Τα κορίτσια που δεν είναι απλά κορίτσια

Τα κορίτσια πρέπει να είναι κορίτσια. Ντελικάτα, όμορφα, με τσαχπινιά, θηλυκότητα και τρόπους. Να εμπνέουν τους άντρες, να έχουν τον τρόπο τους να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, να ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι του φλερτ χωρίς να κομπλάρουν. Να κινούνται στο χώρο σαν αιθέριες υπάρξεις, και με ένα τους λίκνισμα να τραβάνε όλα τα αντρικά βλέμματα. Και ποτέ να μη χάνουν την αξιοπρέπειά τους. Που σημαίνει : όχι στις περίσσιες εκφράσεις αγάπης προς το αντικείμενο του ενδιαφέροντος και - προς θεού!- αν στραβοπατήσεις, πασαλειφτείς, σου τρέξει λίγη μυξούλα ή ξεχαστεί λίγο μαρουλάκι στο δόντι μπορεί ο υπεργόης να φάει μεγάλη ξενέρα. Πράγματα που σε εκείνον ίσως και να έμοιαζαν χαριτωμένα. 

Τι γίνεται όμως αν είσαι ένα κορίτσι που ξέρει να μιλάει ευθέως, που δεν ξέρει να παίζει και πολύ καλά το παιχνίδι του φλερτ, εξαιτίας της ειλικρίνειας και του αυθορμητισμού που προσπαθούν να σπάσουν εναγωνίως την καταπίεση του υποταγμένου ego στο διαχρονικό παιχνίδι μεταξύ των δύο φύλων;
Δε θέλω να ακούγομαι υπερβολική αλλά μόλις είδα την ταινία Frances Ha, μα την οποία πολλές από εμάς θα μπορούσαν να ταυτιστούν. Και με έβαλε σε σκέψεις. Ένα κορίτσι που χορεύει ενώ τρέχει σε δρόμους γεμάτους περαστικούς, που είναι πάντα ο εαυτός της χωρίς να υποκρίνεται για να αρέσει, που είναι όμορφη χωρίς να διαθέτει σαγηνευτικά θηλυκό ταμπεραμέντο. Τρέχει να βρει ATM στη μέση της νύχτας γιατί είχε υποσχεθεί ότι θα κεράσει, στο τραπέζι του πρώτου ραντεβού, πέφτει, ξανασηκώνεται, γυρίζει με αίματα. Μεθάει, εκφράζεται, τσακώνεται στις τουαλέτες ενός μπαρ με την καλύτερή της φίλη, παίρνει το μπουκάλι βότκα που μόλις είχε παραγγείλει και φεύγει.
Αυτό το κορίτσι θα μπορούσε να τραγουδάει περπατώντας στους δρόμους της πόλης, να διεκδικεί αυτό που θέλει, να μην τη νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι, ούτε τι θα σκεφτεί εκείνος αν δείξει λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον της. Όλες κρύβουμε ένα τέτοιο κορίτσι μέσα μας, άσχετα αν πολλές από εμάς καταπιεζόμαστε να είμαστε πάντα "καθώσπρέπει" και "γυναίκες" με τον τρόπο που μας έχει ορίσει η σύγχρονη κοινωνία να είμαστε.

Νομίζω πως αυτά τα κορίτσια είναι που στο τέλος όλοι εκτιμούν, για την αθώα ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό και την παιδικότητα που όσο και να προσπαθήσουν, δεν μπορεί με τίποτα να ξεκολλήσει από πάνω τους!

