Μπάτσοι γουρούνια κλπ...

Όλοι γράφουν και λένε πλέον για όσα έχουν συμβεί..Ας γράψω λοιπόν και γω κάτι. Κάτι πολύ μικρό γιατί τα λόγια είναι περιττά σε αυτές τις περιπτώσεις (από την άλλη έχω και τενοντίτιδα και δε μπορώ να γράφω πολύ στο πληκτρολόγιο!). Διάβαζα τώρα το in.gr. Μα καλά, δεν είμαστε άνθρωποι εμείς πια. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Ούτε μία συγγνώμη να ζητήσει ο μαλάκας και να κατηγορεί και το παιδί από πάνω; Και πες εντάξει, 15 χρονών παιδί είναι μπορεί να ήθελε να το παίξει άντρας, να σε έβρισε, να σε είπε μπάτσο, γουρούνι και όλα τα συναφή (τα οποία πολλάκις τυγχάνει να αληθεύουν...!) αλλά δεν παίρνεις μια ζωή έτσι απλά, χωρίς δεύτερη σκέψη..! Και αν το κάνεις, μετά δεν αρνείσαι τις κατηγορίες τόσων αυτόπτων μαρτύρων οι οποίοι επιμένουν ότι λες ψέμματα! Ήθελες να το παίξεις άντρας στο 15χρόνο αλλά μπροστά στις κατηγορίες όλων αυτών που σε προκαλούν να πεις την αλήθεια είσαι πιο κότα και από κότα ε; Μας έπεισες φίλε! Και με δικηγόρο τον Κούγια καλό ένστολο (ριγέ απρόμαυρο) βίο σου εύχομαι!!!

Απαπααά..Τα 'πα και ησύχασα...!

Νεραϊδοπαραμύθι III

Αυτό το ταξίδι ήταν το πιο όμορφο απ’ όλα όσα είχε κάνει ως τότε η Νεράιδα μας. Και πού δεν πήγαν… Πέταξαν πάνω από την κοιλάδα με τους μπλε υακίνθους, πέρασαν από την Πούλια, ανέβηκαν στο ουράνιο τόξο, σταμάτησαν στους καταρράκτες με τη μωβ αστερόσκονη. Εκεί η πεταλούδα κατάφερε να ανακτήσει το πέταγμά της με τη βοήθεια της αστερόσκονης και έτσι πετούσαν κι οι δύο χαρούμενες, πρώτα πάνω από το λιβάδι του σοκολατένιου τσαγιού και ύστερα πάνω από το περιβόλι με τις ζαχαρένιες φράουλες. Γεύονταν κάθε στιγμή, απορροφούσαν τις μυρωδιές… Για το τέλος άφησαν τη λίμνη με τα τιρκουάζ φλαμίνγκο και την πεδιάδα του κόκκινου φεγγαριού, όπου και έκαναν την τελευταία τους στάση πριν να πάρουν το δρόμο της επιστροφής. Και εκεί, κάτω από το ματωμένο αυτό φεγγάρι η πεταλούδα άνοιξε τα φτερά της και τύλιξε γλυκά τη Νεραϊδούλα. Έμειναν έτσι μέχρι το πρώτο φως της μέρας. Όταν αποφάσισαν να φύγουν ο ήλιος έλαμπε στον ορίζοντα.
Το δάσος περίμενε τη Νεραϊδούλα όπως κάθε φορά που γυρνούσε από τα ταξίδια της. Δεν είχε καταλάβει όμως πως έλειπε τόσο πολύ καιρό, και στο δάσος είχε μπει πλέον ο χειμώνας. Όταν είδε τις πρώτες δροσοσταλίδες πάνω στα φύλλα να παγώνουν τρόμαξε. Ήξερε πως οι πεταλούδες ζουν μόνο το καλοκαίρι. Είδε την πεταλούδα της σιγά σιγά να μαζεύει τα φτερά της και να πέφτει στο χώμα. Τα δάκρυά της που έπεφταν πάνω στα πανέμορφα φτερά δεν έφταναν. Στο μόνο που βοηθούσαν ήταν να της δίνουν λίγα λεπτά παραπάνω ζωής. Και τότε το σκέφτηκε.. οι ηλιαχτίδες της! Αυτές που μπορούσαν να γιατρέψουν ακόμα και τις πιο σπάνιες ασθένειες των λουλουδιών, θα μπορούσαν να κάνουν κάτι και σ’ αυτή την περίπτωση. Έτρεξε τότε στη λίμνη, όπου τις είχε καλά φυλαγμένες, για να τις φέρει. Με μια κίνηση άδειασε όλη της τη φωτεινή συλλογή πάνω στην πεταλουδίτσα που σπαρταρούσε. Η λάμψη ήταν εκτυφλωτική. Απλώθηκε ως τα πέρατα του δάσους.
Μέσα στο άπλετο φως μια πολύχρωμη πεταλούδα χοροπηδούσε τώρα στον αέρα. Τα φτερά της τώρα είχαν αποκτήσει πολύχρωμους ιριδισμούς και μέσα από το άπλετο φως πετάγονταν χίλιες δυο χρωματιστές πιτσιλιές. Η Νεράιδα πετούσε κι εκείνη από τη χαρά της… Έζησαν ευτυχισμένες μέρες μέσα στο δάσος, όμως η μαγική σκόνη της Νεραϊδούλας είχε αρχίσει να τελειώνει και δεν μπορούσε πια να πετάξει. Δε γινόταν να της δώσει πάλι η πεταλούδα από τη δική της γιατί με την παραμικρή απώλεια υπήρχε ο κίνδυνος να πεθάνει. Η Νεραϊδούλα περνούσε πια όλες τις μέρες της πάνω στο νούφαρο, που πλέον ήταν κι αυτό έτοιμο να μαζέψει τα πέταλά του για το χειμωνιάτικο ύπνο. Η πεταλούδα ήταν πάντα πλάι της, την πρόσεχε και της κρατούσε συντροφιά. Εξ’ άλλου ήταν ακόμα πολύ ερωτευμένη μαζί της – τι κι αν δεν μπορούσε να πετάξει; Τόσα ταξίδια είχαν κάνει μαζί…
Ένα πρωί η πεταλούδα ξύπνησε και το νούφαρο δεν ήταν εκεί. Άρχισε να πετάει σαν τρελή, να ψάχνει τη Νεραϊδούλα της αλλά μάταια. Το νούφαρο είχε κλείσει τα πέταλά του και είχε πάρει τη Νεραϊδούλα μαζί του, στο βυθό της λίμνης. Από τότε η πεταλούδα πήγε πάρα πολλά ταξίδια αλλά πάντα γυρνούσε σε εκείνη τη λίμνη. Κοιτούσε στα ήρεμα νερά και έβλεπε Εκείνη… Τι κι αν ήταν πια μα πολύχρωμη συνηθισμένη πεταλούδα όπως όλες οι άλλες; Ήξερε ότι ταυτόχρονα ήταν πολύ ξεχωριστή – και πως Εκείνη έφταιγε γι’ αυτό. Κι ας ήταν το μόνο που το ήξερε ένα νούφαρο στο βυθό μιας λίμνης…

Νεραϊδοπαραμύθι ΙΙ

Ένα βράδυ, που καθόταν και θαύμαζε τις ηλιαχτίδες της να λάμπουν στο σκοτάδι άκουσε κάτι σα βογκητό. Κοίταξε με προσοχή και είδε λίγο πιο πέρα ένα πανέμορφο νούφαρο να βήχει και να σφαδάζει από τους πόνους. Τα ροζ φυλλαράκια του είχαν κιτρινίσει και ήταν έτοιμο να βυθιστεί στο νερό της λίμνης. Αμέσως έτρεξε και του έριξε την πιο δυνατή ηλιαχτίδα για να το συνεφέρει. Το νούφαρο εκείνο το βράδυ έκανε τον πιο γλυκό ύπνο της ζωής του. Δεν μπόρεσε όμως να βγάλει μαγική σκόνη, καθώς ήταν βράδυ, γι’ αυτό υποσχέθηκε στη Νεραϊδούλα ένα ακόμα καλύτερο δώρο. Εκείνη κοιμήθηκε κοντά του και επειδή ο ύπνος είναι γλυκός δίπλα σε τόσο όμορφα λουλούδια, ξύπνησε αργά την επόμενη μέρα. Κάνει να ανοίξει τα μάτια της και τι να δει; Πάνω στο νούφαρο καθόταν η πιο όμορφη πεταλούδα που είχε δει ποτέ στη ζωή της. Τα φτερά της ήταν μαύρα και βελούδινα και οι κεραίες της μακριές και στριφογυριστές με γαλάζιες πιτσιλιές στην άκρη. Την κοίταζε με θαυμασμό και ήταν η πρώτη φορά που σήκωσε τόση πολλή ώρα και για τόσο πολύ τα μάτια της που όλα τα πλάσματα που βρίσκονταν εκεί κοντά είχαν εκστασιαστεί. Δεν ήξεραν ότι είχε τόσο όμορφα μάτια… Η μόνη που δεν την κοιτούσε ήταν η πεταλούδα που συνέχιζε να ρουφάει αμέριμνη τη γύρη από το νούφαρο.
Εκείνο το βράδυ η Νεραϊδούλα ξαγρύπνησε πάνω στη λίμνη να σκέφτεται εκείνο το υπέροχο πλάσμα που την έκανε να νιώσει τόσο περίεργα. Η πεταλούδα όμως δεν ήρθε ούτε την επόμενη ούτε τη μεθεπόμενη. Την τρίτη μέρα η Νεραϊδούλα ξύπνησε με τις ελπίδες της τσακισμένες στο χώμα. Όλη της η μαγική σκόνη είχε χαθεί από τα φτερά της αλλά δεν την ένοιαζε. Το μόνο που την ένοιαζε τώρα ήταν να μπορούσε να ξαναδεί το υπέροχο εκείνο πλάσμα έστω και για μία φορά. Κόντευε μεσημέρι και η Νεραϊδούλα είχε ξαπλώσει πάνω στο νούφαρο, με το οποίο πλέον είχαν γίνει φίλοι. Την ίδια στιγμή, μια παιχνιδιάρικη φιγούρα ξεπρόβαλλε από μακριά, έτοιμη να ρουφήξει τη γύρη του όμορφου λουλουδιού. Τόσες μέρες τώρα ήταν που είχε να έρθει και κατάλαβε πως αυτό το νούφαρο είχε την πιο νόστιμη γύρη που είχε γευτεί ποτέ. Δεν ήξερε βέβαια το λόγο που η γύρη ήταν τόσο νόστιμη. Ξαφνικά την είδε – και κατάλαβε. «Αν ξαπλώνει κάθε μέρα πάνω σου ένα τόσο όμορφο πλάσμα πώς γίνεται να μην έχεις την πιο ωραία γύρη από κάθε άλλο λουλούδι;», σκέφτηκε. Έμεινε έτσι στον αέρα να την κοιτάει για δευτερόλεπτα ώσπου την είδε κι εκείνη. Καθώς τα βλέμματά τους συναντιόντουσαν φωτίστηκε όλη η λίμνη. Ήρθε τότε η πεταλούδα, έκατσε δίπλα της και άρχισαν να μιλάνε. Εκείνη της έλεγε την ιστορία της και η Νεραϊδούλα ιστορίες από τον κόσμο και τα ταξίδια της. Τότε ήταν που η πεταλούδα αποφάσισε πως ήθελε να την ακολουθήσει στα ταξίδια της. Η μαγική σκόνη όμως δεν υπήρχε πλέον στα φτερά της Νεραϊδούλας κι έτσι η πεταλούδα προσφέρθηκε να της χαρίσει τη δική της, ίσα ίσα για ένα ταξίδι μαζί της. Η Νεραϊδούλα ευθύς, σα να ζωντάνεψε ξανά, πέταξε το πέπλο της μελαγχολίας από πάνω της, απήγαγε την πεταλούδα μέσα σε ένα καρυδότσουφλο και την πήρε μαζί της στο ταξίδι της.




Συνεχίζεται...

