Όλα τέλεια ΙΙ

Όσο εκείνη προσπαθούσε απεγνωσμένα να πάρει ζωή της πίσω δεν μπορούσε να εμποδίσει το συναίσθημα της λήθης της νέας ζωής της και της επιστροφής στα περασμένα. Και όσο και να προσπαθούσε να το εμποδίσει υπήρχε κάτι που δεν την άφηνε. Είχε παγιδευτεί σε ένα δίχτυ που εκείνη άφησε να την τυλίξει χωρίς να προβάλλει καμία αντίσταση. Η ζωή της έμοιαζε πλέον με μια κουκκίδα σε ένα χάρτη του οποίου κανένα μονοπάτι δε γνώριζε. Η θέλησή της ήταν ένα σύννεφο πάνω από αυτό το χάρτη που όλο και έφευγε πιο μακριά. Της είχε πάρει τη ζωή ολόκληρη, αυτό είχε κάνει. Και τώρα εκείνη γύρευε να βρει εξηγήσεις. Αλλά τι να εξηγήσει κανείς σε ένα θολό απομεινάρι του ίδιου του εαυτού του;
Ακουμπισμένη ακόμα εκεί, με την πλάτη στον τοίχο έκλεισε τα μάτια της και άρχισε να φέρνει στο μυαλό της όλα όσα μπορούσε να θυμηθεί από την ως τώρα ζωή της. Αυτό όμως που στην πραγματικότητα της ερχόταν στο μυαλό ήταν ένα παζλ από αποσμάτα συγκεκριμένων καταστάεων που είχε ζήσει. Δεν ήθελε αυτό και ένιωθε ότι έλεγε ψέμματα στον εαυτό της, αλλά δεν μπορέσει να τον αποτρέψει κι όλας από το να κάνει εκείνες τις σκέψεις εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Και τότε ήταν που, για πρώτη φορά στη ζωή της ένιωσε πραγματικά θυμωμένη. Θυμωμένη που καθόταν εκεί τόση ώρα απλά και μόνο για να σκεφτεί, θυμωμένη που οι σκέψεις της ήταν τόσο κενές, θυμωμένη που ο τοίχος αυτός στεκόταν τόση ώρα πίσω της κρατώντας της αντίσταση, θυμωμένη..που είχε νιώσει τόσο αργά αυτό το θυμό...

Persepolis

Πιστεύω και πίστευα ότι ακόμα υπάρχουν ήρωες.. Αυτή η τανία έρχεται να με επιβεβαιώσει. Η μικρή Μαρτζί ζει με την προοδευτική οικογένειά της στον Ιράν και έχει μέσα της έμφυτο το επαναστατικό στοιχείο, ενώ παράλληλα προσπαθεί να επιβιώσει σε μια χώρα με ένα καθεστώς τόσο καταπιεστικό. Όση ώρα έβλεπα την ταινία έκλαιγα. Και απ'ότι κατάλαβα δεν ήμουν η μόνη στην αίθουσα... Δεν το έχω ξαναπάθει αυτό με ταινία. Να κλαίω με το που ξεκινάει μέχρι να μου τειώσουν τα δάκρυα..(εκεί κάπου στο διάλειμμα σταμάτησα...!) Η θέληση της Μαρτζί, η δυναμική της προσωπικότητα, η προσπάθεια να αντισταθεί στις άδικες αρχές ενός κράτους στο οποίο ένιωθε να μην ανήκει, η δύναμη της ψυχής της ήταν όλα όσα με καθήλωσαν. Κατάφερε να επιβιώσει σε έναν πόλεμο, αλλά και όταν έφυγε από την πατρίδα της και πήγε στην Γαλλία,όπου και εκεί ένιωθε να μην ανήκει πουθενά, πέρασε μέσα από τόσες δυσκολίες αφήνοντας την προσωπικότητά της άθικτη, αλλά έχοντας όλες αυτές τις άσχημες εμπειρίες από τη ζωή. Η γιαγιά της Μαρτζί είναι το δεύτερο πιο σημαντικό πρόσωπο στην ταινία αλλά και ένας χαρακτήρας πολύ ιδιαίτερος και διαφορετικός... Σοφή αλλά πάντα συμβατή με την εποχή της. Μοντέρνα και ταυτόχρονα σταθερή στις αρχές και τα πιστεύω της. Ναι.Υπάρχουν ακόμα ήρωες.. Για όσους έπαψαν να το πιστεύουν θα τους παρακαλούσα να δουν αυτή την ταινία. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να υπάρχουν άτομα που δεν την έχουν δει... Αναζητώντας ήρωες λοιπόν...

the bad&the good side of things vol.2

Δεν ξέρω πώς πρέπει να είμαι μετά από μια βδομάδα τόσο περίεργη(προς χάλια θα έλεγα).. Θα πρέπει να είμαι down επειδή με επηρέασε άμεσα ή να νιώθω χαρούμενη που έφυγε?? Και εδώ λοιπόν βλέπουμε πως πάντα υπάρχουν οι δύο πλευρές των πραγμάτων! Αλλά τι γίνεται όταν όλοι σου λένε"μη στενοχωριέσαι κ μη στενοχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά" αλλά εσύ, όοοχι, θες να στενοχωριέσαι, όχι γιατί τη βρίσκεις, αλλά επειδή πιστεύεις ότι αυτή τη στιγμή δε σου ταιριάζει κανένα άλλο συναίσθημα παρά μόνο εκείνο της μιζέριας, της στενοχώριας και της αυτοτιμωρίας. Πιστεύεις ότι το αξίζεις που νιώθεις έτσι και δε νιώθεις άσχημα γι'αυτο(αν και ήδη νιώθεις άσχημα, πόσο πιο άσχημα πια;;;!)από την άλλη νιώθεις καλά που νιώθεις τόσο δυστυχισμενος, κλείνεσαι στον εαυτό σου και δε βγαίνεις έξω, ούτε για μια βόλτα- έτσι απλά να σε δει ο ήλιος βρε αδερφέ!-γιατί ούτε και αυτόν πραγματικά τον αξίζεις...! Από την άλλη όμως, μόλις τελειωσε ένα δύσκολο κεφάλιαο της ζωής σου, που εύχεσαι να κλείσει για πάντα και τώρα θα έπρεπε να πετάς από χαρα!Και να λοπόν το δίλημμα.. Να χαρείς...;Τώρα που αποφάσισες πως αυτό που σου αξίζει είναι να κάθεσαι και να κλαις τη μοίρα σου; Σου αξίζει να χαρείς; Αν βάλεις δηλαδή τη χαρά και τη λύπη σε μια ζυγαριά που να μετράει ποια σου αξίζει περισσότερο προς τα πού θα γείρει η ζυγαριά;;; That's the point my friends και την επόμενη φορά που θα πιστέψω οτι η ζυγαριά γέρνει προς τη μαυρίλα παρακαλώ κάποιος να με ξυπνήσει!!!

-Ευχαριστώ.
Μια συναχωμένη ηλιαχτιδ(ούλ)α...

the bad&good side of things

Μετά πό μια βδομάδα γεμάτη αγωνία και διάβασμα..να 'μαι πάλι!! Η σημερινή μέρα ήταν κάτι σα γιορτη για μένα..Μπορεί να σας ακουστεί περίεργο όταν μάθετε τι έκανα σήμερα, αλλά έτσι νιώθω.. Σήμερα ήμουν από τις 9 ως τις 4μιση στο imperial στο μεταξουργείο και έδινα proficiency.. Από χθες το βράδυ άρχισα να λαμβάνω μηνύματα για "καλή επιτυχία" κλπ.. Το ότι μου έστελναν απλά να μου πουν καλή επιτυχία(τύχη βασικά!!) :) με συγκίνησε αφάνταστα.. Ένιωσα πολύ πιο όμορφα απότι αν λάμβανα "χρόνια πολλά" στη γιορτή ή τα γενέθλιά μου... Συνάντησα μια φίλη μου που είχα να δω αρκετό καιρό εκεί(έδινε κι αυτή) και ένας φίλος μου ήρθε να με δει, εκτός από την καθηγητριά μου..Σ'ευχαριστώ Βικτωράκο!! Και δε φτάνει μόνο αυτό, αλλά με έπαιρναν και τηλ μετά να δουν πως πήγα.. όσο κουρασμένη και να ένιωθα αυτά τα παιδιά μου έδωσαν πραγματικά δύναμη..
Απλά ήθελα να υπενθυμίσω οτι η χειρότερη μέρα μπορεί έτσι απλά να γίνει μία από τις καλύτερες... :))

και τωρα...χαμόγελααα!!! :) :) :) ...έτσι μπράβο!! :)) <--εγώ !!

