Νεραϊδοπαραμύθι ΙΙ

Ένα βράδυ, που καθόταν και θαύμαζε τις ηλιαχτίδες της να λάμπουν στο σκοτάδι άκουσε κάτι σα βογκητό. Κοίταξε με προσοχή και είδε λίγο πιο πέρα ένα πανέμορφο νούφαρο να βήχει και να σφαδάζει από τους πόνους. Τα ροζ φυλλαράκια του είχαν κιτρινίσει και ήταν έτοιμο να βυθιστεί στο νερό της λίμνης. Αμέσως έτρεξε και του έριξε την πιο δυνατή ηλιαχτίδα για να το συνεφέρει. Το νούφαρο εκείνο το βράδυ έκανε τον πιο γλυκό ύπνο της ζωής του. Δεν μπόρεσε όμως να βγάλει μαγική σκόνη, καθώς ήταν βράδυ, γι’ αυτό υποσχέθηκε στη Νεραϊδούλα ένα ακόμα καλύτερο δώρο. Εκείνη κοιμήθηκε κοντά του και επειδή ο ύπνος είναι γλυκός δίπλα σε τόσο όμορφα λουλούδια, ξύπνησε αργά την επόμενη μέρα. Κάνει να ανοίξει τα μάτια της και τι να δει; Πάνω στο νούφαρο καθόταν η πιο όμορφη πεταλούδα που είχε δει ποτέ στη ζωή της. Τα φτερά της ήταν μαύρα και βελούδινα και οι κεραίες της μακριές και στριφογυριστές με γαλάζιες πιτσιλιές στην άκρη. Την κοίταζε με θαυμασμό και ήταν η πρώτη φορά που σήκωσε τόση πολλή ώρα και για τόσο πολύ τα μάτια της που όλα τα πλάσματα που βρίσκονταν εκεί κοντά είχαν εκστασιαστεί. Δεν ήξεραν ότι είχε τόσο όμορφα μάτια… Η μόνη που δεν την κοιτούσε ήταν η πεταλούδα που συνέχιζε να ρουφάει αμέριμνη τη γύρη από το νούφαρο.
Εκείνο το βράδυ η Νεραϊδούλα ξαγρύπνησε πάνω στη λίμνη να σκέφτεται εκείνο το υπέροχο πλάσμα που την έκανε να νιώσει τόσο περίεργα. Η πεταλούδα όμως δεν ήρθε ούτε την επόμενη ούτε τη μεθεπόμενη. Την τρίτη μέρα η Νεραϊδούλα ξύπνησε με τις ελπίδες της τσακισμένες στο χώμα. Όλη της η μαγική σκόνη είχε χαθεί από τα φτερά της αλλά δεν την ένοιαζε. Το μόνο που την ένοιαζε τώρα ήταν να μπορούσε να ξαναδεί το υπέροχο εκείνο πλάσμα έστω και για μία φορά. Κόντευε μεσημέρι και η Νεραϊδούλα είχε ξαπλώσει πάνω στο νούφαρο, με το οποίο πλέον είχαν γίνει φίλοι. Την ίδια στιγμή, μια παιχνιδιάρικη φιγούρα ξεπρόβαλλε από μακριά, έτοιμη να ρουφήξει τη γύρη του όμορφου λουλουδιού. Τόσες μέρες τώρα ήταν που είχε να έρθει και κατάλαβε πως αυτό το νούφαρο είχε την πιο νόστιμη γύρη που είχε γευτεί ποτέ. Δεν ήξερε βέβαια το λόγο που η γύρη ήταν τόσο νόστιμη. Ξαφνικά την είδε – και κατάλαβε. «Αν ξαπλώνει κάθε μέρα πάνω σου ένα τόσο όμορφο πλάσμα πώς γίνεται να μην έχεις την πιο ωραία γύρη από κάθε άλλο λουλούδι;», σκέφτηκε. Έμεινε έτσι στον αέρα να την κοιτάει για δευτερόλεπτα ώσπου την είδε κι εκείνη. Καθώς τα βλέμματά τους συναντιόντουσαν φωτίστηκε όλη η λίμνη. Ήρθε τότε η πεταλούδα, έκατσε δίπλα της και άρχισαν να μιλάνε. Εκείνη της έλεγε την ιστορία της και η Νεραϊδούλα ιστορίες από τον κόσμο και τα ταξίδια της. Τότε ήταν που η πεταλούδα αποφάσισε πως ήθελε να την ακολουθήσει στα ταξίδια της. Η μαγική σκόνη όμως δεν υπήρχε πλέον στα φτερά της Νεραϊδούλας κι έτσι η πεταλούδα προσφέρθηκε να της χαρίσει τη δική της, ίσα ίσα για ένα ταξίδι μαζί της. Η Νεραϊδούλα ευθύς, σα να ζωντάνεψε ξανά, πέταξε το πέπλο της μελαγχολίας από πάνω της, απήγαγε την πεταλούδα μέσα σε ένα καρυδότσουφλο και την πήρε μαζί της στο ταξίδι της.




Συνεχίζεται...