Η ζωή των μεγάλων

Τελευταία η ζωή με φέρνει αντιμέτωπη με περίεργες καταστάσεις. Ή μάλλον, καταστάσεις που τις αντιμετωπίζω πρώτη φορά, αφού μάλλον δεν υπάρχουν στο δικό μου κόσμο. Δεν ξέρω τι περίεργο παιχνίδι μου παίζει ή αν το κάνει για το καλό μου. Όπως τα εμβόλια ένα πράγμα. Δηλαδή αν τα ζήσω, θα μπορώ να αντεπεξέλθω στα χειρότερα. Ίσως. Λοιπόν. Κουράστηκα, ήδη. Δηλαδή ποιο το νόημα; Και αν δεν ήθελα εγώ ποτέ να ζήσω αυτά που μου ετοιμάζει; Με το έτσι θέλω σου λέει. Τώρα ήρθε η ώρα να μεγαλώσεις, να ενηλικιωθείς. Δεν έχει "δε θέλω"! Τι είχα πει προχθές; "Τελικά δεν μ' αρέσει η ζωή των μεγάλων." Ε, ναι. Τι είναι τώρα αυτά; Λεφτά για τα πάντα, άνθρωποι που θέλουν το κακό σου, επιθέσεις από παντού και ένας κόσμος που φτιάχτηκε με άξονα τη χρηματική υπεροχή και την αδικία. Όποιος έχει τα λεφτά είναι ο δυνατός. Τέλος. Όποιος έχει θράσος είναι εκείνος που θα στην πει. Έμαθα να μιλάω ειλικρινά και να λέω αυτά που σκέφτομαι. Έμαθα να μην ασχολούμαι με αυτούς που δεν έχουν αξία. Να μη δίνω καμία βαρύτητα σε ότι δε με κάνει να νιώθω ζωντανή. Να δίνω επειδή θέλω, να παίρνω επειδή θέλουν να μου δώσουν. Να πηγαίνω με τη ροή της ζωής- και κόντρα στη ροή των πολλών. Να έχω αξιοπρέπεια, να μη δίνω σημασία στις μικροπρέπειες. Να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο. Έμαθα να γελάω με φίλους στα στενά των Εξαρχείων και να ερωτεύομαι στις πλαγιές των Πετραλώνων. Δεν έμαθα πολλά από τον κόσμο σας και ούτε θέλω. Και όταν δε μιλάω δεν είναι επειδή δε γνωρίζω. Αλλά επειδή γνωρίζω πότε πρέπει να μιλήσω και πότε να σωπάσω - σε τι αξίζει να δώσω σημασία και σε τι όχι.

Κατηφορίζοντας....

Απόγευμα Σαββάτου στα Πετράλωνα. Κατηφορίζω για πλατεία, παράθυρα ανοιχτά, φωτισμένα σπίτια, μουσικές από το βάθος. Τεντώνομαι, κοιτάζω μέσα, κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο. Μια σιλουέτα διακρίνεται αμυδρά. Λίγο πιο κάτω μπορώ να δω μέσα από την ανοιχτή πόρτα. Όμορφες αφίσες, μαύρα κάδρα, φωτάκια στο σαλόνι. Έξω στα σκαλιά κουβέντες με τους γείτονες. Όλοι στα σπίτια, περιμένοντας τη βροχή. Είναι όμορφα το απόγευμα του Σαββάτου.

Μου αρέσει να παρατηρώ γύρω μου πώς αλλάζουν τα χρώματα στις εποχές, πώς ο ίδιος δρόμος (ο δρόμος για το σταθμό) φαίνεται διαφορετικός όταν είναι φθινόπωρο και διαφορετικός όταν είναι καλοκαίρι. Οι τοίχοι των σπιτιών, ανάλογα με το φως της μέρας, αποκτούν άλλη απόχρωση.

Νιώθω σα να είναι κάποια βραδιά του Αυγούστου, που όλοι έχουν τα παράθυρα ανοιχτά και αισθάνεσαι γύρω σου μια ζεστασιά, ότι η ζωή είναι εδώ, οι άνθρωποι είναι κοντά σου, δεν είσαι μόνος.  Τέλος Νοέμβρη κι όμως στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει πια μέχρι το Δεκέμβρη να κυκλοφορούμε με τα ζακετάκια, να καθόμαστε έξω, να έχουμε τα παράθυρα ανοιχτά.

Έβλεπα πρόσφατα ένα ντοκυμαντέρ, για την Αρκτική και τους πάγους που λιώνουν, τη στάθμη της θάλασσας που ανεβαίνει. Σίγουρα ο δρόμος που βαδίζουμε δεν είναι και ο καλύτερος. Σίγουρα θα έρθουν τα πάνω κάτω (αν αυτή εδώ η εποχή που ζούμε δεν είναι παρά μόνο η αρχή). 

Όμως υπάρχει μια γειτονιά που όλα κυλούν γλυκά και ήσυχα, με τις μικρές τους καθημερινές αλλαγές, με τους ανθρώπους να μπλέκονται ο ένας με τον άλλο, με τον κυρ Αντώνη το μανάβη και τον κύριο που έχει το μικρό ραφτάδικο στη γωνία. Πώς τα καταφέρνει αυτή η γειτονιά να σου δίνει πάντα την αίσθηση της σταθερότητας, να στέκεται με υπερηφάνεια απέναντι σε κάθε αλλαγή και να σου μιλά, να σου λέει πως ότι κι αν γίνει εκείνη θα μένει ίδια, σε ότι και να προσπαθήσει να την αλλάξει, δε θα χαριστεί σε κανέναν και τίποτα. 

Ανάσα

Και πώς βρήκα ξαφνικά την εξήγηση

Που πάντα χαίρομαι τόσο να έρχομαι να σε βρίσκω.

