Ζήσε τη στιγμή (κλισέ αλλά επίκαιρο)

Τη στιγμή που έδωσα το πάσο και τη φοιτητική ταυτότητα και δεν τα πήρα ποτέ πίσω κατάλαβα ότι μια εποχή είχε τελειώσει. Το είχα νιώσει βέβαια καιρό πριν, όμως δεν το είχα πιστέψει. Γιατί δεν ήθελα. Καθώς περπατούσα στην Πατησίων φεύγοντας από τη σχολή, κατάλαβα ότι κάθε εποχή της ζωής μας είναι πολύτιμη. Γιατί κάθε μία είναι διαφορετική, έχει να μας δώσει κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό από την προηγούμενη και αν έχουμε την ενσυναίσθηση να λάβουμε ότι μπορούμε κάθε φορά, τότε όλα αυτά μαζεύονται και στέκονται δίπλα στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας μας. Εκείνη τη στιγμή στο δρόμο δε θα την ξεχάσω ποτέ, γιατί ένιωσα πως ότι μας δίνεται να ζήσουμε δε γυρνάει πίσω, και αν είμαστε αρκετά αχάριστοι ώστε να μην του δώσουμε σημασία τότε θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Μπορώ να πω ότι τα φοιτητικά μου χρόνια τα άδραξα όπως έπρεπε, με παρέες, καλούς φίλους, πάρτυ, μπαρ, χορούς, γέλια, ξεγνοιασιά, σπίτια, αγάπη. Όχι πως τώρα θα αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο ζω, απλά η εποχή στην οποία εχώ μπει εδώ και αρκετό καιρό είναι μια άλλη και το νιώθω πολύ έντονα. Το ένιωσα όταν οι φίλοι μου από τη σχολή επέστρεψαν ο καθένας στην πόλη του, όταν αρχίσαμε όλοι να ψάχνουμε για δουλειά, όταν χθήκαμε. Τουλάχιστον εκείνοι που αγαπώ περισσότερο είναι ακόμα εδώ. Και αυτό με κάνει να νιώθω καλά, όσο απότομα κι αν έχει μπει αυτή εδώ η εποχή.