΄Ολα τα πρωινά του κόσμου μου
Είσαι
Και η ζωή
Και η αγάπη
Όμως ξέρεις,
Όταν οι άνθρωποι είναι "μεγάλοι"
Έχουν ανάγκη από μεγάλα πράγματα
Για να συνεχίσουν
Να πορεύονται
Έχουν ανάγκη να μην τους σταματάει
Τίποτα και κανείς
Αντίθετα με τους μικροπρεπείς
Που η μόνη τους αληθινή ανάγκη
Είναι να σταματούν τους άλλους
Γιατί εκείνοι,
Όταν έπρεπε να προχωρήσουν
Δείλιασαν·
Και την εκδίκηση
Που κρατούν για τον εαυτό τους
Τη ρίχνουν στους άλλους
Ακριβώς γιατί είναι πολύ μικροί
Για να κατανοήσουν τι θα πει
"σεβασμός", "σθένος", "δύναμη"
Κοιτώντας εκείνους,
Τους μεγάλους
Από χαμηλά
Και μην μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο
Για να τους φτάσουν·
Παρά μόνο με το βλέμμα
Και τα λόγια
Γιατί ξέρουν
Ότι το βλέμμα μπορείς να το αποστρέψεις
Όσο όμως και να κλείνεις τ' αυτιά σου
Εκείνοι θα φωνάζουν
Όλο και πιο δυνατά
Και εσύ,
Ένας γίγαντας
Από εκείνους τους "μεγάλους"
Ένα καράβι ταξιδιάρικο
Να παλεύεις
Με τη μεγαλοπρέπεια της φύσης σου
Με τη μικρότητα του κόσμου
Και με εκείνους τους "μικρούς"
Που σε θέλουν κοντά τους
Και σε τραβούν συνεχώς
Απλά και μόνο για να θρέψουν το εγώ τους
Και να πουν·
"Να, τον βλέπεις εκέινον εκεί;
Εγώ τον έφερα εδώ"
Και να νιώσουν για λίγο κι εκείνοι
"Μεγάλοι"
Που έκαναν έναν "μεγάλο"
"Μικρό"
Σα να ήταν αυτό
Το πιο αξιέπαινο πράγμα στον κόσμο.
