Παραμύθι για έναν ξένο

Μέρος VI

«To τέλος του παραμυθιού»

Έφυγε αμίλητος αλλά μέσα του ήξερε πως αυτό δεν μπορούσε και δεν ήθελε να το κάνει. Άλλωστε προτιμούσε να αγαπάει απλά και αγνά όπως ήξερε, παρά να μπει σε έναν τέτοιο τρόπο σκέψης. «Όχι…όχι…», έλεγε συνεχώς και όλο έπεφτε σε βαθύτερη περισυλλογή. Τη σκέψη του διέκοψε ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο. Ήταν η κοπέλα. «Γεια σου», του είπε. «Πραγματικά, η συζήτηση που είχαμε με βοήθησε πολύ να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο και τον εαυτό μου. Ένιωθα πολύ αλαζονική που έκανα τέτοιες σκέψεις. Κατάλαβα όμως ότι ποτέ δεν πρέπει να πάψω να αναρωτιέμαι…» Την κοίταζε… Αυτή η γνώριμη λάμψη και εκείνη η ενέργεια που έπαιρνε από αυτή… Ένα ρίγος τον διαπέρασε. Όχι, δεν ήταν τα κρύο του δάσους.. «Ανακάλυψα κάτι… Κάτι πολύ μεγάλο, εκείνο το βράδυ… Ανακάλυψα εσένα… Η ψυχή σου πέταξε μπροστά μου και φανερώθηκαν όλα… Μα πώς μπορείς να έχεις τόσο ζεστή καρδιά..; Τόση αγάπη, δεκτικότητα και κατανόηση για τα πάντα..;» Η καρδιά του τώρα χτυπούσε δυνατά. Δε μιλούσε. Απλά την κοίταζε. Η ζεστασιά από την καρδιά του απλώθηκε σε όλο του το κορμί… «Μα ξέρεις τι συνέβη…; Την αγάπη αυτή που πλημμυρίζει την ψυχή σου την αγάπησα και ‘γω… Την ένιωσα να με αγκαλιάζει… Να βγαίνει σιγά σιγά από το βλέμμα σου και να πλημμυρίζει την ψυχή μου… Ερωτεύτηκα την ομορφιά σου… Μια ομορφιά που έχεις βαθιά μέσα σου και την άφησες απλόχερα μπροστά μου… Δεν ζήλεψα που αγαπάς έτσι. Που εγώ ίσως να μπορώ… Μάθε μου να αφήνω την ψυχή μου ελεύθερη... Μάθε μου τον κόσμο μέσα από την ψυχή σου…» Αυτό που ένιωθε τώρα σίγουρα δεν το είχε ξανανιώσει. Με το χέρι του άγγιξε τα μαλλιά και το απαλό της πρόσωπο. Εκείνη του έπιασε το χέρι στρέφοντας το βλέμμα της στον ουρανό. «Κοίτα», του είπε. «Ένα αστέρι πέφτει…». «Θα αγάπησε..»,της είπε. Και τη φίλησε..

Τότε ήταν που σηκώθηκα από τη θέση μου γιατί ήθελε να κατέβει. Τον ξανακοίταξα μια τελευταία φορά πριν βγει από τη μεσαία πόρτα του λεωφορείου. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως θα τον άφηνα να ζήσει για πάντα στη χώρα εκείνη.. Εκεί θα ήταν ευτυχισμένος… Σίγουρα..