Τελικά μάλλον υπάρχει.

Τελικά υπάρχει Θεός.Αυτή είναι η σκέψη που τριγυρίζει έντονα στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Καμιά φορά μετατρέπεται σε ερώτηση."Υπάρχει Θεός?".Είναι φορές που λεω ΝΑΙ.Άλλες μπορεί να πω και όχι/ίσως/μπορεί. Οι στιγμές όμως που λέω ΝΑΙ είναι εκείνες που χαράσσονται μέσα μου και θέλουν σαν τρελές να μείνουν και να μη φύγουν με τίποτα, ακόμα κι αν η ασθενής μου μνήμη δεν τις βοηθάει με κανέναν τρόπο. Οι στιγμές αυτές είναι που εκείνη τη στιγμή με κάνουν να λέω το ΝΑΙ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Τι αξίζει στον καθένα?
Πόσο μπορεί να αντέξει?
Μέχρι πού μπορεί να δει?

Μπήκα στην τελική ευθεία.Τελικά.

Γιατί οι άντρες να είναι τόσο αχάριστοι....?

Όπως καταλαβατε και από τον τίτλο ακολουθεί ένα άκρως σεξιστικό ποστ. Νομίζω έχω το δικαιώμα καθώς
1. δεν έχω αναφερθεί εδώ και καιρό σε κάποιο σχετικό θέμα
2. είμαι γυναίκα
3. έχουν μεσολαβήσει καταστάσεις που μου έχουν δώσει πέρα για πέρα το δικαίωμα να γράψω ένα τέτοιο ποστ.
Άντρες και αχαριστία λοιπόν. Δύο έννοιες άρρηκτα συνδέδεμένες . Αυτό που πρέπει να εξετάσουμε όμως είναι από πού πηγάζει αυτή η αχαριστία των ανδρών, η οποία δε συναντάται σε κανένα άλλο ον στην ίδια μορφή και όχι να πιάσουμε το θέμα επιφανειακά.
Οι άντρες ως γνωστόν από τα προϊστορικά χρόνια είχαν αναλάβει τα καθήκοντα που είχαν σχέση με το κυνήγι. Κυνηγούσαν για να φέρουν τροφή και όχι μόνο. Οι συνήθειες αυτές του κυνηγιού είχαν περάσει και σε άλλο επίπεδο. Στο επίπεδο του φλερτ. Οι άντρες από εκείνα τα χρόνια ήταν συνηθισμένοι να αναζητούν τη σύντροφό τους όντας εκείνοι οι κυνηγοι. Εν ολίγοις, διάλεγαν το θύμα τους, σήκωναν το ρόπαλο και όποιον πάρει ο χάρος. Στο τέλος η γκόμενα βρισκόταν στο πάτωμα να τη σούρνει ο επιτήδειος εραστής από το μαλλί. Πολύ όμορφα όλα αυτά. Τότε. Τώρα τι γίνεται. Γιατί μάλλον κάποια παρεξήγηση έχει γίνει. Με το τότε και το τώρα.
Και περνάμε στη σημερινή εποχή. Όπου οι άντρες μετά από τόσα χρόνια μέσα στα οποία παρουσιάζονται ως ιππότες, πρίγκηπες κλπ είναι πλέον όπως τους ξέρουμε σήμερα. Με τα υπαρξιακά τους, με τους δύσκολους χαρακτήρες τους, με τις υψηλές τους απαιτήσεις με τα στάνταρτντς τους και όλα τα συναφή. Ουδεμία σχέση δηλαδή με το πως τους έχουμε συνηθίσει όλον αυτόν τον καιρό. Αλλιώς τους αφήσαμε και αλλιώς τους βρήκαμε εν ολίγοις..! (το ανέφερα και στην αρχή, θα είναι ένα σεξιστικό ποστ) Χωρίς να μιλάμε για το πόσο δειλοί είναι ειδικά όταν πρόκειται να προσεγγίσουν το αντίθετο φύλο. Εκείνοι λένε ότι εμείς τους έχουμε κάνει έτσι. Εμείς λέμε το αντίθετο. Και πάει λέγοντας.
