David Bowie Sound and Vision

Αυτό το σολάκι στην ηλεκτρική γιατί γαμάει τόσο???!!!! ;))))
Το ακουσα στο χοροστάσιο χθες κ έτρεξα κατευθείαν (στην αγκαλιά του) dj !! :P

Amy Winehouse - Our Day Will Come (lyrics)

Real time post

Όβερ. Λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν. Αυτό το ποστ έχει άμεση σύνδεση με ένα από τα προηγούμενα (σας αφήνω εγώ να μαντέψετε με ποιο :Ρ ) Σήμερα ορκίστηκα. Στις 12 το μεσημέρι. Έχουν έρθει σχεδόν όλοι μου οι φίλοι από τη σχολή που μένουν επαρχία, κάποιοι από αυτούς ορκίζονταν μαζί μου. Η συγκίνηση που τους βλέπω ξανά και είμαστε πάλι όλοι μαζί είναι έντονη αλλά είμαι συγκρατημένη (σε λιγάκι που θα βγούμε και θα έχω πιει τα ποτάκια μου δε θα είμαι και τόσο βέβαια!!). Τελικά κατάλαβα ότι μου λείπουν πάρα πολύ και όσο και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου κάθε μέρα ότι αυτό που χρειάζομαι είναι απλά μια ισορροπημένη ζωή, τώρα που είναι εδώ θυμάμαι ξανά πώς περνούσαμε όλα αυτά τα χρόνια.. Θυμάμαι ότι όταν δεν ήμουν καλά μπορούσα να πάω σε καποιο σπίτι που μαζευόμασταν όλοι μαζί, να τους καλέσω σπίτι μου ή να πηγαίναμε βόλτα όλοι μαζί...ξέρω ότι αν ήταν εδώ θα κάναμε ακόμα παρέα. Πόσο πολύ τα αγαπώ αυτά τα παιδιά. Μετά από καιρό θα βγω για να πιω και να χορέψω στ' αλήθεια.

Για να θυμούνται οι παλιοί (ναι είμαι κ γω επισήμως παλιά πλεον!) και να γνωρίζουν οι νέοι

Πρόσφατο αφιέρωμα στην αγαπημένη μου ταινία από το soundmag:


Amelie - Le Fabuleux Destin D'Amelie Poulain
Έτος κυκλοφορίας: 2001

Σκηνοθέτης: Jean - Pierre Jeunet
Σενάριο: Guillaume Laurant, Jean - Pierre Jeunet,

Πρωταγωνιστούν: Audrey Tautou, Mathieu Kassovitz

Υπάρχουν ταινίες που, ακόμα κι αν έχεις τάξει λαμπάδα στο Hollywood, πρέπει να δεις. Δεν θα ανατρέψει όλη την κοσμοθεωρία του σύμπαντος, που με μεγάλη προσοχή έχεις αναπτύξει, ούτε θα αλλάξει ριζικά τη γνώμη του άλλου φύλου για σένα (τώρα που το λες, μπορεί να συμβεί και αυτό), αλλά θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και θα σε κάνει να αναθεωρήσεις την άποψή σου για ορισμένα θέματα. Και, κακά τα ψέμματα, το τελευταίο Transformers δεν καταφέρνει κάτι τέτοιο.

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές ποιες είναι οι πιο life-changing ταινίες όλων των εποχών, αυτές που σε κάνουν να βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι, λιγότερο επικριτικό. Έχουν ακουστεί πολλές απόψεις, αλλά ένα είναι σίγουρο - 7 στα 10 άτομα έχουν στη λίστα τους μία (τουλάχιστον) ταινία κοινή. Και αυτή είναι το "Αμελί".

Γυρισμένη το 2001, το γαλλικής παραγωγής "Αμελί" σάρωσε τα ταμεία, ενώ προτάθηκε για πέντε όσκαρ, μεταξύ αυτών και "Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας". Επιπλέον, σύστησε στο κοινό την πανέμορφη και ταλαντούχα Audrey Taoutou, την οποία, στη συνέχεια, απολαύσαμε σε αρκετές υπερπαραγωγές, με το αποκορύφωμα της καριέρας της το 2009, υποδυόμενη την αείμνηστη Coco Chanel.

Η 23χρονη Αμελί Πουλαίν ζει στη Μονμάρτη και εργάζεται στην καφετέρια της γειτονιάς. Αποκομμένη από το κοινωνικό σύνολο, βρίσκει ευχαρίστηση κάνοντας περίεργα πράγματα, όπως, για παράδειγμα, να παρακολουθεί τις εκφράσεις που παίρνουν οι θεατές στον κινηματογράφο,κατά τη διάρκεια μιας ταινίας. Έχοντας στερηθεί την οικογενειακή αγάπη στην παιδική της ηλικία, καθώς η μητέρα της πέθανε όταν η ίδια ήταν μόλις 6 ετών και ο γιατρός πατέρας της την ακουμπούσε μονάχα όταν επρόκειτο να την εξετάσει, η νεαρή Αμελί αποζητά την αγάπη.

