Thursday, June 28, 2007
Έβρεχε
Έβρεχε. Δεν έβρισκε ταξί να πάρει. Περπάτησε στη βροχή. Στην αρχή δειλά Δεν ήθελε να μουτζουρώσει τα μάτια της με μακιγιάζ. Είχαν προλάβει όμως και ήταν ήδη μουτζουρωμένα. Από πριν Δεν την ένοιαζε έτσι κι αλλιώς. Παραδόξως, της άρεσε η βροχή. Αυτή η υγρή αίσθηση πάνω στο δέρμα της ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή. Τη βοηθούσε να αφεθεί. Να απελευθερωθεί. Στιγμιαία… Δεν ήταν οι σκέψεις που τη φυλάκιζαν. Ήταν κάτι πολύ πιο βαθύ, πιο σκοτεινό. Πώς γίνεται να σε κρατάει δέσμιο ο ίδιος σου ο εαυτός; Δεν μπορούσε να απαντήσει σ’ αυτό. Να σε προδώσει; Επίσης γίνεται. Ήταν 3 χρόνια πριν. Τότε που έχασε εκείνη την ευκαιρία. Δεν του το συγχώρησε ποτέ. Δεν την είχε προδώσει ποτέ κανείς έτσι, ξανά. Τρία ολόκληρα χρόνια λοιπόν. Πώς πέρασαν έτσι… Μα ξέρεις τι λένε : «Όταν έχεις κάτι καινούργιο να ανακαλύπτεις-όπως τα μικρά παιδιά-τα χρόνια κυλούν φυσιολογικά. Όταν απλά ζεις για να αναπνέεις (και όχι το αντίθετο) τότε τα χρόνια τρέχουν. Και φεύγουν χωρίς να το καταλάβεις». Μα έτσι ήταν και εκείνη πια. Ένα έρμαιο του εαυτού της. Πάλι καλά που ανέπνεε ακόμα. Γιατί θα μπορούσε να μην το έκανε. Ούτε αυτό.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
17 comments:
Και σού 'χω πει: μη μακιγιάρεσαι όταν πρόκειται να κλάψεις!
Μακάρι οι σταγόνες της βροχής να μπορούσαν να σβήσουν ή, έστω, να ξεθωριάσουν τις δυσάρεστες μνήμες, τις δυσάρεστες σκέψεις και τον πόνο.
Δυστυχώς, το μόνο που μπορούν να σβήσουν (ή, μάλλον, να το αλλοιώσουν - ακόμη χειρότερα) είναι το μακιγιάζ...
Ο εαυτός μας μπορεί να γίνει η πιο σκοτεινή ειρκτή, το χειρότερο κάτεργο. Και να σε προδώσει μπορεί, όπως λες.
Άλλες φορές, πάλι, γίνεται ο πιο πιστός σου σύντροφος και ο τόπος της απόλυτης ελευθερίας.
Το καλύτερο, βέβαια, είναι όλα αυτά να τα βρεις όχι στον εαυτό σου, αλλά στο "άλλο σου μισό". Στον "άλλο σου εαυτό", δηλαδή (βλ. "άλτερ έγκο").
Πώς περνούν έτσι τα χρόνια...
Αυτή είναι κι η δική μου αγωνία... Όχι να μην περάσουν και φύγουν. Αλλά να μη φύγουν χωρίς να τα έχω "εκμεταλλευτεί".
Ο χρόνος περνάει βιαστικά. Αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Μπορούμε, όμως, να τον "ξεγελάσουμε" και να τον "αιχμαλωτίσουμε". Πώς; Μα, χρησιμοποίωντας τον υπέρ μας. Ρουφώντας κάθε δευτερόλεπτό του, μέχρι το μεδούλι! Μαζεύοντας εμπειρίες, ανακαλύπτοντας διαρκώς (όπως λες) και δημιουργώντας!
Ο χρόνος θα φύγει, όμως ΔΕΝ θα πάρει μαζί του όσα εμείς έχουμε χτίσει πάνω του (διότι θα τα έχουμε αιχμαλωτίσει για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μας).
Εάν, όμως, τον αφήνουμε να περνά, παρατηρώντας τον νωχελικά ως απλοί θεατές, τότε το χάσαμε το στοίχημα...