Η μάχη των αστεριών

Άργησα πάλι να κοιμηθώ χθες το βράδυ.. Όταν αποφασισα να πάω επιτέλους για ύπνο, άνοιξα για λίγο την μπαλκονόπορτα-όπως κάνω πάντα πριν κοιμηθώ-και κοίταξα έξω.. Βρέθηκα απέναντι από μια μεγάλη έκπληξη, που δε βλέπω συχνά στον αθηναϊκό ουρανό.. Ένα σωρό αστέρια είχαν μαζευτεί εκεί, ακριβώς απέναντι από το δωμάτιό μου.. λες και με περίμεναν να βγω να τα δω, λες και είχαν κάποιου είδους συγκέντρωση! Το σκέφτηκα λίγο μέχρι που πήρα την απόφαση να βγω στο μπαλκόνι(αφού έβαλα το πουλοβεράκι μου, γιάτι έκανε και λίγο κρύο!).. Με το σώμα ακουμπισμένο στα κάγκελα έμεινα να τα κοιτάζω.. Στην αρχή δε σκεφτόμουν τίποτα, απλά απολάμβανα αυτό το περίεργο συναίσθημα που μού δημιουργεί η εικόνα του γεμάτου αστέρια ουρανού.. Άραγε να με κοιτούν κι αυτά όπως τα κοιτάω κι εγώ..; Να σκέφτονται άραγε; Κι έτσι ξεκίνησε ένας αγώνας ερωτημάτων.. Ποιος κοιτούσε ποιον τελικά;
Από μικρή θυμάμαι είχα αυτό το κάτι με τα αστέρια και τους αστερισμούς. Και ό,τι άλλο έχει σχέση με τα σωματίδια και τους πλανήτες του σύμπαντος.. Πάντα στο χωριό μου χάζευα τον ουρανό το βράδυ-και όπου αλλού βρισκόμουν και είχε ξαστεριά.. Μου άρεσαν και οι δύο πλευρές : και η επιστημονική-και η παραμυθένια.. Αν δεν υπήρχε το πρόβλημα της φυσικής, η οποία δε μου αρέσει καθόλου σαν εκπαιδευτικό αντικείμενο, στην επιστήνη που ονομάζεται αστρο-φυσική,τώρα θα σπούδαζα στο φυσικό Αθηνών με την προοπτική του αστρο-φυσικού.. Μεγαλη τρέλα λοιπόν..! Περπάτησα κατά μήκος του μπαλκονιού χωρίς να ξεκολλάω το βλέμμα μου από πάνω τους.. Προσπαθούσα να μαντέψω-από τα λίγα που ξέρω- ποιους αστερισμούς και αστέρια έβλεπα κάθε στιγμή. Ένιωθα τόσο μικρή..τόσο ασήμαντη.. Σαν ένα δίχτυ να έχει απλωθεί από πάνω μου απειλώντας από στιγμή σε στιγμή να πέσει με εμένα από κάτω.. Η μάχη σκέψεων, συναισθημάτων-θαυμασμού προ πάντων- αστεριών και μίας-ξύπνιας εκεινη την ώρα- ανθρώπινης ύπαρξης συνεχιζόταν όλο και πιο έντονη. Ήθελα να τους τα πω όλα σήμερα, ήξερα ότι θα πέρναγε αρκετός καιρός μέχρι να τα ξαναδώ... Δεν ένιωθα καμία απειλή, μόνο θαυμασμό προς αυτά τα χιλιάδες μάτια που με κοιτούσαν, τα κοιτούσα κι εγώ άλλωστε.. Ήθελα να ανέβω στην ταράτσα του σπιτιού, να τα δω καλύτερα, αλλά τι νόημα είχε, αφού έβλεπα ότι το μόνο σημείο του ουρανού όπου υπήρχαν τόσα πολλά ήταν ακριβώς απέναντι από το δωματιό μου..
Και τότε έγινε. Μετά από πολλά χρόνια το είδα να πέφτει.. Ευχή ευχή..!!! Γρήγορα! Μόνο που δεν άντεξα..Ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή που έβαλα τα κλάμματα.. Η μάχη ειχε τελειώσει. Χωρίς νικητές και νικημένους. Ετσι απλά, όπως άρχισε.. "Καληνύχτα σας".. Είπα, και έκλεισα το παράθυρο.

Απορίες...

Λοιπόν....τι να φταίει πια με μένα? Το ότι θέλω να ερωτευτώ απεγνωσμένα..? (μπα..!) Ή μήπως η σημερινή μέρα ήταν τόσο gloomy (!) που μελαγχόλησα μέχρι αηδίας και δεν είχα να σκεφτώ κάτι καλύτερο;;

Τον είδα την πέμπτη και την Παρασκευή το βράδυ για λίγο.. Αλλά τον σκεφτόμουν όλο το Σάββατο και την Κυριακή!!(τι σ/κ κι αυτό!) Και δεν το κάνω επειδή δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω(όπως λέω για να δικαιολογηθώ..) Η κατάσταση μου με ώθησε σε κάποιες σκέψεις.. Αναρωτιέμαι αν κάθε φορά που μας αρέσει κάποιος γιατί πρέπει να γίνεται πάντα κάτι να σε ξενερώνει και να μη σ’ αρέσει μετά; Μήπως αυτό σημαίνει ότι δε σ’ αρέσει πραγματικά; Η όταν θες κάποιον ποτέ να μη σου κάθεται (η φάση καλέ! τι σκεφτήκατε;;! :) ) αλλά όταν δ τον θες να μη σε αφήνει σε χλωρό κλαρί..;; Νομός του Μέρφι λέγεται αυτό ή κάπως αλλιώς??? Φυσικά φράσεις του στυλ "όλα στραβά θα σου πάνε" δεν είναι κατάλληλες για αισιόδοξα άτομα γι’ αυτό και θα σας συμβούλευα να μην τις υιοθετήσετε! Βέβαια, όταν έχει έξω έναν καιρό σαν τον σημερινό και το συννεφάκι στο απέναντι κομμάτι του ουρανού είναι η μόνη σου συντροφιά, τέτοιες σκέψεις δεν είναι καθόλου απίθανο να σου περάσουν από το μυαλό.. Απλά να περάσουν όμως γιατί αν κάτσουν παραπάνω δεν μας βλέπω καλά..!
-Κυρία, κυρία!! Ακόμα μια απορία.. Αν αυτός που μας αρέσει μοιάζει με κάποιον άλλο ο οποίος επίσης μας αρέσει(‘η που ενίοτε έχουμε φάει και ένα ψιλοκολληματακι!) τι σημαίνει αυτό? Εδώ τι κάνουμεε??
Αnyway, μπερδεύομαι και δε μ’ αρέσει αυτό. Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ο καιρός είναι χάλια, ακούω τη μουσική του 2, τον σκέφτομαι συνέχεια, δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για αυτόν, δεν ξέρω αν και πότε θα τον ξαναδώ, του έδωσα ένα (τόσο δα) πράσινο φωτάκι, όταν χτυπάει το κινητό μου ταράζομαι, νιώθω ότι δε θα ξενερώσω (και) αυτή τη φορά αλλά μοιάζει με μία άλλη ύπαρξη και φοβάμαι μήπως είναι αυτό που με τράβηξε...και δε θέλωωω!
Και για να το θέσουμε ακόμα πιο απλά.. Θέλω να τον ξαναδώ!!(όσο πιο σύντομα γίνεται by the way.. :) )

sorry για το πρήξιμο άλλα ήθελα κάπου να τα πω..να ξεσπάσω βρε αδερφέ!! ;)
α...και κάτι ακόμα..Υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά;;; (κάτι σε διαφήμιση μου κάνει αυτό.. :/ )

