Νεραϊδοπαραμύθι

Προχωρώντας βαθιά μέσα στο δάσος θα τη δεις να κάθεται. Πάντα με τα γόνατα διπλωμένα στο στήθος, πάντα να τα κρατάει σφιχτά με τα δυο της χέρια. Συνήθως προτιμά τις λίμνες, ποτέ τα ποτάμια-της φαίνονται πολύ ορμητικά και φοβάται. Είναι το πιο εσωστρεφές πλάσμα του δάσους. Σπάνια εμφανίζεται μπροστά σε άλλα ζώα. Ακόμα και η νεραϊδοκοινότητα πολλές φορές τη θεωρεί χαμένη-αφού κάνει μήνες και μήνες να τη δει. Μια φορά, μάλιστα, έλειπε έναν ολόκληρο χρόνο και τότε ήταν που ανησύχησαν όλοι πραγματικά, αφού είχαν ψάξει κάτω από κάθε κυκλάμινο και κάθε μανιτάρι, χωρίς κανένα, όμως, αποτέλεσμα. Τελικά επέτρεψε μόνη της. Τους είπε ότι είχε ξεχαστεί πάνω σε ένα άγριο χρυσάνθεμο που ήξερε να διηγείται πολύ όμορφες ιστορίες.
Είχε πολλά χαρίσματα η Νεραϊδούλα μας. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν ότι μπορούσε να μεταμορφώνει και να μεταμορφώνεται όποτε εκείνη ήθελε σε ότι ήθελε. Ήταν τόσο ντροπαλό πλάσμα που πάντα είχε το κεφάλι της σκυφτό, ώστε κανείς δεν είχε προσέξει το υπέροχο σχήμα των βιολετί ματιών με τις τεράστιες βλεφαρίδες. Ναι, ήταν όμορφη η Νεραϊδούλα μας αλλά ήξερε να υπερασπίζεται την εσωτερική ομορφιά της, που πίστευε ότι ήταν πιο σημαντική από κάθε άλλο. Γι’ αυτό, μεταμόρφωνε σε βατόμουρα όλους τους αλαζόνες και τους ξιπασμένους που τύχαινε να βρεθούν στο δρόμο της.
Η Νεραϊδούλα είχε ένα μυστικό πέρα από όλα τ’άλλα. ¨όταν δεν ταξίδευε ή δεν ονειροπολούσε μάζευε ηλιαχτίδες. Μάλιστα, είχε μαζέψει ολόκληρα δοχεία φτιαγμένα από φλούδες καρυδιού από διάφορα μέρη του κόσμου. Πίστευε πως κάθε ηλιαχτίδα είναι μοναδική, και πως αυτό εξαρτάται και από το σημείο που πέφτει πάνω στη γη. Μια ηλιαχτίδα του Ειρηνικού δεν μπορεί να μοιάζει σε τίποτα με μια ηλιαχτίδα του Ινδικού. Τις ηλιαχτίδες της όμως δεν τις κρατούσε για τον εαυτό της. Μόνο οι πιο σπάνιες την ενδιέφεραν. Όλες τις άλλες τις χρησιμοποιούσε για να βοηθάει τα λουλούδια του δάσους που υπέφεραν από κάποια αρρώστια. Χάρη σ’εκείνη το δάσος είχε γεμίσει λουλούδια αλλά δεν το ήξερε κανείς. Δεν ζητούσε τίποτα για αντάλλαγμα. Της έφτανε να τους βλέπει όλους ευτυχισμένους. Από ευγνωμοσύνη εκείνα της χάριζαν μαγική σκόνη για τα διάφανα φτερά της, ώστε να παραμένουν δυνατά και να μπορεί να πετάει ακόμα πιο γρήγορα και για περισσότερη ώρα. Οι πεταλούδες τη θαύμαζαν και οι άλλες νεράιδες τη ζήλευαν.

...Συνεχίζεται...