Κάνουμε όνειρα...

Ζούμε σε όνειρο? Προσπαθω να απαντήσω εδώ και καιρό διάφορα σχετικά με αυτό ερωτήματα...Κάποιοι φιλόσοφοι των αρχαίων χρόνων υποστήριζαν ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ψέμμα και ότι η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Ένας στίχος που άκουσα πρόσφατα με έβαλε σε σκέψεις.."Να ζήσω σε ένα όνειρο δεν ξέρω αν με παίρνει.." Και σκέφτηκα,"αλήθεια,ποιος από εμάς τολμάει να ζήσει σεάνα όνειρο?" ή "πόσοι από εμάς έχουν βρει το όνειρο στο οποίο θα ήθελαν να ζήσουν;" Τα όνειρα είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας..Κοιμόμαστε,βλέπουμε όνειρα. Ξυπνάμε και τα όνειρα μας ακολουθούν.. Παντού. Και πάντα. Μήπως τελικά τα όνειρα παίζουν σηματικότερο ρόλο στη ζωή μας από αυτόν που νομίζουμε; Μήπως θα έπρεπε να τους δίναμε λίγη περισσότερη σημασία;
"Όνειρο" : Η βίωση μιας σειράς εικόνων, ήχων, ιδεών, συναισθημάτων κατά τη διάρκεια του ύπνου." Εγώ θα πρόσθετα κάτι εδώ. 'Όνειρο" επίσης είναι όσα θέλουμε να ζήσουμε, όσα λαχταρήσαμε.. Είναι όσα μας μελαγχολούν, μας κρατούν ξύπνιους τα βράδια, έως και ζωντανούς σε ορισμένες περιπτώσεις... Αυτό που μας δίνει χαρά, μας αναστατώνει, μας ανησυχεί, μας παρηγορεί πού και πού και, ενίοτε, μας προδίδει. Είμαι σίγουρη πως αν ποτέ έφτιαχνα ένα δικό μου λεξικό, κάτω από τη λέξη "όνειρο" θα βρισκόταν η μεγαλύτερη ερμηνεία.
Ο Φρόυντ ανέλυσε τα όνειρα που έρχονται κατά τη διάρκεια του ύπνου. Έδωσε μεγάλη βάση στο ασυνείδητο, αλλά δε μίλησε ποτέ για τα όνειρα που κάνουμε όταν είμαστε ξύπνιοι. Πώς συνδέονται αυτά τα όνειρα με εκείνα του ύπνου; Τα φαντάζομαι σαν εχθρούς μεταξύ τους.. Από τη μία το συνειδητό, απαλό, αιθέριο, συναισθηματικό, ονειρεύεται και φτιάχνει εικόνες για να τις προσαρμόσει στη ζωή, και από την άλλη το ασυνείδητο.. Έρχεται σαν μαύρο πέπλο, να καταπλακώσει το συνειδητό με τα άγρια ένστινκτά του, να του πει "λάθος είναι όσα ονειρεύεσαι! Άλλα είναι εκείνα που θέλεις στην πραγματικότητα!" Μα ποια πραγματικότητα;; Εδώ μιλάμε για όνειρα...
Άχ..Ήθελα να υπάρχει μια ευχάριστη χροιά αλλά δεν τα κατάφερα για ακόμα μία φορα... Αυτή η πάλη που λέγαμε.. Κοιτώντας λοιπόν τα όνειρα από τη σκοπιά του ποθητού, του επιθυμητού και του νοσταλγικού, διαπιστώνω ότι ναι, ίσως και να είναι η κύρια αιτία ύπαρξης μας.. Άνθρωπος χωρίς όνειρα.. Πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί; να υπάρξει; Δε θέλω καν να το σκέφτομαι. Απώθηση. Αυτό είναι. Το έχετε παρατηρήσει ότι τείνετε να ξεχνάτε τις άσχημες στιγμές και γενικότερα ό,τι σας έχει δημιουργήσει πολύ αρνητικά συναισθήματα; Είναι η άμυνα του μυαλού. Μόλις αρνήθηκα να σκεφτώ ότι υπάρχει άνθρωπος χωρίς όνειρα. Το μυαλό μου σιγά σιγά θα απωθήσει τη σκέψη αυτή και εγώ θα κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια...
Δύσκολο πάντως για κάποιον να βρει το όνειρο που τον αντιπροσωπεύει. Πόσο μάλλον αν δεν το έχει συναντήσει ποτέ. Ούτε στα όνειρα του- τα άλλα... Και ακόμα πιο δύσκολο να ζήσει μέσα σ'αυτό. Γιατί για να το βρει θα ψάξει πολύ. Καποια στιγμή σίγουρα θα του εμφανιστεί. Τα όνειρα όμως είναι τόσο αέρινα και ασταθή, που αν τελικά καταφέρεις να ζήσεις μέσα σ'αυτά ρισκάρεις πολλά. Αλλά τι είναι η ζωή χωρίς ρίσκα; Ένα θέατρο χωρίς σκήνή. Ένας ουρανός χωρίς αστέρια. Τα μεγάλα ρίσκα είναι για τους Μικρούς Πρίγκηπες αυτής της ζωής. Όσοι μπορουν να αφήσουν το αστέρι τους για να κυνηγήσουν το όνειρό τους είναι εκείνοι που μπορουν να ζήσουν-και μέσα σε ένα όνειρο..και παντού... Για τους υπόλοιπους, το απαλό χάδι του, αρκεί..


"Θα ήθελα να με πει "όνειρό μου"...αν μπορούσα να διαλέξω πώς θα ήθελα να με φωνάζει..."