Θεσσαλονίκη, η πόλη των προκλήσεων

Εξεταστική, διάβασμα(κάτι που δεν έχουμε πολυσυνηθίσει) και ύπνος το πολύ 5 ωρών τη μέρα.. Νομίζω είναι αρκετά αυτά για να σε βγάλουν νοκ άουτ στο διάστημα ενός μήνα, και γι' αυτούς που χρωστάνε και μαθήματα, δύο. Αποφάσισα κι εγώ λοιπόν να πάρω τους δρόμους και τα βουνά κα να κινηθώ προς Βόρειο Ελλάδα, Θεσσαλονίκη συγκεκριμένα. Είχα πολλά-αλλά πολλά!-χρόνια να πάω και δεν ήταν άσχημη ευκαιρία τώρα που δεν είχε ανοίξει ακόμα η σχολή.. Πήρα κι εγώ το τρενάκι μου και ξεκίνησα για την πολη των καρντάσηδων.. :)
Η πρώτη μου εντύπωση ομολογουμένως ήταν υπό περίεργες συνθήκες..!!Με το που βγαίνω από το σταθμό ένας παπάς να τρέχει αλαφιασμένος,κάτι άλλοι πιο πέρα να προσπαθούν να συνεννοηθούν φωναχτά και γενικά μια τρέλα να κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα!!Λεω"εδώ είμαστε!"...
Επισκέφθηκα αρκετά μέρη αλλά τη μεγαλύτερη εντύπωση μου την έκανε η πλατεία Ναυαρίνου με τα ξεχωριστά μαγαζάκια της και τις ιδιαίτερες καφετέριες που βρίσκονταν εκεί γύρω,οπως το 'cofix' ή ο playhouse-αν κ νομιζω οτι ηταν πιο μακρια αυτό. Δίπλα η καμάρα με τα φοιτητοστέκια της. Η πλατεία Αριστοτέλους είναι πάρα πολύ όμορφη, ενώ ο πεζόδρομος στο λιμάνι ενδείκνυται για μοναχικές βόλτες με σκοπό τον προσωπικό στοχασμό..! Εγώ πάντως το έκανα κι ήταν πολύ ωραία...!Καιρό είχα να συνομιλήσω με τον εαυτό μου τόσο σοβαρα!!! :) Επίσης πρόσεξα ότι οι καφετέριες της Θεσ/νίκης διαφοροποιούνται αρκετά από το στυλ της Αθήνας στο αντίστοχο είδος.. Πρόσεξα το 'on the road' (cafe-bar) οπου τα βραδάκια γινόταν κοσμοσυρροή και τον "Θερμαϊκό" με την πολυ ιδιαίτερη διακόσμηση... Τα τσουρέκια του Τερκενλή-όπως μου σύστησε και ο 'Εν-Πλώ'- είναι σκέτος πειρασμός.. Περνάς μπροστά από τη βιτρίνα στην Αριστοτέλους και ευωδιάζει ο τόπος!! Σου 'ρχεται να ορμήξεις στη βιτρίνα και να τα φας όλα! Αν κα η καλύτερη λύση είναι να αγοράσεις ένα..δύο, τρία. . . . . . !!! :Ο Ας μην μιλήσω για τις υπέροχες μπουγάτσες, που έτρωγα μία την ημέρα!! Γενικά πάντως η Θεσ/νίκη έχει πολύ ωραία μέρη για βόλτα και πολλά πράγματα να ανακαλύψεις (μου θύμισε λίγο την Αθήνα σ'αυτό!) Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που σε κάνει να τα ανακαλύψεις.. Εκεί που περπατάς μπαίνεις στο πιο απίθανο στενό-απίθανο από την άποψη ότι δεν περιμένεις εκεί να βρεις κάτι- και ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σε μεγαλες ανακαλύψεις όπως : ένα καφενειάκι-βιβλιοθήκη, εργαστήριο κατασκευής βιολιών, μαγαζί με απίστευτα ρούχα, καταστήματα second hand,παλιά βινύλια κλπ...
Θεσσαλονικείς δε γνώρισα, εκτός από δύο κοπέλες στο τρένο τη μέρα που έφευγα. Το συμπέρασμα είναι ότι, ναι, μου άρεσε η Σαλονικη!!! :)) Αν και από την αρχή μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση, ήθελα απλά να ανακαλύψω τι ήταν αυτό που με έκανε να ενθουσιάζομαι τόσο πού στη σκέψη ότι θα πάω.. Είναι λοιπόν αυτή η κουλτούρα και το συνεχές πείραγμα της.. Παει και τελείωσε, σε αυτή την πόλη αρέσει να προκαλεί!!!


οκ, ομολογώ ότι εμπνεύστηκα από τον Εν Πλω! :)




ΟΑΣΘ..! :D -όπως λέμε ΟΑΣΑ :)


είναι τρελοί σας λέωωω!!! :))
η γραφικότατη αγορά..



Αριστοτέλους...

Όλα τέλεια...

Αυτό ήταν. Ο φόνος είχε πια γίνει. Και εκείνη καθόταν με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο της πολυκατοικίας, σε εκείνο τον έρημο δρόμο με το πρόσωπό της στο σκοτάδι. Απέναντι, μέσα από ένα φωτισμένο παράθυρο κάποιος προσπαθούσε να δει τι γινόταν έξω.. Λίγα μέτρα πιο δίπλα οι περαστικοί. Φαίνονταν ατάραχοι.. Απ’ ότι φαίνεται ο μόνος που είχε ακούσει κάτι ήταν ο άνθρωπος στο απέναντι μπαλκόνι, αλλά τώρα κι εκείνος δεν έδειχνε σημάδια ανησυχίας, καθώς ντυνόταν προσηλωμένος στον καθρέφτη- πιθανότατα για κάποια βραδινή έξοδο.

Όταν σιγουρεύτηκε ότι οι συνθήκες το επέτρεπαν, ότι δεν ήταν κάποιος εκεί γύρω να τη δει και ο δρόμος είχε αδειάσει από αυτοκίνητα, αποφάσισε να βγει από την κρυψώνα της. Η καρδιά της είχε επανέλθει τώρα στο φυσιολογικό της ρυθμό και η ένταση στο πρόσωπό της είχε μετατραπεί σε μια γλυκιά ηρεμία. Το περπάτημά της σίγουρο και αργό, το ανεπαίσθητό λίκνισμα του σώματος της έκανε τα μακριά, μαύρα μαλλιά της να κουνιούνται, μία δεξιά, μία αριστερά. Αν την έβλεπες θα νόμιζες πως μόλις είχε βγει από την αίθουσα κάποιου συνοικιακού κινηματογράφου όπου είχε παρακολουθήσει άλλη μια ταινία με happy end- όχι αναγκαστικά χολιγουντιανή. Δεν φαινόταν άτομο που ενοχλείται εύκολα, αντιθέτως εξέπεμπε μια λάμψη σιγουριάς και αισιοδοξίας. Το πρόσωπό της δεν ήταν ούτε αγγελικό, ούτε και άγριο. Πάντα της έλεγαν ότι έχει κάτι περίεργο πάνω της, αλλά εκείνη πάντα το αρνιόταν. Κατά βάθος το ήξερε. Απλά δεν ήξερε τι ήταν αυτό.

Δεν ένιωθε ενοχές, ούτε και θλίψη. Χαρούμενη δεν ήταν σίγουρα, ούτε ευτυχισμένη. Αυτά ήταν συναισθήματα που είχε νιώσει ελάχιστες φορές στη ζωή της. Καθώς περπατούσε ένα χαμόγελο ικανοποίησης διέγραψε το πρόσωπό της. Αόρατο για έναν απλό περαστικό αλλά τόσο φανερό σε εκείνη! Τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολο. Πολύ πιο εύκολο απ’ ότι το είχε φανταστεί. Μόνο που της πήρε λίγο παραπάνω χρόνο. Ήθελε όμως να είναι όλα τέλεια. Όπως εκείνη τα είχε σχεδιάσει. Μέσα στο σχέδιο της βέβαια είχε αφήσει και τον αυθορμητισμό της να βοηθήσει λιγάκι. Μα έτσι ήταν από μικρή. Πάντα σχεδίαζε κάτι από πριν αλλά τελευταία στιγμή το έκανε όπως ήθελε εκείνη, τη συγκεκριμένη στιγμή. Για εκείνη αυτή ήταν η τελειότητα που ζητούσε. Και έτσι όλα ήταν τέλεια.

(συνεχίζεται...)

"Φεύγα" (διαδρομές..)

Όλη μας η ζωή είναι μια συνεχόμενη φυγή.. Μια διαδρομή.Από το ένα μέρος στο άλλο, από τη μία κατάσταση στην άλλη..Με το ένα ή το άλλο μέσο, με παρέα ή χωρίς. Θα φύγουμε μόνοι μας, ή θα μας ακούθήσουν κι άλλοι; Θα ακολουθήσουμε εμείς και ποιοι ειναι εκεινοι που μας ακολουθουν καθε φορά; Ειναι οι ιδιοι οι διαφορετικοι;
Σήμερα πήρα τρένο,μετρό,λεωφορείο. Κατεβηκα Ομόνοια. Πήγα Σύνταγμα με τα πόδια. Ξαναγύρισα σπίτι. Αυριο φεύγω. Για εξωτερικό. Πότε θα ξαναγυρίσω;
Αυτές και αλλες πολλες ειναι οι καθημερινες διαδρομές μας. Το ταξίδι αλλάζει τον ταξιδιώτη όπως η θάλασσα αλλάζει το σχήμα του βράχου..Οποιοδήποτε 'ταξίδι' και να κάνουμε , όποια διαδρομή και να ακολουθησούμε, πάντα έχουμε την ευκαιρία να κερδίσουμε εμπειρίες και να πάρουμε κάτι..
Είναι το ταξίδι λοιπόν ,όπως πολλοί σοφοί έχουν πει... Δεν ειναι ο προορισμός.. Γιατί για αλλού ξεκινάς αλλά τελικά μπορεί αλλού να καταλήξεις. Στην ουσία εσύ φτιάχνεις τον προορισμό σου μέσα από το ταξίδι.. "Εδώ είναι το ταξίδι" που λέει κι ο Πορτοκάλογλου..
Πόσα έχουμε άκομα να δούμε και να μάθουμε.. Μια ζωή θα μαθαίνουμε, θα παίρνουμε και θα δίνουμε μέσα απο τα ταξίδια μας. Θα διασταυρώνονται οι δρόμοι μας με διαδρομές άλλων και εκείνων με τις δικές μας. Καμιά φορά ίσως να τους ακολουθήσουμε κι όλας. Για πολύ, για λίγο άλλοτε..
Κι αν η διαδρομή σου δεν είναι πάντα τόσο συναρπαστική οσο θα ήθελες, μην απογοητεύεσαι. Αυτή είναι μόνο η αρχή. Μπορείς εσύ στη συνέχεια να την φτιάξεις. Να της βάλεις χρώμα, και ό,τι σχέδιο θες... Αλλά απο την άλλη αν η διαδρομή είναι πολύ ωραια αρχικά, μην επαναπαύεσαι.. Πρόσεχε να μην χάσει τη μαγεία της, να μην τη βαρεθείς ή να μην αλλάξει ξαφνικά και να προσπαθείς πάντα να την κάνεις ακόμα καλύτερη..
Άσε το δρόμο να σε βγάλει αλλά σκέψου ταυτόχρονα και πού θες να πας... Αν νιώσεις ότι θες να φύγεις απλά φύγε, αν νιώσεις ότι πρέπει να φύγεις, απλά σκέψου αν το θες πραγματικα...