Νεραϊδοπαραμύθι

Προχωρώντας βαθιά μέσα στο δάσος θα τη δεις να κάθεται. Πάντα με τα γόνατα διπλωμένα στο στήθος, πάντα να τα κρατάει σφιχτά με τα δυο της χέρια. Συνήθως προτιμά τις λίμνες, ποτέ τα ποτάμια-της φαίνονται πολύ ορμητικά και φοβάται. Είναι το πιο εσωστρεφές πλάσμα του δάσους. Σπάνια εμφανίζεται μπροστά σε άλλα ζώα. Ακόμα και η νεραϊδοκοινότητα πολλές φορές τη θεωρεί χαμένη-αφού κάνει μήνες και μήνες να τη δει. Μια φορά, μάλιστα, έλειπε έναν ολόκληρο χρόνο και τότε ήταν που ανησύχησαν όλοι πραγματικά, αφού είχαν ψάξει κάτω από κάθε κυκλάμινο και κάθε μανιτάρι, χωρίς κανένα, όμως, αποτέλεσμα. Τελικά επέτρεψε μόνη της. Τους είπε ότι είχε ξεχαστεί πάνω σε ένα άγριο χρυσάνθεμο που ήξερε να διηγείται πολύ όμορφες ιστορίες.
Είχε πολλά χαρίσματα η Νεραϊδούλα μας. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν ότι μπορούσε να μεταμορφώνει και να μεταμορφώνεται όποτε εκείνη ήθελε σε ότι ήθελε. Ήταν τόσο ντροπαλό πλάσμα που πάντα είχε το κεφάλι της σκυφτό, ώστε κανείς δεν είχε προσέξει το υπέροχο σχήμα των βιολετί ματιών με τις τεράστιες βλεφαρίδες. Ναι, ήταν όμορφη η Νεραϊδούλα μας αλλά ήξερε να υπερασπίζεται την εσωτερική ομορφιά της, που πίστευε ότι ήταν πιο σημαντική από κάθε άλλο. Γι’ αυτό, μεταμόρφωνε σε βατόμουρα όλους τους αλαζόνες και τους ξιπασμένους που τύχαινε να βρεθούν στο δρόμο της.
Η Νεραϊδούλα είχε ένα μυστικό πέρα από όλα τ’άλλα. ¨όταν δεν ταξίδευε ή δεν ονειροπολούσε μάζευε ηλιαχτίδες. Μάλιστα, είχε μαζέψει ολόκληρα δοχεία φτιαγμένα από φλούδες καρυδιού από διάφορα μέρη του κόσμου. Πίστευε πως κάθε ηλιαχτίδα είναι μοναδική, και πως αυτό εξαρτάται και από το σημείο που πέφτει πάνω στη γη. Μια ηλιαχτίδα του Ειρηνικού δεν μπορεί να μοιάζει σε τίποτα με μια ηλιαχτίδα του Ινδικού. Τις ηλιαχτίδες της όμως δεν τις κρατούσε για τον εαυτό της. Μόνο οι πιο σπάνιες την ενδιέφεραν. Όλες τις άλλες τις χρησιμοποιούσε για να βοηθάει τα λουλούδια του δάσους που υπέφεραν από κάποια αρρώστια. Χάρη σ’εκείνη το δάσος είχε γεμίσει λουλούδια αλλά δεν το ήξερε κανείς. Δεν ζητούσε τίποτα για αντάλλαγμα. Της έφτανε να τους βλέπει όλους ευτυχισμένους. Από ευγνωμοσύνη εκείνα της χάριζαν μαγική σκόνη για τα διάφανα φτερά της, ώστε να παραμένουν δυνατά και να μπορεί να πετάει ακόμα πιο γρήγορα και για περισσότερη ώρα. Οι πεταλούδες τη θαύμαζαν και οι άλλες νεράιδες τη ζήλευαν.

...Συνεχίζεται...

Προσεχώς...παραμυθάκι... :)

Άλλη μία-έκτακτη-ανάρτηση

Μόλις έμαθα ότι ο street spirit δε θα μου ξαναγράψει σχόλιο. Και αναρωτιόμουν τόσο καιρό.."Πώς και δεν έχει εμφανιστεί ο street spirit στο blog;" Με συγκλόνισε το νέο.Εκλαιγα σα να έχασα δικό μου άνθρωπο.. Υποθέτω ήταν ατύχημα, για να συνέβη τόσο ξαφνικά.. Δεν έχω facebook και δεν ξέρω τι συνέβη.Τον θεωρούσα από τους σηματικότερους bloggers στη διαδικτυακή γειτονιά.Θα μου λείψει πραγματικά πολύ... Είναι αυτό που είπα στον Jason πριν λίγο.."Είναι άδικο να πεθαίνει κάποιος που θέλει τοσο πολύ να ζήσει.."

Ευχαριστώ!!

Να ευχαριστήσω τον κύριο Θεόφιλο που μου έστειλε mail για να με ρωτήσει αν μπορεί να δημοσιεύσει το κείμενό μου για το ποδήλατο στους μαθητές του με αφορμή τη μέρα χωρίς αυτοκίνητο. Τιμή μου κύριε Θεόφιλε! Και συγγνώμη για την καθυστέρηση... Καλή συνέχεια :)

WALL-E

Απίστευτα ευρηματικό και γλυκούλι κινούμενο σχέδιο..Πραγματικά οι δημιουργοί του είναι αληθινοί καλλιτέχνες. Τα ρομποτάκια ότι να'ναι, κάνουν ότι τους κατέβει στο κεφάλι..! Διάλογοι τύπου :
-Wall-e
-M-O (το άλλο ρομποτακι)
-Μ-Ο???? (του φάνηκε περίεργο το όνομα μάλλον!)
-Μ-Ο (επαναλαμβάνει το όνομά του)
-Μ-Ο!! (χαίρεται ο Wall-e)
Περνάει ένα απίστευτα συγκινητικό μήνυμα για τον πλανήτη και το περιβάλλον με αποτέλεσμα να προβληματίζει το θεατή. Όχι μόνο για το συγκεκριμένο θέμα αλλά και για άλλα, όπως γα την πραγματική αγάπη-η οποία φαίνεται από τον τρόπο που ο wall-e φρόντιζε την EVA, αλλά και στο τέλος-για την τεχνολογία που κάποια στιγμή θα φτάσει στο σημείο να μην ελέγχεται πλέον..
Δίνω και τα 5 αστεράκια-οι περισσότεροι κριτικοί έχουν βάλει 4 και 4,5- γιατί του αξίζουν πραγματικά.. Θα βγείτε με έναν Wall-e στη καρδιά σας από αυτή την ταινία...

Κάτι μέρες σαν αυτή..

Είναι μέρες που θέλω να γράψω αυτό το ποστ.. Αλλά ποτέ δεν ένιωθα ότι είχα πραγματικά τη διάθεση να κάτσω να το γράψω.. Δεν πρόκειται για κάτι φοβερό ή κάτι που κανείς δεν έχει ξανακούσει...
Όλα ξεκίνησαν τη μέρα που δούλευα με το Βασίλη-για όσους δεν ξέρουν, ο Βασίλης είναι μεγάλο αλάνι και ταυτόχρονα πολύ ευαίσθητη ψυχή. Αν μπορούσα να τον παρομοιάσω με cartoon θα τον παρομοίαζα με τον παπουτσωμένο γάτο από το Shrek...! Μου πρότεινε λοιπόν να πάμε για μπάνιο την επόμενη μέρα και ήταν αυτό που ήθελα περισσότερο και ακόμα θέλω.. Να αρχίσω να κάνω τα τελευταία μπανάκια πριν αρχίσει να μας χαιρετά-έστω και από μακριά-το φθινόπωρο... Ξεκινήσαμε για Σχινιά, σε μια παραλία που-σύμφωνα με τα λεγόμενά του-ήταν πολύ όμορφη...
Φτάσαμε μετά από μια στάση σε ένα φούρνο(είχαμε πεινάσει τα παιδιά) ο Βασίλης, η κολλητή μου και εγώ.. Ήταν απλά μαγευτικά..Μια αμμουδιά όλη δική μας και αλλές 2 ψάθες λίγο πιο πέρα. Εν τω μεταξύ είχα προσέξει κάτι περίεργα τηλεφωνηματάκια του Βασίλη αλλά έκανα πως δεν καταλάβαινα.. Όταν τον ρωτούσα ποιος θα'ρθει δε μου έλεγε... Βουτήξαμε στη θάλασσα και ήμασταν τόσο χαρούμενοι που κάναμε αυτό το φθινοπωρινό μπανάκι. Μέσα στην ησυχία,ένας ήχος από μηχανάκι ακούστηκε..Και τότε μου είπε ο Βασίλης με ποιον μίλαγε τόση ώρα στο τηλ.. Είχε έρθει τελικά..
Βγήκαμε έξω, παίξαμε ρακέτες αλλά εκείνος επέμενε ότι δε θα μπει.. προσπαθήσαμε να τον πετάξουμε μέσα στη θάλασσα αλλά τελευταία στιγμή μας είπε ότι είχε πράγματα στις τσέπες του που δεν ήθελε να βραχούν.. Εγώ ξενέρωσα και από ξαπλωμένη στην άμμο όπου είχα βρεθεί από την υπεράνθρωπη προσπάθεια , τον άφησα και ξαναμπήκα.. Η παραλία να έχει αδειάσει, να είναι όλη δική μας.. Η αμμουδιά χρυσοκίτρινη, πίσω τα πεύκα και η δική μας ευτυχία να πλημμυρίζει τον αέρα..Τον είδα να γδύνεται και να μπαίνει τελικά στη θάλασσα... Σιγά μην άντεχε!
Κολυμπήσαμε, παίξαμε κοκορομαχίες. γελάσαμε..Η ευτυχία μας να απλώνεται παντού..και μέσα στο νερό πλέον.. Βγήκε εκείνος πρώτος και έκανε αυτό ακριβώς που ονειρευόμουν να κάνω κι εγώ..Ξάπλωσε ανάσκελα πάνω στην άμμο και έκλεισε τα μάτια.. Βγήκα και ξάπλωσα δίπλα του.. Με κοιτούσε και με χάιδευε απαλά στον ώμο.. Δε μιλούσαμε... Ο ήλιος έπεφτε πάνω στο πρόσωπό του και τα μάτια του είχαν γίνει καταπράσινα-έχει από εκείνα τα καστανοπράσινα μάτια που φαίνονται πιο ανοιχτά με το φως του ήλιου...
Για μένα ο χρόνος σταματήσε εκείνη ακριβώς τη στιγμή.

"Διακοπές Εορτών στο Σεισμανόγλειο νοσοκομείο...

...Καιρό τώρα όταν κρύωνα και κουραζόμουν, ειχα αρκετό βήχα και αιμόπτυση... Σε διάφορους γιατρούς που πήγα που είπαν οτι ειναι ενα αγγείο στις φωνητικές χορδές που σπάει και γι αυτό βγάζω αίμα...

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου βράδυ, ένα βήξιμο ήταν αρκετό να αρχίσει μια αιμορραγία μαζί με βήχα που κράτησε για σχεδόν 2 ώρες... Το αίμα που έβγαζα πολύ και ήδη ειχα αρχισει να εξαντλούμαι και να ζαλίζομαι... Βούρ για Σεισμανόγλειο λοιπόν, που με παρέλαβαν οι πνευμονολογοι του τμήματος. Μια ακκτινογραφία θώρακος και η αλήθεια εμφανίστηκε... Μειωμένος όγκος δεξιου πνευμονα, ο οποίος ήταν τίγκα στο αίμα και είχε και ενα ογκίδιο αρποσδιόριστου μεγεθους στο μέσο του. Εισαγωγή στο νοσοκομείο με άμεση αξονική!

Την επόμενη μέρα το πρωί μπήκα για βρογχοσκόπηση! Ειλικρινά το να έχεις μια κάμερα να τριγυρνά στα πνευμόνια σου δεν είναι οτι καλύτερο, αλλα το χειρότερο είναι όταν εμφανίστηκε αυτό το ογκάκι και αρχίσαν να το τραβάνε με τη λαβίδα για να πάρουν υλικό για να στείλουν για βιοψία. Κάθε τράβηγμα σε κάνει να νιωθεις οτι θα βγούν τα πνευμόνια σου απο τη μύτη! Απο τότε και ύστερα ειχε κάποιες καθημερινές εξετάσεις. Ο ύπνος δεν είναι και το πιο ευκολο πράγμα όταν μοιράζεσαι το δωμάτιο με ενα γεράκο που δίνει μάχη με τον καρκίνο να κρατηθεί στα πόδια του... Τουλάχιστον η θέα απο το δωμάτιο είναι τέλεια! Πρέπει να δείτε συννεφιασμένη την Πεντέλη 7 η ώρα το πρωί!

Μετά απο μια εβδομάδα βγήκε η βιοψίοα... Ευτυχώς μιλάμε για καλοηθή όγκο, ο οποίος μάλλον ειναι πολύποδας η λιπωματάκι... Οτι και να είναι πάντως πρέπει να βγει! Απο τα 3 μέρη του πνεύμονα θα χάσω το ένα, παίζει και τα δυο, ανάλογα το μέγεθος της ζημιάς. Μιλάμε για ένα πνεύμονα που ήδη έχει μεγάλη μείωση ογκου! Το οτι είμαι σχετικά νέος σε ηλικία βοηθάει πολύ, χωρίς όμως να σημαίνει οτι δε θα κάνω καποιες υποχωρήσεις στο (άμεσο) μέλλον.

Σήμερα μου εδωσαν άδεια να ερθω λιγο σπίτι να δώ τους φίλους μου. Δευτέρα μπαίνω μέσα, Τρίτη πάω για την επέμβαση. Ευτυχώς το θέμα "αίμα" λύθηκε γρήγορα με τη συμβολή τριων φίλων...

