Ο Ζογκλέρ και το κορίτσι ΙV

Όταν γύρισε, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάει να βρει εκείνον. Δεν είχε αλλάξει η κατάστασή του. Καθόταν μες στο σπίτι και ούτε παραστάσεις δεν έβγαινε πια να δώσει. Η έκπληξή της τον άφησε άφωνο. Τη φίλησε και στα δύο μάγουλα, την πήρε στην αγκαλιά του και τη στριφογύριζε πολύ γρήγορα. Φώναζε, χοροπηδούσε και χάιδευε τη μπαλίτσα ασταμάτητα. Την επόμενη μέρα το πρωί το κορίτσι τον είδε να ετοιμάζεται για τα κόλπα του έχοντας μαζί και την μπάλα του. Αυτή τη φορά τον χαιρέτησε και ένιωσε τόσο όμορφα που ξεκίνησε η μέρα της με το γλυκό αυτό χαμόγελο. Στο γυρισμό από το σχολείο είδε πλήθος μαζεμένο και στην αρχή νόμιζε ότι κάποιος είχε πάθει κάτι. Στο άκουσμα του πρώτου χειροκροτήματος κατάλαβε. Έτσι συνέχισε το δρόμο της χαμογελώντας. Εν τω μεταξύ, στους γονείς της που είχαν πεθάνει από την αγωνία όλες αυτές τις μέρες είπε την αλήθεια. Στην αρχή θύμωσαν, μετά όμως τη θαύμασαν. Μάλιστα, την ίδια μέρα έφυγαν και εκείνοι για ένα ταξίδι στις Βρυξέλλες!
Μια φωτεινή μέρα ξημέρωσε και η κοπέλα ήταν τόσο χαρούμενη που δεν είχε σχολείο. Το χτύπημα στην πόρτα την έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Ήταν εκείνος. «Δεν σε είδα σήμερα. Δεν έχεις σχολείο;» ‘Όχι», απάντησε η κοπέλα. «Ξέρεις… Ήρθα να σου πω κάτι που δεν ξέρω αν θα σε στενοχωρήσει και πόσο… ή αν θα σε κάνει χαρούμενη. Να… Φεύγω.» «Που πάς;», είπε με νοσταλγικό βλέμμα. «Πάω να ξανακατακτήσω τις πόλεις του κόσμου. Αυτή τη φορά αλλιώς. Θα δίνω παραστάσεις σε παιδιά και ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Θα επισκεφτώ κι άλλες πόλεις και κυρίως χώρες φτωχές και χώρες σε κατάσταση πολέμου, όπου τα παιδιά δεν έχουν πολλούς τρόπους διασκέδασης.» «Να προσέχεις μόνο… Ξέρεις ότι είσαι ελεύθερος να κάνεις ό, τι θέλεις. Και αυτό που σκέφτηκες να κάνεις είναι πολύ όμορφο…» «Ξέρεις, μ’ αρέσει να φεύγω. Έτσι έχω μάθει άλλωστε. Κάποτε έφευγα γιατί με ενοχλούσαν πράγματα που συνέβαιναν είτε σε μένα είτε γύρω μου. Τελικά κατάλαβα ότι αυτό που μ’ ενοχλούσε περισσότερο απ’ όλα ήταν ο εαυτός μου. Τώρα φεύγω για να τον ξαναβρώ.» «Καλό σου ταξίδι…»
Μερικά χρόνια μετά.
Μια κοπέλα κάθεται στο σιντριβάνι της πλατείας και διαβάζει. Ακούει δύο περαστικούς να συζητάνε: «Εδώ, κάποτε έδινε παραστάσεις δρόμου ο πασίγνωστος Ζεντό.» Μυρωδιά από γιασεμί. Ξαφνικά. Και ένα μαύρο στρογγυλό καπελάκι. Τα χρώματα πάνω του παίζουν με τη ματιά της. Δε χρειάστηκε να πει κανείς τίποτα. Μόνο το σιντριβάνι συνέχισε να παραπονιέται για τη σκουριά από τα κέρματα με τις ευχές των περαστικών και το πλήθος να ακολουθεί τη συνηθισμένη του πορεία, ενώ δύο άγνωστοι φιλιόντουσαν κάτω από τις παιχνιδιάρικες ηλιαχτίδες του μεσημεριού.