Είναι τόσο θαυμαστό και ταυτόχρονα τόσο περίεργο το χαρακτηριστικό αυτό της ΖΩΗΣ να είναι τόσο δυναμική ώστε να μπορεί να αλλάζει και να ανατρέπει τα δεδομένα από τη μια στιγμή στην άλλη. Πάντα με μάγευε συνεχιζει και θα συνεχίζει να με μαγεύει. Άνθρωποι και καταστάσεις έρχονται και φεύγουν και μέσα σε αυτούς μπορεί κανείς να επισημάνει τους πιο σημαντικούς, αυτούς που μπορεί στο μέλλον να μην έχει κοντά του αλλά πρόκειται να αφήσουν το στίγμα τους για τα καλά. Το στίγμα το οποίο εξαρτάται κάθε φορά από το τι ο καθένας θεωρεί σημαντικό για εκείνον.
Υπομονή χρειάζεται και αισιοδοξία. Θα έλεγα και επιμονή αλλά μου ακούγεται κλισέ. Θα ήθελα παρ'όλα αυτά να κάνω ένα σχόλιο πάνω σ'αυτό. Η επιμονή πρέπει πάντα να ακοολουθεί το ένστινκτο και τη φυσική ροή των πραγμάτων αλλιώς μπορεί να μετατραπεί σε κάτι αφόρητα πιεστικό και μάλιστα χωρίς κάποιο σημαντικό λόγο.
Πολλοί από μας δεν έχουμε υπομονή. Θέλουμε αυτό που θέλουμε να γίνει εδώ και τώρα. Δεν είναι έτσι όμως. Ότι άργησε δε σημαίνει ότι δε θα γίνει ποτέ και ό,τι έγινε και ανήκει πια στο παρελθόν δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να ξανασυμβεί. Αυτό ή και άλλα, καλύτερα.
Μαθαίνω από το καθετί παρουσιάζεται γύρω μου. Και κυρίως από τους ανθρώπους που εμφανίζονται στη ζωή μου. Τίποτα δεν είναι τυχαίο κι όμως μας φαίνονται όλα τόσο τυχαία. Αυτές οι δύο έννοιες συνδυάζονται τόσο που είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα αλλά με άλλες λέξεις. Ποιός μπορεί προσδιορίζει την έννοια του τυχαίου χωρίς να αναφέρει έστω μια υπόνοια του μη τυχαίου; "Έτυχε" λέμε, όμως η αλήθεια είναι ότι βαθιά μέσα μας θέλουμε να ελπίζουμε ότι ήταν γραφτό να μας "τύχει". Ακόμα και σε περίπτωση στην οποία δεν αναφερόμαστε σε κάτι ευχάριστο, ο παράγοντας τύχη παίρνει τη βαθύτερη έννοια της μοιρολατρίας.
Ξέφυγα όμως και δε μ'αρέσει...! Η αλήθεια είναι πως ό,τι ήθελα να πω σήμερα ξεδιπλώνεται γύρω από τις ανθρώπινες υπάρξεις και την ενέργειά τους. Έχω λάβει πολύ καλή ενέργεια τελευταία και έπρεπε κάπως να τους το ανταποδώσω!
Γι αυτό αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σ'αυτούς.