Γιατί οι άντρες να είναι τόσο αχάριστοι....?

Όπως καταλαβατε και από τον τίτλο ακολουθεί ένα άκρως σεξιστικό ποστ. Νομίζω έχω το δικαιώμα καθώς
1. δεν έχω αναφερθεί εδώ και καιρό σε κάποιο σχετικό θέμα
2. είμαι γυναίκα
3. έχουν μεσολαβήσει καταστάσεις που μου έχουν δώσει πέρα για πέρα το δικαίωμα να γράψω ένα τέτοιο ποστ.
Άντρες και αχαριστία λοιπόν. Δύο έννοιες άρρηκτα συνδέδεμένες . Αυτό που πρέπει να εξετάσουμε όμως είναι από πού πηγάζει αυτή η αχαριστία των ανδρών, η οποία δε συναντάται σε κανένα άλλο ον στην ίδια μορφή και όχι να πιάσουμε το θέμα επιφανειακά.
Οι άντρες ως γνωστόν από τα προϊστορικά χρόνια είχαν αναλάβει τα καθήκοντα που είχαν σχέση με το κυνήγι. Κυνηγούσαν για να φέρουν τροφή και όχι μόνο. Οι συνήθειες αυτές του κυνηγιού είχαν περάσει και σε άλλο επίπεδο. Στο επίπεδο του φλερτ. Οι άντρες από εκείνα τα χρόνια ήταν συνηθισμένοι να αναζητούν τη σύντροφό τους όντας εκείνοι οι κυνηγοι. Εν ολίγοις, διάλεγαν το θύμα τους, σήκωναν το ρόπαλο και όποιον πάρει ο χάρος. Στο τέλος η γκόμενα βρισκόταν στο πάτωμα να τη σούρνει ο επιτήδειος εραστής από το μαλλί. Πολύ όμορφα όλα αυτά. Τότε. Τώρα τι γίνεται. Γιατί μάλλον κάποια παρεξήγηση έχει γίνει. Με το τότε και το τώρα.
Και περνάμε στη σημερινή εποχή. Όπου οι άντρες μετά από τόσα χρόνια μέσα στα οποία παρουσιάζονται ως ιππότες, πρίγκηπες κλπ είναι πλέον όπως τους ξέρουμε σήμερα. Με τα υπαρξιακά τους, με τους δύσκολους χαρακτήρες τους, με τις υψηλές τους απαιτήσεις με τα στάνταρτντς τους και όλα τα συναφή. Ουδεμία σχέση δηλαδή με το πως τους έχουμε συνηθίσει όλον αυτόν τον καιρό. Αλλιώς τους αφήσαμε και αλλιώς τους βρήκαμε εν ολίγοις..! (το ανέφερα και στην αρχή, θα είναι ένα σεξιστικό ποστ) Χωρίς να μιλάμε για το πόσο δειλοί είναι ειδικά όταν πρόκειται να προσεγγίσουν το αντίθετο φύλο. Εκείνοι λένε ότι εμείς τους έχουμε κάνει έτσι. Εμείς λέμε το αντίθετο. Και πάει λέγοντας.
Για να μην ξεφεύγουμε όμως από το αρχικό πόιντ, η αχαριστία που έχουν αναπτύξει τελευταία μπορεί να έχει σχέση με όλα αυτα;Και αν ναι, πώς;
Λοπόν. Έχουμε και λέμε. Άντρας: κυνηγός. Ο άντρας με τα νέα του χαρακτηριστικά(αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω όπως και πολλά άλα σχετικά) προσεγγίζει μια κοπέλα. Αν η δειλία υπερισχύει τον προσεγγίζει αυτή, ή έστω τον διευκολύνει. Αν ο άντρας δεν ξενερώσει (διότι είπαμε είναι κυνηγός πάνω απ'όλα)το πράγμα προχωράει. Η καλύτερη τακτική είναι να του κάνει η γυναίκα τη δύσκολη αρχικά ώστε να νιώσει ότι έχει καταφέρει ο ίδιος να τη ρίξει. Η αχαριστία ξεκινάει σε αυτό εδώ το σημείο.Όταν ο άντρας έχει ρίξει την κοπέλα και εκείνη αρχίσει να δείχνει πιο πολύ το ενδιαφέρον της. Τότε εκείνος θεωρώντας την πλέον σίγουρη αρχίζει να το παίζει χαλαρός και άνετος. Σε βάθος χρόνου τον πιάνουν τα υπαρξιακά του, περνάει τις φάσεις του και εννοείται ότι η κοπέλα δεν μπορεί να τον βοηθήσει σε κάτι, δεν είναι σίγουρος αν θέλει να συνεχίσει μαζί της και διάφορα τέτοια. Ξαφνικά η κοπέλα κουράζεται, αραιώνει εκείνη, αδιαφορεί αισθητά και τότε είναι που ο κυνηγός μας επανέρχεται και αποφασίζει να την διεκδικήσει ξανά.
Όταν μία γυναίκα θέλει να δώσει και δίνει τότε ο αντρας τη θεωρεί δεδομένη. Αυτό σημαίνει ελεύθερος χώρος για δημιουργία προβληματικών καταστάσεων τύπου "Πιέζομαι", "Δεν ξέρω τι θέλω", "Δεν είμαι σίγουρος" κλπ. Όταν μια γυναίκα αδιαφορεί ο άντρας την κυνηγά.
Εν τέλει νομίζω ότι η αχαριστία αυτή πηγάζει από το συνεχές κυνηγετικό ένστινκτο του άντρα, το οποίο έχει ανάγκη να νιώθει συνεχώς ότι είναι ενεργό, χωρίς όμως να ενεργοποιείται τη σωστή στιγμή (π.χ. για να προσεγγίσει μια κοπέλα) αλλά κάθε φορά που νιώθει ότι η γυναίκα έχει χάσει το ενδιαφέρον της (εγωισμό να το πω;!). Από την άλλη, όταν νιώσει ότι η γυναικα μετατρέπεται ή πάει να μετατραπεί σε κυνηγό νιώθει αυτομάτως θύμα, πράγμα που εναντιώνεται στη φύση του και, αμύνεται. Ο τρόπος που αμύνεται έιναι λίγο άγαρμπος συνήθως και μπορεί να πληγώσει την κοπέλα, αλλά δυστυχώς έτσι έχει μάθει να φερεται κάποιος όταν νιώθει ότι απειλείται. Χωρίς πολλή σκέψη. Οπότε μάλλον η χαρακτηριστική αχαριστία των ανδρών πηγάζει από ένα παλιό ένστινκτο το οποίο τη σήμερον ημέρα δε λειτουργεί πλέον σωστά.