Ποδηλατάδα με παρέα!

Νομίζω ότι μια βόλτα με ποδήλατο το πρωί σε μερικά από τα πιο όμορφα μέρη της Αθήνας είναι αρκετή για να φτιάξει το κέφι ακόμα και στον πιο δύσκολο χαρακτήρα!! Έτσι λοιπόν και 'γω, (όχι πως είμαι δύσκολη) αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή στο πρόγραμμα "Η πόλη μου με ποδήλατο" που οργανώνεται από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς και το anthropos.gr. Ήμουν πάρα πολύ ενθουσιασμένη που θα πήγαινα, γιατι λατρεύω τη μετακίνηση με ποδήλατο και επίσης λατρεύω την Αθήνα. Τα ποδήλατα μας περίμεναν υπομονετικά στο Θησείο, δίπλα στο σταθμό. Μόλις μαζεύτηκαν όλοι αρχίσαμε σιγά σιγά να παίρνουμε τα ποδήλατα για μια δοκιμαστική βόλτα. Είχε πολύ γέλιο γιατί οι περισσότεροι είχαν πολύ καιρό να κάνουν ποδήλατο (εγώ είχα κάτι μήνες να κάνω!) και στην αρχή πηγαίναμε σαν τον μεθυσμένο στο αλκοτέστ!(προσπαθουσαμε να σταθεροποιηθούμε εν ολίγοις!)Αφού βρήκαμε ο καθένας το ρυθμό του, ξεκινήσαμε. Πήγαμε από το Θησείο στην Πλάκα περνώντας από την αρχαία αγορά, συνεχίσαμε στην Αδριανού και καταλήξαμε στην οδό Τριπόδων, απ' όπου βγήκαμε ξανά στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αεροπαγείτου, ενώ ο Κεραμεικός ήταν το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μας. Οι εθελοντές που μας οδηγούσαν μας κατατόπισαν και για τα μνημεία από τα οποία περνούσαμε (γιατί μπορεί να έχουμε ακούσει γι' αυτά χίλιες φορές αλλά κανείς δε θυμάται λεπτομέρειες!). Κάναμε στάσεις για να συζητήσουμε για κάθε μία από τις τοποθεσίες απ' όπου είχαμε περάσει, αλλά το γέλιο έπεφτε, όχι μόνο στις συζητήσεις, καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής! Καλά, δε το συζητώ για το πώς μας κοιτούσαν όλοι και το ενδιαφέρον που έδειξαν μερικοί να ακολυθήσουν κάποια άλλη μέρα! Όσο να' ναι, όμαδες με ποδήλατα στο κέντρο της Αθήνας δε βλέπεις συχνά, και εμείς ήμασταν μία από αυτές!! Επίσης, οι κυρίες θα εισπράξουν και χαριτωμένα σχολιάκια του τύπου: "Το τελευταίο είναι το καλύτερο!"(...ποδήλατο εννοείται, αναλόγως που βρίσκεσαι πάντα! χιχι!) Για όποιον ενδιαφέρεται να νιώσει την ζωντανή ενέργεια αυτής της βόλτας και να ζήσει άλλη μια όμορφη εμπειρία, το link είναι http://www.poli-podilato.gr/
Kαλή βολτούλα!! :)

μελαγχολικό

Kλείνω τα μάτια..
Κλείνω τη ζωή μου
Ζω μια πάλη..
Η ψυχή μου καίει
Δεν ζω,
Απλά υπάρχω...
Εκεί
Να κοιτάω...
Χωρίς να βλέπω
Να νιώθω...
Χωρίς να αισθάνομαι
Να θυμάμαι...
Χωρίς να σκέφτομαι
Να αναπνέω... Χωρίς να ΖΩ...

Αγγίζοντας την ηλιαχτίδα...

Επειδή Χαρά και Ηλιαχτίδα πάνε πακέτο...!

