Real time post

Όβερ. Λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν. Αυτό το ποστ έχει άμεση σύνδεση με ένα από τα προηγούμενα (σας αφήνω εγώ να μαντέψετε με ποιο :Ρ ) Σήμερα ορκίστηκα. Στις 12 το μεσημέρι. Έχουν έρθει σχεδόν όλοι μου οι φίλοι από τη σχολή που μένουν επαρχία, κάποιοι από αυτούς ορκίζονταν μαζί μου. Η συγκίνηση που τους βλέπω ξανά και είμαστε πάλι όλοι μαζί είναι έντονη αλλά είμαι συγκρατημένη (σε λιγάκι που θα βγούμε και θα έχω πιει τα ποτάκια μου δε θα είμαι και τόσο βέβαια!!). Τελικά κατάλαβα ότι μου λείπουν πάρα πολύ και όσο και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου κάθε μέρα ότι αυτό που χρειάζομαι είναι απλά μια ισορροπημένη ζωή, τώρα που είναι εδώ θυμάμαι ξανά πώς περνούσαμε όλα αυτά τα χρόνια.. Θυμάμαι ότι όταν δεν ήμουν καλά μπορούσα να πάω σε καποιο σπίτι που μαζευόμασταν όλοι μαζί, να τους καλέσω σπίτι μου ή να πηγαίναμε βόλτα όλοι μαζί...ξέρω ότι αν ήταν εδώ θα κάναμε ακόμα παρέα. Πόσο πολύ τα αγαπώ αυτά τα παιδιά. Μετά από καιρό θα βγω για να πιω και να χορέψω στ' αλήθεια.