Τι να σκεφτείς;

Χθες
Άφησα στη μεση το διάβασμα και είπα να βγω μια βόλτα να χαλαρώσω γιατί δε γινόταν αλλιώς.Κατέβηκα από το σπίτι και πέρασα από τη φίλη μου να την πάρω να πάμε για καμιά ώρα περπάτημα. Εν τω μεταξύ, πριν φύγω, η μαμά μου είχε παρατηρήσει καπνό αρκετά μακριά από την περιοχή μας.Δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα ότι όλο και κάτι θα καιγόταν με τέτοια ζέστη. Στο δρόμο αστυνομίες, περιπολικά, πυροσβεστικές..Έτρεχαν η μία πίσω απ'την άλλη.Πάω στο σπίτι της φίλης μου και βλέπω την τηλεόραση ανοιχτή στον alpha.
"Πάμε καμια βόλτα;",της κάνω
"Πάμε" μου λέει,"αν και θα δείξει τα mad(music video awards) σε λίγο"
Κάτσαμε για λίγο στο δίπλα δωμάτιο να τα πούμε. Με το που ξαναπάμε δίπλα βλέπω το έκτακτο δελτίο στην οθόνη. Η Πάρνηθα...
"Πάμε",της λέω"δε θα δείξει mad σήμερα".
Κι άλλα περιπολικά..κι άλλα πυροσβεστικά...
Περπατούσαμε και καθώς γυρνούσαμε η ατμόσφαιρα είχε γεμίσει με κάτι που έμοιαζε να ειχε κόψει κάποιος χαρτί σε πολύ μικρά κομματάκια.
"Τι είναι αυτό;",της λέω μόλις έπεσε ενα πάνω μου και άφησε ένα μαύρο σημάδι στην μπλούζα.
Δε μου έδωσε σημασία..
Μετά από λιγό : "Στάχτες..",μου κάνει... Καιγόταν η πάρνηθα..
Το βράδυ που γύρισα σε όλο το μπαλκόνι αιωρούνταν τα μικρά μικρα κομματάκια.. Του χαρτιού.. Εκείνου που έκοψε αυτός που είχε τα νεύρα..ναι
Σήμερα
Το πρωί άνοιξα το παράθυρο και η μυρωδιά τα πρόδιδε όλα. Η ατμόσφαιρα θολή, ο αέρας βαρύς. Δεν ήξερα τι έπρεπε να σκεφτώ. Γι' αυτό δεν το έκανα..

Έβρεχε

Έβρεχε. Δεν έβρισκε ταξί να πάρει. Περπάτησε στη βροχή. Στην αρχή δειλά Δεν ήθελε να μουτζουρώσει τα μάτια της με μακιγιάζ. Είχαν προλάβει όμως και ήταν ήδη μουτζουρωμένα. Από πριν Δεν την ένοιαζε έτσι κι αλλιώς. Παραδόξως, της άρεσε η βροχή. Αυτή η υγρή αίσθηση πάνω στο δέρμα της ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή. Τη βοηθούσε να αφεθεί. Να απελευθερωθεί. Στιγμιαία… Δεν ήταν οι σκέψεις που τη φυλάκιζαν. Ήταν κάτι πολύ πιο βαθύ, πιο σκοτεινό. Πώς γίνεται να σε κρατάει δέσμιο ο ίδιος σου ο εαυτός; Δεν μπορούσε να απαντήσει σ’ αυτό. Να σε προδώσει; Επίσης γίνεται. Ήταν 3 χρόνια πριν. Τότε που έχασε εκείνη την ευκαιρία. Δεν του το συγχώρησε ποτέ. Δεν την είχε προδώσει ποτέ κανείς έτσι, ξανά. Τρία ολόκληρα χρόνια λοιπόν. Πώς πέρασαν έτσι… Μα ξέρεις τι λένε : «Όταν έχεις κάτι καινούργιο να ανακαλύπτεις-όπως τα μικρά παιδιά-τα χρόνια κυλούν φυσιολογικά. Όταν απλά ζεις για να αναπνέεις (και όχι το αντίθετο) τότε τα χρόνια τρέχουν. Και φεύγουν χωρίς να το καταλάβεις». Μα έτσι ήταν και εκείνη πια. Ένα έρμαιο του εαυτού της. Πάλι καλά που ανέπνεε ακόμα. Γιατί θα μπορούσε να μην το έκανε. Ούτε αυτό.

Ενός λεπτού σιγή

Ξέρεις πώς είναι να νιώθεις ότι έχασες τη ζωή σου όλο αυτόν τον καιρό;
Ξέρεις πώς είναι να μαθαίνεις πως εσύ ήσουν η φλόγα που εμπιστεύθηκε τη θάλασσα ότι δε θα τη σβήσει ποτέ-και τελικά το έκανε;
Ξέρεις πώς είναι να κλείνουν τις αναμνήσεις σου σε ένα κουτί και να τις καίνε;
Να σε αφήνουν άδειο από συναισθήματα, από όνειρα, αναίσθητο στη γη;
Δεν ξέρεις σίγουρα πώς είναι να αναρωτιέσαι αν έξιζε που τα έδωσες όλα.Σίγουρα όχι.
Και σίγουρα δεν ξέρεις τι θα πει "αγαπώ"...


Ναι, για σένα το 'γραψα.
Αν τώρα το διαβάζεις μην κάνεις τίποτα.
Απλά μείνε σιωπηλός.Λίγο. Για ένα λεπτό.Πολύτιμο.
Μόνο ένα λεπτό... Να πενθήσεις μαζί μου όσα έχασα... Εγώ... Εσύ... Η ζωή μας...

I am an Athens Lover !!!

Προσπαθώ να θυμηθώ πώς μας ήρθε εκείνη η φαεινή ιδέα και γελάω... Τελικά υπάρχουν φορές που αυτές οι αυθόρμητες, ξαφνικές και όμορφες ιδέες μπορούν να καταλήξουν σε κάτι πολύ καλό, που και να το είχες σχεδιάσει δεν υπήρχε περίπτωση να γελάσεις τόσο και να βγει και τόσο τέλειο..!Όλα άρχισαν όταν ο φίλος μου μού είπε ότι θα ήθελε να βγάλε μερικές φωτογραφίες στην Αθήνα επειδή φεύγει το Σεπτέμβρη για Λονδίνο και θα του λείψει πολύ.. Και δείχνοντάς μου μια φωτό στο κινητό του που είχε βγάλει στην Πλάκα μου είπε οτι του είχε φανεί πολύ ωραία και έτσι αποφάσισε να βγάλει κι άλλες.. Ήταν 5 ώρες περπάτημα αλλά άξιζε!Να σας παραθέσω και έναν διάλογο που είχαμε με έναν κύριο από μια ταβέρνα :
Κύριος : Would you like to eat something?
Εγώ : No thank you(και γελάω)
Κ: Where are you from?
E: Greece(ο φίλος μου ήθελε να πει Spain αλλά του τη χάλασα)
Κ: Eλάτε παιδιά, πείτε μου, από πού είστε;
Ε: Από Αθήνα
Κ: Πού να ξέρω, δε βλέπεις συνήθως Αθηναίους να βγάζουν φωτογραφίες την Αθήνα
Ε: Εμείς δεν είμαστε συνηθισμένοι Αθηναίοι! :)
Κ: Οι ασυνήθιστοι είναι και οι πιο ωραίοι!! (γέλια)

Και τώρα, μια μικρή γεύση από το photo-walk!! :

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