Είναι τα μάτια σου που κλείνεις και τρομάζω...

Πώς είναι να πληγώνεις έναν άνθρωπο που νοιάζεται τόσο για σένα ένω σε ξέρει τόσο λίγο καιρό..; Το ένιωσα μόλις τώρα. Κοιτάω το σκισμένο μου τζην, αν και ώρα τώρα που έχω γυρίσει από τη δουλειά, κάθομαι στην ίδια θέση που ήμουν όταν το ένιωσα. Δεν μπορώ να το περιγράψω-δεν ξέρω καν αν περιγράφεται. Δεν μπορούσα να μιλήσω, να του εξηγήσω. Γιατι; -Γιατί, πολύ απλά δεν είχα τίποτα για το οποίο θα μπορούσα να εξηγηθώ. Τι να καταλάβει από εξηγήσεις ένας πληγωμένος, ερωτευμέμος άνθρωπος. Ήμουν πολύ χαζη. Τη φωνούλα πάλι την αγνόησα."Μην τον παιδεύεις άλλο..." Έλεγε. "Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα.." Έλεγα εγω.."Περναω τοσο ωραία μαζί του..." Υπήρξαν στιγμές που προσπάθησα να αναγκάσω τον εαυτό μου να τον ερωτευτεί. Παρανοϊκό ε; Θα ήθελα να μπορούσα να το είχα κάνει. Για να μην πληγώσω ακόμα έναν άνθρωπο και να είμαι ευτυχισμένη.