Τα χίλια πρόσωπα της αγάπης

Τελικά πόσα πρόσωπα έχει η αγάπη; Ένα; Ή πολλά..; Ή μήπως πολλά συγκεντρωμένα και καλά κρυμμένα σε ένα...; Όταν κανείς έχει ανάγκη να αγαπήσει και να σγαπηθεί, η ψυχή του μπορεί να πάρει τον αντίθετο δρόμο..Όταν ξέρει πόσο δύσκολο είναι να βρει την πραγματική αγάπη, αυτή που δε θα επιθυμεί να παίρνει παρά μόνο να δίνει... Να δίνει χωρίς να περιμένει να κερδίσει κατι...Τότε αυτή η ανάγκη, γνωρίζοντας τη δυσκολία ικανοποίησής της, σκεπάζεται από μίσος...
Όλοι μας θα αποκαλούσαμε "τρελό" κάποιον που είδε την αγάπη στο πρόσωπο μιας ψυχής ξέχειλης από μίσος... Για εκείνον.. Για τα πάντα... Κι όμως, υπάρχουν ορισμένες στιγμές που πρέπει κανείς να ανρωτηθεί από που μπορεί να πηγάζει αυτό το μίσος και τι μυστικά κρατάει καλά κρυμμένα... Γιατί όταν κάτι σκληρό προβάλλεται ως ασπίδα, κάτι πολύ ευαίσθητο και εύθραυστο κρύβεται από πίσω... Προστατέυεται και μένει στο σκοτάδι καλά μέχρι να αποκαλυφθεί... Και η αγάπη είναι το πιο ευαίσθητο πράγμα στον κόσμο...

(την έμπνευση είχα από ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα και πραγματικά συγκλόνισε όλο μου τον κόσμο... "Αγάπη από εφτά κούκλες" του Πολ Γκάλικο)

Χωρίς φωνή...

Σήμερα το βράδυ η κιθάρα μου ήρθε στο δωμάτιό και μού ζήτησε να κοιμηθεί μαζί μου...Παραξενεύτηκα, γιατί κοιμάται πάντα στο σαλόνι χωρίς παράπονο όλα αυτά τα χρόνια.Δε χρειάστηκε να τη ρωτήσω.Μόλις είδε την απορία στο βλέμμα μου άρχισε να μου εξηγεί:
"Είδα ένα όνειρο χθες το βράδυ, που με έκανε να νιώσω περίεργα...Φοβήθηκα..."
"Εφιάλτη;", ρώτησα.
"Ναι..Ίσως...Άκου..Ήρθε κάποιος, κάποιος που δεν είχα ξαναδεί, με πήρε στα χέρια του και άρχισε να αγγίζει απαλά τις χορδές μου...Έπαιζε τα πιο όμορφα τραγούδια που έχω ποτέ ακούσει, πόσο μάλλον νιώσει...Βρισκόμουν στον έβδομο ουρανό.."
"Μα αυτό δεν είναι εφιάλτης, αυτό ειναι υπέροχο", είπα.
Δεν μου έδωσε σημασία και συνέχισε.
"Ξαφνικά, εκεί που όλα κυλούσαν τόσο υπέροχα, με αφήνει κάτω, και σιγά σιγά και βασανιστικά αρχίζει να βγάζει μία μία τις χορδές μου..Τις ξετύλιγε, τις έλυνε και τις έβγαζε...Δεν μπορούσα να αρθρώσω ήχο, η μαγεία δεν είχε προλάβει να φύγει από πάνω μου...Όταν έβγαλε και την τελευταία έφυγε, εξαφανίστηκε όπως ακριβώς είχε έρθει, αφήνοντάς με εκεί...Χωρίς νότες...Χωρίς φωνή..."
"Κοιμήσου...", της είπα.

Εισαγωγή...

Αποφάσισα να δημιουργήσω αυτό το blog μετά από πολλή σκέψη..Όταν όμως κατάλαβα οτι τις καλύτερες και πιο σωστές αποφάσεις στη ζωή μου τις επαιρνα πάντα αυθόρμητα, ήταν πια αργα.. Είχα ήδη καταναλώσει τις σκέψεις μου στο να αμφιταλαντεύομαι αν θα τα καταφέρω... Ύστερα από την ενθάρρυνση μίας από τους αγαπημένους μου bloggers, της mathilde και μια έντονη παρόρμηση που είχα, να'μαι τωρα...να γράφω αυτό το εισαγωγικό post! Καλώς με βρήκατε λοιπόν και ελπιζω να σταθω ανταξια της blogόσφαιρας!