Αφιερωμένο σε έναν πολύ καλό μου φίλο που ακολουθεί αύριο μια νέα διαδρομή.. :)

Στις 8 Ιουλίου συγκεντρωθήκαμε για την Πάρνηθα.

Στις 29 Αυγούστου συγκεντρωνόμαστε για την Ελλάδα, σε όλη την Ελλάδα.

Ας διαδώσουμε το μήνυμα σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο και ας φροντίσουμε εκείνο το απόγευμα να είμαστε όλοι στο Σύνταγμα ή σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης της Ελλάδας, φορώντας μαύρα.

(καντε κλικ πανω στις εικόνες)

Κάνουμε όνειρα...

Ζούμε σε όνειρο? Προσπαθω να απαντήσω εδώ και καιρό διάφορα σχετικά με αυτό ερωτήματα...Κάποιοι φιλόσοφοι των αρχαίων χρόνων υποστήριζαν ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ψέμμα και ότι η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Ένας στίχος που άκουσα πρόσφατα με έβαλε σε σκέψεις.."Να ζήσω σε ένα όνειρο δεν ξέρω αν με παίρνει.." Και σκέφτηκα,"αλήθεια,ποιος από εμάς τολμάει να ζήσει σεάνα όνειρο?" ή "πόσοι από εμάς έχουν βρει το όνειρο στο οποίο θα ήθελαν να ζήσουν;" Τα όνειρα είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας..Κοιμόμαστε,βλέπουμε όνειρα. Ξυπνάμε και τα όνειρα μας ακολουθούν.. Παντού. Και πάντα. Μήπως τελικά τα όνειρα παίζουν σηματικότερο ρόλο στη ζωή μας από αυτόν που νομίζουμε; Μήπως θα έπρεπε να τους δίναμε λίγη περισσότερη σημασία;
"Όνειρο" : Η βίωση μιας σειράς εικόνων, ήχων, ιδεών, συναισθημάτων κατά τη διάρκεια του ύπνου." Εγώ θα πρόσθετα κάτι εδώ. 'Όνειρο" επίσης είναι όσα θέλουμε να ζήσουμε, όσα λαχταρήσαμε.. Είναι όσα μας μελαγχολούν, μας κρατούν ξύπνιους τα βράδια, έως και ζωντανούς σε ορισμένες περιπτώσεις... Αυτό που μας δίνει χαρά, μας αναστατώνει, μας ανησυχεί, μας παρηγορεί πού και πού και, ενίοτε, μας προδίδει. Είμαι σίγουρη πως αν ποτέ έφτιαχνα ένα δικό μου λεξικό, κάτω από τη λέξη "όνειρο" θα βρισκόταν η μεγαλύτερη ερμηνεία.
Ο Φρόυντ ανέλυσε τα όνειρα που έρχονται κατά τη διάρκεια του ύπνου. Έδωσε μεγάλη βάση στο ασυνείδητο, αλλά δε μίλησε ποτέ για τα όνειρα που κάνουμε όταν είμαστε ξύπνιοι. Πώς συνδέονται αυτά τα όνειρα με εκείνα του ύπνου; Τα φαντάζομαι σαν εχθρούς μεταξύ τους.. Από τη μία το συνειδητό, απαλό, αιθέριο, συναισθηματικό, ονειρεύεται και φτιάχνει εικόνες για να τις προσαρμόσει στη ζωή, και από την άλλη το ασυνείδητο.. Έρχεται σαν μαύρο πέπλο, να καταπλακώσει το συνειδητό με τα άγρια ένστινκτά του, να του πει "λάθος είναι όσα ονειρεύεσαι! Άλλα είναι εκείνα που θέλεις στην πραγματικότητα!" Μα ποια πραγματικότητα;; Εδώ μιλάμε για όνειρα...
Άχ..Ήθελα να υπάρχει μια ευχάριστη χροιά αλλά δεν τα κατάφερα για ακόμα μία φορα... Αυτή η πάλη που λέγαμε.. Κοιτώντας λοιπόν τα όνειρα από τη σκοπιά του ποθητού, του επιθυμητού και του νοσταλγικού, διαπιστώνω ότι ναι, ίσως και να είναι η κύρια αιτία ύπαρξης μας.. Άνθρωπος χωρίς όνειρα.. Πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί; να υπάρξει; Δε θέλω καν να το σκέφτομαι. Απώθηση. Αυτό είναι. Το έχετε παρατηρήσει ότι τείνετε να ξεχνάτε τις άσχημες στιγμές και γενικότερα ό,τι σας έχει δημιουργήσει πολύ αρνητικά συναισθήματα; Είναι η άμυνα του μυαλού. Μόλις αρνήθηκα να σκεφτώ ότι υπάρχει άνθρωπος χωρίς όνειρα. Το μυαλό μου σιγά σιγά θα απωθήσει τη σκέψη αυτή και εγώ θα κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια...
Δύσκολο πάντως για κάποιον να βρει το όνειρο που τον αντιπροσωπεύει. Πόσο μάλλον αν δεν το έχει συναντήσει ποτέ. Ούτε στα όνειρα του- τα άλλα... Και ακόμα πιο δύσκολο να ζήσει μέσα σ'αυτό. Γιατί για να το βρει θα ψάξει πολύ. Καποια στιγμή σίγουρα θα του εμφανιστεί. Τα όνειρα όμως είναι τόσο αέρινα και ασταθή, που αν τελικά καταφέρεις να ζήσεις μέσα σ'αυτά ρισκάρεις πολλά. Αλλά τι είναι η ζωή χωρίς ρίσκα; Ένα θέατρο χωρίς σκήνή. Ένας ουρανός χωρίς αστέρια. Τα μεγάλα ρίσκα είναι για τους Μικρούς Πρίγκηπες αυτής της ζωής. Όσοι μπορουν να αφήσουν το αστέρι τους για να κυνηγήσουν το όνειρό τους είναι εκείνοι που μπορουν να ζήσουν-και μέσα σε ένα όνειρο..και παντού... Για τους υπόλοιπους, το απαλό χάδι του, αρκεί..


"Θα ήθελα να με πει "όνειρό μου"...αν μπορούσα να διαλέξω πώς θα ήθελα να με φωνάζει..."

τεστάκι #2

You Are 10% Left Brained, 90% Right Brained

The left side of your brain controls verbal ability, attention to detail, and reasoning. Left brained people are good at communication and persuading others. If you're left brained, you are likely good at math and logic. Your left brain prefers dogs, reading, and quiet. The right side of your brain is all about creativity and flexibility. Daring and intuitive, right brained people see the world in their unique way. If you're right brained, you likely have a talent for creative writing and art. Your right brain prefers day dreaming, philosophy, and sports.

Are You Right or Left Brained?

Στο δρόμο για Ηράκλειο

25/8/07
Κτελ.ΑNEK lines.Το θερμόμετρο δείχνει 41 βαθμούς αν και εγώ νιώθω ότι είναι λίγο περισσότερο...Παραδόξως μ'αρέσουν τα road trips.. 'Οτι δηλαδή έχει σχέση με αμάξι, λεωφορείο κλπ. Έχω ταξιδέψει μεχρι και 10 ώρες συνεχόμενα με αμάξι.. Αν και τα πλοία είναι το αγαπήμενο μου μέσο. Τώρα που κάθομαι εδώ μόνη μου ήρθε η ώρα να αναπολήσω ό, τι έκανα εδώ και μιάμιση βδομάδα στα όμορφα Χανιά...Όσο τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι πέρασα πολύ απλά, με φίλους και ταυτόχρονα πολύ ωραία..Και λέω"Αυτό θα πει διακοπές.Χαλάρωση, γέλιο, νέες γνωριμίες, θάλασσα και ήσυχοι ύπνοι..Οκ, καλό είναι να υπάρχει και ο έρωτας κάπου κάπου.." Το λεωφορείο περνάει τη μία πάνω από βουνά, την άλλη ανάμεσα σε πεδιάδες..Τελικά η Κρήτη συνδυάζει τα πάντα με απίστευτη συνοχή. Προσπαθώ να βγάλω μερικές φωτογραφίες από τη διαδρομή. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για τα Χανιά. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατι μ'αρέσουν τόσο. Είχα ξαναπάει και το Πάσχα και τότε ήταν που τα ερωτεύτηκα. Εκεί με κόβω και μετά την εξεταστική. Δεύτερο σπίτι μου θα τα κανω! Να είναι που συνδυάζουν το γραφικό στοιχείο με εκείνο της πόλης σε συνδυασμό με τη θάλασσα; Ή ότι απλά είχα καλή παρέα εκει; Δε θέλω να το εξακριβώσω έτσι κι αλλιώς. και σκέφτμαι πάλι.. Είναι το ταξίδι που σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος, χωρίς έγνοιες και προβλήματα;...Είναι ο χρόνος που περνάει αβίαστα..; Είναι το καλοκαίρι η θάλασσα, η άμμος, ο ήλιος; Είναι τα άτομα που γνώρισες και λάτρεψες όλον αυτόν τον καιρό..; Ή μήπως όλα αυτά μαζί...; Όχι, δεν είναι ψευδαίσθηση ότι ξεφεύγεις από την καθημερινότητα. Ξεφεύγεις. Όντως. Αναλόγως βέβαια πώς βλέπεις την καθημερινότητά σου. Και πώς εσύ την κάνεις να φαίνεται..