Ειμαι 23 χρονών. Δεν καπνίζω, είμαι ποδηλάτης χρόνια τώρα και προσέχω τι τρώω...
Μου τη βάρεσε για τα καλά με όλο το θέμα, αλλα έχω μαθει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο!
Εξ' άλλου ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατο!
Ξεκινάμε τη ζωή μας με το σακκούλι της τύχης γεμάτο και το σακκούλι των εμπειριών άδειο. Το θέμα είναι να γεμίσουμε το σακκόυλι των εμπειριών πριν αδειάσει αυτο της τύχης.

Δε σας στέλνω αυτό το μύνημα με σκοπό να σας χαλάσω τη διάθεση μιας και πιστεύω οτι ανοίγω μια νέα πόρτα στη ζωή μου!
Αυτο που θέλω είναι τις ευχές σας για καλή ανάρρωση! Πιστεύω στη "θετική ενέργεια" των καλών και αληθινών λόγων απο φίλους. Ξέρω οτι κατα κάποιον τρόπο οι ευχές σας θα με βοηθήσουν να στηριχτώ γρήγορα στα πόδια μου!

Ευτυχισμένες γιορτές! Ότι επιθυμείτε και πάντα με υγεία!"

Το παραπάνω μήνυμα μου ήρθε πριν από έξι μήνες προωθημένο όχι από το ίδιο το άτομο που το έγραψε, από κάποιον άλλο. Τότε δεν του είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία, δεν κατάλαβα ποτέ ακριβώς το γιατί-μάλλον με είχαν επηρεάσει καποια αρνητικά συναισθήματα που έτρεφα τότε προς το άτομο που μου το είχε στείλει. Σήμερα ξανακοιτούσα τα mail μου και το ξαναδιάβασα.. Και ένιωσα μια έντονη επιθυμία να στείλω ένα mail όπου του εξηγούσα ποια είμαι (δεν ήξερα αν θα με θυμόταν), το λόγο που άργησα τόσο να του στείλω και το λόγο που του έστειλα("Ήθελα απλά να ξέρω αν είσαι καλά, γιατί είσαι από τους ανθρώπος που συμπάθησα περισσότερο στην-ως τώρα-ζωή μου"..Και ήταν αλήθεια)

Η απάντηση δεν άργησε να έρθει :

"Τι καταπληκτική έκπληξη ήταν αυτη?
Καλά είσαι?

Εγώ καλά είμαι πλέον! Κατα τη διάρκεια της ενδονοσοκομειακής φάσης, έφτασα πιο κοντά στα όρια σωματικού πόνου και ψυχολογικής πίεσης απ' οτι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ οτι θα ανεχόμουν, αλλα μετά απο 5 μήνες και κάτι, επιτέλους είμαι υγιής και μπορώ να ανοίξω αρκετές πόρτες στη ζωή μου που μεχρι τωρα δεν τολμούσα!

Το καλό είναι οτι ποτέ δεν έχασα το κουράγιο μου και δικαιώνομαι τώρα που έχω τελειώσει πλεον τις θεραπείες και ΖΩ κανονικά εδω και 1 μηνα! Το μόνο που έχει μείνει να θυμάμαι είναι τα σημάδια απο το σώμα μου που έγιναν απο την επέμβαση (τομές, σωληνάκια στα πλευρά κλπ.). Είναι ένα "θέμα" για τους "κουτσομπόληδες" στην παραλία τωρα το καλοκαίρι, αλλα δεν πτοούμαι!

Ειλικρινά με εντυπωσίασε η κίνησή σου να μου στείλεις μετά απο τόσο καιρό!

Να'σαι καλά και να ξέρεις οτι μόλις κέρδισες με την συμπεριφορά σου ένα φίλο! Ελπίζω να μπορέσουμε να τα πούμε και απο κοντά κάποια στιγμη!

Τάσος!"

Τι ωραία που είναι να δίνεις και να παίρνεις τέτοια χαρά από μικρές, αυθόρμητες κινήσεις...

Για όσους ξέρουν να σκέφτονται θετικά, για όσους δεν το βάζουν κάτω ακόμα κι αν η ζωή τους φέρνει μπροστά από τα χετότερα εμπόδιά της, για όσους δε χάνουν την ελπίδα, για όσουν θέλουν να ΖΟΥΝ πραγματικά...

Μικρό κορίτσι θα σε κλέψω...

Σε είδα μια μέρα στη δουλειά.. Με χαιρέτησες με εκείνο το γνωστό βλοσυρό σου ύφος. Δε χαμογέλασες. Δε μ'αρέσει όταν οι άνθρωποι δεν χαμογελούν. Αποφάσισα ότι μάλλον είσαι πολύ στριμμένος, κακός ή κάτι τέτοιο. Σε φοβόμουν λίγο στην αρχή η αλήθεια είναι. Δεν απέφευγα να σου μιλήσω όμως, μ'αρέσει να δίνω δεύτερη ευκαιρία στους ανθρώπους. Σιγά σιγά κατάλαβα ότι το ύφος ήταν απλά το πρόσωπο της σοβαρότητάς σου και πως, όχι, δεν ήσουν κακός, όχι, δεν ήσουν ξενέρωτος ούτε στριμμένος. Είδα πως έκανες πλάκα με τους άλλους, ήσουν κοινωνικός, μας πείραζες, μας φερόσουν πολύ καλά. Ίσως να είσαι λιγάκι περίεργος, αλλά αυτό το έβαλα στα συν σου. Με ιντριγκάρουν οι πολύπλοκοι άνθρωποι. Τρεις μέρες δουλειάς μαζί σου ακόμα και βλέπω μήνυμά σου στο κινητό μου. Με ρώτησες αν θέλω να πάμε βόλτα προς παραλία, αλλά δε μου έλεγες ποιος είσαι. Βλέπεις, έπρεπε να απαντήσω πρώτα-έτσι μου ‘πες. Δεν ήθελα να βγω μαζί σου. Δεν ήθελα να σου αρέσω. Δεν ένιωθα άνετα μαζί σου. Μπορεί να μη σε φοβόμουν πια αλλά το βλέμμα σου είχε ακόμα κάτι ξένο για μένα.

Δουλεύαμε συχνά μαζί αλλά δεν αναφέρθηκε τίποτα ξανά, ούτε μήνυμά σου ξαναείδα στο κινητό μου. Μου είχες κινήσει λίγο το ενδιαφέρον όμως, χωρίς να έχω ασχοληθεί καθόλου μαζί σου.

Σαντορίνη. Ένας μήνας μετά. Έτυχε να είσαι στην ομάδα μου. Μάλλον κατά τύχη, αλλά απ’όσο θυμάμαι η τύχη ήταν μια ζωή με το μέρος μου. Όχι, σ’αυτό δεν είχα ποτέ παράπονο. Το πλοίο έφευγε 10.30 το βράδυ. Κάτσαμε όλοι μαζί στην καμπίνα(εφτά άτομα σε μια καμπίνα των τεσσάρων) να δούμε ταινία. Αλλάξαμε τρεις ταινίες, ακούγαμε μουσική, μιλούσαμε, τελικά νυστάξαμε. Είχα ξαπλώσει να κοιμηθώ στην κάτω αριστερή κουκέτα, ήμουν μόνη μου. Μέχρι που ήρθες εσύ και ξάπλωσες δίπλα μου. Ενώ προσπαθούσαμε όλοι να κοιμηθούμε κάποια στιγμή με ρωτάς «κοιμάσαι;» Και σου είπα «όχι» Σου είπα ότι απλά δε μπορούσα. Μου είπες να γυρίσω πλάτη να με τρίψεις για να κοιμηθώ. Δεν μου το έχουν ξανακάνει αυτό χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα. Κι όμως εσύ δεν περίμενες τίποτα. Το άγγιγμα σου γλυκό και απαλό, σα να εξέφραζε όλη την ευαισθησία που προσπαθείς να κρύψεις πίσω από το βλέμμα. Μου χάιδευες τα μαλλιά.. Κοιμήθηκα μόλις με άφησες. Εσύ σηκώθηκες. Μια κοπέλα μου είπε ότι είχες ξαναγυρίσει όταν κοιμόμουν, είχες κάτσει στο κρεβάτι και με κοιτούσες για ώρα.

Το επόμενο βράδυ κοιμήθηκες στο δωμάτιο μας με την πρόφαση ότι σου χρωστούσα ένα μασάζ. Σε ξύπνησα με χάδια στο πρόσωπο. Δεν άνοιγες τα μάτια σου. Ήξερα ότι το ‘κανες επίτηδες.

Στη Σαντορίνη περάσαμε πολύ ωραία όλοι μαζί, γελάσαμε πολύ-κυρίως εξαιτίας σου. Εγώ στην έλεγα ασταμάτητα και εσύ έκανες συνέχεια πως θύμωνες. Μιλήσαμε λίγο. Ελάχιστα. Κυριακή βράδυ. Enigma. Μου έφτιαξες το βραχιόλι στο χέρι. Ανατρίχιασα. Μετά ήρθες να μου φτιάξεις τη μπλούζα. Ήξερα ότι ήθελες να βρίσκεις ευκαιρία να με αγγίζεις όσο το δυνατόν περισσότερο. Μας είπες να ανέβουμε μπάρα. Ανέβηκα και άρχισα να χορεύω μαζί με την άλλη κοπέλα. Εσύ ανέβηκες μετά από λίγο. Χόρευες πρώτα με τη μία και μετά γύρισες σε μένα.. Κατέβαινες και άγγιζες τις γάμπες μου.. Σου τράβηξα απαλά τη μπλούζα να σε κρατήσω. Γλιστρούσα πάνω στη μπάρα αλλά δε μ’ ένοιαζε. Το βλέμμα σου τα έλεγε όλα.. Σε κοιτούσα καθώς χορεύαμε και ήθελα να έρθεις κοντά να σε φιλήσω.. If you wanna try and save me
And take my heart and take me If you feel you can let go let go…

Την άλλη μέρα το πρωί δεν είχε κοιμηθεί κανείς μας. Ήσουν στον κόσμο σου και για να δικαιολογηθείς λες «Είμαι ερωτευμένος»…

Στο πλοίο κάτσαμε λίγο μαζί στην αρχή και με χάιδευες.. Προς το τέλος του ταξιδιού έκατσες δίπλα μου και εγώ κοιμόμουν στον ώμο σου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Δεν μπορούσα να το ελέγξω.

Καθόμουν δίπλα σου στο αμάξι. Πάλι στην έλεγα. Με κοιτούσες και χαμογελούσες. Συνέχεια.

Δύο μέρες μετά και είχες εξαφανιστεί. Κοιτούσα τις φωτογραφίες και αναπολούσα. Σου έστειλα τελικά εγώ μήνυμα να σε ρωτήσω κάτι άσχετο. Με πήρες τηλέφωνο. Ήθελες να βγούμε. Και γω. Αλλά σου έκανα λίγο τη δύσκολη. Μη γλυκαθείς με τη μία. Τελικά βγήκαμε, αλλά έτυχε να είμαστε με παρέα. Διαπίστωσα τελικά ότι στο πρώτο ραντεβού είναι καλύτερα να παρευρίσκονται κι άλλοι. Την επομένη πήγαμε βόλτα. Αλλά έπρεπε να φύγεις και ήθελες να σηκωθούμε. Σου ζήτησα να κάτσουμε λίγο. Ήθελα κάτι να σου πω. «Συγγνώμη που δε μιλάω πολύ, δεν είμαι συνήθως έτσι. Αλλά… Είναι που μ’ αρέσεις πολύ…» Έκανες ένα χαζό σχολιάκι, ίσα ίσα να σπάσει ο πάγος. Απάντησα, αλλά δεν μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια. Έσκυψες και με φίλησες στο λαιμό. Δεν πατούσα στη γη. Σίγουρα όχι. Μου σήκωσες το κεφάλι και μου ζήτησες να σε κοιτάξω στα μάτια. Ήρθες πολύ κοντά στα χείλη μου, ένιωθα την ανάσα σου. Με βασάνιζες.. Και τότε άρχισες να με φιλάς λίγο λίγο.. Η αγκαλιά σου όμως ήταν αυτή που τα έλεγε όλα..

Σήμερα. Μια εβδομάδα μετά. Έχεις ήδη έρθει κάτω από το σπίτι μου με μια σοκολάτα δύο φορές. Έχεις πάει σινεμά μαζί μου άλλη μία. Έχεις ήδη γνωρίσει τους φίλους μου.. Έχεις ήδη μπει στην καρδιά μου..

Σήμερα. Πανόρμου. Σε μια ταράτσα. Ήχος «Αγάπης φως, της γης ταξίδια…» «Άκου» μου λες, «πέντε λέξεις…»…. «..το καλοκαίρι να μυρίσω..» «μα τέσσερις είναι αυτές…», σου λέω. «πέντε λέξεις, άκου..» ….

….«…μικρό κορίτσι θα σε κλέψω..»……..