Για να μην ξεφεύγουμε όμως από το αρχικό πόιντ, η αχαριστία που έχουν αναπτύξει τελευταία μπορεί να έχει σχέση με όλα αυτα;Και αν ναι, πώς;
Λοπόν. Έχουμε και λέμε. Άντρας: κυνηγός. Ο άντρας με τα νέα του χαρακτηριστικά(αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω όπως και πολλά άλα σχετικά) προσεγγίζει μια κοπέλα. Αν η δειλία υπερισχύει τον προσεγγίζει αυτή, ή έστω τον διευκολύνει. Αν ο άντρας δεν ξενερώσει (διότι είπαμε είναι κυνηγός πάνω απ'όλα)το πράγμα προχωράει. Η καλύτερη τακτική είναι να του κάνει η γυναίκα τη δύσκολη αρχικά ώστε να νιώσει ότι έχει καταφέρει ο ίδιος να τη ρίξει. Η αχαριστία ξεκινάει σε αυτό εδώ το σημείο.Όταν ο άντρας έχει ρίξει την κοπέλα και εκείνη αρχίσει να δείχνει πιο πολύ το ενδιαφέρον της. Τότε εκείνος θεωρώντας την πλέον σίγουρη αρχίζει να το παίζει χαλαρός και άνετος. Σε βάθος χρόνου τον πιάνουν τα υπαρξιακά του, περνάει τις φάσεις του και εννοείται ότι η κοπέλα δεν μπορεί να τον βοηθήσει σε κάτι, δεν είναι σίγουρος αν θέλει να συνεχίσει μαζί της και διάφορα τέτοια. Ξαφνικά η κοπέλα κουράζεται, αραιώνει εκείνη, αδιαφορεί αισθητά και τότε είναι που ο κυνηγός μας επανέρχεται και αποφασίζει να την διεκδικήσει ξανά.
Όταν μία γυναίκα θέλει να δώσει και δίνει τότε ο αντρας τη θεωρεί δεδομένη. Αυτό σημαίνει ελεύθερος χώρος για δημιουργία προβληματικών καταστάσεων τύπου "Πιέζομαι", "Δεν ξέρω τι θέλω", "Δεν είμαι σίγουρος" κλπ. Όταν μια γυναίκα αδιαφορεί ο άντρας την κυνηγά.
Εν τέλει νομίζω ότι η αχαριστία αυτή πηγάζει από το συνεχές κυνηγετικό ένστινκτο του άντρα, το οποίο έχει ανάγκη να νιώθει συνεχώς ότι είναι ενεργό, χωρίς όμως να ενεργοποιείται τη σωστή στιγμή (π.χ. για να προσεγγίσει μια κοπέλα) αλλά κάθε φορά που νιώθει ότι η γυναίκα έχει χάσει το ενδιαφέρον της (εγωισμό να το πω;!). Από την άλλη, όταν νιώσει ότι η γυναικα μετατρέπεται ή πάει να μετατραπεί σε κυνηγό νιώθει αυτομάτως θύμα, πράγμα που εναντιώνεται στη φύση του και, αμύνεται. Ο τρόπος που αμύνεται έιναι λίγο άγαρμπος συνήθως και μπορεί να πληγώσει την κοπέλα, αλλά δυστυχώς έτσι έχει μάθει να φερεται κάποιος όταν νιώθει ότι απειλείται. Χωρίς πολλή σκέψη. Οπότε μάλλον η χαρακτηριστική αχαριστία των ανδρών πηγάζει από ένα παλιό ένστινκτο το οποίο τη σήμερον ημέρα δε λειτουργεί πλέον σωστά.