Όσο για τους καλοκαιρινούς έρωτες νομίζω ότι θα χρειαστούμε άλλο post.. Πάντως κι αυτοί μέσα στο πρόγραμμα είναι, και είναι τόσο ανάλαφροι σαν τη δροσερή αύρα της θάλασσας που το πότε φεύγουν και πώς έρχονται είναι αδύνατο να προσδιορίσεις...

Μια ακόμα μέρα

Περίεργη μέρα σήμερα...Ξύπνησα μεσημέρι μετά από ακόμη ένα απανωτό ξενύχτι, έφαγα "πρωινό" και στο καπάκι μεσημεριανό. Έμαθα από τις ειδήσεις ότι το πλοίο που θα ταξίδευα για Χανιά θα έμενε στον Πειραιά λόγω άσχημων καιρικών συνθηκών. Αρχικά ξενέρωσα, μετά όως άρχισα να σκέφτομαι τι θα κάνω μία ακόμα μέρα στην Αθήνα.Για αρχή είδα "Το Ημερολόγιο" για τέταρτη φορά.Το κλαμματάκι μου το'ριξα,παράπονο δεν έχω.Δόξα τω Θεώ, στην Αθήνα υπάρχει πάντα κάτι να κάνεις, και έτσι πήγα σε μια παράσταση στο Αττικό Άλσος, που συμμετείχαν ο Μίλτος Πασχαλίδης και η Πέμυ Ζούνη.."Τα φεγγάρια του έρωτα".. Πιο μαγευτικά "φεγγάρια" δεν έχω ξαναδεί. Πραγματικά, μιλούσαν, τραγουδούσαν και έλεγαν τόσες αλήθειες..Για τον έρωτα..Την αγάπη..Τους άκουγα και τους κοίταζα συνεπαρμένη..Υπέροχες φωνές και οι δύο, επιβλητικό παρουσιαστικό η Πέμυ και ο Μίλτος χαλαρή και αέρινη μορφή.. Είπώθηκαν πολλά ωραία λόγια και κάτι επίκαιρο :
" Αυτό που μας συμπληρώνει, το "άλλο μας μισό".." όπως το λένε..Υπάρχει το άλλο μας μισό; Δεν ύπάρχει γιατί είναι λάθος η ερώτηση.Ναι, είναι λάθος η ερώτηση..."
Αν και μελαγχολική και αρκετά κυνική παράσταση, έφυγα εκατό φορες ελαφρύτερη..Γιατί όσα είχαν ειπωθεί εκεί, ανάμεσα σε δύο αγνωστους ήταν τόσο αυθόρμητα σαν λόγια, που ελευθέρωναν τον έρωτα..Τον πήγαιναν πολύ μακριά. Ευχόμουν να μπορούσα να φτάσω και γω μέχρι εκεί..Να έφτανα αυτό τον ορίζοντα του...

Αυτός ο γνωστός άγνωστος...

Τον είδες στον ύπνο σου χθες πάλι. Ξύπνησες με αυτή την υπέροχη αίσθηση που σου αφήνει ένα κομμάτι σοκολατίνα-φράουλα στα χείλη..Τον έχεις ξαναδεί σε ταινίες, έχεις διαβάσει γι' αυτόν σε βιβλία, τόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για εκέινον και μόνο και το προσωπό του έχει εμφανιστεί σε φωτογραφίες με 1000 διαφορετικές μορφές.
Και το καλύτερο : τον αναγνωρίζεις πάντα, όπου κι αν εμφανιστεί-κι ας έχει διαφορετικό πρόσωπο κάθε φορά.
Για όσους-ες δεν καταλάβατε ακόμα μιλάω για τον άντρα και,για να γενικεύσω,τη γυναίκα της ζωής μας...Αυτό που με ανακούφιση θα αποκαλούσαμε"άλλο μας μισό". Δεν είναι ψέμμα ότι όλοι, ακόμα κι εκείνοι που δηλώνουν λιγότερο ρομαντικοί, ζουν με την ελπίδα ότι θα το βρουν...
Το ερώτημα όμως είναι "Υπάρχει το άλλο μας μισό;" Πόσες φορές παίδεψα το μυαλό μου και άκρη δεν έβγαλα. Όταν κάποιος σκέφτεται πώς θα είναι ο ανθρωπος που θα τον συμπληρώνει φέρνει στο μυαλό του έναν κλώνο του εαυτού του. Πολύ βαρετό... Φαντάσου να είσαι με κάποιον που να σας άρεσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα, να συμφωνείτε σε όλα, να σε καταλάβαίνει στα πάντα και να πηγαίνετε στα αγαπημένα σας μέρη-εκεί που πηγαίνατε και πριν δηλαδη. Κακά τα ψέμματα αλλά χωρίς ένα καβγαδάκι να ανάψουν τα αίματα δε λέει.
Και ξαναλέω : "Δεν είναι βαρετό;" Και αν το άλλο σου μισό βρίσκεται στο πρόσωπο μιας άκρως αντίθετης προσωπικότητας από σένα; Μα το να βρεις κάποιον που θα σε ολοκληρώνει σημαίνει ότι με το που θα τον γνωρίσεις θα νιωσεις σα να τον ήξερες χρόνια. Μέσα σου.
Τα ψέμματα,όπως είπαμε,τέλος. Όταν βρούμε κάτι που μας αρέσει αρκετά προκειμένου να το μετατρέψουμε εμείς σε αυτό που θα θέλαμε να είναι ξεχνάμε ότι έχει μια δική του μοναδική προσωπικότητα και-οκ-ετσι μας άρεσε αρχικά. Τι έγινε τώρα; μήπως περάσαμε το χαρακτήρα του για κανένα pc που θέλει αναβάθμιση; Ή μήως για καμιά συνταγή που λείπουν υλικά; Ξεχνάμε νομίζω ότι τις συνταγες τις φτιάχνει ο καθένας με το δικό του τρόπο-άλλος αλλάζει τα υλικά και αάλλος προσθέτει άλλα-επομένως ποτέ μια συνταγή δε μπορεί να είναι λανθασμένη. Τώρα, το αν λείπουν τα βασικά συστατικά, αυτό είναι άλλο-δε θα δέσει το γλυκό από την αρχή!
Εκεί λοιπόν που καθόμουν τις προάλλες σκεφτόμουν.. Υπάρχει άραγε αυτός που θα με ανέχεται ό,τι φάση και να περνάω; Απλά επειδή θα είμαι εγώ; Να είναι ευχαριστημένος μ'αυτό και να προχωράει χωρίς να κολλάει συνεχώς στα λάθη μου; Αυτός που όταν έχω νεύρα θα με παρηγορεί; Που όταν δε θα έχω όρεξη να βγω θα με καταλαβαίνει, δε θα με πιέζει σε τίποτα και θα μου αφήνει όσο χρόνο θέλω να βλέπω τους φίλους μου; Και φυσικά να μου αρέσει παραπάνω από "αρκετά".
Εκεί που καταλήγω πάντα είναι ότι για να τα έχει κάποιος όλα αυτά πρέπει να σκέφτεται μόνο εμένα. Και αυτό δε γίνεται, ούτε εγώ το θέλω στην πραγματικότητα. Άρα τι; Δεν υπάρχει το άλλο μου μισό;
Έχετε σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο το άλλο σας μισό να μην υπάρχει(ίσως γιατί είστε λίγο παραπάνω απαιτητικοί; Ίσως;;;), να υπάρχει αλλά να βρίσκεται σε πολλά διαφορετικά πρόσωπα(όχι, δεν είστε πολύ εύκολοι, απλά έχετε περισσότερες πιθανότητες να το βρείτε!!! :> ) Τώρα να είναι ένα και μοναδικό το βρίσκο λίγο δύσκολο γιατί φαντάζει απόλυτα ιδανικό...(είπαμε είμαστε αισιόδοξοι αλλά όχι κι έτσι!)
Πάντως εγώ κατέληξα. Δεν υπάρχει το άλλο μας μισό. Τουλάχιστον όπως εμείς επιμένουμε να το ονειρευόμαστε. Παρά εκείνο που θα βρεθεί στο δρόμο μας και θα προσεγγίζει περισσότερο αυτό που ταιριάζει στο χαρακτήρα μας εσωτερικά και εξωτερικά. Αυτό που συνήθως γίνεται είναι να ερωτευόμαστε κι όποιον πάρει ο Χάρος! Ωραία είναι δε λέω-όταν στο τέλος δε χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο!- Από την άλλη μόλις περνάει ο έρωτας-γιατί έρωτας είναι, θα περάσει!-βλέπουμε όλα τα στραβά του άλλου που δεν είχαμε δει στην αρχή που ήμασταν φουλ ερωτευμένοι! Η τελευταία περίπτωση και ιδανικότερη είναι να ερωτευτούμε και τελικά να μας ολοκληρώνει κι όλας.
Εμάνα πάντως, μέχρι να βρεθεί το άλλο μου μισό,ας με αφήσει να περνάω την εγωιστική φάση μου. Ξέρετε, αυτή που δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο παρά το πώς θα περάσεις καλά-με τους φίλους σου κυρίως. Καλά είναι κι έτσι. Χωρίς αυτόν.

