Η κρίση των 20

Άρης : Δεν είμαι καλά.
Ράνια : Ούτε γω...
Άρης : Τους έχω βαρεθεί όλους και όλα.
Ράνια : Έγω πάλι στενοχωριέμαι πολύ συχνά τελευταία.
Άρης : Θες να τα αφήσουμε όλα και να πάμε να μείνουμε στην Ισπανία;;;!!!

....................

Είναι νωρίς το πρωί. Φρίκη. Άλλες μέρες τέτοια ώρα γυρνάω σπίτι, αλλά σήμερα είπα να σηκωθώ να πάω λίγο σχολή. Είχα να πάω κάτι βδομάδες και άρχισα να έχω τύψεις(λίγες). Τελικά είχα δίκιο που σκέφτηκα να πάω γιατί μόλις μπήκα δεν την αναγνώρισα. Τα πανό των κομμάτων είχαν φύγει και έδειχνε τόσο, μα τόσο άδεια. Δεν ξέρω αν μ'άρεσε καλύτερα πριν ή τώρα. Μπαίνω στην αίθουσα αφού τρώω μία δευτερη φρίκη με την αλλαγή του χώρου και αναρωτιέμαι αν βρέθηκα στο σωστό όροφο. Αδιάφορες φάτσες γύρω μου. Πολλές από αυτές αντιπαθητικές. (Αντιλαμβάνομαι ότι δε γουστάρω και πολύ κόσμο σ'αυτή τη σχολή!). Κόμματα. Μπαίνουν. Μιλάνε μιλάνε μιλάνε... όση ώρα μιλάνε προσπάθω να ακούσω στη φωνή τους τι είναι αυτό που τους κάνει να θέλουν να βρίσκονται μέσα σε μία κομματική παράταξη. Ο καθηγητής καλός, μου κρατάει το ενδιαφέρον μέρχρι το τέλος. Αυτός κάνει ότι μπορεί για να μου αρέσει αυτή η σχολή που ώρες ώρες μου φαίνεται απλά σαν τέσσερις γκριζοι τοίχοι και τον ευχαριστώ για αυτό. Δε φταίει λοιπόν αυτός για το ότι συνεχίζω να βαριέμαι και όσο είμαι μέσα στην αιθουσα σκέφτομαι τη στιγμή που θα βγω έξω." Άδραξε τη μέρα" έλεγε ο Robin Williams στον κύκλο των χαμένων ποιητών και αυτό προσπαθώ κι εγώ να κάνω. Μόνο που αυτή η απίστευτη κίνηση δε μ'αφήνει. Όσο λοιπόν παλεύω μέσα σε λεωφορεία και μετρό δεν σταματώ να σκέφτομαι.

Θα πάω του χρόνου στη σχολή γραφιστικής ή να το αφήσω για μετά τη σχολή; Ή μήπως καλύτερα να πάω στη σχολή σχεδίου μόδας; Ή σχεδίου σκέτο καλύτερα;;; Μεταπτυχιακό να κάνω ή μπα; Κι αν δεν το ακολουθήσω το επάγγελμα τι αν το κάνω; Να έχω ένα χαρτί χρυσοπληρωμένο και λίγες αδιάφορες(για μένα) γνώσεις στο κεφάλι μου και να τις επιδεικνύω; Και πού ξέρεις τι μεταπτυχιακά υπάρχουν!Μπορεί να υπάρχει κάτι που να σαρέσει και να σχετίζεται και με τη σχολή. Να στείλω του χρόνου εκείνο το βιογραφικό που μου ζήτησαν για σταθερή δουλειά ή να το αφήσω για αργότερα; Πότε θα έχω λεφτά να πάρω εκείνο το πανέμορφο κόκκινο βεσπάκι και να μείνω μόνη μου;
Και μετά από τις σκέψεις για το μακρινό μέλλον περνάμε στις σκέψεις για το άμεσο μέλλον!!(ντάξει,όχι και αύριο!αυτες ειναι μετα!!) Πότε να αρχίσω διάβασμα για την εξεταστική; Τι θα κάνω με εκείνη την εργασία που σε 2 βδομάδες την παραδίδω και ακόμα δεν την έχω αρχίσει; Πώς θα προλαβαίνω να γυμνάζομαι κάθε μέρα για να μη γίνει ο κώλος μου σαν πεπόνι και να σταματήσω να έχω την υποψία ότι η κοιλιά μου δεν είναι όσο επίπεδη as it used to be? θα το πάρω το γ....νο το proficiency επιτέλους; Και ποιος ο λογος που έχω λυσσάξει να το πάρω; Σε τι ακριβως θα μου χρειαστεί;(Γιατί στο να μάθω καλύτερα αγγλικά, ξεχάστε το!) Μήπως να αρχίσω να δουλεύω περισσότερο και να κάνω οικονομία; Να κοψω τις εξόδους και να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στο δημιουργικό κομμάτι της ζωής μου;; Για να προσπαθήσω να σκεφτώ..Ποιοί είναι οι αληθινοί μου φίλοι; Και πότε επιτέλους θα ερωτευτώ;;;;;;;;;;