Hλιαχτίδα - Τάνια Τσανακλίδου

Καρμικές ημέρες

Τελικά εκείνο που είχα δει σε έναν τοίχο της Πλάκας γραμμένο ισχύει. "Τίποτα δεν είναι τυχαίο" έλεγε εκείνος ο τοίχος και εγώ απλά τον έβγαλα φωτογραφία. Ήμουν μικρή-δεν ήξερα. Μόλις που είχα τελειώσει το πρώτο έτος της σχολής και φωτογράφιζα την Αθήνα με τον κολλητό μου. Είχα μια υποψία ότι μερικά πράγματα δεν πρέπει να τα προσπερνάμε έτσι απλά. Αλλά τίποτα περισσότερο. Πώς γίνεται να συναντάς μπροστα σου πράγματα που έχεις σκεφτεί ήδη..? Και παραπάνω από μία φορές.. Να γνωρίζεις ανθρώπους που είχες επιθυμήσει να γνωρίσεις στο παρελθόν, να ακούς τραγούδια στο ραδιόφωνο που έχεις σκεφτεί ότι θες να ακούσεις και να τα πετυχαίνεις εκείνη τη στιγμή που το σκέφτηκες...Καθώς και τόσα άλλα... Η ενέργεια τις τελευταίες μέρες είναι αυξημένη, αν και νιώθω ότι δεν περνάω ιδιαίτερα θετική περίοδο στη ζωή μου, η τύχη θέλει να μου υπενθυμίζει διαρκώς ότι δε με εγκαταλείπει ποτέ. (Αυτό θέλω να σκέφτομαι για να μη με παίρνει από κάτω)

Girls - "Lust For Life" (official video)

Ηλιαχτιδοτραγουδο!!!!!!!

Μικρές χαρές vol.I

"Όταν βλέπεις σκύλους να κυλιούνται στο χορτάρι και αυτό να τους αρκεί, όταν βλέπεις μικρά παιδιά να ουρλιάζουν από χαρά επειδή κάνουν τραμπάλα, τότε θυμάσαι πως είναι τόσο απλό να ερωτευτείς, τόσο απλό να είσαι ευτυχισμένος.." Theia,άνοιξη 2010,Έρωτες αστικού πολιτισμού

Όταν εγώ σου έλεγα ότι η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά στιγμές, στιγμές που ο καθένας μας μπορεί να ζήσει όπως θέλει, να τις κάνει δικές του και άλλες να τις αφήσει να του φύγουν, γυρνούσες το κεφάλι στο πάτωμα με ένα διστακτικό "αλλά"...
Όταν σου είπα πως ότι θέλω να πάρω το παίρνω κάθε μέρα από τη ζωή μου, πως ότι θέλω το έχω και δε με νοιάζει να αναζητήσω κάτι άλλο, παρά να το δεχτώ με όλη μου την ψυχή όταν εκείνο έρθει να με βρει, γύρισες και μου είπες "ναι, αλλά..."
Μου είπες "μα τι πλάσμα είσαι εσύ;τίποτα δε θέλεις να πάρεις;"
Δε στο είπα. Αλλά αυτό που θέλω να πάρω το παίρνω κάθε φορά που είμαι μαζί σου...

κενό

Εγώ ήθελα απλά να είσαι εσύ. Ή μαλλον ήθελα απλά να φύγω.
Πάντα να φεύγω θέλω. Μέχρι να γίνει αυτό που θέλω.
Μέχρι να είσαι εσύ. Να είσαι εσύ αυτό που θέλω.

Να φύγω. Το σκεφτόμουν καιρό τώρα.
Να μείνω. Το σκεφτόμουν κάθε φορά που σκεφτόμουν ότι ήθελα να φύγω.
Έφυγα. Και ούτε που το σκέφτομαι πια.

Πιάστηκα από τη στιγμή. Πιάστηκα από ένα συναίσθημα.
Και έφυγα. Για να φύγω χρειάστηκε να κρατηθώ.
Και κρατήθηκα. Από εκεί που δεν ήθελα.
Έφυγα όμως. Αυτό το ήθελα.