Από μένα με αγάπη

Ποδηλάτες,αυτοί οι ξένοι

Στενοχωριέμαι. Και αγανακτώ. Δε γίνεται να ζω σε μια τέτοια χώρα.. Αποφασίζω πως αυτή η χώρα δεν είναι για μένα. Το μόνο που νοιάζει τους Έλληνες είναι πώς θα κλέψουν ο ένας τον άλλον, πώς θα παραβούν τους κανονισμούς, πώς θα καπνίσουν, πώς θα δουλεύουν λιγότερο και θα πληρώνονται περισσότερο και πώς θα πάνε στα μπουζούκια και θα γυρίσουν πίτα 7 η ώρα το πρωί.
Πότε θα καταλάβουν όλοι ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα στον κόσμο για τα οποία πρέπει να ανησυχούν; Πιο σημαντικά και πιο ουσιώδη; Όπως το ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει άμεση ανάγκη να πάρει επιτέλους μια ανάσα; Μια ανάσα από τα αυτοκίνητα και τα καυσαέρια, από τη μιζέρια των ανθρώπων της(ευτυχώς,όχι των νέων), από αυτή τη φυλακή που έχουμε κλείσει τους εαυτούς μας και ονομάζεται κίνηση στους δρόμους γεματη από άγχος και ψυχική πίεση.
Εδώ θα ήθελα να μιλήσω γι'αυτό το υπέροχο μεταφορικό μέσο που ονομάζεται ποδήλατο και τη σημασία που έχει για μας και την υγεία μας(ψυχική και σωματική) καθώς και το σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίξει στη ζωή μας..
Δε συγκρίνεται η αίσθηση που νιώθεις πάνω στο ποδήλατο, ο αέρας στο πρόσωπο, η ελευθερία. Ξέρεις πως δεν κάνεις κακό στο περιβάλλον και ταυτόχρονα κάνεις καλό στον εαυτό σου!!Τι πιο ωραίο από αυτές τις σκέψεις;
Αποφάσισα να ξεκινήσω να παίρνω το ποδήλατο μόνη ή με παρέα, και το έχω πάρει ήδη δύο φορές. Αυτό που ένιωσα είναι ότι το γλυκό μου ποδηλατάκι είναι παρείσακτο στον κόσμο αυτό. Στο δρόμο φοβόμουν να βγω γιατί ενοχλούνται οι οδηγοί. Στα πεζοδρόμια ενοχλούνται οι πεζοί. Ε, τι θα γίνει επιτέλους με εμας τους ποδηλάτες, θα έχουμε ποτέ θέση σε αυτή την πόλη;;

Σε κάποιες χώρες όπως η Γαλλία και η Ισπανία η προώθηση των ποδηλάτων έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και συνεχίζεται δυναμικά. Σε γωνιές της πόλης ενοικιάζονται ποδήλατα,για τα οποία μπορείς να πληρώσεις συνδρομή για ένα μήνα και να τα παίρνεις στην πόλη. Και το καλό είναι ότι δε χρειάζεται να το αφήσεις στο σημείο από όπου το πήρες, αλλά σε κάποιο άλλο αντίστοιχο! Έτσι βλέπεις μέχρι και ανθρώπους με σακκάκι και γραβάτα πάνω στους δύο πολυαγαπημένους τροχούς!Σκεφτείτε τι ωραία που θα ήταν η Αθηνούλα μας αν αφήναμε όλοι τα αμάξια και κυκλοφορούσαμε με ποδηλατάκια. Και ποσο φιτ θα ήμασταν!!

Οι ποδηλάτες έχουν ενωθεί στην Αθήνα και οργανώνουν εκδηλώσεις για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Μπείτε στο podilates.gr και ακολουθήστε στη μεγάλη ποδηλατοδρομία που θα γίναι το Σάββατο 31/6, καθώς και σε άλλες ποδηλατικές δράσεις!! :) Επίσης συντονιστείτε στον Δίεση και ελάτε στη συναυλία στο Ελληνικό!


Αλλο ένα ενδιαφέρον link εδώ

Η κρίση των 20

Άρης : Δεν είμαι καλά.
Ράνια : Ούτε γω...
Άρης : Τους έχω βαρεθεί όλους και όλα.
Ράνια : Έγω πάλι στενοχωριέμαι πολύ συχνά τελευταία.
Άρης : Θες να τα αφήσουμε όλα και να πάμε να μείνουμε στην Ισπανία;;;!!!

....................

Είναι νωρίς το πρωί. Φρίκη. Άλλες μέρες τέτοια ώρα γυρνάω σπίτι, αλλά σήμερα είπα να σηκωθώ να πάω λίγο σχολή. Είχα να πάω κάτι βδομάδες και άρχισα να έχω τύψεις(λίγες). Τελικά είχα δίκιο που σκέφτηκα να πάω γιατί μόλις μπήκα δεν την αναγνώρισα. Τα πανό των κομμάτων είχαν φύγει και έδειχνε τόσο, μα τόσο άδεια. Δεν ξέρω αν μ'άρεσε καλύτερα πριν ή τώρα. Μπαίνω στην αίθουσα αφού τρώω μία δευτερη φρίκη με την αλλαγή του χώρου και αναρωτιέμαι αν βρέθηκα στο σωστό όροφο. Αδιάφορες φάτσες γύρω μου. Πολλές από αυτές αντιπαθητικές. (Αντιλαμβάνομαι ότι δε γουστάρω και πολύ κόσμο σ'αυτή τη σχολή!). Κόμματα. Μπαίνουν. Μιλάνε μιλάνε μιλάνε... όση ώρα μιλάνε προσπάθω να ακούσω στη φωνή τους τι είναι αυτό που τους κάνει να θέλουν να βρίσκονται μέσα σε μία κομματική παράταξη. Ο καθηγητής καλός, μου κρατάει το ενδιαφέρον μέρχρι το τέλος. Αυτός κάνει ότι μπορεί για να μου αρέσει αυτή η σχολή που ώρες ώρες μου φαίνεται απλά σαν τέσσερις γκριζοι τοίχοι και τον ευχαριστώ για αυτό. Δε φταίει λοιπόν αυτός για το ότι συνεχίζω να βαριέμαι και όσο είμαι μέσα στην αιθουσα σκέφτομαι τη στιγμή που θα βγω έξω." Άδραξε τη μέρα" έλεγε ο Robin Williams στον κύκλο των χαμένων ποιητών και αυτό προσπαθώ κι εγώ να κάνω. Μόνο που αυτή η απίστευτη κίνηση δε μ'αφήνει. Όσο λοιπόν παλεύω μέσα σε λεωφορεία και μετρό δεν σταματώ να σκέφτομαι.

Θα πάω του χρόνου στη σχολή γραφιστικής ή να το αφήσω για μετά τη σχολή; Ή μήπως καλύτερα να πάω στη σχολή σχεδίου μόδας; Ή σχεδίου σκέτο καλύτερα;;; Μεταπτυχιακό να κάνω ή μπα; Κι αν δεν το ακολουθήσω το επάγγελμα τι αν το κάνω; Να έχω ένα χαρτί χρυσοπληρωμένο και λίγες αδιάφορες(για μένα) γνώσεις στο κεφάλι μου και να τις επιδεικνύω; Και πού ξέρεις τι μεταπτυχιακά υπάρχουν!Μπορεί να υπάρχει κάτι που να σαρέσει και να σχετίζεται και με τη σχολή. Να στείλω του χρόνου εκείνο το βιογραφικό που μου ζήτησαν για σταθερή δουλειά ή να το αφήσω για αργότερα; Πότε θα έχω λεφτά να πάρω εκείνο το πανέμορφο κόκκινο βεσπάκι και να μείνω μόνη μου;
Και μετά από τις σκέψεις για το μακρινό μέλλον περνάμε στις σκέψεις για το άμεσο μέλλον!!(ντάξει,όχι και αύριο!αυτες ειναι μετα!!) Πότε να αρχίσω διάβασμα για την εξεταστική; Τι θα κάνω με εκείνη την εργασία που σε 2 βδομάδες την παραδίδω και ακόμα δεν την έχω αρχίσει; Πώς θα προλαβαίνω να γυμνάζομαι κάθε μέρα για να μη γίνει ο κώλος μου σαν πεπόνι και να σταματήσω να έχω την υποψία ότι η κοιλιά μου δεν είναι όσο επίπεδη as it used to be? θα το πάρω το γ....νο το proficiency επιτέλους; Και ποιος ο λογος που έχω λυσσάξει να το πάρω; Σε τι ακριβως θα μου χρειαστεί;(Γιατί στο να μάθω καλύτερα αγγλικά, ξεχάστε το!) Μήπως να αρχίσω να δουλεύω περισσότερο και να κάνω οικονομία; Να κοψω τις εξόδους και να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στο δημιουργικό κομμάτι της ζωής μου;; Για να προσπαθήσω να σκεφτώ..Ποιοί είναι οι αληθινοί μου φίλοι; Και πότε επιτέλους θα ερωτευτώ;;;;;;;;;;

Και (αισίως) πάμε στις σκέψεις του αύριο. Εχω να σηκωθω νωρίς, να κανω την εργασία, να πάω στη δουλειά, να γυρίσω, να διαβάσω, να πάω γυμναστήριο και να περάσω το βράδυ μου με την παρέα του Ντίνου που θα μας βγαλει έξω για τη γιορτή του.

Ίσως και να ήθελα οι σκέψεις μου να ήταν κάπως έτσι : Θα σηκωθώ κατά τις 11 να πάω για μπάνιο(φυσικά θα περάσουν να με πάρουν με το αμάξι,σιγά να μην παιδεύομαι στα λεωφορεία όλη μέρα!) Μετά θαγυρίσω κατά τις 7 το απόγευμα, θα κάτσω να διαβάσω τη lifo με την ησυχία μου, ίσως και να φτιάξω κανένα βραχιολάκι για να χαρώ. Το βράδυ θα έρθουν τα παιδιά από το σπίτι να τους μαγειρέψω(γιατί,ως γνωστόν,μένω μόνη μου!)Δουλειά;Ποιά δουλειά;;;; Το τζόκερ κέρδισα. Μια βόλτα με τη μηχανή δε θα με χάλαγε τώρα. ;)

Όχι, όχι. Δεν παραπονιέμαι. απλά σκέφτομαι ότι δεν είναι τυχαίο που όλοι οι φίλοι μου έχουν τα δικά τους : Ο Άρης τα βαρέθηκε όλα
Η Αγγελική δεν έχει ερωτευτεί ποτέ και θέλει πολύ.
Η Σόφη έχει σχέση και έχει ξεχάσει τον παλιό τσαχπίνικο εαυτό της.
Ο Μανώλης δεν ξέρει τι θα κάνει με τις σπουδές του και γενικά με τη ζωή του.
Όλοι τους έχουν βαρεθεί να κάνουν τα ίδια πράγματα και να πηγαίνουν στα ίδια μέρη.
Η αλήθεια είναι ότι τη μία μου φαίνονται όλα εύκολα και την άλλη δύσκολα.
Τι είναι ελευθερία τελικά; Να δίνεις τον αγώνα σου για να γίνεις ανεξάρτητος ή να έχεις ελέυθερο χρόνο για τον εαυτό σου; Να ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις ότι θες όποτε το θες ή να είσαι χαρούμενος με όσα έχεις;

.........................

Ε λ ε υ θ ε ρ ί α είναι να ξέρεις ότι ο χρόνος περνάει κι ότι εσύ...έχεις πολλά πολλά ακόμα να κάνεις ! ;)

Πωπωωωω....Πώς πέρασε έτσι ο καιρός...!Σε 20 μέρες γίνομαι 20! (σαν πολλά 20ρια να πέσανε εδώ! ;) )

Όλα Τέλεια IV

Με Αριστετέλη είχε κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ, κάποιος άλλος όμως την ξύπνησε με ένα τηλεφώνημα. "Έλα, είσαι εκεί; Τα 'μαθες; Πρέπει να κρατήσεις την ψυχραιμία σου.. Ο Χ. Τον δολοφόνησαν χθες το βράδυ. Το έχει και πρωτοσάλιδο η Ε. " Έκλεισε απότομα το ακουστικό και σήκωσε τα μάτια της στον καθρέφτη απέναντί της που την κοίταζε. Άδειο βλέμμα, άδειος και ο καθρέφτης. Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω της και βγήκε τρέχοντας από το σπίτι. Στο πρώτο περίπτερο που βρήκε την Ε. σταμάτησε. 'Η πιο τέλεια σχεδιασμένη δολοφονία των τελευταίων ετών.' , με μεγάλα μαύρα γράμματα. Δίστασε στην αρχή, αλλά τελικά την πήρε. Άρχισε να διαβάζει βιαστικά το άρθρο. Τι είχαν γράψει λοιπόν γι' αυτή και την αποτρόπαιη-σύμφωνα πάντα με εκείνους- πράξη της; 'Το πτώμα βρέθηκε ακριβώς μία ώρα μετά το φόνο, στη 1:00 της επομένης στο σπίτι του... Δεν υπηρχε σημάδι αίματος πουθενά ούτε και σημαδια στο σώμα του... Τα δακτυλικά αποτυπώματα είχαν εξαφανιστεί, καθώς και οποιουδήποτε άλλου είδους στοιχείο... Οι αστυνομικοί που ερευνούν την υπόθεση εικάζουν ότι μπορεί να δηλητηριάστηκε, αν και καμία ξένη ουσία δε βρέθηκε στο αίμα.' Έκλεισε την εφημερίδα και προχώρησε προς τη γέφυρα. Ακουμπισμένη με τους αγκώνες έμεινε να κοιτάει κάτω. Εκεί υπήρχε ποτάμι κάποτε. Θυμάται όταν ήταν μικρή το νερό να τρέχει χείμαρρος. Μα κάποτε όλα ήταν διαφορετικά. Και τα συναισθήματά της, χείμαρρος που είχε στερέψει...