Κι ακόμα κι αν ξέρω ότι η ζωή είναι 

αληθινή.

Στην αλήθεια αυτή αρνούμαι πολλές φορές

να βρω τον εαυτό μου

Κι αν ξέρω ότι ο χρόνος είναι

πάντα εκεί

Κι ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή

Που το ποτέ θα γίνει τώρα και το τώρα

ποτέ

Τα δευτερόλεπτα γίνονται σταγόνες

στην καλειδοσκοπική ματιά σου

Της ματιάς που δεν ξανάδα

Κι όμως κοιτάζω κάθε βράδυ 

Με μάτια-τα μάτια που δεν είδε ποτέ κανείς.

Κι έτσι διάλεξα να  βουτήξω.

Βαθιά.

Αλλά πάντα ήθελα να μάθω να κρατάω

την ανάσα μου.

Όλα τα πρωινά του κόσμου

΄Ολα τα πρωινά του κόσμου μου

Είσαι

Και η ζωή

Και η αγάπη

Όμως ξέρεις, 

Όταν οι άνθρωποι είναι "μεγάλοι"

Έχουν ανάγκη από μεγάλα πράγματα

Για να συνεχίσουν

Να πορεύονται

Έχουν ανάγκη να μην τους σταματάει

Τίποτα και κανείς

Αντίθετα με τους μικροπρεπείς

Που η μόνη τους αληθινή ανάγκη

Είναι να σταματούν τους άλλους

Γιατί εκείνοι,

Όταν έπρεπε να προχωρήσουν

Δείλιασαν·

Και την εκδίκηση 

Που κρατούν για τον εαυτό τους

Τη ρίχνουν στους άλλους

Ακριβώς γιατί είναι πολύ μικροί

Για να κατανοήσουν τι θα πει

"σεβασμός", "σθένος", "δύναμη"

Κοιτώντας εκείνους,

Τους μεγάλους

Από χαμηλά

Και μην μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο

Για να τους φτάσουν·

Παρά μόνο με το βλέμμα

Και τα λόγια

Γιατί ξέρουν

Ότι το βλέμμα μπορείς να το αποστρέψεις

Όσο όμως και να κλείνεις τ' αυτιά σου

Εκείνοι θα φωνάζουν

Όλο και πιο δυνατά

Και εσύ,

Ένας γίγαντας

Από εκείνους τους "μεγάλους"

Ένα καράβι ταξιδιάρικο

Να παλεύεις 

Με τη μεγαλοπρέπεια της φύσης σου

Με τη μικρότητα του κόσμου

Και με εκείνους τους "μικρούς"

Που σε θέλουν κοντά τους

Και σε τραβούν συνεχώς

Απλά και μόνο για να θρέψουν το εγώ τους

Και να πουν·

"Να, τον βλέπεις εκέινον εκεί;

Εγώ τον έφερα εδώ"

Και να νιώσουν για λίγο κι εκείνοι

"Μεγάλοι"

Που έκαναν έναν "μεγάλο"

"Μικρό"

Σα να ήταν αυτό 

Το πιο αξιέπαινο πράγμα στον κόσμο.

Αθήνα. Βροχερή. Νυχτερινή. (Το απόγειο του ρομαντισμού...!)

Μία βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα μπορεί να αποδειχθεί άκρως εποικοδομητική αφού μπορείς να πετύχεις γνωστούς, να γνωρίσεις ανθρώπους, να μιλήσεις με αγνώστους, να πιεις (με λίγη τύχη να δεχτείς κάποιο ωραίο κέρασμα), γενικώς να παρατηρήσεις πώς κυλάει η ζωή έξω από το μικρόκοσμο του ζεστού σου σπιτιού και πόσο μάλλον όταν η ατμόσφαιρα είναι βροχερή με μερικά μποφοράκια παραπάνω. Σημειωτέον, το ποδήλατο βοηθάει κατά πολύ σε όλα τα παραπάνω.

Τα μυστικά που κρατάμε.

Μπορώ να κρατάω μυστικά για μήνες.. για χρόνια. Δε με νοιάζουν τα μυστικά. Όπως και τα ψέμματα που λέω. Δε με νοιάζουν. Γιατί είναι πάντα για καλό σκοπό. Με νοιάζει όμως να μη λέω ψέμματα στον εαυτό μου και να μην κρατάω μυστικά από 'κείνον. Με νοιάζει να κρατάω μυστικά που αξίζουν. Με νοιάζει να υπομένω με την προοπτική ένος ανοιχτού δρόμου χωρίς εμπόδια. Και να περιμένω μόνο με την υπόσχεση του ονείρου. Και το ρίσκο...