Τώρα τα βήματα είναι σταθερά. Χωρίς να θέλω να κρατιέμαι.
Δε θέλω να πιαστώ από εκεί. Δε θέλω να ρίξω πουθενά το βάρος.
Θέλω να συνεχίσω. Απλά.
Το ξέρω, θα φτάσω.

πόλεμος συναισθημάτων

Γιατί προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορώ...; Αναρωτιέμαι ακόμα. Δε θα τα καταφέρω ποτέ. Αυτή η πίεση με σκοτώνει. και ενώ κάθε μέρα γεμίζω με ενέργεια που πηγάζει από μένα και από όσα συμβαίνουν γύρω μου, ταυτόχρονα πεθαίνω σιγά σιγά μέσα μου. Που πήγε ο έρωτας; Που πήγαν αυτά τα έντονα συναισθήματα που τόσο μου αρέσει να νιώθω..; Δεν υπήρξαν ποτέ. Αυτό είναι. Όλα ήταν αποκυήματα της φαντασίας μου. Τα δέχτηκα αρχικά χωρίς καμία υποψία και εκείνα άρχισαν να με κυριεύουν σιγά σιγά. ώσπου στο τέλος δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά να αναζητώ αυτά και μόνο αυτά. Εκ πρώτης όψεως φαντάζει ωραίο, δεν είναι όμως. Γιατί σκεφτείτε να είσαι δέσμιος συναισθημάτων, τα οποία δε γνωρίζεις καν αν είναι δικά σου, να τα αναζητάς και να μην τα βρίσκεις πουθενά. Σε καμία ανθρώπινη ύπαρξη σε κανέναν και σε τίποτα. Τι με νοιαζουν όμως τα άλλα; Όταν δε βρίσκω αυτό που αναζητώ σε έναν άνθρωπο, όταν δεν μπορεί να με κάνει να το νιώσω τότε θα πρέπει να ψάξω αλλού.....σωστα; Αυτό είναι το μεγαλύτερο βασανιστήριο στο οποίο με έχουν υποβάλει.

