Ο Ζογκλέρ και το κορίτσι

Ήταν μέρες τώρα που τον έβλεπε να παίζει με εκείνα τα μεγάλα κόκκινα μπαλάκια του. Αφύσικα μεγάλα για να τα αποκαλεί κανείς «μπαλάκια» αλλά και αρκετά μικρά ώστε να μη μπορείς να τα πεις «μπάλες». Καθόταν πάντα και τον κοίταζε. Τα κόλπα του της φαίνονταν αξιοθαύμαστα και το στρογγυλό καπελάκι που φορούσε πάντα πολύ περίεργο. Πριν από αυτόν δεν είχε ξαναδεί κανέναν να τα κάνει και δεν ήξερε ότι άνθρωπος μπορεί να κάνει τέτοια κόλπα. Τον έβλεπε το πρωί που πήγαινε στο σχολείο να στήνει τα λίγα σύνεργα που κουβαλούσε κάθε φορά μαζί του και το απόγευμα που γύριζε ήταν κάθε φορά εκεί και έκανε τα κόλπα του. Τότε ήταν που καθόταν και τον χάζευε.. λίγο πάντα γιατί έπρεπε να γυρίσει σπίτι. «Μακάρι να μην είχα σχολείο μια μέρα, να έβλεπα όλα του τα κόλπα, από την αρχή ως το τέλος, να μην έχανα ούτε ένα..», σκεφτόταν κάθε φορά που ερχόταν η ώρα να φύγει. Για Σαββατοκύριακα ούτε λόγος. Είχε τόσα ιδιαίτερα μαθήματα που δεν προλάβαινε ούτε να βγει από το σπίτι ως το απόγευμα.
Μια μέρα αποφάσισε να πει στη μητέρα της ότι θα πήγαινε να φάει σε μια φίλη της μετά το σχολείο κι ότι θα γυρνούσε το απόγευμα. Έτσι, μπορεί να μην κατάφερνε να παρακολουθήσει όλα του τα κόλπα αλλά θα έβλεπε τουλάχιστον από πού έρχεται κάθε πρωί και πού πάει κάθε απόγευμα αυτός ο αξιοπερίεργος άντρας. Έτσι κι έκανε, λοιπόν, εκείνη τη μέρα έκατσε ως το τέλος και μετά άρχισε να βηματίζει σιγανά πίσω του. Σε όλη τη διαδρομή παρατηρούσε τα πολύχρωμα ρούχα του και σκεφτόταν ότι κάπως έτσι θα πρέπει να είναι το μέρος που μένει, πολύχρωμο και χαρούμενο. Περπάτησαν αρκετά ώσπου εκείνος έστριψε σε ένα μικρό στενό και σταμάτησε στην είσοδο μιας παλιάς πολυκατοικίας. Έκοψε ένα γιασεμί από τον κήπο, το μύρισε και μπήκε μέσα. Έτρεξε ξοπίσω του και το κορίτσι, ίσα που πρόλαβε να μπει πριν κλείσει η πόρτα. Εκείνος σφύριζε σιγανά ένα χαρούμενο σκοπό. Τότε ο άντρας με τις πολύχρωμες κάλτσες άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά προς το υπόγειο. Η κοπέλα δεν πίστευε στα μάτια της. Αυτός ο χαρούμενος άντρας που κουβαλούσε πάνω του τόσα χρώματα και έκανε τόσα ευφάνταστα κόλπα ζούσε στο υπόγειο μιας παλιάς πολυκατοικίας! Φανερά απογοητευμένη, γύρισε την πλάτη και έφυγε. Όπως έβγαινε, παρατήρησε ότι ένα παράθυρο δίπλα στο πεζοδρόμιο ήταν τώρα ανοιχτό. Έσκυψε να δει μέσα, τοίχους γεμάτους χρωματιστές ζωγραφιές και αφίσες και δύο πολύχρωμες κάλτσες πεταμένες στο πάτωμα. Το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπό της δεν έφυγε μέχρι να γυρίσει σπίτι.

(συνεχίζεται...)