Μια μέρα, η ηρωίδα θα βρει στο σπίτι της κρυμμένο ένα χαμένο "θησαυρό". Ένα κουτί με παιδικές φωτογραφίες πολλών χρόνων πριν. Έτσι, η ζωή της θα πάρει άλλη τροπή και μοναδικός της σκοπός θα γίνει η επιστροφή των φωτογραφιών στον αρχικό τους κάτοχο. Η Αμελί θα λάβει την απόφαση να κάνει τους άλλους ευτυχισμένους, προσφέροντας τους λίγη αγάπη παραπάνω. Στην πορεία θα ανακαλύψει και θα ερωτευτεί έναν άνδρα με εξίσου αλλόκοτο "χόμπυ" : τη συλλογή πεταμένων φωτογραφιών απο φωτογραφικούς θαλάμους. Τότε, όμως, θα συνειδητοποιήσει ότι, βοηθώντας τους συνανθρώπους της να γίνουν ευτυχισμένοι, έχει ξεχάσει να βοηθά τον ίδιο της τον εαυτό.

Η υπέροχη φωτογραφία, η άρτια σκηνοθεσία και, φυσικά, ο καταπληκτικός τρόπος, με τον οποίο η Audrey Tautou υποδύεται το ρόλο της Αμελί Πουλαίν, ωθούν την ομώνυμη ταινία να συγκαταλέγεται με ευκολία στις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας των 00's. Τη μουσική έχει επιμεληθεί ο Yann Tiersen, ο οποίος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό μέσα από το soundtrack για τη συγκεκριμένη ταινία, αποκτώντας την αναγνώριση που έχει μέχρι σήμερα. Μέσα απο το φιλμ ένα είναι σίγουρο : θα αλλάξετε άποψη για αυτά που συμβαίνουν γύρω σας και θα αναζητάτε την πληρότητα στα μικρά πράγματα. Αλλά αυτό αφήνω να το κρίνετε εσείς, σωστα;

Σοφία Καλάγκα

http://www.soundmag.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3952%3Aamelie&catid=154%3Acopy-of-&Itemid=400214

Θυμός

Θυμός..θυμός...παντού θυμός και σκοτεινά πρόσωπα. Αντίδραση. να αντιδράσουμε αλλά πώς? Να μην τους αφήσουμε να καταστρέψουν τις ζωές επειδή ΑΥΤΟΙ έκαναν λάθος υπολογισμούς. Να τους διαλύσουμε. Να αντιδράσουμε. Να τους σκοτώσουμε.
Εκείνοι δηλαδή γιατί επιμένουν να σκοτώνουν τα όνειρά μας; Τα όνειρα που καλλιεργήσαμε από παιδιά, που με αγάπη τα είδαμε να μεγαλώνουν, να ανοίγουν φτερά. Που τα φροντίσαμε, τα αγαπήσαμε, τα προσέχουμε σαν παιδιά μας. Αυτά είναι τα παιδιά μας. Είναι ότι έχουμε. Εμείς είμαστε ότι έχουμε. Εμείς και τίποτα άλλο.
Δεν μπορώ άλλο να κάνω ό,τι μου λένε απλά και μόνο για να ξελασπώσω τις μαλακίες τους. Να ξεπλύνω ΕΓΩ τις βρώμερές ποδιές που ΑΥΤΟΙ φίλησαν, ΕΓΩ που με περηφάνεια τόσο καιρό προχωράω έχοντας σαν μοναδικό μου όπλο το πνεύμα και το μυαλό. Σορυ, αλλά εγώ δεν είμαι βρώμικη σαν κι αυτούς. Κάποιο λάθος έχει γίνει εδώ.

Ευχαριστω!!

Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο μεγάλο Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω σε όσους διαβάζουν αυτο το μπλογκ-σε όσους μπαίνουν τακτικά, σε όσους το συνάντησαν τυχαία-σε όσους αφήνουν σχόλια, σε όσους δεν αφήνουν σχόλια :Ρ , όσους χαμογελάνε όταν το διαβάζουν-και όσους κλαίνε γιατι όχι??? :Ρ -όσους προβληματίζονται, όσους σκέφτονται, όσους συμμερίζονται-ή όχι-τις απόψεις μου, όσους ελπίζουν, όσους αντλούν δύναμη από αυτή τη μικρή ιντερνετική γωνίτσα.
Γιατί, ένω ξεκινώντας ξανά να γράφω πιο τακτικά, πίστευα ότι κανεις δε θα με διαβάζει πια, ότι όλοι πλέον ασχολούνται με τα σόσιαλ μίντια και το fb, η ανταπόκριση που είχα μου δίνει απίστευτη αισιοδοξία και χαρά, με κάνει να θέλω να γράφω ξανά, να μοιράζομαι πράγματα, να τα βγάζω από μέσα μου, να γράφω...που μ'αρέσει πολύ, το έχω ανάγκη-ειδικά στις δύσκολες εποχές που περνάμε- και το έχω παραμελήσει τελευταία.
Αυτό το μπλογκ είναι ένα από τα κρυφά στοιχεία της προσωπικότητας μου. Δε μιλάω πολύ γι αυτό, δε θέλω να γνωρίζουν γι' αυτό οι άσχετοι. Όλοι εσείς λοιπόν είστε τα μικρά μου μυστικά :) χε χε
Να περνάτε καλά και να είστε αισιόδοξοι (όσο μπορείτε) Μόνο έτσι θα τα βγάλουμε πέρα ;)

