Τα κορίτσια που δεν είναι απλά κορίτσια

Τα κορίτσια πρέπει να είναι κορίτσια. Ντελικάτα, όμορφα, με τσαχπινιά, θηλυκότητα και τρόπους. Να εμπνέουν τους άντρες, να έχουν τον τρόπο τους να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, να ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι του φλερτ χωρίς να κομπλάρουν. Να κινούνται στο χώρο σαν αιθέριες υπάρξεις, και με ένα τους λίκνισμα να τραβάνε όλα τα αντρικά βλέμματα. Και ποτέ να μη χάνουν την αξιοπρέπειά τους. Που σημαίνει : όχι στις περίσσιες εκφράσεις αγάπης προς το αντικείμενο του ενδιαφέροντος και - προς θεού!- αν στραβοπατήσεις, πασαλειφτείς, σου τρέξει λίγη μυξούλα ή ξεχαστεί λίγο μαρουλάκι στο δόντι μπορεί ο υπεργόης να φάει μεγάλη ξενέρα. Πράγματα που σε εκείνον ίσως και να έμοιαζαν χαριτωμένα. 

Τι γίνεται όμως αν είσαι ένα κορίτσι που ξέρει να μιλάει ευθέως, που δεν ξέρει να παίζει και πολύ καλά το παιχνίδι του φλερτ, εξαιτίας της ειλικρίνειας και του αυθορμητισμού που προσπαθούν να σπάσουν εναγωνίως την καταπίεση του υποταγμένου ego στο διαχρονικό παιχνίδι μεταξύ των δύο φύλων;
Δε θέλω να ακούγομαι υπερβολική αλλά μόλις είδα την ταινία Frances Ha, μα την οποία πολλές από εμάς θα μπορούσαν να ταυτιστούν. Και με έβαλε σε σκέψεις. Ένα κορίτσι που χορεύει ενώ τρέχει σε δρόμους γεμάτους περαστικούς, που είναι πάντα ο εαυτός της χωρίς να υποκρίνεται για να αρέσει, που είναι όμορφη χωρίς να διαθέτει σαγηνευτικά θηλυκό ταμπεραμέντο. Τρέχει να βρει ATM στη μέση της νύχτας γιατί είχε υποσχεθεί ότι θα κεράσει, στο τραπέζι του πρώτου ραντεβού, πέφτει, ξανασηκώνεται, γυρίζει με αίματα. Μεθάει, εκφράζεται, τσακώνεται στις τουαλέτες ενός μπαρ με την καλύτερή της φίλη, παίρνει το μπουκάλι βότκα που μόλις είχε παραγγείλει και φεύγει.
Αυτό το κορίτσι θα μπορούσε να τραγουδάει περπατώντας στους δρόμους της πόλης, να διεκδικεί αυτό που θέλει, να μην τη νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι, ούτε τι θα σκεφτεί εκείνος αν δείξει λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον της. Όλες κρύβουμε ένα τέτοιο κορίτσι μέσα μας, άσχετα αν πολλές από εμάς καταπιεζόμαστε να είμαστε πάντα "καθώσπρέπει" και "γυναίκες" με τον τρόπο που μας έχει ορίσει η σύγχρονη κοινωνία να είμαστε.

Νομίζω πως αυτά τα κορίτσια είναι που στο τέλος όλοι εκτιμούν, για την αθώα ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό και την παιδικότητα που όσο και να προσπαθήσουν, δεν μπορεί με τίποτα να ξεκολλήσει από πάνω τους!

Η ζωή των μεγάλων

Τελευταία η ζωή με φέρνει αντιμέτωπη με περίεργες καταστάσεις. Ή μάλλον, καταστάσεις που τις αντιμετωπίζω πρώτη φορά, αφού μάλλον δεν υπάρχουν στο δικό μου κόσμο. Δεν ξέρω τι περίεργο παιχνίδι μου παίζει ή αν το κάνει για το καλό μου. Όπως τα εμβόλια ένα πράγμα. Δηλαδή αν τα ζήσω, θα μπορώ να αντεπεξέλθω στα χειρότερα. Ίσως. Λοιπόν. Κουράστηκα, ήδη. Δηλαδή ποιο το νόημα; Και αν δεν ήθελα εγώ ποτέ να ζήσω αυτά που μου ετοιμάζει; Με το έτσι θέλω σου λέει. Τώρα ήρθε η ώρα να μεγαλώσεις, να ενηλικιωθείς. Δεν έχει "δε θέλω"! Τι είχα πει προχθές; "Τελικά δεν μ' αρέσει η ζωή των μεγάλων." Ε, ναι. Τι είναι τώρα αυτά; Λεφτά για τα πάντα, άνθρωποι που θέλουν το κακό σου, επιθέσεις από παντού και ένας κόσμος που φτιάχτηκε με άξονα τη χρηματική υπεροχή και την αδικία. Όποιος έχει τα λεφτά είναι ο δυνατός. Τέλος. Όποιος έχει θράσος είναι εκείνος που θα στην πει. Έμαθα να μιλάω ειλικρινά και να λέω αυτά που σκέφτομαι. Έμαθα να μην ασχολούμαι με αυτούς που δεν έχουν αξία. Να μη δίνω καμία βαρύτητα σε ότι δε με κάνει να νιώθω ζωντανή. Να δίνω επειδή θέλω, να παίρνω επειδή θέλουν να μου δώσουν. Να πηγαίνω με τη ροή της ζωής- και κόντρα στη ροή των πολλών. Να έχω αξιοπρέπεια, να μη δίνω σημασία στις μικροπρέπειες. Να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο. Έμαθα να γελάω με φίλους στα στενά των Εξαρχείων και να ερωτεύομαι στις πλαγιές των Πετραλώνων. Δεν έμαθα πολλά από τον κόσμο σας και ούτε θέλω. Και όταν δε μιλάω δεν είναι επειδή δε γνωρίζω. Αλλά επειδή γνωρίζω πότε πρέπει να μιλήσω και πότε να σωπάσω - σε τι αξίζει να δώσω σημασία και σε τι όχι.