Αισιοδοξία

Άνοιξε το παράθυρό της και το φως έλουσε το δωμάτιο..Δεν ήταν η μαγεία της προηγούμενης νύχτας αλλά η λάμψη της επόμενης μέρας που την έκανε να νιώθει πιο δυνατή...

Πάρνηθα

Μου ήρθε σήμερα το παρακάτω mail:

Τα SΜS της οργής

Ξεχείλισε η οργή για την οικολογική καταστροφή που προκάλεσε η πυρκαγιά στην Πάρνηθα- μάλιστα, για πρώτη φορά πολίτες, με διάθεση αυθόρμητης αντίδρασης, χρησιμοποιούν τις δυνατότητες των κινητών τηλεφώνων και το Διαδίκτυο για να οργανώσουν κινητοποιήσεις, αξιώνοντας την άμεση αναδάσωση των καμένων εκτάσεων.

Ήδη με SΜS (γραπτό μήνυμα στο κινητό) που έκανε χθες τον γύρο της Αθήνας έγινε γνωστό πως την ερχόμενη Κυριακή θα πραγματοποιηθεί διαδήλωση έξω από τη Βουλή σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ολιγωρία που επιδείχτηκε στην αντιμετώπιση της καταστροφικής πυρκαγιάς και με κύριο αίτημα να αναδασωθούν άμεσα οι πληγείσες περιοχές.
Κυριακή 8 Ιουλίου και ώρα 7 το απόγευμα όλοι έξω από τη Βουλή.
Απαίτησε την αναδάσωση όλων των καμένων εκτάσεων. Μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες απαίτησε δράση τώρα. Μη μείνεις άπραγος αυτήν την φορά. Προώθησε αυτό το μήνυμα σε όσους πιο πολλούς μπορείς και κατέβα στους δρόμους στην πιο μαζική συγκέντρωση για το περιβάλλον», αναφέρει το αγνώστου προέλευσης γραπτό μήνυμα, το οποίο παροτρύνει τους πολίτες να δείξουν ευαισθησία στα οικολογικά ζητήματα. Την ίδια ώρα «φωτιά» πήρε και το Διαδίκτυο από οργανώσεις, κινήσεις και πολίτες που επιθυμούν να συμβάλλουν στην αναδάσωση της Πάρνηθας. Βlog που έκανε την εμφάνισή του μόλις μία ημέρα μετά την εκδήλωση της πυρκαγιάς και φέρει τον τίτλο «Αναδάσωση» απευθύνει κάλεσμα προς τους πολίτες για τη συγκρότηση πρωτοβουλίας αφύπνισης και αναδάσωσης. «Κλείνουμε τα ΡC και τραβάμε στα βουνά» είναι το σύνθημα της ιστοσελίδας του συγκεκριμένου blogspot, που ζητά την ενεργοποίηση του ακτιβισμού μέσα από το Διαδίκτυο και την καλύτερη οργάνωση για το περιβάλλον.
Επίσης, την ερχόμενη Κυριακή στις 8 το πρωί, στο τελεφερίκ της Πάρνηθας, πολίτες που ασχολούνται με την ποδηλασία διοργανώνουν ποδηλατική βόλτα για τον γύρο της Πάρνηθας, μιας απόστασης περίπου 40 χιλιομέτρων. Η διαδρομή θα αρχίσει από το τελεφερίκ, θα περάσει από τον Αϊ-Γιώργη και ακολούθως από τις περιοχές Διάσελο Κυράς, Αγία Παρασκευή, Κλημέντι, Βούντιμα, Αυλώνας. «Σκοπός μας είναι να τραβήξουμε όσο περισσότερες φωτογραφίες μπορούμε», αναφέρουν στην ηλεκτρονική τους πρόσκληση, ώστε το αμέσως επόμενο Σαββατοκύριακο 14-15/7 να οργανώσουν στο Σύνταγμα ολοήμερη έκθεση φωτογραφίας για την αφύπνιση των πολιτών.
Παράλληλα, άλλοι blogers αποφάσισαν ως πρώτη αντίδραση να αποστείλουν email με κοινό περιεχόμενο σε υπουργεία, πολιτικά κόμματα, πολιτικούς και εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και στο διήμερο 5-6 Ιουλίου, στο οποίο θα αναφέρουν: «Φτάνει πια. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και αναζητούμε τρόπους δράσης. Δεν θα ανεχτούμε την επανάληψη των φαινομένων της "Πεντέλης" και των "αξιοποιήσεων" των ακτών».
http://anadasosi.blogspot.com/


δεν ξέρω αν θα καταφέρει κανείς από εσάς να πάει, τουλάχιστον διαδώστε σε όσους περισσότερους μπορείτε..

Τι να σκεφτείς;

Χθες
Άφησα στη μεση το διάβασμα και είπα να βγω μια βόλτα να χαλαρώσω γιατί δε γινόταν αλλιώς.Κατέβηκα από το σπίτι και πέρασα από τη φίλη μου να την πάρω να πάμε για καμιά ώρα περπάτημα. Εν τω μεταξύ, πριν φύγω, η μαμά μου είχε παρατηρήσει καπνό αρκετά μακριά από την περιοχή μας.Δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα ότι όλο και κάτι θα καιγόταν με τέτοια ζέστη. Στο δρόμο αστυνομίες, περιπολικά, πυροσβεστικές..Έτρεχαν η μία πίσω απ'την άλλη.Πάω στο σπίτι της φίλης μου και βλέπω την τηλεόραση ανοιχτή στον alpha.
"Πάμε καμια βόλτα;",της κάνω
"Πάμε" μου λέει,"αν και θα δείξει τα mad(music video awards) σε λίγο"
Κάτσαμε για λίγο στο δίπλα δωμάτιο να τα πούμε. Με το που ξαναπάμε δίπλα βλέπω το έκτακτο δελτίο στην οθόνη. Η Πάρνηθα...
"Πάμε",της λέω"δε θα δείξει mad σήμερα".
Κι άλλα περιπολικά..κι άλλα πυροσβεστικά...
Περπατούσαμε και καθώς γυρνούσαμε η ατμόσφαιρα είχε γεμίσει με κάτι που έμοιαζε να ειχε κόψει κάποιος χαρτί σε πολύ μικρά κομματάκια.
"Τι είναι αυτό;",της λέω μόλις έπεσε ενα πάνω μου και άφησε ένα μαύρο σημάδι στην μπλούζα.
Δε μου έδωσε σημασία..
Μετά από λιγό : "Στάχτες..",μου κάνει... Καιγόταν η πάρνηθα..
Το βράδυ που γύρισα σε όλο το μπαλκόνι αιωρούνταν τα μικρά μικρα κομματάκια.. Του χαρτιού.. Εκείνου που έκοψε αυτός που είχε τα νεύρα..ναι
Σήμερα
Το πρωί άνοιξα το παράθυρο και η μυρωδιά τα πρόδιδε όλα. Η ατμόσφαιρα θολή, ο αέρας βαρύς. Δεν ήξερα τι έπρεπε να σκεφτώ. Γι' αυτό δεν το έκανα..

Έβρεχε

Έβρεχε. Δεν έβρισκε ταξί να πάρει. Περπάτησε στη βροχή. Στην αρχή δειλά Δεν ήθελε να μουτζουρώσει τα μάτια της με μακιγιάζ. Είχαν προλάβει όμως και ήταν ήδη μουτζουρωμένα. Από πριν Δεν την ένοιαζε έτσι κι αλλιώς. Παραδόξως, της άρεσε η βροχή. Αυτή η υγρή αίσθηση πάνω στο δέρμα της ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή. Τη βοηθούσε να αφεθεί. Να απελευθερωθεί. Στιγμιαία… Δεν ήταν οι σκέψεις που τη φυλάκιζαν. Ήταν κάτι πολύ πιο βαθύ, πιο σκοτεινό. Πώς γίνεται να σε κρατάει δέσμιο ο ίδιος σου ο εαυτός; Δεν μπορούσε να απαντήσει σ’ αυτό. Να σε προδώσει; Επίσης γίνεται. Ήταν 3 χρόνια πριν. Τότε που έχασε εκείνη την ευκαιρία. Δεν του το συγχώρησε ποτέ. Δεν την είχε προδώσει ποτέ κανείς έτσι, ξανά. Τρία ολόκληρα χρόνια λοιπόν. Πώς πέρασαν έτσι… Μα ξέρεις τι λένε : «Όταν έχεις κάτι καινούργιο να ανακαλύπτεις-όπως τα μικρά παιδιά-τα χρόνια κυλούν φυσιολογικά. Όταν απλά ζεις για να αναπνέεις (και όχι το αντίθετο) τότε τα χρόνια τρέχουν. Και φεύγουν χωρίς να το καταλάβεις». Μα έτσι ήταν και εκείνη πια. Ένα έρμαιο του εαυτού της. Πάλι καλά που ανέπνεε ακόμα. Γιατί θα μπορούσε να μην το έκανε. Ούτε αυτό.

