Η μάχη των αστεριών

Άργησα πάλι να κοιμηθώ χθες το βράδυ.. Όταν αποφασισα να πάω επιτέλους για ύπνο, άνοιξα για λίγο την μπαλκονόπορτα-όπως κάνω πάντα πριν κοιμηθώ-και κοίταξα έξω.. Βρέθηκα απέναντι από μια μεγάλη έκπληξη, που δε βλέπω συχνά στον αθηναϊκό ουρανό.. Ένα σωρό αστέρια είχαν μαζευτεί εκεί, ακριβώς απέναντι από το δωμάτιό μου.. λες και με περίμεναν να βγω να τα δω, λες και είχαν κάποιου είδους συγκέντρωση! Το σκέφτηκα λίγο μέχρι που πήρα την απόφαση να βγω στο μπαλκόνι(αφού έβαλα το πουλοβεράκι μου, γιάτι έκανε και λίγο κρύο!).. Με το σώμα ακουμπισμένο στα κάγκελα έμεινα να τα κοιτάζω.. Στην αρχή δε σκεφτόμουν τίποτα, απλά απολάμβανα αυτό το περίεργο συναίσθημα που μού δημιουργεί η εικόνα του γεμάτου αστέρια ουρανού.. Άραγε να με κοιτούν κι αυτά όπως τα κοιτάω κι εγώ..; Να σκέφτονται άραγε; Κι έτσι ξεκίνησε ένας αγώνας ερωτημάτων.. Ποιος κοιτούσε ποιον τελικά;
Από μικρή θυμάμαι είχα αυτό το κάτι με τα αστέρια και τους αστερισμούς. Και ό,τι άλλο έχει σχέση με τα σωματίδια και τους πλανήτες του σύμπαντος.. Πάντα στο χωριό μου χάζευα τον ουρανό το βράδυ-και όπου αλλού βρισκόμουν και είχε ξαστεριά.. Μου άρεσαν και οι δύο πλευρές : και η επιστημονική-και η παραμυθένια.. Αν δεν υπήρχε το πρόβλημα της φυσικής, η οποία δε μου αρέσει καθόλου σαν εκπαιδευτικό αντικείμενο, στην επιστήνη που ονομάζεται αστρο-φυσική,τώρα θα σπούδαζα στο φυσικό Αθηνών με την προοπτική του αστρο-φυσικού.. Μεγαλη τρέλα λοιπόν..! Περπάτησα κατά μήκος του μπαλκονιού χωρίς να ξεκολλάω το βλέμμα μου από πάνω τους.. Προσπαθούσα να μαντέψω-από τα λίγα που ξέρω- ποιους αστερισμούς και αστέρια έβλεπα κάθε στιγμή. Ένιωθα τόσο μικρή..τόσο ασήμαντη.. Σαν ένα δίχτυ να έχει απλωθεί από πάνω μου απειλώντας από στιγμή σε στιγμή να πέσει με εμένα από κάτω.. Η μάχη σκέψεων, συναισθημάτων-θαυμασμού προ πάντων- αστεριών και μίας-ξύπνιας εκεινη την ώρα- ανθρώπινης ύπαρξης συνεχιζόταν όλο και πιο έντονη. Ήθελα να τους τα πω όλα σήμερα, ήξερα ότι θα πέρναγε αρκετός καιρός μέχρι να τα ξαναδώ... Δεν ένιωθα καμία απειλή, μόνο θαυμασμό προς αυτά τα χιλιάδες μάτια που με κοιτούσαν, τα κοιτούσα κι εγώ άλλωστε.. Ήθελα να ανέβω στην ταράτσα του σπιτιού, να τα δω καλύτερα, αλλά τι νόημα είχε, αφού έβλεπα ότι το μόνο σημείο του ουρανού όπου υπήρχαν τόσα πολλά ήταν ακριβώς απέναντι από το δωματιό μου..
Και τότε έγινε. Μετά από πολλά χρόνια το είδα να πέφτει.. Ευχή ευχή..!!! Γρήγορα! Μόνο που δεν άντεξα..Ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή που έβαλα τα κλάμματα.. Η μάχη ειχε τελειώσει. Χωρίς νικητές και νικημένους. Ετσι απλά, όπως άρχισε.. "Καληνύχτα σας".. Είπα, και έκλεισα το παράθυρο.