Νεραϊδοπαραμύθι III

Αυτό το ταξίδι ήταν το πιο όμορφο απ’ όλα όσα είχε κάνει ως τότε η Νεράιδα μας. Και πού δεν πήγαν… Πέταξαν πάνω από την κοιλάδα με τους μπλε υακίνθους, πέρασαν από την Πούλια, ανέβηκαν στο ουράνιο τόξο, σταμάτησαν στους καταρράκτες με τη μωβ αστερόσκονη. Εκεί η πεταλούδα κατάφερε να ανακτήσει το πέταγμά της με τη βοήθεια της αστερόσκονης και έτσι πετούσαν κι οι δύο χαρούμενες, πρώτα πάνω από το λιβάδι του σοκολατένιου τσαγιού και ύστερα πάνω από το περιβόλι με τις ζαχαρένιες φράουλες. Γεύονταν κάθε στιγμή, απορροφούσαν τις μυρωδιές… Για το τέλος άφησαν τη λίμνη με τα τιρκουάζ φλαμίνγκο και την πεδιάδα του κόκκινου φεγγαριού, όπου και έκαναν την τελευταία τους στάση πριν να πάρουν το δρόμο της επιστροφής. Και εκεί, κάτω από το ματωμένο αυτό φεγγάρι η πεταλούδα άνοιξε τα φτερά της και τύλιξε γλυκά τη Νεραϊδούλα. Έμειναν έτσι μέχρι το πρώτο φως της μέρας. Όταν αποφάσισαν να φύγουν ο ήλιος έλαμπε στον ορίζοντα.
Το δάσος περίμενε τη Νεραϊδούλα όπως κάθε φορά που γυρνούσε από τα ταξίδια της. Δεν είχε καταλάβει όμως πως έλειπε τόσο πολύ καιρό, και στο δάσος είχε μπει πλέον ο χειμώνας. Όταν είδε τις πρώτες δροσοσταλίδες πάνω στα φύλλα να παγώνουν τρόμαξε. Ήξερε πως οι πεταλούδες ζουν μόνο το καλοκαίρι. Είδε την πεταλούδα της σιγά σιγά να μαζεύει τα φτερά της και να πέφτει στο χώμα. Τα δάκρυά της που έπεφταν πάνω στα πανέμορφα φτερά δεν έφταναν. Στο μόνο που βοηθούσαν ήταν να της δίνουν λίγα λεπτά παραπάνω ζωής. Και τότε το σκέφτηκε.. οι ηλιαχτίδες της! Αυτές που μπορούσαν να γιατρέψουν ακόμα και τις πιο σπάνιες ασθένειες των λουλουδιών, θα μπορούσαν να κάνουν κάτι και σ’ αυτή την περίπτωση. Έτρεξε τότε στη λίμνη, όπου τις είχε καλά φυλαγμένες, για να τις φέρει. Με μια κίνηση άδειασε όλη της τη φωτεινή συλλογή πάνω στην πεταλουδίτσα που σπαρταρούσε. Η λάμψη ήταν εκτυφλωτική. Απλώθηκε ως τα πέρατα του δάσους.
Μέσα στο άπλετο φως μια πολύχρωμη πεταλούδα χοροπηδούσε τώρα στον αέρα. Τα φτερά της τώρα είχαν αποκτήσει πολύχρωμους ιριδισμούς και μέσα από το άπλετο φως πετάγονταν χίλιες δυο χρωματιστές πιτσιλιές. Η Νεράιδα πετούσε κι εκείνη από τη χαρά της… Έζησαν ευτυχισμένες μέρες μέσα στο δάσος, όμως η μαγική σκόνη της Νεραϊδούλας είχε αρχίσει να τελειώνει και δεν μπορούσε πια να πετάξει. Δε γινόταν να της δώσει πάλι η πεταλούδα από τη δική της γιατί με την παραμικρή απώλεια υπήρχε ο κίνδυνος να πεθάνει. Η Νεραϊδούλα περνούσε πια όλες τις μέρες της πάνω στο νούφαρο, που πλέον ήταν κι αυτό έτοιμο να μαζέψει τα πέταλά του για το χειμωνιάτικο ύπνο. Η πεταλούδα ήταν πάντα πλάι της, την πρόσεχε και της κρατούσε συντροφιά. Εξ’ άλλου ήταν ακόμα πολύ ερωτευμένη μαζί της – τι κι αν δεν μπορούσε να πετάξει; Τόσα ταξίδια είχαν κάνει μαζί…
Ένα πρωί η πεταλούδα ξύπνησε και το νούφαρο δεν ήταν εκεί. Άρχισε να πετάει σαν τρελή, να ψάχνει τη Νεραϊδούλα της αλλά μάταια. Το νούφαρο είχε κλείσει τα πέταλά του και είχε πάρει τη Νεραϊδούλα μαζί του, στο βυθό της λίμνης. Από τότε η πεταλούδα πήγε πάρα πολλά ταξίδια αλλά πάντα γυρνούσε σε εκείνη τη λίμνη. Κοιτούσε στα ήρεμα νερά και έβλεπε Εκείνη… Τι κι αν ήταν πια μα πολύχρωμη συνηθισμένη πεταλούδα όπως όλες οι άλλες; Ήξερε ότι ταυτόχρονα ήταν πολύ ξεχωριστή – και πως Εκείνη έφταιγε γι’ αυτό. Κι ας ήταν το μόνο που το ήξερε ένα νούφαρο στο βυθό μιας λίμνης…