε μέρα το γάτο να κάθεται και να αράζει, τη μια στο περβάζι, την άλλη στο μπαλκόνι και σκέφτομαι ότι αυτός την απολαμβάνει τη ζωή του χωρίς να σκέφτεται τα περεταίρω. Τον βλέπω και ξέρω ότι νιώθει καλά εδώ μαζί μου, στη γειτονιά. Είναι η φάση του, όπως και να το κάνεις. Αλητείες, φαϊ και ύπνος. C'est la vie. A, και φυσικά, χάδια και χουρχουρίσματα, που το καλοκαίρι λιγοστεύουν γιατί γινόμαστε ανεξάρτητοι βλέπεις. Το χειμώνα να σε δω μικρέ. Τον περσινό τον έβγαλες το μισό στα πόδια μου και να σου αγκαλιές και παρακάλια.
Για το Αλεξανδρινό μου ανησυχούσα λίγο, νομίζω ότι δεν είναι απλά ένα φυτό για μένα. Το έχω αναγάγει σε κάτι άλλο-τι, δεν ξέρω. Αν σκεφτείς ότι τελευταία όπου μετακινούμαι μέσα στο σπίτι, το παίρνω μαζί. Άλλη θέση έχει το πρωί, άλλη το βράδυ. Αναλόγως πού βρίσκεται το φως και η δροσιά. Ο γάτος μόνο την πρώτη μέρα που ήρθαμε σε αυτό το σπίτι γκρίνιαζε ασύστολα. Μετά, του άρεσε κι όλας. Το Αλεξανδρινάκι όμως δεν έχει φωνή να γκρινιάξει, και γι' αυτό ανησυχώ. Μήπως δεν έχω βρει ακόμα την κατάλληλη θέση γι' αυτό.
Σ' αυτό το σπίτι νιώθω σα να είμαι διακοπές. Ίσως γι' αυτό να νιώθω καλά το καλοκαιράκι εδώ. Μεγάλη υπόθεση να νιώθεις καλά κάπου. Να μπορείς να πεις, "Ναι ρε φίλε, εδώ είναι το σπίτι μου". Καμιά φορά, αυτές οι βραδιές δε θέλω να τελειώσουν ποτέ. Ή μάλλον να παγώνει ο χρόνος για λίγο, μόνο το βράδυ. Να μην περνάει η ώρα τόσο γρήγορα και να πρέπει να πάω για ύπνο!