Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια (συνέχεια)

Και έτσι, συνέχισε να κυλά. Την είδε ο βράχος που είχε φτάσει πια τετρακοσίων χρόνων, τον γαργάλησε απαλά καθώς πέρασε από πάνω του. "Για πού τρέχει το πιο δροσερό παιδί του δάσους;", τη ρώτησε. "Καλέ μου Βράχε, δεν έχεις ιδέα τι θα γίνει σήμερα στο ξέφωτο της Σπηλιάς που Γελά;" "Μα είναι τόσο μακριά από δω, κι εγώ, ένας βράχος καρφωμένος στο χώμα, πού να ξέρω.. Και τα πουλιά σήμερα δεν πέρασαν από 'δω να μου πουν τα νέα." 

"Μμμ.. Θα είναι ήδη εκεί!", φώναξε με χαρά. " Σήμερα που λες, Βράχε μου, ο Ήλιος θα ρίξει την πιο φωτεινή του αχτίδα ακριβώς πάνω σε εκείνο το ξέφωτο. Αυτό συμβαίνει μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια. Είμαι, λοιπόν, πολύ τυχερή που βρίσκομαι εδώ να το δω. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι πρέπει να προλάβω να κάτσω στη σωστή θέση, ώστε εκείνη τη στιγμή η αχτίδα να περάσει από μέσα μου," "Εμπρός τότε καλή μου. Πήγαινε και σε περιμένω να μου διηγηθείς." 

Δεν έμενε ακόμα πολύς δρόμος για το ξέφωτο και ο Ήλιος βρισκόταν ήδη σε πολύ καλό σημείο, πράγμα που σήμαινε ότι θα έφτανε πάνω στην ώρα. Το ξέφωτο ήταν γεμάτο από κόσμο περιμετρικά, ενώ στη μέση δεν υπήρχε κανείς. Επρόκειτο για ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τον κόσμο του Δάσους, ίσως και για τον κόσμο όλο. Γιατί όταν ο Ήλιος ρίχνει την πιο δυνατή του αχτίδα στη Γη, κανείς δεν ξέρει τι είδους θαύματα μπορούν να συμβούν.

(συνεχίζεται...)

Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια

Κυλούσε, κυλούσε, κυλούσε... Δεν μπορούσε να τη σταματήσει τίποτα. Τα ζώα τρόμαζαν στο πέρασμά της και τα φυτά μάζευαν τα φύλλα τους. "Πρέπει, να προλάβω", τους έλεγε για να δικαιολογηθεί. "Να προλάβω το φως". Πάντα αυτό είχε στο μυαλό της. Να προλάβει. Το φως, το αεράκι που περνούσε αγνό μέσα από τα ξέφωτα. Το φρέσκο χώμα, τα αμέριμνα σύννεφα με τα σχήματά τους. Ήθελε να μαζεύει ζωή κάθε ώρα και στιγμή. Ζωή ήταν η ίδια. Αλλά ακόμα δεν το ήξερε.
Όταν ήταν μικρή, η μαμά της συνέχεια της έλεγε: "Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείς να τα προλάβεις όλα." "Σημασία έχει να είσαι αληθινά ευτυχισμένη με λίγα και ουσιώδη. Με ότι έχει πραγματική αξία για σένα. Άλλωστε εσύ έχεις μέσα σου αυτό που δίνει ζωή στα πάντα γύρω σου." Μα οι μαμάδες είναι μαμάδες και η αξία του λόγου τους δεν αναγνωρίζεται ποτέ την ίδια στιγμή. Το ήξερε όμως, βαθιά μέσα της, πως ήταν πολύ ξεχωριστή.

(συνεχίζεται....)