Απορίες

Τη μία λέω ότι όλα είναι εύκολα αρκεί να μην παίρνουμε τη ζωή πολύ σοβαρά.
Και εκεί που πάω να το πιστέψω....
Αναθεωρώ.
Και λέω "γιατί όλα να είναι τόοοσο δύσκολα σ'αυτή τη ζωή"???
Ε, τώρα πείτε μου.
Είμαι παιδί εγώ?Εεε?Είμαι?

Ανακοίνωση!!!!

Παραααμ!
Σήμερα είναι 15 του Απρίλη αν δεν κάνω λάθος!Όμως δεν πρόκειται για μια μέρα που θα την αφήσω να περάσει έτσι απλά..Πέρυσι τέτοια μέρα ξεκίνησα να γράφω σε αυτό εδώ το blog..!Είναι απίστευτο πώς περνάει ο καιρός.. Θυμάμαι πώς ήμουν τότε μέσα μου.. Έχουν αλλάξει πολλά..Μακάρι να έχω πάντα κάτι να γράφω..
Θα ήθελα εδώ να σημειώσω ότι έψαξα πολύ για να κάνω ένα δωράκι στο blogάκι μου, αλλά δυστυχώς δε μ'άρεσε τίποτα! Θα συνεχίσω να ψάχνω γι'αυτό να έχετε τα ματάκια σας ανοιχτά για τυχόν εκπλήξεις!χε!
Επίσης, τελευταία απ'ότι θα έχετ προσέξει δε γράφω συχνά και δεν μπαίνω συχνά σε άλλα blog..Δεν ξεχνάω κανέναν, απλά σαν παιδί και γω περνάω τις φάσεις μου! :)

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛA Iliaxtidoblog........!!! :D

Ένα μικρό αφιέρωμα στο σινεμά

Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί τελευταία τυχαίνει να εχω δει κάποιες πολύ όμορφες ταινίες... Για μένα η ταινία είναι ικανοποιητικη όταν μπορεί να μου αφησει έστω και λίγο συναίσθημα.. Αλλά οι τρεις αυτές ταινίες πραγματικά μίλησαν μέσα μου..

I'm a Cyborg but that's OK
by Park Chan-wook

Μια κοπέλα που νομίζει ότι είναι Cyborg (ένα είδος ρομπότ) και εισάγεται σε μία ψυχιατρική κλινική μετά από μια-καταλάθος-απόπειρα αυτοκτονίας. Ένα αγόρι που έχει τη συνήθεια να κλέβει χωίς να είναι ένας απλός κλέφτης : κλέβει τα χαρακτηριστικά των άλλων! Μόνο αυτός μπορεί να την καταλάβει και να τη βοηθήσει με το δικό του τρόπο. Δε θέλει να την αλλάξει.. Το μόνο που θέλει είναι το καλό της.. Τι πειράζει που είναι Cyborg??

Μαγική, ονειρική ταινία για το πώς θα έπρεπε να είναι η αληθινή αγάπη...
Σε ταξιδεύει σε άλλο κόσμο, που θα μπορούσε να είναι αληθινός, αφού δε λείπει η βία. Λείπει όμως η αγνότητα και η καθαρότητα που τον περιβάλλει από τον αληθινό κόσμο..

Lili
by Charles Walters

Μια κοπέλα που έχει μείνει μόνη, χωρίς κάποιον να νοιάζεται για εκείνη, ψάχνει καταφύγιο σε μια πόλη της Γαλλίας. Πέφτει πάνω σε ένα πλανόδιο θίασο και ερωτεύεται έναν ταχυδακτυλουργό. Η αθωότητά της θα της χαρίσει δουλειά στο κουκλοθέατρο του θιάσου και θα την κάνει διάσημη. Εκείνη ζει κάθε της στιγμή με τις κούκλες σα να είναι αληθινές. Η κοπέλα σκέφτεται τον ταχυδακτυλουργό που την απομάκρυνε από κοντά του, αλλά δεν ξέρει ότι κάποιος άλλος την αγαπά και νοιάζεται πραγματικά για εκείνη.. Πίσω από το κουκλοθέατρο βρίσκεται ένας και μόνο άνθρωπος γεμάτος μίσος για τον κόσμο.. Πώς γίνεται λοιπόν οι κούκλες να είναι τόσο καλές?

Βασισμένο στο βιβλίο του Paul Galliko "Αγάπη από εφτά κούκλες" , μια ταινία μαγευτική λόγω της εποχής που είναι γυρισμένη, αλλά και των συναισθημάτων που διαχέει...Καλοσύνη εναντίον κακίας και αθωότητα εναντίον θυμού. Ποιός θα νικήσει τελικα;

Les chansons d'amour
by Christophe Honore

Ένας νέος χάνει την κοπέλα που ήταν μαζί χρόνια ακριβώς το χρονικό διάστημα που έχουν κάποια προβλήματα μεταξύ τους. Εκείνη νομίζει ότι δεν την αγαπάει πια και πως είναι ερωτευμένος με την κοπέλα που έκαναν τρίο τους τελευταίους μήνες.. Όταν τη χάνει καταρρέει, ένω βλέπει ότι οι άνθρωποι γύρω του τον προσέγγιζουν θέλοντας ο καθένας να πάρει κάτι από εκείνον.. Υπάρχει όμως κάποιος που δεν του μιλάει για τη χαμένη του αγάπη, δε θέλει τίποτα από εκείνον πάρα την αγάπη του...

Πολύ γλυκιά ταινία με υπέροχα τραγούδια, υπέροχους ηθοποιούς, χαρακτήρες και φωνές.. Με ταξίδεψε στο Παρίσι, μου έφερε ανάμεικτα συναισθήματα.. Μελαγχολία, ελπίδα και μια γλυκιά αίσθηση ότι η αγάπη είναι γύρω μου. Μερικές πολύ αισθησιακές σκηνές.. Η αγάπη είναι η ίδια για όλους.. Ανεξαρτήτως ηλικίας, ανεξαρτήτως φύλου..Μπορεί η ζωή μας να αλλάξει χωρίς προειδοποίηση αλλά ποιος ξέρει ποια κατεύθυνση θα διαλέξει;

Πριγκίπισσα...

Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια αραδιασμένα πάνω στο σύννεφο που μ'άφησες να ζω
Απ'όλα όμως έχω διαλέξει μόνο ένα, το όνειρο απ'όλα πιο γλυκό
Σαν την ωραία που για πάντα κοιμωμένη κι εγώ η πριγκίπισσα ενός παραμυθιού
Που τον πρίγκιπα για πάντα θα προσμένει με ένα αστερι περασμένο στο λαιμό
Είναι το σύννεφο που ακόμα με κρατάει, είναι η συνήθεια γα τον ύπνο το γλύκο
Μα όταν τα όνειρα κάποια στιγμή τελειώσουν θα μείνει το ένα και μοναδικό
Το σύννεφο για πάντα θα διαλύσει και σένα θα καλέσει προς τα 'δω
Στα χέρια σου μια στιγμή να με κρατήσεις και τότε αιώνια εγώ ας κοιμηθώ...

Πώς ένας ωραίος γκόμενος μπορεί να αποδειχθεί μεγάλος μαλάκας

Τον είχα δει το Νοέμβριο μια μέρα που είχαμε πάει για καφέ με κάτι φίλες μου. Ήταν στην παρέα μας, φίλος φίλης μιας φίλης μου. Τον πρόσεξα μετά από αρκετή ώρα γιατί η θέση που καθόταν δεν ήταν ευνοϊκή. Άρχισε να μου μιλάει, να με πειράζει και εντέλει με κάλεσε στο πάρτυ που θα έκανε σε ένα club για τα γενέθλιά του την επόμενη μέρα. Δεν έγινε εκεί τίποτα συγκλονιστικό πέρα από κάτι ψιλοπεσίματα και μόνο όταν ήταν να φύγουμε με αγκάλιασε και του είπα "ελπίζω να τα ξαναπούμε" και μου είπε "Ναι ναι ναι!" περιχαρής . Ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί είχα πολύ καιρό να ενθουσιαστώ με κάποιον. Δεν τον ξαναείδα και δεν πίστευα ότι θα τον ξανάβλεπα, μέχρι που μου έστειλε μήνυμα ο κολλητός τoυ να με καλέσει σε ένα πάρτυ που διοργάνωναν στο μαγαζί που είναι ο άλλος dj. Πήγαμε και περάσαμε ωραία. Αυτός ερχόταν, μας μιλούσε, είχε ένα attitude τελοσπάντων που φαινόταν ότι του άρεσα (ή ότι είχε καταλάβει ότι μου άρεσε και μου την έπεφτε). Μόλις πάω να φύγω με φιλάει σταυρωτά στις άκρες των χειλιών και μου κάνει : "Εσύ μη χάνεσαι!" Του λέω "Τι εννοείς; Αφού δεν έχουμε το κινητό σου." Και για να μη σας τα πολυλογώ μου το δίνει κ μου λέει ότι θα μου στείλει για καφέ. έρχεται μήνυμα πριν λίγες μέρες : "τι κάνεις; έχουμε πάρτυ στ....... Πάρε τα κορίτσια και ελάτε." Του είπα ευχαριστώ και μου ξαναστέλνει να με ρωτήσει αν θα πάμε. Του έκανα λίγο τη δύσκολη αλλά σίγουρα θα έκανα ότι μπορούσα για να πάω. Εν τω μεταξύ το μαγαζί που γίνονταν τα πάρτυ πάντα το ίδιο. Εκεί που παίζει μουσική ο φίλος του και αυτός κάθεται κάθε φορά στην πόρτα.(Κάτι τρέχει εδώ!) Το Σάββατο λοιπόν βγαίνουμε με τη φίλη μου και πάμε πρώτα σε ένα πάρτυ των παιδιών από τη σχολή να βρούμε την υπόλοιπη παρέα. Σκάμε 10€ εκεί γιατί μάλλον κάποιος από το τμήμα γούσταρε να βγάλει εύκολα λεφτά. Κατά τις 2 ενώ έχω πιει μια βότκα με πορτοκάλι και ένα σφηνάκι και έχω ψιλοζαλιστεί γιατί ήταν τελείως μπόμπες, μεθανόλη στο φουλ, φεύγουμε και οι άλλοι πήγαν σε άλλο πάρτυ ενώ εμείς συνεχίσαμε για ο τελευταίο μου πάρτυ στο γνωστό σε όλους μας club! Πάμε εκεί, πρώτη μούρη ο τύπος. Με βλέπει και-κλασσικά- με αγκαλιάζει. Του λέω "Είδες που ήρθα; Αλλά θα κάτσουμε λίγο". Με πειράζει : "Μη μου λες εμένα ότι θα κάτσεις λίγο!" Και τι μου λέει μετά ο γύφτος; "Θα περάσετε να κόψετε πρόσκληση; "Και σκέφτομαι "Όχι ρε π...η ήρθα για να σε δω και θα σκάσω και άλλα 10€ για το κ..μαγαζί; Γι' αυτό με κάλεσες;" Και επειδή οι πράξεις δείχνουν περισσότερα απ'ότι τα λόγια, ρωτάω τη φίλη μου αν θέλει να μείνουμε γιατί θα μας τελείωναν τα λεφτά σε λίγο. Εκείνη είπε ότι "τώρα που ήρθαμε ας κάτσουμε". Μου λέει "έλα βρε κοπελιά, μην είσαι τσίπισσα" ("Τι τσίπισσα βρε καραγκιόζη που με κάλεσες και μου λες να πληρώσω κι όλας αντί να με αφήσεις να περάσω! Όχι τίποτα άλλο και σου είπα ότι δε θα κάτσω και πολύ!") Με το που ακούω τη λέξη τα παίρνω. "Θέλετε να περάσετε έτσι; "Kαι μου ανοίγει το δρόμο ("Τώρα το θυμήθηκες βλάκα! Νομίζεις θα μου λείψει το υπέροχο πάρτυ σου σε ένα μέρος που ούτε καν θα πάταγα αν δε μου άρεσες!") Πληρώνω και μπαίνω αλλά η ξενέρα ξενέρα. Μιας και πλήρωσα αποφασίζω να περάσω καλά και αρχίζω χορό. Πάλι καλά έβαζε ωραία μουσική και χτυπηθήκαμε λίγο. Μου λέει η φίλη μου "Αν δεν έρθει να κάτσει λίγο μαζί μας θα είναι πολύ γαϊδούρι" "Ήρθε, αλλά για να χορέψει πάνω σε ένα τραπέζι που ήταν δίπλα μας" μετά ήρθε κι ο κολλητός του και τραβάει και μένα πάνω. Μετά από ένα τζιν λεμόνι και μια βότκα-μπόμπα είχαν αρχίσει να μου φεύγουν οι αναστολές. Πάλι καλά που με το ύψος που έχω έφτανα το ταβάνι και στηριζόμουν γιατί αλλιώς δε με έβλεπα και πολύ καλά! :Ρ ξανάρχεται αυτός δεύτερη φορά και χόρεψε λίγο μαζί μου, έκανε τα γνωστά του κόλπα. Του λέω «Για να μην παρεξηγούμαστε, αν δεν είχα να πληρώσω δε θα έμπαινα.. Μου δίνει πεταχτό φιλί και φεύγει. (Τι να πω, του άρεσε η ατάκα μάλλον! :D ) Εγώ να θέλω από τη μία να τον σκοτώσω και από την άλλη να..!! J Τον βλέπω πιο πέρα να φιλιέται με τη δικιά του. «Πότε θα πάμε για καφέ;», με ρωτάει όταν πάω να τον χαιρετήσω πριν φύγω.(«Μηπως θες να το κανονίσουμε τώρα;!») Η γκόμενά του λίγο πιο κει. «Στείλε μου όποτε θες», του λέω και φεύγω. Το χέρι του αγγίζει το δικό μου. Φεύγω.