The insight

"Ζήσε την κάθε μέρα σα να είναι η τελευταία." Τούτη εδώ τη φράση δε θυμάμαι καν πού την άκουσα πρώτη φορά αλλά από τότε την ξανάκουσα ουκ ολίγες φορές. Τόσες φορές που την έχω ακούσει λοιπόν θα έπρεπε να την είχα εμπεδώσει. Η επάναλήψη είναι η μήτηρ της μαθήσεως λένε-όχι της δικής μου μάλλον. Θα προσπαθήσω να κάνω μια ανάλυση αυτής της φράσης και της έννοιάς της και ίσως μετά αρχίσω να δικαιολογούμαι.
Ζω. Ζεις. Ζει. Πρόκειται για ρήμα με παρεξηγημένη έννοια, πολυχρησιμοποιημένο και βαρύγδουπο. Φράσεις του τύπου "ζει τη ζωή του στο έπακρο" ή "ζει μια όμορφη ζωή" αν αυτός που τις λέει τις εννοεί είναι απόλυτα σωστές. Το να ζεις σημαίνει να ευχαριστιέσαι αυτό το δώρο που λέγεται ζωή, να έχεις ωραία συναισθήματα και να ευγνωμονείς κάθε μέρα όποιον τελοσπάνυων σου χάρισε αυτό το δώρο, να είσαι ευτυχισμένος που είσαι καλά. Ζήσε λοιπόν. Μην επιβιώνεις απλά. Αλλά ζήσε. Τώρα. Εδώ και τώρα.
Και συνεχίζω στη επόμενη λέξη: "Μέρα". Η μέρα ξεκινάει από το πρωί που θα ξυπνήσεις και τελειώνει τη στιγμή που θα κοιμηθείς-Προσοχη!Μπορει να μην είναι και βράδυ..! Είναι ωραίο να ξυπνάς και η συνείδηση σου να είναι καθαρή. Να μη σε βαραίνει κάτι όταν σηκώνεσαι από το κρεβάτι και να μην κουβαλάς στο μυαλό σου σκέψεις τύπου "Μα τι κάνω...?" Προσοχή γιατί μαζί με εμάς κάθε πρωί ξυπνάει και η συνείδησή μας(και όχι μόνο η "ζουγκλα" όπως λέει και γνωστή διαφήμιση!), πιο καθαρή και ζωηρή από κάθε άλλη στιγμή της ημέρας, οπότε αν είστε σε δίλημμα για κάποια απόφαση, αν την πάρετε εκείνη τη στιγμή ίσως ξεμπερδέψετε αλλά μπορεί και να το μετανιώσετε. Πάντως για τους σκληροπυρηνικούς δε θα ήταν μια άσχημη λύση, εφόσον μπορούν να υποστούν τις συνέπειες. Μέσα στη μέρα εναλλάσσονται πολλά συναισθήματα. Και αυτή είναι η ομορφιά της. Τι είναι μέρα λοιπόν; Ένας συνδυασμός γεγονότων, συναισθημάτων και σκέψεων...Κλεισμένα στο πλαίσιο περισσοτέρων από έναν χώρους.
Όσο για τη λέξη "τελευταία" θα παραδεχόμασταν ότι τις περισσότερες φορές ή έννοιά της είναι αρνητική. Όπως και εδώ, υπάρχει ένας άμεσος αρνητισμός ο οποίος οδηγεί σε μία έννοια τελικά θετική.
Γιατί το να ζεις κάθε μέρα σα να είναι η τελευταία σου σημαίνει ότι θα έκανες πράγματα που πραγματικά θες χωρίς καν να σε νοιάζει τι θα γίνει μετά. Σκετείτε λίγο, αν ξέρατε ότι αύριο θα πεθάνετε (χτύπα ξύλο φυσικα!) τι θα κάνατε σημερα? Να δώσω εγώ μερικές ιδέες. -Θα εκφράζατε τα συναισθήματά σας σε κάποιον που σας αρέσει.Θα τον φιλούσατε, ίσως και να κάνατε έρωτα μαζί του. -Θα βρίζατε το αφεντικό σας και θα περνούσατε όλη τη μέρα κάπου όμορφα με αυτούς που αγαπάτε. -Δε θα ασχολιόσασταν με αυτούς που δε συμπαθείτε παρά μόνο με όσους κατά τη γνωμη σας αξιζουν. -Θα χορεύατε, θα κάνατε τρέλες, θα φλερτάρατε, θα τραγουδούσατε, θα κάνατε ότι σας ευχαριστεί. -θα εξωτερικεύατε τη σκέψη σας χωρίς δισταγμό. -Θα χορεύατε στη βροχή, θα τρέχατε μεσα στη μέση του δρόμου, θα παίζατε κρυφτό στο σούπερ μάρκετ(αμέ!). Και τόσα άλλα ακόμα τρελά, που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δε θα έκανε υπό άλλες συνθήκες.
Από την άλλη το να κάνεις ότι θες χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες μπορεί τελικά να αποδειχθεί επίπονο για σένα και τους άλλους..Αλλά πώς θα ζήσουμε αν δεν αναλάβουμε κινδύνους και αν δε ρισκάρουμε; Και πώς θα γευτούμε σε βαθος τη ζωή αν δεν είμαστε επιλεκτικοί, δεν εμμένουμε στην ουσία και δεν κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε εν τέλει; Όταν η συνείδηση φωνάζει, δεν έχουμε παρά να την ακούσουμε. Και όταν η φωνούλα που έχουμε μέσα μας μας μιλάει, δεν έχουμε παρά να κλείσουμε όλες τις άλλες αισθήσεις και να συγκεντρωθούμε σε αυτή. Και μόνο αυτή. Γιατί τι νόημα έχει απλά να επιβιώνει κανείς; Πρέπει πάνω απ'όλα να ζει.