Ενός λεπτού σιγή

Ξέρεις πώς είναι να νιώθεις ότι έχασες τη ζωή σου όλο αυτόν τον καιρό;
Ξέρεις πώς είναι να μαθαίνεις πως εσύ ήσουν η φλόγα που εμπιστεύθηκε τη θάλασσα ότι δε θα τη σβήσει ποτέ-και τελικά το έκανε;
Ξέρεις πώς είναι να κλείνουν τις αναμνήσεις σου σε ένα κουτί και να τις καίνε;
Να σε αφήνουν άδειο από συναισθήματα, από όνειρα, αναίσθητο στη γη;
Δεν ξέρεις σίγουρα πώς είναι να αναρωτιέσαι αν έξιζε που τα έδωσες όλα.Σίγουρα όχι.
Και σίγουρα δεν ξέρεις τι θα πει "αγαπώ"...


Ναι, για σένα το 'γραψα.
Αν τώρα το διαβάζεις μην κάνεις τίποτα.
Απλά μείνε σιωπηλός.Λίγο. Για ένα λεπτό.Πολύτιμο.
Μόνο ένα λεπτό... Να πενθήσεις μαζί μου όσα έχασα... Εγώ... Εσύ... Η ζωή μας...

I am an Athens Lover !!!

Προσπαθώ να θυμηθώ πώς μας ήρθε εκείνη η φαεινή ιδέα και γελάω... Τελικά υπάρχουν φορές που αυτές οι αυθόρμητες, ξαφνικές και όμορφες ιδέες μπορούν να καταλήξουν σε κάτι πολύ καλό, που και να το είχες σχεδιάσει δεν υπήρχε περίπτωση να γελάσεις τόσο και να βγει και τόσο τέλειο..!Όλα άρχισαν όταν ο φίλος μου μού είπε ότι θα ήθελε να βγάλε μερικές φωτογραφίες στην Αθήνα επειδή φεύγει το Σεπτέμβρη για Λονδίνο και θα του λείψει πολύ.. Και δείχνοντάς μου μια φωτό στο κινητό του που είχε βγάλει στην Πλάκα μου είπε οτι του είχε φανεί πολύ ωραία και έτσι αποφάσισε να βγάλει κι άλλες.. Ήταν 5 ώρες περπάτημα αλλά άξιζε!Να σας παραθέσω και έναν διάλογο που είχαμε με έναν κύριο από μια ταβέρνα :
Κύριος : Would you like to eat something?
Εγώ : No thank you(και γελάω)
Κ: Where are you from?
E: Greece(ο φίλος μου ήθελε να πει Spain αλλά του τη χάλασα)
Κ: Eλάτε παιδιά, πείτε μου, από πού είστε;
Ε: Από Αθήνα
Κ: Πού να ξέρω, δε βλέπεις συνήθως Αθηναίους να βγάζουν φωτογραφίες την Αθήνα
Ε: Εμείς δεν είμαστε συνηθισμένοι Αθηναίοι! :)
Κ: Οι ασυνήθιστοι είναι και οι πιο ωραίοι!! (γέλια)

Και τώρα, μια μικρή γεύση από το photo-walk!! :

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Eκείνο το βράδυ...

Εκείνο το βράδυ ήταν που έφυγε. Το μόνο που πήρε μαζί του ήταν μια μικρή βαλίτσα με λίγα ρούχα στοιβαγμένα άτσαλα μέσα. Αυτό ήταν. Δεν άντεχε άλλο αυτό που γινόταν ανάμεσά τους. Το ταξί έτρεχε στους βρεγμένους δρόμους της πόλης. Και οι σκέψεις του έτρεχαν.. Σε έναν άλλο χρόνο. Δεν μπορούσε όμως να τις φτάσει.. Να τις αγγίξει.. Ήταν εκείνη τη στιγμή που ευχήθηκε να ήταν παιδί. Να σκέφτεται απλά, να χαίρεται απλά. Όλη αυτή η πολυπλοκότητα της ζωής δεν ήταν για’κείνον. Τουλάχιστον δεν είχε φανταστεί τίποτα από όσα συνέβαιναν στη ζωή του. Το ταξί τον άφησε σε μια παραλία. Εκείνος το ζήτησε. Όχι ότι είχε κάποια ανάμνηση από εκείνο το μέρος, μάλλον μια αυθόρμητη κίνηση θα την έλεγε. Αφού στάθηκε λίγο δίπλα στο δρόμο, με τα αμάξια να περνούν λίγα εκατοστά δίπλα του, σήκωσε τη βαλίτσα και με αργά βήματα πάτησε πάνω στην άμμο. Έκατσε με την πλάτη στο βράχο. Και εκεί, τον πήρε ο ύπνος..

Εκείνη ξύπνησε το άλλο πρωί. Είχε καθυστερήσει για τη δουλειά. Όταν είδε ότι κανείς δεν κοιμόταν δίπλα της δεν ανησύχησε. Πίστεψε ότι θα είχε φύγει νωρίτερα για δουλειά. Πολλή η κούραση στο γραφείο. Η διευθύντρια να της φωνάζει, τα αρπακτικά να γλυκοκοιτούν τη θέση της και ο μαλάκας από απέναντι ως συνήθως να της την πέφτει. Τον πήρε στο κινητό 2-3 φορές. Δεν το σήκωνε. Και πάλι δεν ανησύχησε τόσο. Φαντάστηκε ότι είχε πολλή δουλειά. Ήταν σίγουρη πως κάποια στιγμή που θα χαλάρωνε θα την έπαιρνε εκείνος. Η ώρα ήταν 7.30. Γαμώτο! Πάλι υπερωρίες..!

Η παραλία ήταν το καλύτερο μέρος που θα μπορούσε να είχε διαλέξει για να σκεφτεί. Το κύμα που έσκαγε απαλά, σε συνδυασμό με τις φωνές των ταξιδιάρικων πουλιών βοήθησαν τη σκέψη του να φτάσει τόσο μακριά που ούτε εκείνος δεν αναγνώριζε τις ίδιες του τις αναμνήσεις. Κάποια στιγμή αποφάσισε ότι μάλλον είχε σκεφτεί αρκετά. Πράγμα που δεν είχε ξανακάνει τόσο πολύ και συνεχόμενα. Σηκώθηκε. Είχε μουδιάσει ολόκληρος. Αλλά μπροστά στο μούδιασμα της ψυχής του αυτό δεν ήταν τίποτα. Το νερό της θάλασσας είχε ένα βαθύ μπλε χρώμα. Το χρώμα των μυστικών. Το κοίταξε λίγο και ένιωσε πόσο ήθελε να το νιώσει. Σα να τον φώναζε. Δεν μπορούσε να αντισταθεί. Αρχικά στα πόδια του. Και ύστερα σε όλο του το κορμί..

Ήταν αργά όταν γύρισε σπίτι. Είχε κ όλας νυχτώσει. Δεν τον βρήκε. Δε γίνεται να συμβαίνει αυτό. Και τότε ήταν που το κατάλαβε… «Μα που είσαι; Σ’αγαπώ…!Πότε θα το καταλάβεις…;»,φώναξε και η φωνή της ακούστηκε μέχρι τη θάλασσα…

(Ήταν μια πρωτοβουλία του streetspirit)

Next : Μathilde,Padrazo

Το ερωτηματολόγιο του Προυστ:

...κατα παραγγελία Μathilde&Shoorty

1 Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Nα τα έχω καλά με τον εαυτό μου και τη ζωή

2 Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η σκέψη ότι θα τον δω.

3 Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Σήμερα, με τις βλακείες που λέμε(και κάνουμε) με την αδερφή μου, ως συνήθως.

4 Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι

Οι διαφόρων ειδών αντιφάσεις

5 Το βασικό ελάττωμά σας;

Θα κάνω αυτό που θέλω!.-

6 Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Συναισθηματικά.

7 Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον ‘Ικαρο

8 Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Η γλυκιά Αμελί

9 Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Σαντορίνη και Ισπανία

10 Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Νομίζω πως ο Πολ Γκάλικο,η Ζωρζ Σαρρή και ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν θα ήταν η κατάλληλη απάντηση.

11 Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να είναι τολμηρός

12 … και σε μια γυναίκα;.
Να είναι ανεξάρτητη
13 Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Υann Tiersen, Isaac Albeniz

14 Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
David Usher-Black black heart

15 Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Αγάπη από εφτά κούκλες-Πολ Γκάλικο

16 Η ταινία που σας σημάδεψε;
Οι ζωές των άλλων.

17 Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Νικόλαος Γύζης,Pablo Picasso

18 Το αγαπημένο σας χρώμα;
Βαθύ μπλε-θαλασσί


19 Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Ότι οι άλλοι εκτιμούν αυτό που είμαι και αυτό που τους δείχνω.

20 Το αγαπημένο σας ποτό;
Baily’s

21 Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για ότι ήθελα πολύ να κάνω και δεν έκανα.

22 Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Τα «δήθεν» άτομα.