Quiz1 : Θα μου στέλει μνμ?

quiz2:αν στείλει τι να κάνω?

quiz3:Πώς να πάρω το αίμα μου πίσω? ;>

blogoπαίχνιδα 3 !!!

Ας παίξουμε ακόμα ένα παιχνιδάκι γιατί μου φαίνεται μπήκε η άνοιξη και η blogoσφαιρα κάνει χαρούλες!! :)) Το παιχνιδάκι στο οποίο με κάλεσε ο Εν Πλω λέει τα εξής :

1. Μπαίνεις στο wikipedia.

2. Αναζητάς την επιλογή “random article” (πάνω αριστερά). Πατάς μια φορά. Το λήμμα που θα βγει είναι το όνομα της μπάντας σου.

3. Πατάς άλλη μια φορά το “random article”. Το λήμμα που θα βγει είναι ο τίτλος του άλμπουμ της μπάντας σου.

4. Πατάς “random article” άλλες έντεκα φορές. Τα λήμματα που θα βγουν είναι το track list του άλμπουμ.

5. Καλείς άλλους πέντε να κάνουν το ίδιο.

Ας μιλήσουμε για τη δική μου μπάντα λοιπόν!

band name : Listeneise
album title : WLLS-LP
Track 1 : Jim Mooring
Track 2 : Samsung Contact
Track 3 :Chico slimani
Track 4 :Carell
Track 5 :waHI
Track 6 :make Ya feel beautiful
Track 7 :Capriotti's
Track 8 : George Kinderdine
Track 9 : Peruvian General election, 2000
Track 10:Bader Field
Track 11 :Vietnam at the Olympics

Να επισημανω οτι το 6 ειναι πραγματικό single του Ruben Studdard το 2006 απο το άλμπουμ the return.Εμείς κάναμε απλά μια διασκευή!χαχα

Είμαστε ένα rock συγκρότημα με experimental ανησυχίες...... !!!
Να είστε συντονισμένοι για να μαθετε ακριβή ημερομηνία κυκλοφορίας του άλμπουμ! ;)

καλώ : love and poison,apsou,street spirit,aggelika,jason

Blogoπαίχνιδα part 2

Μου ήρθε μια πρόσκληση από τον Π. πριν καιρό για να συμμετέχω σε ένα παιχνίδι στο οποίο θα πρέπει να μιλήσω για εφτά ελαττώματά μου..μμμμ....

1.Επιμονή
Έτσι και μου κολλήσει κάτι στο μυαλό,αυτό ήταν...!Και ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα δε μου ξεκολλάει με τίποτα μέχρι να το καταφέρω!Φυσίκα κάποιες φορές υπήρξαν πράγματα που ήθελα και δεν κατάφερα..(λίγες βέβαια)...Την απώθηση ως ψυχολογική διαδικασία άμυνας την ξέρετε??? :/

2.Εγωισμός
Είμαι εγωίστρια αλλά σε πολύ συγκεκριμένα θέματα..Νι..Υπάρχουν κάποιες φορές που θέλω να περάσει το δικό μου αλλά πάντα ο λόγος είναι δικαιολογημένος και λεπτομερειακά τεκμηριωμένος.. :)

3.Κυκλοθυμία
Εκεί που είμαι μες στην καλή χαρά μπορώ να μουρτζουφλιάσω με κτ που έγινε και σε μένα είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο ώστε να μου χαλάσει τη διάθεση. Και το αντίθετο.Γελάω χωρίς λόγο(για τους άλλους,γιατί για μένα πάντα υπάρχει!)

4.Κόμπλεξ κατωτερώτητας
Είναι στιγμές που νομίζω ότι δε μ'αγαπάει κανείς και ότι όσο και να προσπαθώ να κρατήσω τις φιλίες μου είναι μάταιο γιατί θα έρθει η στιγμή που οι φίλοι μου δε θα είναι πια εδώ για μένα..μπουχουχουουου!!!!........

5.Οξυθυμία
Τα παίρνω για ψύλλου πήδημα κάποιες φορές...(όχι πολλές) :)

6.Κυνισμός
Υπάρχουν φορές που πληγώνω τους άλλους με τη μεγάλη δόση ειλικρίνειας που εκφράζω..

7.Αναισθησία
Ώρες ώρες δεν καταλαβαίνω Χριστό!

Blogoπαίχνιδα :)) yeahhh!!

Άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα...!
Ήρθε λοιπόν η ώρα να ανταποκριθώ στις προσκλήσεις όλων όσων με κάλεσαν στα τελευταία blogoπαίχνιδα, που ομολογώ ότι-σαν παιδί κ γω!-μαρέσουν πολύ...!Πρώτος λοιπόν με κάλεσε ο κύριος Π. αλλα θα τον αφήσω για το τέλος..Αν θυμάμαι καλά με έχει καλέσει ο street spirit, o apsou και ο Εν πλω στο παιχνίδι που διάλεξα να παίξω πρώτο.
Είναι αυτό που κοιτάς ποιο βιβλίο βρίσκεται πιο κοντά σου και το ανοιγεις στη σελίδα 123 και γράφεις μια φράση..εε?
Για να δω.. 'Μαθήματα φωτογραφίας', όχι.. 'Ανθολογία για κιθάρα', όχι...Α!τέλεια!'Μετάξι' του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο. Επειδή όμως δεν έχει σελίδα 123 θα κόψω ένα τόσο δα ψηφιάκι και θα πάω σελίδα 12.και επειδή η σελίδα 13 είναι μία από τις αγαπημένες μου θα αντιγράψω μία παράγραφο από εκεί. Το παίζω λίγο πιο ελεύθερα το παιχνίδι, συγχωρήστε με-αλλά τι να κάνω που είναι από τα αγαπημένα μ βιβλια..?εεε? :)

"Πέντε χρόνια αργότερα το Λαβιλλεντιέ είχε επτά μεταξουργεία κι είχε γίνει ένα από α κυριότερα ευρωπαϊκά κέντρα σηροτροφίας και μεταξοκλωστικής. Δεν ανήκαν όλα στον Μπαλνταμπιού. Διάφοροι πλούσιοι και γαιοκτήμονες της περιοχής τον ακολούθησαν σ'αυτή την περίεργη επιχειρηματική περιπέτεια. Στον καθένα τους ο Μπαλνταμπιού αποκάλυψε, χωρίς πρόβλημα, τα μυστικά του επαγγέλματος. Αυτό τον διασκέδαζε πολύ περισσότερο από το να κάνει λεφτά με ουρά : να διδάσκει και να έχει μυστικά να διηγηθεί. Τέτοιος άνθρωπος ήταν."

Στο άλλο παιχνίδι τώρα, με κάλεσε η nathalie και ο apsou. Οι κανόνες είναι : Διαλέγεις ένα ή δυο τραγούδια με τα οποία θα έλεγες το σ’αγαπώ στον-ην σύντροφο σου ή κάποιον-α που σε ενδιαφέρει. Σε περίπτωση που επιλέξεις δύο κομμάτια, απαραιτήτως το ένα θα πρέπει να έχει αντρικά και το άλλο γυναικεία φωνητικά.

Λοιπόν εμένα το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το "Σ'αγαπώ" του Κοργιαλά το οποίο είναι πολύ ωραίο κατά τη γνώμη μου...

Απόψε μοιάζει ο ουρανός γαλάζια ξένη φυλακή

μικρό ταξίδι ο προορισμός που σε κανέναν δεν αρκεί

αρχή και τέλος αρχή και τέλος η σιωπή

Από πανί ψηλό πετώ και από παράθυρα κλειστά

φτιάχνει παγίδες το παρόν και καταστρέφει το μετά

ο χρόνος δέντρο ο χρόνος δέντρο στη φωτιά

Μα εγώ είμαι εδώ και σ'αγαπώ χωρίς να ξέρω το γιατί

λίγο το φως μες την καρδιά μα αυτό τολίγο μου αρκεί
να έχω ένα λόγο για να πω, όταν γυρίσεις να σαι εδώ

το σ'αγαπώ όπως κανείς όπως κανείς δεν στο 'χει πει

όπως κανείς δεν στο 'χει πει

Σεντόνι μαύρο και σατέν είναι της νύχτας η αγκαλιά

τα χείλη σμίγοντας θα βρουν αγκάθια πάνω στα φιλιά

Μικρό το μέλλον, μικρό το μέλλον μια γουλιά

Μα εγώ είμαι εδώ και σ'αγαπώ χωρίς να ξέρω το γιατί

λίγο το φως μες την καρδιά μα αυτό τολίγο μου αρκεί
να έχω ένα λόγο για να πω, όταν γυρίσεις να σαι εδώ

το σ'αγαπώ όπως κανείς όπως κανείς δεν στο 'χει πει

όπως κανείς δεν στο 'χει πει

Δεν καλώ κανεναν άλλο γιατί φαντάζομαι οι περισσότεροι έχετε παίξει..Όποιος θέλει πάντως μπορέι να ξεκινήσει!!
Και mr. Π το δικο σ ειναι το επομενο! Ευχαριστω για τις προσκλησεις!! :))

Σκέψεις καλοκαιριού

Όπως βγαίνεις για το κατάστρωμα, στο τελευταίο επίπεδο του πλοίου, θα με δεις. Κάθομαι σε ένα παγκάκι από εκείνα τα άσπρα που έχουν τα πλοία στερεωμένα πάνω στο ξύλινο (συνήθως μεταλλικό) δάπεδο. Είναι περίεργο με τι μανία φυσάει τα μαλλιά μου ο αέρας, λες και θέλει να τα πάρει μαζί του. Δε μ’ ενοχλεί - ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που μ’ αρέσει τόσο αυτό το σημείο στα πλοία. Το βιβλίο κινδυνεύει να φύγει από τα χέρια μου ανά πάσα στιγμή, αλλά δε με απασχολεί αυτό. Έχω απορροφηθεί τόσο από την ιστορία που ο τρόπος που το κρατάω φανερώνει μια σχέση γεμάτη πάθος μεταξύ μας..

Το βλέμμα μου παραμένει σταθερό, κοιτάω πάντα το βιβλίο, ρίχνοντας που και που ματιές στη θάλασσα, για να θυμάμαι ότι η στιγμή είναι ειδυλλιακή.. Εγώ, το βιβλίο, ο αέρας και η θάλασσα.. Δύο στοιχεία της φύσης κρατούν παρέα σε δύο ανήσυχα πνεύματα-εξίσου ανήσυχα με αυτά. Παρατηρώ ότι το μέρος όπου επέλεξα να περάσω το υπόλοιπο του ταξιδιού μου είναι το μόνο που έχει ίσκιο σε όλο το κατάστρωμα. Καθώς γυρνάω να κοιτάξω αν είναι κανείς εκεί γύρω, το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε μια ανθρώπινη μορφή.

Δεν τον είχα προσέξει τόση ώρα. Πρέπει να είναι εδώ και ώρα δίπλα μου στο παγκάκι. Δεν ξέρω αν έψαχνε τον ίσκιο ή απλά συντροφιά. Σκέφτομαι ότι θα μου χαλάσει την ιδανική στιγμή, αλλά επειδή δε θέλω να πω τον εαυτό μου «αντικοινωνικό» προσπαθώ να βρω έναν έξυπνο τρόπο να αρχίσω τη συζήτηση. Με προλαβαίνει εκείνος-πάλι καλα..

