Θεσσαλονίκη, η πόλη των προκλήσεων

Εξεταστική, διάβασμα(κάτι που δεν έχουμε πολυσυνηθίσει) και ύπνος το πολύ 5 ωρών τη μέρα.. Νομίζω είναι αρκετά αυτά για να σε βγάλουν νοκ άουτ στο διάστημα ενός μήνα, και γι' αυτούς που χρωστάνε και μαθήματα, δύο. Αποφάσισα κι εγώ λοιπόν να πάρω τους δρόμους και τα βουνά κα να κινηθώ προς Βόρειο Ελλάδα, Θεσσαλονίκη συγκεκριμένα. Είχα πολλά-αλλά πολλά!-χρόνια να πάω και δεν ήταν άσχημη ευκαιρία τώρα που δεν είχε ανοίξει ακόμα η σχολή.. Πήρα κι εγώ το τρενάκι μου και ξεκίνησα για την πολη των καρντάσηδων.. :)
Η πρώτη μου εντύπωση ομολογουμένως ήταν υπό περίεργες συνθήκες..!!Με το που βγαίνω από το σταθμό ένας παπάς να τρέχει αλαφιασμένος,κάτι άλλοι πιο πέρα να προσπαθούν να συνεννοηθούν φωναχτά και γενικά μια τρέλα να κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα!!Λεω"εδώ είμαστε!"...
Επισκέφθηκα αρκετά μέρη αλλά τη μεγαλύτερη εντύπωση μου την έκανε η πλατεία Ναυαρίνου με τα ξεχωριστά μαγαζάκια της και τις ιδιαίτερες καφετέριες που βρίσκονταν εκεί γύρω,οπως το 'cofix' ή ο playhouse-αν κ νομιζω οτι ηταν πιο μακρια αυτό. Δίπλα η καμάρα με τα φοιτητοστέκια της. Η πλατεία Αριστοτέλους είναι πάρα πολύ όμορφη, ενώ ο πεζόδρομος στο λιμάνι ενδείκνυται για μοναχικές βόλτες με σκοπό τον προσωπικό στοχασμό..! Εγώ πάντως το έκανα κι ήταν πολύ ωραία...!Καιρό είχα να συνομιλήσω με τον εαυτό μου τόσο σοβαρα!!! :) Επίσης πρόσεξα ότι οι καφετέριες της Θεσ/νίκης διαφοροποιούνται αρκετά από το στυλ της Αθήνας στο αντίστοχο είδος.. Πρόσεξα το 'on the road' (cafe-bar) οπου τα βραδάκια γινόταν κοσμοσυρροή και τον "Θερμαϊκό" με την πολυ ιδιαίτερη διακόσμηση... Τα τσουρέκια του Τερκενλή-όπως μου σύστησε και ο 'Εν-Πλώ'- είναι σκέτος πειρασμός.. Περνάς μπροστά από τη βιτρίνα στην Αριστοτέλους και ευωδιάζει ο τόπος!! Σου 'ρχεται να ορμήξεις στη βιτρίνα και να τα φας όλα! Αν κα η καλύτερη λύση είναι να αγοράσεις ένα..δύο, τρία. . . . . . !!! :Ο Ας μην μιλήσω για τις υπέροχες μπουγάτσες, που έτρωγα μία την ημέρα!! Γενικά πάντως η Θεσ/νίκη έχει πολύ ωραία μέρη για βόλτα και πολλά πράγματα να ανακαλύψεις (μου θύμισε λίγο την Αθήνα σ'αυτό!) Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που σε κάνει να τα ανακαλύψεις.. Εκεί που περπατάς μπαίνεις στο πιο απίθανο στενό-απίθανο από την άποψη ότι δεν περιμένεις εκεί να βρεις κάτι- και ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σε μεγαλες ανακαλύψεις όπως : ένα καφενειάκι-βιβλιοθήκη, εργαστήριο κατασκευής βιολιών, μαγαζί με απίστευτα ρούχα, καταστήματα second hand,παλιά βινύλια κλπ...
Θεσσαλονικείς δε γνώρισα, εκτός από δύο κοπέλες στο τρένο τη μέρα που έφευγα. Το συμπέρασμα είναι ότι, ναι, μου άρεσε η Σαλονικη!!! :)) Αν και από την αρχή μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση, ήθελα απλά να ανακαλύψω τι ήταν αυτό που με έκανε να ενθουσιάζομαι τόσο πού στη σκέψη ότι θα πάω.. Είναι λοιπόν αυτή η κουλτούρα και το συνεχές πείραγμα της.. Παει και τελείωσε, σε αυτή την πόλη αρέσει να προκαλεί!!!


οκ, ομολογώ ότι εμπνεύστηκα από τον Εν Πλω! :)




ΟΑΣΘ..! :D -όπως λέμε ΟΑΣΑ :)


είναι τρελοί σας λέωωω!!! :))
η γραφικότατη αγορά..



Αριστοτέλους...

Όλα τέλεια...

Αυτό ήταν. Ο φόνος είχε πια γίνει. Και εκείνη καθόταν με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο της πολυκατοικίας, σε εκείνο τον έρημο δρόμο με το πρόσωπό της στο σκοτάδι. Απέναντι, μέσα από ένα φωτισμένο παράθυρο κάποιος προσπαθούσε να δει τι γινόταν έξω.. Λίγα μέτρα πιο δίπλα οι περαστικοί. Φαίνονταν ατάραχοι.. Απ’ ότι φαίνεται ο μόνος που είχε ακούσει κάτι ήταν ο άνθρωπος στο απέναντι μπαλκόνι, αλλά τώρα κι εκείνος δεν έδειχνε σημάδια ανησυχίας, καθώς ντυνόταν προσηλωμένος στον καθρέφτη- πιθανότατα για κάποια βραδινή έξοδο.

Όταν σιγουρεύτηκε ότι οι συνθήκες το επέτρεπαν, ότι δεν ήταν κάποιος εκεί γύρω να τη δει και ο δρόμος είχε αδειάσει από αυτοκίνητα, αποφάσισε να βγει από την κρυψώνα της. Η καρδιά της είχε επανέλθει τώρα στο φυσιολογικό της ρυθμό και η ένταση στο πρόσωπό της είχε μετατραπεί σε μια γλυκιά ηρεμία. Το περπάτημά της σίγουρο και αργό, το ανεπαίσθητό λίκνισμα του σώματος της έκανε τα μακριά, μαύρα μαλλιά της να κουνιούνται, μία δεξιά, μία αριστερά. Αν την έβλεπες θα νόμιζες πως μόλις είχε βγει από την αίθουσα κάποιου συνοικιακού κινηματογράφου όπου είχε παρακολουθήσει άλλη μια ταινία με happy end- όχι αναγκαστικά χολιγουντιανή. Δεν φαινόταν άτομο που ενοχλείται εύκολα, αντιθέτως εξέπεμπε μια λάμψη σιγουριάς και αισιοδοξίας. Το πρόσωπό της δεν ήταν ούτε αγγελικό, ούτε και άγριο. Πάντα της έλεγαν ότι έχει κάτι περίεργο πάνω της, αλλά εκείνη πάντα το αρνιόταν. Κατά βάθος το ήξερε. Απλά δεν ήξερε τι ήταν αυτό.

Δεν ένιωθε ενοχές, ούτε και θλίψη. Χαρούμενη δεν ήταν σίγουρα, ούτε ευτυχισμένη. Αυτά ήταν συναισθήματα που είχε νιώσει ελάχιστες φορές στη ζωή της. Καθώς περπατούσε ένα χαμόγελο ικανοποίησης διέγραψε το πρόσωπό της. Αόρατο για έναν απλό περαστικό αλλά τόσο φανερό σε εκείνη! Τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολο. Πολύ πιο εύκολο απ’ ότι το είχε φανταστεί. Μόνο που της πήρε λίγο παραπάνω χρόνο. Ήθελε όμως να είναι όλα τέλεια. Όπως εκείνη τα είχε σχεδιάσει. Μέσα στο σχέδιο της βέβαια είχε αφήσει και τον αυθορμητισμό της να βοηθήσει λιγάκι. Μα έτσι ήταν από μικρή. Πάντα σχεδίαζε κάτι από πριν αλλά τελευταία στιγμή το έκανε όπως ήθελε εκείνη, τη συγκεκριμένη στιγμή. Για εκείνη αυτή ήταν η τελειότητα που ζητούσε. Και έτσι όλα ήταν τέλεια.

(συνεχίζεται...)