Αλήθεια θυμάμαι που μου είχες πει μια μέρα "Πιστεύω πολύ σε σένα. Πιστεύω ότι θα κάνεις κάτι πολύ όμορφο..". Όταν χαιρόμασταν παρέα το ζεστό ήλιο της Αθήνας. Όταν αγαπούσαμε αυτή την πόλη παρέα. Δεν ξέρω τι με έπιασε και σε θυμήθηκα έτσι ξαφνικά. Τι να φταίει άραγε που πια δε χαιρόμαστε τίποτα παρέα; Να είναι που χρόνια τώρα έχεις αφήσει αυτήν την πόλη και μένεις πλέον τόσο μακριά; Είναι ικανά μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα να διαγράψουν μία τόσο όμορφη φιλία; Και αλήθεια, σκέφτομαι πως ίσως να μην πίστεψε ποτέ κανείς από τους δυο μας σε αυτή τη φιλία τελικά..
Friday, October 19, 2012
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
μεγεια την αλλαγη!
μερικες φορες βγαινουν απο τη ζωη μας ανθρωποι που πιστευαμε οτι παντα θα ηταν διπλα μας (κι εμεις διπλα τους). δεν ξερω..ισως καποια πραγματα δεν ηταν τοσο καλα χτισμενα οσο πιστευαμε τελικα..
Σ'ευχαριστώ πολύ Φανούλα!
Ισως βαθιά μέσα μας το ξέραμε από την αρχή :/
Post a Comment