Καλοκαιράκι με φίλινγκ

Παρέα με το Αλεξανδρινό μου, έχω αράξει στο μπαλκονάκι που βλέπει μια μυτούλα από το λόφο του Φιλοπάππου και το πράσινο που τόσο όμορφα έχει εξαπλωθεί σε αυτόν το μικρό πεζόδρομο των Πετραλώνων. Πάλι καλά, το λαπτοπάκι μου χωράει ίσα ίσα στο περβάζι, και είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Με μια playlist από το kasetophono να παίζει και συγκεκριμένα, είπα να βάλω σήμερα τα 'θερινά μπαλκόνια', έτσι για να μπω στο κλίμα. Ακόμα και τώρα, 2 το βράδυ αυτή η γειτονίτσα είναι γεμάτη ζωή. Τα τζιτζικάκια παρτάρουν, τα γατάκια φωνάζουν και ανθρωπάκια(!) τα λένε ψιθυριστά.
Νομίζω δεν υπήρξε άλλη στιγμή που να έχω χαρεί τόσο αυτό το μέρος. Και πιστεύω ότι αυτή είναι μόνο η αρχή.
Μια καλή ώρα για να σκεφτείς, αλλά και ταυτόχρονα μια πολύ καλή ώρα για να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Πρώτη φορά καλοκαίρι στην Αθήνα νιώθω ότι το ζω και το χαίρομαι αληθινά και πραγματικά νιώθω τόσο καλά. Νταξει, όχι ότι θα με χάλαγε να ήμουν σε μια παραλία από το πρωί ως το βράδυ, αλλά όταν έχεις κάτι ξεζούμισε όλα τα θετικά του μέχρι να βαρεθείς. Το ιδανικό βέβαια είναι να μη βαρεθείς. Και εγώ δεν έχω βαρεθεί ακόμα!
Βλέπω κάθε μέρα το γάτο να κάθεται και να αράζει, τη μια στο περβάζι, την άλλη στο μπαλκόνι και σκέφτομαι ότι αυτός την απολαμβάνει τη ζωή του χωρίς να σκέφτεται τα περεταίρω. Τον βλέπω και ξέρω ότι νιώθει καλά εδώ μαζί μου, στη γειτονιά. Είναι η φάση του, όπως και να το κάνεις. Αλητείες, φαϊ και ύπνος. C'est la vie. A, και φυσικά, χάδια και χουρχουρίσματα, που το καλοκαίρι λιγοστεύουν γιατί γινόμαστε ανεξάρτητοι βλέπεις. Το χειμώνα να σε δω μικρέ. Τον περσινό τον έβγαλες το μισό στα πόδια μου και να σου αγκαλιές και παρακάλια.
Για το Αλεξανδρινό μου ανησυχούσα λίγο, νομίζω ότι δεν είναι απλά ένα φυτό για μένα. Το έχω αναγάγει σε κάτι άλλο-τι, δεν ξέρω. Αν σκεφτείς ότι τελευταία όπου μετακινούμαι μέσα στο σπίτι, το παίρνω μαζί. Άλλη θέση έχει το πρωί, άλλη το βράδυ. Αναλόγως πού βρίσκεται το φως και η δροσιά. Ο γάτος μόνο την πρώτη μέρα που ήρθαμε σε αυτό το σπίτι γκρίνιαζε ασύστολα. Μετά, του άρεσε κι όλας. Το Αλεξανδρινάκι όμως δεν έχει φωνή να γκρινιάξει, και γι' αυτό ανησυχώ. Μήπως δεν έχω βρει ακόμα την κατάλληλη θέση γι' αυτό.
Σ' αυτό το σπίτι νιώθω σα να είμαι διακοπές. Ίσως γι' αυτό να νιώθω καλά το καλοκαιράκι εδώ. Μεγάλη υπόθεση να νιώθεις καλά κάπου. Να μπορείς να πεις, "Ναι ρε φίλε, εδώ είναι το σπίτι μου". Καμιά φορά, αυτές οι βραδιές δε θέλω να τελειώσουν ποτέ. Ή μάλλον να παγώνει ο χρόνος για λίγο, μόνο το βράδυ. Να μην περνάει η ώρα τόσο γρήγορα και να πρέπει να πάω για ύπνο!

Μικρές χαρές No.1

Θυμάμαι ένα μυθιστόρημα που διάβαζα κάποια εποχή... Κάπου έγραφε ότι έχεις ευχαριστηθεί πραγματικά τον έρωτα μόνο αν σου έρθει να κλάψεις μετά τη σεξουαλική πράξη. Δεν ξέρω κατά πόσο το πιστεύω αλλά σίγουρα μου έχει συμβεί, και ήταν ωραία. Το καλύτερο είναι ότι τη στιγμή εκείνη που κλαις δεν ξέρεις για ποιο λόγο συμβαίνει. Κάτι θέλει να βγει από μέσα σου-το καταπίεζες ίσως; Και γιατί μόνο εκείνη τη στιγμή μπορεί να βγει και όχι οποιαδήποτε άλλη; Τι ακριβώς είναι αυτό; 

Άλυτες απορίες που σημασία δεν έχει μάλλον να τις λύσει κανείς, αλλά φτάνει απλά να τις έχει. Γιατί σημασία έχει να ζούμε κι ας μην καταλαβαίνουμε πολλές φορές τι ακριβώς είναι αυτό που κινεί τα νήματα.

Η σκάλα που μιλούσε

Εκείνη η σκάλα στα Πετράλωνα έγραφε : "Είσαι πανέμορφη, τι άλλο να σε νοιάξει; Ο άνθρωπος δε νιώθει, βλέπει, όλα εντάξει;" ...