O Zογκλέρ και το κορίτσι ΙΙΙ

«Μαμά, ξέρεις εσύ τι είναι ζογκλέρ;», ρώτησε την άλλη μέρα το κορίτσι. «Ναι παιδί μου. Είναι κάτι σαν τους κλόουν. Κάνουν κόλπα για να διασκεδάζουν παιδιά σαν εσένα.». «Εσύ, μπαμπά;» «Είναι κάτι αργόσχολοι που δεν θέλουν να δουλεύουν και κάνουν ότι πιο τρελό τους κατέβει για να κερδίσουν λεφτά». «Ζογκλέρ είναι αυτός που έχει όνειρα και δε διστάζει να τα πραγματοποιήσει», είπε και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Σήμερα δε θα πήγαινε σχολείο. Σήμερα ήταν μια διαφορετική μέρα. Όλα έλαμπαν.
Πήρε το πρώτο τρένο για Βρυξέλλες και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ρωτήσει πού συνήθιζε να δίνει παραστάσεις δρόμου ο Ζεντό ο διάσημος ζογκλέρ. Λίγοι τον θυμούνταν ακόμα και τελικά βρήκε κάποιον που την κατατόπισε. Ήταν μια μπάλα αυτό που έψαχνε. Πόσο μακριά θα μπορούσε να είχε πάει; Σίγουρα αγαπούσε το Ζεντό, δε θα μπορούσε να απομακρυνθεί πολύ από το σημείο όπου βρέθηκαν μαζί τελευταία φορά, όση ανάγκη και να είχε να μείνει μακριά του. Αρχικά, έψαξε όλα τα σημεία γύρω από την πλατεία. Τίποτα. Την επόμενη μέρα έτυχε να γνωρίσει έναν περίεργο ηλικιωμένο κύριο, καθώς έτρωγε το μεσημεριανό της σάντουιτς με πίκλες. Την πλησίασε και της είπε ότι φαίνεται πολύ ενδιαφέρον άτομο και ότι έχει ένα μαγαζί που σίγουρα θα την ενδιαφέρει. Τρίτη μέρα στις Βρυξέλλες και έψαχνε την οδό που βρισκόταν το μαγαζί. Μετά από λίγη ώρα βρέθηκε μπροστά από μία παλιά επιγραφή: «Παιχνίδια που έχουν να πουν μια ιστορία…». Μπήκε μέσα και αμέσως ο περίεργος παππούλης άρχισε να την ξεναγεί στο μαγαζί: «Από δω τα στρατιωτάκια που έπαιζε ο Χίτλερ μικρός, το τρενάκι που ταξίδεψε σε όλες τις ηπείρους με τον εξερευνητή Κουστώ σε νεαρή ηλικία και από δω…» Και τότε την είδε. Είχε μεσαίο μέγεθος, πράσινη με κόκκινες, μπλε και λευκές ρίγες και ένα μικρό, μωβ κροκοδειλάκι σε ένα σημείο της. «…Η μπάλα του διάσημου ζογκλέρ Ζεντό», συνέχισε τα λόγια του γεράκου η κοπέλα. «είσαι πολύ καλά διαβασμένη νεαρή μου. Αυτή τη μπάλα τη βρήκα πριν ένα χρόνο να περιπλανιέται στα στενά γύρω από την κεντρική πλατεία των Βρυξελλών. Ήταν βρώμικη, γεμάτη σκόνη και έτοιμη να χάσει τον αέρα που έχει μέσα της. Την έφερα εδώ, την έπλυνα, τη φούσκωσα όσο χρειαζόταν και όταν άρχισε να μ’ εμπιστεύεται μου τα είπε όλα. Υποσχέθηκα να τη δώσω μόνο σε όποιον θα μπορούσε να τη φέρει ξανά κοντά του, αλλιώς θα μείνει για πάντα εδώ.» «να είστε σίγουρος ότι μαζί μου θα γυρίσει κοντά του.» «Είμαι», είπε και γέλασε πονηρά κάτω από το κατάλευκο μουστάκι του. Της την τύλιξε σε τυρκουάζ χαρτί προσεκτικά και καθώς έφευγε της είπε: «Ζω σ’ αυτό τον κόσμο σχεδόν εκατόν τριάντα χρόνια και το πιο σοφό πράγμα που έμαθα ποτέ είναι πως αν θέλεις να ισορροπήσεις πάνω σε μπάλες θα τα καταφέρεις. Αρκεί να μη φτάσεις στο σημείο να μη σε αντέχουν ούτε αυτές. Μη γεμίσεις ποτέ με αρνητικά στοιχεία τον εαυτό σου, τόσο ώστε να μη σε αντέχουν οι μπάλες της ζωής σου.» «Ευχαριστώ!», είπε η μικρή και έφυγε.

(συνεχίζεται...)