Πολύ καλή η γραφή σου! Μια νέα Βιρτζίνια Γουλφ γεννιέται (;)! Το ερώτημα, τότε, είναι ποιος πράγματι φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;
:)
Υ.Γ. 1: Πραγματεία επί του χρόνου θα βρεις και στην αναπάντεχα ευχάριστη ταινία "Cashback" που είδα το βράδυ που μας πέρασε. Μετά ακολούθησε ποτό στα Εξάρχεια, υπό τους ήχους των μολότοφ και των δακρυγόνων που εκτοξεύονταν εκατέρωθεν στα γύρω στενά! Αλλά αυτό είναι θέμα ενός άλλου ποστ, που μάλλον δεν θα γραφτεί ποτέ...!
Υ.Γ.: Δε μ' άρεσε το υπονοούμενο στο τέλος του κειμένου! Άντε μην τα πάρω τώρα!
Υ.Γ. 3: After midnight soundtrack for Iliahtida's blog: "Γράμμα σ' έναν ποιητή" - Δημήτρης Ζερβουδάκης (ποίηση: Νίκος Καββαδίας).
Υ.Γ. 4: Μόνο εγώ καταφέρνω να γράφω μεγαλύτερα σχόλια από το αρχικό ποστ!
Δεν το κάνω επίτηδες, τ' ορκίζομαι! Μου βγαίνει, ρε παιδί μου!!!
Υ.Γ. 5: Αν δείτε, μια μέρα, τα υστερόγραφά μου να είναι μεγαλύτερα από τον κύριο κορμό του σχολίου, τότε ν' ανησυχήσετε (για μένα!)!
Κοιτα αν μπορουσαν οι σταγονες της βροχης να σβησουν τα δυσαρεστα συναισθηματα τοτε θα επαναπαυόματαν και οποτε δε νιωθαμε καλα θα βγαιναμε στη βροχη.Βεβαια θα μ πεις δε βρεχει καθε μερα..!!Παντως υπαρχει και η αδιαβροχη μασκαρα..!
Πολλα μπορει να κανει ο εαυτος μας.Ας μην τον υποτιμαμε λοιπον
Εμενα μ λες για alter ego(οχι την αηδια του ρουβα!!)Φουλ στις αντιφασεις..Παντως και στον εαυτο σου να τα βρεις καλο ειναι.
Πιστευω οτι χαιρεσαι οταν σκεφτεσαι οτι εχουν περασει τα χρονια μονο οταν εχεις αυτη την πληροτητα οτι τα εζησες και οχι οπως η πρωταγωνιστρια μας ,αλλα πραγματικα.
Ευχαριστω :)
Υ.Γ 1.Μην ανησυχεις με το που τελειωσει η εξεταστικη θα σπευσω στους κιν/φους και στα dvd!!
Υ.Γ 2 Ποίο υπονοούμενο αληθεια?
Υ.Γ3. Τραγουδαρα!Πως με ξερεις!! :D
1)δεν πειραζει.κανεις μια καλη αναλυση του κειμενου
2)Καλα που μας το ειπες!! :D
η βροχή είναι λυτρωτική, μας εξαγνίζει, το μακιγιάζ φεύγει μένει μόνο ο εαυτός μας, μόνο αυτός απέναντι στο χρόνο, για να τον νικήσεις πρέπει να γίνεις ή πιο αργός ή πιο γρήγορος διαλέγεις ;)
Είπαμε, in real life, οι σταγόνες της βροχής δεν μπορούν να σβήσουν τα δυσάρεστα συναισθήματα.
Στα παραμύθια, όμως (άντε, σού ‘δωσα ιδέα! «Ένα κορίτσι που πληγώνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο, επειδή επιλέγει να δίνεται ολοκληρωτικά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Οι άλλοι, όμως, το εκλαμβάνουν ως αδυναμία και το εκμεταλλεύονται, με αποτέλεσμα εκείνη να πονά όλο και πιο πολύ.
Ο Θεός της έχει δώσει, όμως, ένα δώρο λυτρωτικό: κάθε που βρέχει, οι σταγόνες δεν μουσκεύουν μόνο το σώμα της. Μουσκεύουν και «καθαρίζουν» και την ψυχή της.