-Δε ζαλίζεσαι τόση ώρα καθισμένη εδώ μες στον ήλιο; Συγγνώμη κι όλας, δεν ήθελα να σε ενοχλήσω..

«Τότε γιατί το κάνεις;», σκέφτομαι..

-Το καλοκαίρι με ζαλίζει έτσι κι αλλιώς.. Δε με ενοχλεί οποιουδήποτε άλλου είδους ζαλάδα λοιπόν.

-Ναι.. Το καλοκαίρι έχει αυτό το χάρισμα.. Νομίζω ως «χάρισμα» θα το χαρακτήριζε ο καθένας.

-Ο καθένας που αγαπά το καλοκαίρι.. Ναι.

-Νομίζω πως όλοι το αγαπούν..

-Άρα πιστεύεις πως όλοι αγαπούν τη ζωή..

-Βαθιά μέσα τους όλοι, ναι

-Και γιατί , όπως λες, κάποιοι να το κρατάνε μέσα τους και να μ το εκφράζουν;

-Ίσως γιατί δε βρίσκουν κάποιο καλό λόγο

-Μα είναι ένας λόγος από μόνο του..

-Νομίζεις πως όλοι το ξέρουν αυτό; Νομίζεις πως όπως σκέφτεσαι εσύ σκέφτεται ο καθένας;

-Όχι φυσικά, αλλά είναι κάποια πράγματα που έχω απαίτηση από τους άλλους να τα έχουν σκεφτεί.

-Να τα έχουν σκεφτεί ναι, αλλά πώς θα το ξέρεις όταν σε πολλούς περνούν από το μυαλό χωρίς να τα εκφράζουν;

-Προσπαθώ να ψάχνω τους ανθρώπους να μη μένω μόνο στην επιφάνεια. Γιατί και η επιφάνεια της θάλασσας είναι ωραία, αλλά οι θησαυροί που κρύβει μέσα της είναι ασύγκριτα όμορφοι..

Με κοιτάει και αμέσως γυρνάει το κεφάλι προς τη θάλασσα. Δε μιλάει. Δεν ξέρω τι σκέψεις μπορεί να του προξένησα μ’αυτό που είπα, αλλά σίγουρα κάτι σκέφτεται. Τώρα που έχω την ευκαιρία να τον παρατηρήσω καλύτερα βλέπω ότι έχει κάτι γοητευτικό σε ένα πρόσωπό με πολλά σημάδια και έντονα μάτια. Μελαχρινός, φοράει γκρι παντελόνι φόρμας και λευκό Τ-shirt με ελαφρώς σηκωμένα μανίκια.

Δε θέλω να είμαι εγώ εκείνη που θα σπάσει τη σιωπή.

-Πού πηγαίνεις; μου λέει μετά από λίγο.

-Αν και θα ήθελα να μην ήξερα ούτε και γω, θα κατέβω στο λιμάνι της Μήλου.

-Έχεις ξαναπάει;

-Ναι, άλλες δύο φορές αλλά είναι ένα από τα μέρη που πραγματικά ηρεμώ και αυτό ακριβώς είναι που χρειάζομαι αυτόν τον καιρό

-Ήρεμη φαίνεσαι..

-Όπως η θάλασσα. Φαίνεται ήρεμη κάποιες φορές αλλά στην πραγματικότητα δεν ηρεμεί ποτέ..

-Σου αρέσει να χρησιμοποιείς τη θάλασσα ως σχήμα λόγου.

-Ναι αλλά δεν είναι το αγαπημένο μου στοιχείο. Και για να σε προλάβω, είναι ο αέρας. Είναι πολύ περισσότερο ασταθής από τη θάλασσα. Νομίζω ότι με χαρακτηρίζει λίγο.

-Εγώ πάντως όση ώρα μιλάμε διακρίνω σε σένα κάτι πολύ σταθερό.

-Δε με ξέρεις καλά, γι’αυτό το λες, χαμογελάω.

-Νομίζω ότι και να σε γνωρίσω, θα συνεχίσω να το διακρίνω.

-Θα μπορούσες να βάλεις και στοίχημα.., χαμογελάω ξανά

-Όχι, δεν παίζω με στοιχήματα. Δε διαπραγματεύομαι τη σιγουριά μου.

-Πάντως δε μου έχεις πει τίποτα για σένα τόση ώρα.

-Τι θες να σου πω;

-Πράγματα σαν κι αυτά που σου είπα και γω.. Πού πας, τι γυρεύεις εδώ στο κατάστρωμα..

-Δυστυχώς δεν πηγαίνω πουθενά. Είμαι πλήρωμα εδώ. Βλέπω ανθρώπους να μπαίνουν, να βγαίνουν, πρόσωπα χαρούμενα, ξέγνοιαστα, λυπημένα άλλοτε, χωρίς να μπορώ να κάνω βήμα μακριά από το πλοίο. Τα τέσσερα τελευταία καλοκαίρια μου έτσι περνούν. Από τότε που τέλειωσα το σχολείο δηλαδή. Μ’ αρέσει αυτή η δουλειά όμως.. Κοιτάω τα πρόσωπα των επιβατών και φτιάχνω εικόνες.. Πού να πηγαίνουν, τι να σκέφτονται, πώς να πέρασαν και άλλα τέτοια.

-Για μένα τι σκέφτηκες;

-Σε κοιτούσα πολλή ώρα. Καθόμουν στη γέφυρα και αναρωτιόμουν τι το τόσο ενδιαφέρον να έχει το βιβλίο που διαβάζεις που δε σε νοιάζει ούτε ο αέρας, ούτε ο ήλιος. Επειδή κάθεσαι μόνη σου φαντάστηκα ότι θα πηγαίνεις να βρεις κάποιον ή την παρέα σου σε ένα από τους επόμενους σταθμούς του πλοίου. Πίστευα ότι θα ήταν κάπου που θα έχεις ξαναπάει γιατί δε φαίνεσαι καθόλου ανήσυχη. Σα να ξέρεις τι ακριβώς θα συναντήσεις και τι πρόκειται να κάνεις.

Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό η ζωή δε μου επιφύλασσε πολλές εκπλήξεις. Σα να ήταν όλα προσχεδιασμένα. Μέχρι και οι διακοπές μου προσχεδιασμένες ήταν. Είχε δίκιο. Νόμιζα πως ξέφευγα ενώ ξαναέβαζα τον εαυτό μου πάλι σε μια ρουτίνα που είχα ξαναζήσει. Τόσο πολύ φαινόταν; Ή είχε τόσο δυνατό χάρισμα εκείνος;

-Το βιβλίο είναι ενδιαφέρον, αλλά αυτό που μου συμβαίνει είναι ότι έχω πιαστεί από τη στιγμή.. Ο ήλιος, ο αέρας, η θάλασσα.. Το μυαλό μου είναι άδειο από κακές σκέψεις.. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πού είμαι και πού πηγαίνω..

-Ίσως θα έπρεπε να σκεφτείς και τι είσαι.. Είσαι μάλλον χαρισματικός άνθρωπος.. Έχεις κάθε λόγο να είσαι ευτυχισμένη.

«Κοίτα να δεις.. Το ίδιο συμπέρανα και γω για σένα..», σκέφτομαι.

-Αν κρίνω και από τη στιγμή, μάλλον τόση ώρα ήμουν ευτυχισμένη και δεν το είχα καταλάβει..

«Το πλοίο μόλις προσέγγισε το λιμάνι της Μήλου. Παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες με προορισμό τη Μήλο να ετοιμάζονται προς αποβίβαση», ακούστηκε μια φωνή από τα μεγάφωνα.

Δε θέλω να φύγω.. Ακόμα κι αν ξέρω ότι τη συντροφιά του ήλιου και της θάλασσας θα την έχω για πέντε μέρες συνέχεια πλάι μου.

-Πρέπει να φύγεις..

-Κι εσύ πρέπει να μείνεις…

-Και τι είναι τα «πρέπει»..; Προσωρινές συμβάσεις με δυνάμεις ανώτερες από εμάς λόγω της εξουσίας που ασκούν πάνω μας..

-Το καλοκαίρι η μόνη εξουσία που θέλω να μου ασκείται είναι εκείνη των φωτεινών ηλιαχτίδων όταν δεν μπορώ με τίποτα να σηκωθώ από την παραλία..

Γελάει

-Σ’ ευχαριστώ που ήρθες στην παρέα μου, εκ μέρους της θάλασσα και του ήλιου.. Εκ μέρους του βιβλίου μου και του αέρα.. Ειλικρινά.. Σ’ ευχαριστώ.

Τον κοιτάω για λίγο. Τα μάτια του έχουν μια εκφραστικότητα που δεν έχω ξαναδεί.

Κατεβαίνω από το πλοίο με μια ανάλαφρη αίσθηση του καλοκαιριού πάνω μου. ¨Όχι, δε θα έμπλεκα ξανά στη ρουτίνα, θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να ζήσω την κάθε στιγμή στο νησί..

Έχω απομακρυνθεί πολύ από το λιμάνι. Περπατάω προς το ξενοδοχείο, αλλά δε μπορώ να φύγω έτσι. Μια τελευταία ματιά θα είναι η αποχαιρετιστήρια. Τελευταία. Κοιτάω προς τη θάλασσα. Το πλοίο μόλις που έχει φύγει. Χαμηλώνω το βλέμμα και παρατηρώ την άκρη της κουπαστής.. Μια λευκή τελίτσα ανάμεσα στο μπλε…

«Ξανασκέφτηκα τον ορισμό της εξουσίας σου, θα μου πει..»

Έτσι κι αλλιώς τι είναι η ζωή μας; Ένα παζλ από στιγμές, φτιαγμένες από εμάς και μόνο. Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε..

Έξω χιονίζει.. Και μάλιστα πολύ. Ακούω Yann Tiersen και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι έχω δίκιο όταν λέω ότι τη Δευτέρα δε θα 'χούμε σχολή. Αλλά όλο και συνεχίζω το διάβασμα. Μάλλον είναι που δε θέλω να πάω για ύπνο από τώρα, κι ας είναι δυόμιση το πρωί.
Όλο ονειροπολώ τελευταία. δε μπορώ να συγκεντρωθώ. λες και το μυαλό μου έχει πάει σε άλλο σώμα-Σε ποιο άραγε; Μακαρι να είχε πάει εκεί που σκέφτομαι.. Ίσως να μάθαινα και τις σκέψεις σου... Θέλω να γραψω ένα παραμύθι.Aλλά δεν ερκεί μόνο να το θέλω... Βοήθησέ με.
Φτιάξε μου ένα παραμύθι, κι άσε μέσα του να ζω...

Όλα τέλεια ΙΙΙ

Μετά από στιγμές αναπόφευκτης σύγκρουσης και εσωτερικής πάλης αποφάσισε να αποχωριστεί το σημείο κάτω από εκείνη την πολυκατοικία που της κρατούσε τόση ώρα συντροφιά και να πάει σπίτι. Τι λέξη κι αυτή : "σπίτι". Ίσως και να μην υπάρχει πιο υποκειμενική λέξη από αυτή. Και την "αγάπη'' ίσως. Για τον καθένα θα μπορούσε να έχει και από μία διαφορετική σημασία. "Σπίτι" είναι αυτό που κοντά του νιώθει κανείς ήρεμα, άνετα, ειρηνικά.. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν προφέρει ποτέ αυτή τη λέξη. Για άλλους ήταν απλά δανεική. Και άλλοι, που ενώ την προφέρουν συνέχεια δεν έχει καμιά πραγματική σημασία γι' αυτούς. Για εκείνη, η πιο δυνατή, η πιο αντιπροσωπευτική έννοια που θα μπορούσε να πάρει η λέξη αυτή είναι αυτό που την έκανε να νιώθει όλον εκείνο τον καιρό. Κάθε μέρα περνούσε το κατώφλι εκείνου του σπιτιού, που για εκείνη ήταν το "σπιτι' της... Κάθε μέρα για όλα αυτά τα χρόνια που την περίμενε εκεί. Πάντα για εκείνη, πάντα κι εκείνη για αυτόν. Μέχρι τη μέρα του δυνατού εκείνου τυφώνα που πήρε το "σπίτι'' μακριά. Όσα προμήνυαν εκείνη τη μέρα δεν ήθελε απλά να τα δει. Την άφησε να περιπλανιέται στους δρόμους μένοντας "δανεικά" από 'δω κι από 'κει, χωρίς την προοπτική να ξαναβρεί ένα "σπίτι".. Δεν την ένοιαζε πια. Έτσι κι αλλιώς.
Έβγαλε τις μαύρες γόβες και ξάπλωσε... Συνειδητοποίησε ότι ήταν πολύ ωραία ντυμένη, ίσως λίγο περισσότερο από το επιθυμητό για το σκόπο της μέρας. Είχε προνοήσει: μαύρα παπούτσια, μαύρο φόρεμα. Αν και δε χρειάστηκε. Τα μόνα σημάδια που μπορούσε ακόμα να δει ήταν εκείνα που είχαν αφήσει οι πληγές της. Κι έτσι, όπως ήταν ξαπλωμένη, σκέφτηκε τον Αριστοτέλη, που διάβασε πρόσφατα.. Έλεγε ότι "Ο έρωτας δεν είναι παρά μια υπερβολική φιλία".. Μόνο εκείνη κι ο Αριστοτέλης μάλλον μοιράζονταν αυτή την άποψη. Μια υπερβολική φιλία, που καμιά φορά οδηγεί σε υπερβολικές πράξεις. Της άρεσε αυτή η εκδοχή ακόμα περισσότερο. Είπε και κάτι άλλο ο Αριστοτέλης όμως. "Όταν κάποιος ενεργεί εν βρασμώ ψυχής δε φταίει αυτός-αλλά εκείνος που τον οδήγησε στο σημείο αυτό".Κι αυτό της άρεσε...

