Ζωή, η πανέμορφα απρόβλεπτη

Τελικά αυτό το πράγμα που ονομάζεται ζωή είναι τόσο δυναμική έννοια που υπάρχουν φορές που νιώθω να χάνομαι μέσα σε όλο αυτό. Σε όλες αυτές τις διαφορετικές καταστάσεις και έννοιες νιώθω ότι είμαι τόσο μικρή. Δεν είναι λίγες οι φορές που νομίζω ότι αυτές κάνουν κουμάντο στη ζωή μου και όχι εγώ. Με πιάνουν, με στριφογυρίζουν, με ζαλίζουν. Χάνω τον έλεγχο. Μ'αρέσει. Λέω ότι δε νιώθω καλά αλλά είναι ωραία όσο και να προσπαθω να το αρνηθώ. Πόσο πολύ έχει αλλάξει η ζωή μου, πόσα πράγματα έχω ζήσει μέσα σε τόσο λίγα χρόνια. Από τότε που τέλειωσα το σχολείο. Η ζωή τρέχει τελικά. Και είναι ωραιο να ακολουθούμε τους ρυθμούς της, να μην την αφήνουμε να μας προσπερνάει. Τα χω πει και ξαναπεί ίσως αυτά όμως πως μπορώ να τα αγνοήσω όταν μετά από σχεδόν δέκα χρόνια που ορκίστηκα ότι δε θα ξαναέχω κατοικίδιο βρέθηκα να συγκατοικώ με ένα χαμστεράκι..! Και όταν μετά από καιρό που έπαψα πια να πιστεύω-για να μην πω στον έρωτα-στο ότι μπορεί να υπάρχει κάπου εκεί έξω κάποιος με τον οποίο θα μπορέσω να ενθουσιαστώ πραγματικά ξανά, να μου αρέσει και να θέλω να είμαι μαζι του η ζωή ξανά μου υπενθύμισε πόσο πανέμορφα απρόβλεπτη μπορεί να γίνει! Το Σάββατο στα Εξάρχεια στα Στάχυα μας χάρισαν τον τελευταίο ζεστό λουκουμά. Έναν λουκουμά που μέρες τώρα λιγουρευόμουν αλλα΄ποτέ δεν είχα πάρει την απόφαση να διεκδικήσω. Τελικά όταν κάτι το θες πολύ έρχεται μόνο του σε σένα? δεν ξερω. Μάλλον.

Μπορεί να έχεις γνωρίσει χίλιους ανθρώπους και να μην έχει καταφέρει κανένας να σε αγγίξει..μπορεί να γνωρίσεις έναν άνθρωπο και να σου αλλάζει όλη τη ζωή.(ατακα απο ταινία που είδα πρόσφατα)