Έτσι, κάθε φορά που βγαίνει έξω στη βροχή, όλες τα αρνητικά βιώματα που έχει, διαγράφονται αμέσως. Το κακό είναι ότι κάθε μέρα έρχεται κι ένας καινούργιος πόνος. Και, δυστυχώς, δεν βρέχει κάθε μέρα...
Έτσι, το κορίτσι με την όψη νεράιδας μετρά τις μέρες παρακαλώντας ν’ ανοίξουν οι ουρανοί, για να λυτρωθεί. Αλλά το μαρτύριο είναι οδυνηρό: πάνε τρεις μήνες από τότε που έβρεξε για τελευταία φορά – κανείς δεν ξέρει να πει το γιατί. Και το πανέμορφο κορίτσι κλαίει, έχοντας φορτωθεί όλου του κόσμου τον πόνο. Τα δάκρυα, όμως, δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με τη βροχή...» Θα συνεχίσεις; Χι, χι!!!);
Όσο για την αδιάβροχη μάσκαρα, ένα έχω να πω: το σύγχρονο μάρκετινγκ πάλι βρήκε τη λύση (;)…!
Εγώ, πάντως, προτιμώ να μην υπάρχει καθόλου μακιγιάζ! Είπαμε, πρόσωπο με πρόσωπο, όχι πρόσωπο με… μάσκαρα (εντάξει, δεν το επιβάλλω κιόλας!)!
Σίγουρα καλό είναι να τα βρεις όλα αυτά και στον εαυτό σου. Για να μην πω ότι ΠΡΩΤΑ στον εαυτό σου πρέπει να τα βρεις. «Γνώθι σαυτόν» έλεγε ο Χίλων ο Λακε-ΔΑΙΜΟΝΙΟΣ! Αν αγαπήσεις τον εαυτό σου, θ’ αγαπήσεις (με πληρότητα) και τον «άλλο σου εαυτό», το «άλτερ έγκο» σου (καλά, εδώ κάνουμε συζήτηση επιπέδου κι εσύ μου τσαμπουνάς Ρουβά; Παρεμπιπτόντως, την είδα την ταινία κι ήταν όπως την περίμενα: ένα κακέκτυπο μείγμα Παπακαλιάτη και «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς»!).
Υ.Γ. 1: Περιμένω κριτικές (και προτάσεις, γιατί όχι;)!
Υ.Γ. 2: «Πάλι καλά που ανέπνεε ακόμα. Γιατί θα μπορούσε να μην το έκανε. Ούτε αυτό». Αυτό το εξέλαβα ως υπονοούμενο για το «απονενοημένο διάβημα». Αν έκανα λάθος, ακόμη καλύτερα!
Υ.Γ. 3: Βέβαια σε ξέρω! Καλά, δεν έχεις καταλάβει ότι παίζεις στο «Big Brother» και στο «Truman Show» σε συσκευασία δώρου; Σε βλέπω! Κατέβασε κάτω το χέρι! Αμέσως, να πας να μουντζώσεις!!!! Μόνο που το δικό μου είναι «Big Brother – Generation Next»: έχω εγκαταστήσει κάμερα και στην ψυχή σου! :)))
Υ.Γ. 4: Brand-new day's soundtrack: "Ordinary day" - Dolores O' Riordan
Alter (όχι alter ego!) soundtrack: "Θαλασσογραφία" - Διονύσης Σαββόπουλος
(το πιο σύντομο τραγούδι! Αλλά τόσο ταξιδιάρικο... τόσο μαγευτικό...:
Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι")
Νομιζω οτι δε χρειαζεται να γραφω πια εγω στο blog μου...θα βαλω εκπροσωπους!! :D Πολυ ωραια,μαρεσεουν οι ιδεες..Αν και επειδη ειμαι πεισματαρα και πνευμα αντιλογιας φυσικα και δε θα ακολουθησω αυτο το δρομο αλλα θα αφησω αυτη τη ιδεα στον εκφραστη της(τον Εν Πλω στην περιπτωση μας)..Παντως μαρεσει να μου γραφετε τετοια..Η φαντασια ειναι παντα ευπροσδεκτη.οσο για το υπονοουμενο που λες δεν το υποννοησα ποτε.. :)
Παντως μπορει οταν περασει η εξεταστικη(και μαζι μαυτη και τα πολλα νευρα)να αποφασισω να ακολουθησω το μονοπατι σου Εν Πλω..χιχι...! :>
Ασχετο,να ακουσεις Norah Jones..αν δεν εχεις ακουσει ηδη
Εγώ θα είμαι ο εκπρόσωπός σου που θα γράφει στο μπλογκ σου; ΟΚ!