Και (αισίως) πάμε στις σκέψεις του αύριο. Εχω να σηκωθω νωρίς, να κανω την εργασία, να πάω στη δουλειά, να γυρίσω, να διαβάσω, να πάω γυμναστήριο και να περάσω το βράδυ μου με την παρέα του Ντίνου που θα μας βγαλει έξω για τη γιορτή του.

Ίσως και να ήθελα οι σκέψεις μου να ήταν κάπως έτσι : Θα σηκωθώ κατά τις 11 να πάω για μπάνιο(φυσικά θα περάσουν να με πάρουν με το αμάξι,σιγά να μην παιδεύομαι στα λεωφορεία όλη μέρα!) Μετά θαγυρίσω κατά τις 7 το απόγευμα, θα κάτσω να διαβάσω τη lifo με την ησυχία μου, ίσως και να φτιάξω κανένα βραχιολάκι για να χαρώ. Το βράδυ θα έρθουν τα παιδιά από το σπίτι να τους μαγειρέψω(γιατί,ως γνωστόν,μένω μόνη μου!)Δουλειά;Ποιά δουλειά;;;; Το τζόκερ κέρδισα. Μια βόλτα με τη μηχανή δε θα με χάλαγε τώρα. ;)

Όχι, όχι. Δεν παραπονιέμαι. απλά σκέφτομαι ότι δεν είναι τυχαίο που όλοι οι φίλοι μου έχουν τα δικά τους : Ο Άρης τα βαρέθηκε όλα
Η Αγγελική δεν έχει ερωτευτεί ποτέ και θέλει πολύ.
Η Σόφη έχει σχέση και έχει ξεχάσει τον παλιό τσαχπίνικο εαυτό της.
Ο Μανώλης δεν ξέρει τι θα κάνει με τις σπουδές του και γενικά με τη ζωή του.
Όλοι τους έχουν βαρεθεί να κάνουν τα ίδια πράγματα και να πηγαίνουν στα ίδια μέρη.
Η αλήθεια είναι ότι τη μία μου φαίνονται όλα εύκολα και την άλλη δύσκολα.
Τι είναι ελευθερία τελικά; Να δίνεις τον αγώνα σου για να γίνεις ανεξάρτητος ή να έχεις ελέυθερο χρόνο για τον εαυτό σου; Να ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις ότι θες όποτε το θες ή να είσαι χαρούμενος με όσα έχεις;

.........................

Ε λ ε υ θ ε ρ ί α είναι να ξέρεις ότι ο χρόνος περνάει κι ότι εσύ...έχεις πολλά πολλά ακόμα να κάνεις ! ;)

Πωπωωωω....Πώς πέρασε έτσι ο καιρός...!Σε 20 μέρες γίνομαι 20! (σαν πολλά 20ρια να πέσανε εδώ! ;) )