κενό

Εγώ ήθελα απλά να είσαι εσύ. Ή μαλλον ήθελα απλά να φύγω.
Πάντα να φεύγω θέλω. Μέχρι να γίνει αυτό που θέλω.
Μέχρι να είσαι εσύ. Να είσαι εσύ αυτό που θέλω.

Να φύγω. Το σκεφτόμουν καιρό τώρα.
Να μείνω. Το σκεφτόμουν κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι ήθελα να φύγω.
Έφυγα. Και ούτε που το σκέφτομαι πια.

Πιάστηκα από τη στιγμή. Πιάστηκα από ένα συναίσθημα.
Και έφυγα. Για να φύγω χρειάστηκε να κρατηθώ.
Και κρατήθηκα. Από εκεί που δεν ήθελα.
Έφυγα όμως. Αυτό το ήθελα.

Τώρα τα βήματα είναι σταθερά. Χωρίς να θέλω να κρατιέμαι.
Δε θέλω να πιαστώ από εκεί. Δε θέλω να ρίξω πουθενά το βάρος.
Θέλω να συνεχίσω. Απλά.
Το ξέρω, θα φτάσω.

πόλεμος συναισθημάτων

Γιατί προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορώ...; Αναρωτιέμαι ακόμα. Δε θα τα καταφέρω ποτέ. Αυτή η πίεση με σκοτώνει. και ενώ κάθε μέρα γεμίζω με ενέργεια που πηγάζει από μένα και από όσα συμβαίνουν γύρω μου, ταυτόχρονα πεθαίνω σιγά σιγά μέσα μου. Που πήγε ο έρωτας; Που πήγαν αυτά τα έντονα συναισθήματα που τόσο μου αρέσει να νιώθω..; Δεν υπήρξαν ποτέ. Αυτό είναι. Όλα ήταν αποκυήματα της φαντασίας μου. Τα δέχτηκα αρχικά χωρίς καμία υποψία και εκείνα άρχισαν να με κυριεύουν σιγά σιγά. ώσπου στο τέλος δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά να αναζητώ αυτά και μόνο αυτά. Εκ πρώτης όψεως φαντάζει ωραίο, δεν είναι όμως. Γιατί σκεφτείτε να είσαι δέσμιος συναισθημάτων, τα οποία δε γνωρίζεις καν αν είναι δικά σου, να τα αναζητάς και να μην τα βρίσκεις πουθενά. Σε καμία ανθρώπινη ύπαρξη σε κανέναν και σε τίποτα. Τι με νοιαζουν όμως τα άλλα; Όταν δε βρίσκω αυτό που αναζητώ σε έναν άνθρωπο, όταν δεν μπορεί να με κάνει να το νιώσω τότε θα πρέπει να ψάξω αλλού.....σωστα; Αυτό είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο στο οποίο με έχουν υποβάλει.