Παραμύθι για έναν ξένο

Μέρος ΙΙ

«Μια ιστορία»

Ήταν ο βασιλιάς μιας μακρινής χώρας, που κάποτε ζούσε μες στη χαρά και το φως.. Με ξέγνοιαστους κατοίκους που ασχολούνταν κάθε μέρα με τις δουλειές τους και ό,τι άλλο τους ευχαριστούσε, νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο και για τον τόπο τους. Πάνω απ’ όλα ζούσαν απλά. Και όμορφα.

Μια μέρα έφτασε στη χώρα ένα μικρό σμήνος ανθρώπων, που αναζητούσαν έναν τόπο για ν μείνουν-όπως τους είπαν. Καλοί και δεκτικοί όπως ήταν εκείνοι, τους δέχτηκαν με χαρά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τους φιλοξένησαν μέχρι να φτιάξουν δικά τους σπίτια, τους βοήθησαν στις εργασίες τους.. Αυτά τον πρώτο καιρό. Γιατί τώρα πια το σμήνος είχε πολλαπλασιαστεί και μαζί μ’ αυτό και τα σπίτια τους, τα όποια είχαν καταλάβει πολύ μεγάλη έκταση σε σχέση με το μέγεθος της χώρας. Δεν ήταν αυτό όμως που τους ανησυχούσε. Όλο και περισσότεροι κάτοικοι δούλευαν πια για τους «ξένους». Οι άνθρωποι δεν είχαν πλέον χρόνο να ασχοληθούν με αυτά που τους ευχαριστούσαν και τους γέμιζαν τη ζωή, όπως τον παλιό καλό καιρό. Τώρα πλέον ζούσαν για να δουλεύουν για τους άλλους, ενώ η φτώχεια (όχι μόνο η οικονομική) ήταν ολοφάνερη…

«Τότε λοιπόν αποφάσισα και εγώ να έρθω να σε βρω καλέ μου μάγε», του είπε ο δυστυχισμένος βασιλιάς. Και συνέχισε : «Το μόνο που θέλω να σου ζητήσω είναι τη ζωή των υπηκόων μου και τη δική μου πίσω. Δώσε μας τη ζωή μας πίσω…Τη ζωή που ήταν γλυκιά σαν μέλι και φωτεινή σαν τον ήλιο. Δώσε μας ελπίδα…Και από εμάς ό,τι θες.» Αυτά του είπε και δεν ξαναμίλησε. Το μόνο που ακουγόταν τώρα ήταν το σιγανό κλάμα του και οι πρώτοι ήχοι της νύχτας. Οι σκέψεις περνούσαν σαν πουλιά από το μυαλό του μάγου, η μία πίσω από την άλλη. Αφού σκέφτηκε λίγη ώρα ακόμα, με μια αστραπιαία κίνηση ετοίμασε όλα όσα θα χρειαζόταν να πάρει μαζί για να φύγουν οι δυο τους. Πράγματα, υλικά αλλά και ένα σωρό από μαγικά μες στο τετραπέρατο μυαλό του.
(συνεχίζεται...)