Χωρίς φωνή...

Σήμερα το βράδυ η κιθάρα μου ήρθε στο δωμάτιό και μού ζήτησε να κοιμηθεί μαζί μου...Παραξενεύτηκα, γιατί κοιμάται πάντα στο σαλόνι χωρίς παράπονο όλα αυτά τα χρόνια.Δε χρειάστηκε να τη ρωτήσω.Μόλις είδε την απορία στο βλέμμα μου άρχισε να μου εξηγεί:
"Είδα ένα όνειρο χθες το βράδυ, που με έκανε να νιώσω περίεργα...Φοβήθηκα..."
"Εφιάλτη;", ρώτησα.
"Ναι..Ίσως...Άκου..Ήρθε κάποιος, κάποιος που δεν είχα ξαναδεί, με πήρε στα χέρια του και άρχισε να αγγίζει απαλά τις χορδές μου...Έπαιζε τα πιο όμορφα τραγούδια που έχω ποτέ ακούσει, πόσο μάλλον νιώσει...Βρισκόμουν στον έβδομο ουρανό.."
"Μα αυτό δεν είναι εφιάλτης, αυτό ειναι υπέροχο", είπα.
Δεν μου έδωσε σημασία και συνέχισε.
"Ξαφνικά, εκεί που όλα κυλούσαν τόσο υπέροχα, με αφήνει κάτω, και σιγά σιγά και βασανιστικά αρχίζει να βγάζει μία μία τις χορδές μου..Τις ξετύλιγε, τις έλυνε και τις έβγαζε...Δεν μπορούσα να αρθρώσω ήχο, η μαγεία δεν είχε προλάβει να φύγει από πάνω μου...Όταν έβγαλε και την τελευταία έφυγε, εξαφανίστηκε όπως ακριβώς είχε έρθει, αφήνοντάς με εκεί...Χωρίς νότες...Χωρίς φωνή..."
"Κοιμήσου...", της είπα.