Ζήσε τη στιγμή (κλισέ αλλά επίκαιρο)

Τη στιγμή που έδωσα το πάσο και τη φοιτητική ταυτότητα και δεν τα πήρα ποτέ πίσω κατάλαβα ότι μια εποχή είχε τελειώσει. Το είχα νιώσει βέβαια καιρό πριν, όμως δεν το είχα πιστέψει. Γιατί δεν ήθελα. Καθώς περπατούσα στην Πατησίων φεύγοντας από τη σχολή, κατάλαβα ότι κάθε εποχή της ζωής μας είναι πολύτιμη. Γιατί κάθε μία είναι διαφορετική, έχει να μας δώσει κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό από την προηγούμενη και αν έχουμε την ενσυναίσθηση να λάβουμε ότι μπορούμε κάθε φορά, τότε όλα αυτά μαζεύονται και στέκονται δίπλα στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας μας. Εκείνη τη στιγμή στο δρόμο δε θα την ξεχάσω ποτέ, γιατί ένιωσα πως ότι μας δίνεται να ζήσουμε δε γυρνάει πίσω, και αν είμαστε αρκετά αχάριστοι ώστε να μην του δώσουμε σημασία τότε θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Μπορώ να πω ότι τα φοιτητικά μου χρόνια τα άδραξα όπως έπρεπε, με παρέες, καλούς φίλους, πάρτυ, μπαρ, χορούς, γέλια, ξεγνοιασιά, σπίτια, αγάπη. Όχι πως τώρα θα αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο ζω, απλά η εποχή στην οποία εχώ μπει εδώ και αρκετό καιρό είναι μια άλλη και το νιώθω πολύ έντονα. Το ένιωσα όταν οι φίλοι μου από τη σχολή επέστρεψαν ο καθένας στην πόλη του, όταν αρχίσαμε όλοι να ψάχνουμε για δουλειά, όταν χθήκαμε. Τουλάχιστον εκείνοι που αγαπώ περισσότερο είναι ακόμα εδώ. Και αυτό με κάνει να νιώθω καλά, όσο απότομα κι αν έχει μπει αυτή εδώ η εποχή.

Έντι

Ζωή, η πανέμορφα απρόβλεπτη

Τελικά αυτό το πράγμα που ονομάζεται ζωή είναι τόσο δυναμική έννοια που υπάρχουν φορές που νιώθω να χάνομαι μέσα σε όλο αυτό. Σε όλες αυτές τις διαφορετικές καταστάσεις και έννοιες νιώθω ότι είμαι τόσο μικρή. Δεν είναι λίγες οι φορές που νομίζω ότι αυτές κάνουν κουμάντο στη ζωή μου και όχι εγώ. Με πιάνουν, με στριφογυρίζουν, με ζαλίζουν. Χάνω τον έλεγχο. Μ'αρέσει. Λέω ότι δε νιώθω καλά αλλά είναι ωραία όσο και να προσπαθω να το αρνηθώ. Πόσο πολύ έχει αλλάξει η ζωή μου, πόσα πράγματα έχω ζήσει μέσα σε τόσο λίγα χρόνια. Από τότε που τέλειωσα το σχολείο. Η ζωή τρέχει τελικά. Και είναι ωραιο να ακολουθούμε τους ρυθμούς της, να μην την αφήνουμε να μας προσπερνάει. Τα χω πει και ξαναπεί ίσως αυτά όμως πως μπορώ να τα αγνοήσω όταν μετά από σχεδόν δέκα χρόνια που ορκίστηκα ότι δε θα ξαναέχω κατοικίδιο βρέθηκα να συγκατοικώ με ένα χαμστεράκι..! Και όταν μετά από καιρό που έπαψα πια να πιστεύω-για να μην πω στον έρωτα-στο ότι μπορεί να υπάρχει κάπου εκεί έξω κάποιος με τον οποίο θα μπορέσω να ενθουσιαστώ πραγματικά ξανά, να μου αρέσει και να θέλω να είμαι μαζι του η ζωή ξανά μου υπενθύμισε πόσο πανέμορφα απρόβλεπτη μπορεί να γίνει! Το Σάββατο στα Εξάρχεια στα Στάχυα μας χάρισαν τον τελευταίο ζεστό λουκουμά. Έναν λουκουμά που μέρες τώρα λιγουρευόμουν αλλα΄ποτέ δεν είχα πάρει την απόφαση να διεκδικήσω. Τελικά όταν κάτι το θες πολύ έρχεται μόνο του σε σένα? δεν ξερω. Μάλλον.

Μπορεί να έχεις γνωρίσει χίλιους ανθρώπους και να μην έχει καταφέρει κανένας να σε αγγίξει..μπορεί να γνωρίσεις έναν άνθρωπο και να σου αλλάζει όλη τη ζωή.(ατακα απο ταινία που είδα πρόσφατα)