Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια

Κυλούσε, κυλούσε, κυλούσε... Δεν μπορούσε να τη σταματήσει τίποτα. Τα ζώα τρόμαζαν στο πέρασμά της και τα φυτά μάζευαν τα φύλλα τους. "Πρέπει, να προλάβω", τους έλεγε για να δικαιολογηθεί. "Να προλάβω το φως". Πάντα αυτό είχε στο μυαλό της. Να προλάβει. Το φως, το αεράκι που περνούσε αγνό μέσα από τα ξέφωτα. Το φρέσκο χώμα, τα αμέριμνα σύννεφα με τα σχήματά τους. Ήθελε να μαζεύει ζωή κάθε ώρα και στιγμή. Ζωή ήταν η ίδια. Αλλά ακόμα δεν το ήξερε.
Όταν ήταν μικρή, η μαμά της συνέχεια της έλεγε: "Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείς να τα προλάβεις όλα." "Σημασία έχει να είσαι αληθινά ευτυχισμένη με λίγα και ουσιώδη. Με ότι έχει πραγματική αξία για σένα. Άλλωστε εσύ έχεις μέσα σου αυτό που δίνει ζωή στα πάντα γύρω σου." Μα οι μαμάδες είναι μαμάδες και η αξία του λόγου τους δεν αναγνωρίζεται ποτέ την ίδια στιγμή. Το ήξερε όμως, βαθιά μέσα της, πως ήταν πολύ ξεχωριστή.

(συνεχίζεται....)