χα χα χαα!!! :)

The Lady of the Ring!

Σήμερα έπρεπε να φύγω από νωρίς.. Αφού άνοιξα την ντουλάπα, έφτιαξα το συνολάκι που θα ταίριαζε στην περίσταση(δουλειά ήταν, μη φανταστείτε τίποτα!), έβαλα τις καουμπόικες μποτίτσες μου(ναι, έχουμε κι απ' αυτό!) έφυγα.. Κατεβαίνοντας τη σκάλα κάτι ένιωσα μες στη μπότα να υπάρχει.. Ωχ λέω, μην είναι κανά ζωύφιο του θεού;;;!.. Βγάζω την μπότα λίγο πριν βγω από την πολυκατοικία.. Κι όμως ήταν το δαχτυλιδάκι μου, που εδώ και δέκα μέρες είχα χάσει... Οκ, και ;;; Θα μου πείτε.

Ας ξεκινήσω λοιπόν...
Πριν από οχτώ χρόνια είχα κολλητή στο σχολείο τη Γιούλη(όνομα κι αυτή η κοπέλα!) η οποία έκανε διάφορα για να μου δείξει τη φιλία της. Πράγματα του τύπου : μου χάριζε γραμματάκια, μισές καρδούλες και το άλλο μισό το κράταγε αυτή, έγραφε στο θρανίο Ρ+Γ=B.F.F.E. και διάφορα τέτοια παιδικά και μη. Μια καλοκαιρινή μέρα μου χάρισε ένα δαχτυλιδάκι, όχι τίποτα σπουδαίο εμφανισιακά, ό,τι πιο λεπτό σε δαχτυλίδι είχα δει, σαν συρματάκι ένα πράγμα, ασημένιο. Ήταν τόσο λεπτό που στράβωνε με το παραμικρό. Γενικά επειδή εμένα με ενοχλούν τα δαχτυλίδια, το φόρεσα στον αντίχειρα, εκεί ταίριαζε μια χαρά κιόλας. Στην αρχή με ενοχλούσε ένα ξένο πράγμα στον αντίχειρά μου. Σιγά σιγά άρχισα να το συνηθίζω, και πια έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του χεριού μου…. Από εκείνη τη στιγμή το φορούσα συνέχεια, έβλεπα όμως πως εκείνη δεν το φορούσε και με πείραζε λιγάκι αυτό. Αλλά δεν της το ‘λεγα.

Πέρασαν τα χρόνια(2 αν θυμάμαι καλά) η Γιούλη έφυγε από τη ζωή μου. Είχε μείνει όμως το δαχτυλίδι στο χέρι μου, που πλέον δεν ήταν το δαχτυλίδι της Γιούλης αλλά «το δαχτυλιδάκι μου». Ύστερα ήρθε η Ρούλα. Εκείνη δε μου χάρισε δαχτυλίδι.. Μου έστελνε μηνύματα, βγαίναμε για καφέ, τα λέγαμε.. Ελάχιστα δώρα μου είχε κάνει η Ρούλα. Θυμάμαι μου κακοφαινόταν λίγο αυτό, γιατί είμαι άνθρωπος πολύ αυθόρμητος και μου αρέσει να κάνω δωράκια στους άλλους χωρίς λόγο.. Αλλά δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση οι άλλοι να σκέφτονται όπως εσύ.. Μπορείς..; μετά από πέντε χρόνια μιας ανειλικρινούς αρκετά φιλίας, έφυγε και η Ρούλα(τώρα με βλέπει στην ΑΣΟΕΕ και κάνει πως δε με ξέρει).

Μεταξύ όλων αυτών των χρόνων η σχέση μου με το δαχτυλίδάκι παρέμενε πάντα πίστη-αυτό κολλημένο στο δάχτυλό μου και εγώ να το αγγίζω συνεχώς για να σιγουρευτώ ότι είναι εκεί-αλλά συγχρόνως περίεργη. Μια σχέση που θα μπορούσα να την ονομάσω και «κρυφτούλι»… Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις σηκωθώ το πρωί είναι να το φορέσω και το τελευταίο κάθε βράδυ να το βγάλω πριν πάω για ύπνο. Ο μόνος λόγος να το βγάλω τη διάρκεια της μέρας είναι για να κάνω μπάνιο ή στη θάλασσα. Όμως υπήρξαν στιγμές που βαρέθηκε το δάχτυλό μου και κρύφτηκε κάπου να μείνει λίγο μόνο του-δεν του έφταναν οι ώρες που καθόταν μόνο του τα βράδια. Πάντα όμως το ξανάβρισκα, δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω τελείως. Τι στο πορτοφόλι μου είχε κρυφτεί, τι σε τσέπες, τι σε τσεπάκια τσάντας.. Πάντα ξαναεμφανιζόταν, όταν ήθελε ξανά να επιστρέψει στο δάχτυλό μου. Γι’ αυτό και γω, δεν του κράταγα κακία. Ήξερα ότι δε θα με προδώσει, δε θα με εγαταλείψει(για κανένα άλλο δάχτυλο!)όποιος με γνώριζε ένα από τα πρώτα πράγματα που πρόσεχε ήταν το δαχτυλιδάκι.. Τόσο λεπτό και γλυκούλι..δεν είχαν ξαναδεί!

Κάποια στιγμή μου έσπασε.. θυμάμαι ήταν μια περίοδος που δεν τα πηγαίναμε καλά με τη Ρούλα.. Το έφτιαξα και το ξαναφόρεσα.. Μετά από καιρό μου ξανασπάει, αλλά δε γινόταν να κολλήσει. Μου έφτιαξε η χρυσοχόος ένα άλλο, λίγο πιο χοντρό για να μη σπάει. Δεν ξέρω αν ήταν από το ίδιο ασήμι του παλιού.. Νομίζω πως όχι. Τίποτα δε θα ήταν ίδιο ξανά για το δαχτυλιδάκι και μένα. Εκείνο τον καιρό γνώρισα το Γιώργο. Ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας-που ακόμα με παιδεύει-, η μεγαλύτερη μου σχέση(3 χρόνια) και γενικά όλα τα μεγάλα…

Με το νέο δαχτυλιδάκι πάντως τα πηγαίναμε μια χαρά. Πράγματι, τίποτα δεν ήταν ίδιο, αλλά αυτό ο νέο κύμα συναισθημάτων και βιωμάτων μας έκανε να δεθούμε πολύ. Με ευχάριστο τρόπο και μη σας πω(λίγο) περισσότερο από το παλιό…! Βέβαια,ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς όπως και να’ χει. Πάντως εγώ συνηθίζω να διηγούμαι γι’ αυτό σαν να ήταν ένα, γιατί για μένα ένα είναι. Επομένως τα «κρυφτούλι» ισχύει πολύ περισσότερο για το διάδοχο…

Στις 30/12 είχα βγει με κάτι φίλες μου, όταν ανακάλυψα ότι το δαχτυλιδάκι δεν ήταν εκεί.. δε θυμόμουν να το έχω αφήσει πουθενά, έψαξα βέβαια σε τσάντες και τσέπες αλλά τίποτα. Ήμουν σίγουρη ότι το είχα χάσει. Τέλεια! Μια μέρα πριν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και γω να είμαι χωρίς το αγαπημένο μου δαχτυλιδάκι! Όχι, δεν ήταν καλό σημάδι για το 2008..Για το οποίο, οφείλω να ομολογήσω ότι είχα πολλή αισιοδοξία…Δέκα μέρες πέρασαν, τόσες μέρες δεν έκανε ποτέ να εμφανιστεί, οπότε είχα πάει κιόλας στον χρυσοχόο, ο οποίος μου είπε ότι θα έφερνε στις 15/1 τέτοια δαχτυλιδάκια.

Μέχρι που έφτασε η σημερινή μέρα….

Μόλις βρήκα το δαχτυλίδι κατευθείαν μου έφτιαξε τη μέρα! Το πρόσεχα σαν τα μάτια μου σήμερα, το κοιτούσα και το ξανακοιτούσα-δεν το πίστευα!

Για μένα το σημερινό γεγονός είναι ένα σημάδι πως όλα θα πάνε καλύτερα…

Είχα ένα πολύ καλό προαίσθημα για το 2008, που όμως τα πρώτες μέρες της χρονιάς δεν επαληθεύθηκε.. Μου συνέβησαν μικρά μεν, κακότυχα δε πράγματα, όχι σοβαρά, αλλά από αυτά που σου συμβαίνουν και λες»γιατί σε μένα ρε γαμώτο;!» Το κακό ήταν ότι μου συνέβαιναν με απίστευτη συχνότητα! Ποτέ δεν παύω όμως να ελπίζω ότι απλά πρόκειται για μία μικρή περίοδο που –πού θα πάει- θα περάσει!

Η επιστροφή του δαχτυλιδιού(πολύ lord of the rings έπεσε!) σήμερα ήταν σα να σηματοδότησε αυτή την περίοδο..αλλά…Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ήταν αυτό το μόνο σημάδι που μου είχε δώσει το δαχτυλίδι… Κοιτώντας πίσω βλέπω ότι με τον τρόπο σηματοδοτούσε κάθε ιδιαίτερη περίοδο της ζωής μου.. Έσπασε τον καιρό που δεν τα πήγαινα καλά με τη Ρούλα, σα να μου έλεγε ότι κάποια στιγμή θα «έσπαγε" και η φιλία μας. Ξαναέσπασε όταν γνώρισα το Γιώργο και αναγκάστηκα νο το αλλάξω, σα να μου έλεγε ότι θα αλλάξει η ζωή μου εκείνο το διάστημα, αλλά κάποια στιγμή κι αυτό θα «σπάσει» και μάλιστα όχι ανώδυνα. όπως και για το δαχτυλιδάκι, έσπασε χωρίς να μπορεί να ξανακολλήσει… Χάθηκε για λίγες μέρες τώρα…

Σκέφτομαι καμία φορά…

Μακάρι να ήταν οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους όπως αυτή που έχω με αυτό το κομματάκι ασήμι.. Από την πρώτη στιγμή ταιριάξαμε, περνούσαμε πολλές ώρες μαζί με αρκετά διαλείμματα. Ευαίσθητο κι αυτό(στραβώνει με το παραμικρό, όπως ανέφερα παραπάνω) ίσως κι εγώ λίγο.. Όποτε κουράζεται κάποιος από τους δυό μας απλά φεύγει για λίγο και ξανάρχεται. Είμαστε πιστοί ό ένας στον άλλο όσοι άνθρωποι κι αν έχουν περάσει και έχουν φύγει.. Εδώ και οχτώ χρόνια.. Εκείνο σιωπηλό, απλά να μου δηλώνει την παρουσία του με ένα μου άγγιγμα και να μου δίνει σημάδια κάθε φορά που το κρίνει απαραίτητο…Για να με προφυλάξει…

Αυτή τη φορά χάθηκε και ξαναβρέθηκε μετά από μέρες.. Σα να μου λέει ότι πράγματι, ό,τι κακό και να συμβαίνει δεν πρέπει ποτέ να χάνω το κουράγιο και τη δύναμή μου.. Κι όμως συνέβη κάτι σήμερα.. Θα τη θυμάμαι ως μία από τις πιο άσχημες και ταυτόχρονα πιο καλές μέρες της ζωής μου. Αχ..πάλι με είχες προειδοποιήσει.. Από την αρχή κιόλας της μέρας. Έχεις δίκιο. Πρέπει να κοιτάω μπροστά. Και θα το κάνω. Ήρθες εσύ και μαζί σου θα έρθουν τα καλύτερα.

Μακάρι να είναι κι αυτό ένα σημάδι για πιο ονειρεμένες και μαγικές μέρες…

Καλή χρονιά σε όλους…! :)

τελικά...

"Δεν παίρνω δώρα σε καμία.. Δεν είμαι πια μαλάκας..."
"Τοτε δεν ήσουν μαλάκας, τώρα είσαι.", του είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο.