Άλλη μία-έκτακτη-ανάρτηση

Μόλις έμαθα ότι ο street spirit δε θα μου ξαναγράψει σχόλιο. Και αναρωτιόμουν τόσο καιρό.."Πώς και δεν έχει εμφανιστεί ο street spirit στο blog;" Με συγκλόνισε το νέο.Εκλαιγα σα να έχασα δικό μου άνθρωπο.. Υποθέτω ήταν ατύχημα, για να συνέβη τόσο ξαφνικά.. Δεν έχω facebook και δεν ξέρω τι συνέβη.Τον θεωρούσα από τους σηματικότερους bloggers στη διαδικτυακή γειτονιά.Θα μου λείψει πραγματικά πολύ... Είναι αυτό που είπα στον Jason πριν λίγο.."Είναι άδικο να πεθαίνει κάποιος που θέλει τοσο πολύ να ζήσει.."

Ευχαριστώ!!

Να ευχαριστήσω τον κύριο Θεόφιλο που μου έστειλε mail για να με ρωτήσει αν μπορεί να δημοσιεύσει το κείμενό μου για το ποδήλατο στους μαθητές του με αφορμή τη μέρα χωρίς αυτοκίνητο. Τιμή μου κύριε Θεόφιλε! Και συγγνώμη για την καθυστέρηση... Καλή συνέχεια :)

WALL-E

Απίστευτα ευρηματικό και γλυκούλι κινούμενο σχέδιο..Πραγματικά οι δημιουργοί του είναι αληθινοί καλλιτέχνες. Τα ρομποτάκια ότι να'ναι, κάνουν ότι τους κατέβει στο κεφάλι..! Διάλογοι τύπου :
-Wall-e
-M-O (το άλλο ρομποτακι)
-Μ-Ο???? (του φάνηκε περίεργο το όνομα μάλλον!)
-Μ-Ο (επαναλαμβάνει το όνομά του)
-Μ-Ο!! (χαίρεται ο Wall-e)
Περνάει ένα απίστευτα συγκινητικό μήνυμα για τον πλανήτη και το περιβάλλον με αποτέλεσμα να προβληματίζει το θεατή. Όχι μόνο για το συγκεκριμένο θέμα αλλά και για άλλα, όπως γα την πραγματική αγάπη-η οποία φαίνεται από τον τρόπο που ο wall-e φρόντιζε την EVA, αλλά και στο τέλος-για την τεχνολογία που κάποια στιγμή θα φτάσει στο σημείο να μην ελέγχεται πλέον..
Δίνω και τα 5 αστεράκια-οι περισσότεροι κριτικοί έχουν βάλει 4 και 4,5- γιατί του αξίζουν πραγματικά.. Θα βγείτε με έναν Wall-e στη καρδιά σας από αυτή την ταινία...

Κάτι μέρες σαν αυτή..

Είναι μέρες που θέλω να γράψω αυτό το ποστ.. Αλλά ποτέ δεν ένιωθα ότι είχα πραγματικά τη διάθεση να κάτσω να το γράψω.. Δεν πρόκειται για κάτι φοβερό ή κάτι που κανείς δεν έχει ξανακούσει...
Όλα ξεκίνησαν τη μέρα που δούλευα με το Βασίλη-για όσους δεν ξέρουν, ο Βασίλης είναι μεγάλο αλάνι και ταυτόχρονα πολύ ευαίσθητη ψυχή. Αν μπορούσα να τον παρομοιάσω με cartoon θα τον παρομοίαζα με τον παπουτσωμένο γάτο από το Shrek...! Μου πρότεινε λοιπόν να πάμε για μπάνιο την επόμενη μέρα και ήταν αυτό που ήθελα περισσότερο και ακόμα θέλω.. Να αρχίσω να κάνω τα τελευταία μπανάκια πριν αρχίσει να μας χαιρετά-έστω και από μακριά-το φθινόπωρο... Ξεκινήσαμε για Σχινιά, σε μια παραλία που-σύμφωνα με τα λεγόμενά του-ήταν πολύ όμορφη...
Φτάσαμε μετά από μια στάση σε ένα φούρνο(είχαμε πεινάσει τα παιδιά) ο Βασίλης, η κολλητή μου και εγώ.. Ήταν απλά μαγευτικά..Μια αμμουδιά όλη δική μας και αλλές 2 ψάθες λίγο πιο πέρα. Εν τω μεταξύ είχα προσέξει κάτι περίεργα τηλεφωνηματάκια του Βασίλη αλλά έκανα πως δεν καταλάβαινα.. Όταν τον ρωτούσα ποιος θα'ρθει δε μου έλεγε... Βουτήξαμε στη θάλασσα και ήμασταν τόσο χαρούμενοι που κάναμε αυτό το φθινοπωρινό μπανάκι. Μέσα στην ησυχία,ένας ήχος από μηχανάκι ακούστηκε..Και τότε μου είπε ο Βασίλης με ποιον μίλαγε τόση ώρα στο τηλ.. Είχε έρθει τελικά..
Βγήκαμε έξω, παίξαμε ρακέτες αλλά εκείνος επέμενε ότι δε θα μπει.. προσπαθήσαμε να τον πετάξουμε μέσα στη θάλασσα αλλά τελευταία στιγμή μας είπε ότι είχε πράγματα στις τσέπες του που δεν ήθελε να βραχούν.. Εγώ ξενέρωσα και από ξαπλωμένη στην άμμο όπου είχα βρεθεί από την υπεράνθρωπη προσπάθεια , τον άφησα και ξαναμπήκα.. Η παραλία να έχει αδειάσει, να είναι όλη δική μας.. Η αμμουδιά χρυσοκίτρινη, πίσω τα πεύκα και η δική μας ευτυχία να πλημμυρίζει τον αέρα..Τον είδα να γδύνεται και να μπαίνει τελικά στη θάλασσα... Σιγά μην άντεχε!
Κολυμπήσαμε, παίξαμε κοκορομαχίες. γελάσαμε..Η ευτυχία μας να απλώνεται παντού..και μέσα στο νερό πλέον.. Βγήκε εκείνος πρώτος και έκανε αυτό ακριβώς που ονειρευόμουν να κάνω κι εγώ..Ξάπλωσε ανάσκελα πάνω στην άμμο και έκλεισε τα μάτια.. Βγήκα και ξάπλωσα δίπλα του.. Με κοιτούσε και με χάιδευε απαλά στον ώμο.. Δε μιλούσαμε... Ο ήλιος έπεφτε πάνω στο πρόσωπό του και τα μάτια του είχαν γίνει καταπράσινα-έχει από εκείνα τα καστανοπράσινα μάτια που φαίνονται πιο ανοιχτά με το φως του ήλιου...
Για μένα ο χρόνος σταματήσε εκείνη ακριβώς τη στιγμή.