Χίλια ευρώ το ποστ είναι καλά; Σου κάνω φιλική τιμή, επειδή σε συμπάθησα! Α, και "μαύρα", έτσι; Με τάραξε η εφορία φέτος!!!
Επειδή είμαι πεισματάρης και πνεύμα αντιλογίας (!) θα επιμείνω στην πρότασή μου να συνεχίσεις εσύ! Αν δεν την αποδεχθείς, η ιστορία μας θα μείνει ημιτελής για πάντα... Θα στοιχειώνει την ελληνική λογοτεχνία για αιώνες και θα μείνει γνωστή ως "το καταραμένο διήγημα"... Όποιος άλλος προσπαθήσει να το ολοκληρώσει, θα έχει φριχτό τέλος...(σαν πολύ δεν το δραματοποίησα; Ναι; Ωραία!!!)!
>> "Παντως μαρεσει να μου γραφετε τετοια.."
Α, καλά που μου τό 'πες να μην ξαναγράψω!
Όσο για το υπονοούμενο που λέω, το υπενόησες και το παρα-υπενόησες! Μην το "μαζεύεις" τώρα! Χα!
Όταν εγώ άκουγα Νόρα Τζόουνς, εσύ τελείωνεις τη δεύτερη κασέτα με το "Πάρτυ στο στρουμφοχωριό" (έγινα ζιζάνιο απόψε! Μη με παρεξηγείς, είμαι και λίγο μεθυσμένος!!!)!!!
Sunrise, sunrise
looks like morning in your eyes...
πως γινεται;αφου η norah ειναι 22 xr!! :D
Με το Νοράκι περνάγαμε μαζί τα... βρεφικά μας καλοκαίρια και μου τραγουδούσε απ' την κούνια, τρέχει τίποτα;;;
:))))
Υ.Γ.: Για τα χίλια ευρώ κουβέντα, εεεε; 'Ντάξει, τα διπλασιάζω, διότι ξέρω πως δεν είσαι φτηνιάρα!
χαχα..(παυση) . . . Κατι θα ξερεις εσυ γιατι το Νορακι ουκ ασχημο ειναι...! :D
Όντως, πολύ γλυκούλα είναι!
Και σαν μπέμπα, τρέλα ήταν!
Να τη δεις να μου τραγουδάει χωρίς δοντάκια: "Θανράιδ, θανράιδ, λουκθ λάικ μόρνινγκ ιν γιορ άιδδδδδ"!!!!!
Τι θα γίνει με το διήγημα; Θα το συνεχίσεις ή να το δώσω στον Κοέλο; Μου το ζητά κι ο Χωμενίδης, αλλά έχω ιντερνάσιοναλ πνεύμα! Άντε, θα χάσουμε την επόμενη απονομή των Νόμπελ!
προς το παρον λεω να συνεχισω τη μικρο(οικονομια) γιατι πολυ χαζευω σημερα και δε με βλεπω να γραφω αυριο!!
Καλή επιτυχία!
Η λογοτεχνία μπορεί να περιμένει!
Έστω κι αν στερήσεις από τα εκατομμύρια των αναγνωστών σου την απόλαυση της ανάγνωσης...!
ευχαριστω...σχετικα καλα πρεπει να πηγα..ουφ!παω για υπνο τωρα..δεν την παλευω
Υπνοπαιδεία στα πανεπιστήμια;
Και μετά σας φταίει το άρθρο 16, τρομάρα σας!
Και σα να μην έφταναν αυτά, κατεβαίνετε και στις διαδηλώσεις! Ε ρε ματ που σας χρειάζονται!
Με αγάπη,
Βύρων και Μαριέττα
(!)
Εν Πλω
:D
Post a Comment