Μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια (συνέχεια)

Και έτσι, συνέχισε να κυλά. Την είδε ο βράχος που είχε φτάσει πια τετρακοσίων χρόνων, τον γαργάλησε απαλά καθώς πέρασε από πάνω του. "Για πού τρέχει το πιο δροσερό παιδί του δάσους;", τη ρώτησε. "Καλέ μου Βράχε, δεν έχεις ιδέα τι θα γίνει σήμερα στο ξέφωτο της Σπηλιάς που Γελά;" "Μα είναι τόσο μακριά από δω, κι εγώ, ένας βράχος καρφωμένος στο χώμα, πού να ξέρω.. Και τα πουλιά σήμερα δεν πέρασαν από 'δω να μου πουν τα νέα." 

"Μμμ.. Θα είναι ήδη εκεί!", φώναξε με χαρά. " Σήμερα που λες, Βράχε μου, ο Ήλιος θα ρίξει την πιο φωτεινή του αχτίδα ακριβώς πάνω σε εκείνο το ξέφωτο. Αυτό συμβαίνει μια φορά στα δέκα χιλιάδες χρόνια. Είμαι, λοιπόν, πολύ τυχερή που βρίσκομαι εδώ να το δω. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι πρέπει να προλάβω να κάτσω στη σωστή θέση, ώστε εκείνη τη στιγμή η αχτίδα να περάσει από μέσα μου," "Εμπρός τότε καλή μου. Πήγαινε και σε περιμένω να μου διηγηθείς." 

Δεν έμενε ακόμα πολύς δρόμος για το ξέφωτο και ο Ήλιος βρισκόταν ήδη σε πολύ καλό σημείο, πράγμα που σήμαινε ότι θα έφτανε πάνω στην ώρα. Το ξέφωτο ήταν γεμάτο από κόσμο περιμετρικά, ενώ στη μέση δεν υπήρχε κανείς. Επρόκειτο για ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τον κόσμο του Δάσους, ίσως και για τον κόσμο όλο. Γιατί όταν ο Ήλιος ρίχνει την πιο δυνατή του αχτίδα στη Γη, κανείς δεν ξέρει τι είδους θαύματα μπορούν να συμβούν.

(συνεχίζεται...)