Τα κορίτσια που δεν είναι απλά κορίτσια

Τα κορίτσια πρέπει να είναι κορίτσια. Ντελικάτα, όμορφα, με τσαχπινιά, θηλυκότητα και τρόπους. Να εμπνέουν τους άντρες, να έχουν τον τρόπο τους να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, να ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι του φλερτ χωρίς να κομπλάρουν. Να κινούνται στο χώρο σαν αιθέριες υπάρξεις, και με ένα τους λίκνισμα να τραβάνε όλα τα αντρικά βλέμματα. Και ποτέ να μη χάνουν την αξιοπρέπειά τους. Που σημαίνει : όχι στις περίσσιες εκφράσεις αγάπης προς το αντικείμενο του ενδιαφέροντος και - προς θεού!- αν στραβοπατήσεις, πασαλειφτείς, σου τρέξει λίγη μυξούλα ή ξεχαστεί λίγο μαρουλάκι στο δόντι μπορεί ο υπεργόης να φάει μεγάλη ξενέρα. Πράγματα που σε εκείνον ίσως και να έμοιαζαν χαριτωμένα. 

Τι γίνεται όμως αν είσαι ένα κορίτσι που ξέρει να μιλάει ευθέως, που δεν ξέρει να παίζει και πολύ καλά το παιχνίδι του φλερτ, εξαιτίας της ειλικρίνειας και του αυθορμητισμού που προσπαθούν να σπάσουν εναγωνίως την καταπίεση του υποταγμένου ego στο διαχρονικό παιχνίδι μεταξύ των δύο φύλων;
Δε θέλω να ακούγομαι υπερβολική αλλά μόλις είδα την ταινία Frances Ha, μα την οποία πολλές από εμάς θα μπορούσαν να ταυτιστούν. Και με έβαλε σε σκέψεις. Ένα κορίτσι που χορεύει ενώ τρέχει σε δρόμους γεμάτους περαστικούς, που είναι πάντα ο εαυτός της χωρίς να υποκρίνεται για να αρέσει, που είναι όμορφη χωρίς να διαθέτει σαγηνευτικά θηλυκό ταμπεραμέντο. Τρέχει να βρει ATM στη μέση της νύχτας γιατί είχε υποσχεθεί ότι θα κεράσει, στο τραπέζι του πρώτου ραντεβού, πέφτει, ξανασηκώνεται, γυρίζει με αίματα. Μεθάει, εκφράζεται, τσακώνεται στις τουαλέτες ενός μπαρ με την καλύτερή της φίλη, παίρνει το μπουκάλι βότκα που μόλις είχε παραγγείλει και φεύγει.
Αυτό το κορίτσι θα μπορούσε να τραγουδάει περπατώντας στους δρόμους της πόλης, να διεκδικεί αυτό που θέλει, να μην τη νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι, ούτε τι θα σκεφτεί εκείνος αν δείξει λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον της. Όλες κρύβουμε ένα τέτοιο κορίτσι μέσα μας, άσχετα αν πολλές από εμάς καταπιεζόμαστε να είμαστε πάντα "καθώσπρέπει" και "γυναίκες" με τον τρόπο που μας έχει ορίσει η σύγχρονη κοινωνία να είμαστε.

Νομίζω πως αυτά τα κορίτσια είναι που στο τέλος όλοι εκτιμούν, για την αθώα ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό και την παιδικότητα που όσο και να προσπαθήσουν, δεν μπορεί με τίποτα να ξεκολλήσει από πάνω τους!