Παραμύθι για έναν ξένο

Μέρος ΙV

“Η συνάντηση»

Η είσοδος της σκηνής τραβήχτηκε στο πλάι και ένα γυναικείο πρόσωπο ξεπρόβαλλε. Στη σκηνή μπήκε μια κοπέλα. Δεν ήταν εντυπωσιακά όμορφη, αλλά το πρόσωπο της έλαμπε σαν την Πούλια. «Γεια σου», του είπε. Εκείνος σαστισμένος τη χαιρέτησε και της έδειξε να κάτσει απέναντι του, πάνω σε ένα κομμάτι ύφασμα. «Έμαθα ότι ήρθες στη χώρα μας και ήρθα να σε βρω».Χρόνια ήθελα να σε συναντήσω αλλά δεν μπορούσα να φύγω… Είμαι τόσο χαρούμενη που επιτέλους σε βρήκα..» Εκείνος συνέχισε να την κοιτάει ενώ οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του σαν κύματα. Από τον τρόπο που μιλούσε η κοπέλα καταλάβαινε ότι δεν ήταν λίγα όσα είχε να του πει…Και ήδη του τα έλεγε. Με το βλέμμα της, τις κινήσεις της και αυτή την περίεργα εκθαμβωτική λάμψη.. Τη λάμψη της ψυχής..

Η κοπέλα πήρε μια ανάσα και συνέχισε: «Ποιος μας έφερε στη ζωή; Γιατί; Για να πολεμάμε ή για να παραδινόμαστε; Για να αγαπάμε η για να μισούμε; Πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η καρδιά κάποιου για να χωρέσει τα πάντα; Και η αγάπη; Η αγάπη τι είναι; Συναισθήματα χωμένα σε μια ψυχή ή μια ιδέα που αιωρείται πάνω από τα πέρατα του κόσμου; Και αν ναι, θα μπορέσει ποτέ αυτός να την αγγίξει; Και εγώ γιατί κάποιες φορές νιώθω ανίκητο μίσος; Όπως για αυτούς που κατέστρεψαν τις ζωές μας.. Δεν το θέλω-το νιώθω όμως. Και η ζωή γιατί αλλάζει τόσο εύκολα πρόσωπα; Γιατί δεν είναι πάντα-και απλά-γενναιόδωρη; Γιατί το δώρο της, να ζούμε, μπορεί να μας το πάρει τόσο εύκολα πίσω, όπως μας το έδωσε;» Αυτές, και άλλες τέτοιες απλές απορίες είχε η κοπέλα. Ο μάγος κατάλαβε, όχι από τον αριθμό των ερωτήσεων, αλλά από τη λάμψη στα μάτια της, ότι είχαν πολλά να πουν. Και ξεκίνησε: «Οι άνθρωποι φτιάχτηκαν όπως τα άστρα: Τόσοι πολλοί αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο. Τα άστρα μόνο όταν πέφτουν μπορούν να προσεγγίσουν το ένα το άλλο. Έτσι και οι άνθρωποι. Πρέπει να ρίξουν την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους για να έρθουν πιο κοντά. Καμιά φορά πρέπει να «πέσουν» κι οι ίδιοι…»

Όταν η κοπέλα έφυγε είχε αρχίσει πια να ξημερώνει. Μετά από λίγη σκέψη φανερά επηρεασμένος από την αναπάντεχη-αλλά ευχάριστη-επίσκεψη, πρόσθεσε και το τελευταίο συστατικό: ομορφιά…

Όχι, δεν πρόσθεσε αγάπη, γιατί δεν υπάρχει πουθενά ως συστατικό, ούτε καν στον κόσμο των μάγων. Βρίσκεται αλλού ριζωμένη βαθιά…
(συνεχίζεται...)