Η ζωή των μεγάλων

Τελευταία η ζωή με φέρνει αντιμέτωπη με περίεργες καταστάσεις. Ή μάλλον, καταστάσεις που τις αντιμετωπίζω πρώτη φορά, αφού μάλλον δεν υπάρχουν στο δικό μου κόσμο. Δεν ξέρω τι περίεργο παιχνίδι μου παίζει ή αν το κάνει για το καλό μου. Όπως τα εμβόλια ένα πράγμα. Δηλαδή αν τα ζήσω, θα μπορώ να αντεπεξέλθω στα χειρότερα. Ίσως. Λοιπόν. Κουράστηκα, ήδη. Δηλαδή ποιο το νόημα; Και αν δεν ήθελα εγώ ποτέ να ζήσω αυτά που μου ετοιμάζει; Με το έτσι θέλω σου λέει. Τώρα ήρθε η ώρα να μεγαλώσεις, να ενηλικιωθείς. Δεν έχει "δε θέλω"! Τι είχα πει προχθές; "Τελικά δεν μ' αρέσει η ζωή των μεγάλων." Ε, ναι. Τι είναι τώρα αυτά; Λεφτά για τα πάντα, άνθρωποι που θέλουν το κακό σου, επιθέσεις από παντού και ένας κόσμος που φτιάχτηκε με άξονα τη χρηματική υπεροχή και την αδικία. Όποιος έχει τα λεφτά είναι ο δυνατός. Τέλος. Όποιος έχει θράσος είναι εκείνος που θα στην πει. Έμαθα να μιλάω ειλικρινά και να λέω αυτά που σκέφτομαι. Έμαθα να μην ασχολούμαι με αυτούς που δεν έχουν αξία. Να μη δίνω καμία βαρύτητα σε ότι δε με κάνει να νιώθω ζωντανή. Να δίνω επειδή θέλω, να παίρνω επειδή θέλουν να μου δώσουν. Να πηγαίνω με τη ροή της ζωής- και κόντρα στη ροή των πολλών. Να έχω αξιοπρέπεια, να μη δίνω σημασία στις μικροπρέπειες. Να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο. Έμαθα να γελάω με φίλους στα στενά των Εξαρχείων και να ερωτεύομαι στις πλαγιές των Πετραλώνων. Δεν έμαθα πολλά από τον κόσμο σας και ούτε θέλω. Και όταν δε μιλάω δεν είναι επειδή δε γνωρίζω. Αλλά επειδή γνωρίζω πότε πρέπει να μιλήσω και πότε να σωπάσω - σε τι αξίζει να δώσω σημασία και σε τι όχι.