23 Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να είμαι στον κόσμο μου και να ονειροπολώ κοιτώντας τα αστέρια :Ρ

24 Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο θάνατος γιατί σου στερεί αυτό το όμορφο πράγμα που λέγεται ζωή.

25 Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν δε θέλω να με πρήξουν οι γονείς μου και όταν δε μου μένει να κάνω τίποτα άλλο,παρά μόνο αυτό.

26 Ποιο είναι το μότο σας;
Δεν προλαβαίνω τη ζωή μου!!!!(ξερει η mathilde)

27 Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Από φυσικά αίτια όταν θα έχω ζήσει αρκετά για να μην φοβάμαι πια

28 Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Τίποτα.Απλά να μoυ ρίξει ένα χαμόγελο και τότε θα καταλάβαινα πολλά(για μένα)

29 Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας… : /


Next...
Εν Πλω, street spirit,kallitexnes

Κάτι συμβαίνει στον πλανήτη που έμεις μάλλον αγνοούμε-ή κάνουμε πως αγνοούμε.Το κλίμα συνεχώς αλλάζει,το φαινόμενο του θερμοκηπίου επιδεινώνεται,η τρύπα του όζοντος μεγαλώνει,τα δάση όλο και λίγοστεύουν,οι πάγοι στους πόλους λιώνουν,η ξηρασία απείλει ολοένα και περισσότερες περιοχές του πλανήτη ενώ ακραία καιρικά φαινόμενα κάνουν την εμφάνισή τους από το πουθενά..Μα πού είναι ο άνθρωπος μέσα σε όλα αυτά...;Σημερα στις 19:00 στο Μεγαρο Μουσικής και σε σινεμά στην Αθήνα μπορείτε να μάθετε τι συμβαίνει..Περισσότερες πληροφορίες εδώ: www.ecoweek.gr

Τεστάκι προσωπικότητας :)

You Are An INFP

The Idealist You are creative with a great imagination, living in your own inner world. Open minded and accepting, you strive for harmony in your important relationships. It takes a long time for people to get to know you. You are hesitant to let people get close. But once you care for someone, you do everything you can to help them grow and develop. You would make an excellent writer, psychologist, or artist.

What's Your Personality Type?

Παραμύθι για έναν ξένο

Μέρος VI

«To τέλος του παραμυθιού»

Έφυγε αμίλητος αλλά μέσα του ήξερε πως αυτό δεν μπορούσε και δεν ήθελε να το κάνει. Άλλωστε προτιμούσε να αγαπάει απλά και αγνά όπως ήξερε, παρά να μπει σε έναν τέτοιο τρόπο σκέψης. «Όχι…όχι…», έλεγε συνεχώς και όλο έπεφτε σε βαθύτερη περισυλλογή. Τη σκέψη του διέκοψε ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο. Ήταν η κοπέλα. «Γεια σου», του είπε. «Πραγματικά, η συζήτηση που είχαμε με βοήθησε πολύ να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο και τον εαυτό μου. Ένιωθα πολύ αλαζονική που έκανα τέτοιες σκέψεις. Κατάλαβα όμως ότι ποτέ δεν πρέπει να πάψω να αναρωτιέμαι…» Την κοίταζε… Αυτή η γνώριμη λάμψη και εκείνη η ενέργεια που έπαιρνε από αυτή… Ένα ρίγος τον διαπέρασε. Όχι, δεν ήταν τα κρύο του δάσους.. «Ανακάλυψα κάτι… Κάτι πολύ μεγάλο, εκείνο το βράδυ… Ανακάλυψα εσένα… Η ψυχή σου πέταξε μπροστά μου και φανερώθηκαν όλα… Μα πώς μπορείς να έχεις τόσο ζεστή καρδιά..; Τόση αγάπη, δεκτικότητα και κατανόηση για τα πάντα..;» Η καρδιά του τώρα χτυπούσε δυνατά. Δε μιλούσε. Απλά την κοίταζε. Η ζεστασιά από την καρδιά του απλώθηκε σε όλο του το κορμί… «Μα ξέρεις τι συνέβη…; Την αγάπη αυτή που πλημμυρίζει την ψυχή σου την αγάπησα και ‘γω… Την ένιωσα να με αγκαλιάζει… Να βγαίνει σιγά σιγά από το βλέμμα σου και να πλημμυρίζει την ψυχή μου… Ερωτεύτηκα την ομορφιά σου… Μια ομορφιά που έχεις βαθιά μέσα σου και την άφησες απλόχερα μπροστά μου… Δεν ζήλεψα που αγαπάς έτσι. Που εγώ ίσως να μπορώ… Μάθε μου να αφήνω την ψυχή μου ελεύθερη... Μάθε μου τον κόσμο μέσα από την ψυχή σου…» Αυτό που ένιωθε τώρα σίγουρα δεν το είχε ξανανιώσει. Με το χέρι του άγγιξε τα μαλλιά και το απαλό της πρόσωπο. Εκείνη του έπιασε το χέρι στρέφοντας το βλέμμα της στον ουρανό. «Κοίτα», του είπε. «Ένα αστέρι πέφτει…». «Θα αγάπησε..»,της είπε. Και τη φίλησε..

Τότε ήταν που σηκώθηκα από τη θέση μου γιατί ήθελε να κατέβει. Τον ξανακοίταξα μια τελευταία φορά πριν βγει από τη μεσαία πόρτα του λεωφορείου. Έτσι λοιπόν αποφάσισα πως θα τον άφηνα να ζήσει για πάντα στη χώρα εκείνη.. Εκεί θα ήταν ευτυχισμένος… Σίγουρα..

Τελευταία ματιά

Και μετά μου λες να περιμένω...Να περιμένω τι; Μια ζωή που δε θα με περιμένει εκείνη..; Που θα μ'αφήσει πίσω της χωρίς καν να γυρίσει να με κοιτάξει...;Για μια τελευτεία ματιά... Δε μ'αρέσουν οι τελευταίες ματιές. Μένουν πάντα οι σκληρές, σκληρότερες αναμνήσεις... Και μας τυραννάνε...

Παραμύθι για έναν ξένο

Mέρος V

“Αναλαμβάνοντας δράση»

Tην άλλη μέρα έδωσε το φίλτρο σε έναν φαρμακοποιό, λέγοντας του πως πρόκειται για μίγμα σπάνιων βοτάνων που αν το πιεις ξεχνάς για πάντα δυστυχίες και αρρώστιες. Ήπιε μάλιστα και μια γουλιά μπροστά του για να τον πείσει ότι τίποτα δεν είχε να φοβηθεί, και εκείνος τότε πείστηκε και δέχτηκε να το πάρει για να το δώσει με τη σειρά του και αλλού… Έτσι και έγινε. Τη μέρα εκείνη χανόσουν ανάμεσα στον κόσμο. Τόσο μεγάλο ήταν το πλήθος που είχε μαζευτεί έξω από το φαρμακείο για να πιει λίγο από τον περιβόητο ζωμό…! Και μάλιστα χωρίς καμία ανταλλαγή! Αυτό θα πει τύχη! Εκείνη τη μέρα ήταν που συνέβη το αναπάντεχο- αυτό που χρόνια περίμεναν οι κάτοικοι της όμορφης χώρας. Οι ξένοι που είχαν πριν καιρό, καταστρέψει τις ζωές τους τώρα στέκονταν εκεί και τους χαιρετούσαν.. Έδιναν τα χέρια, τους αγκάλιαζαν, τους φίλαγαν, τους έλεγαν «ευχαριστώ»… Αφού μάζεψαν όλα τα πράγματα τους και επιβιβάστηκαν στα πλοία χάθηκαν στη γκρίζα ομίχλη που ταξίδευε και εκείνη πάνω από τα γαλάζια νερά.. Ξεκίνησαν για τη νέα ζωή που τους περίμενε… Μια ζωή με αληθινό νόημα, όπου θα ζούσαν στη χώρα τους με τους ανθρώπους τους πραγματικά ευτυχισμένοι…

Ο μάγος μας έμεινε ακόμα λίγες μέρες εκεί. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του συνάντησε μια άλλη μάγισσα, γριά πια, η όποια είχε χάρισμα να διαβάζει την ψυχή : «Εσύ γλυκέ μου, πονάς μέσα σου από την πολλή αγάπη που έχεις για τον κόσμο αυτό. Η αγάπη σου αυτή δε σ’ αφήνει να ερωτευτείς… Γιατί ο έρωτας είναι ένα συνονθύλευμα δυνατών συναισθημάτων. Και ξέρεις ποιο είναι το δυνατότερο και πιο ισχυρό συναίσθημα απ’ όλα; Το μίσος.. Το μίσος υπάρχει εκεί που υπάρχει και το πάθος, η ζήλεια… Άρα και εκεί που βρίσκεται και ο έρωτας… Χωρίς μίσος δεν μπορείς να νιώσεις…τον έρωτα…

(συνεχίζεται...)

Τα καταφέραμε!!!

Ναι!!!Η Ελλάδα τα κατάφερε να μπει τελικά στη Διεθνή Επιτροπή Φαλαινοθηρίας!!Η επόμενη κρίσιμη συνάντηση είναι 28-31/5/2007 όπου θα παρεβρεθεί στο Άνκορατζ της μακρινής Αλάσκας για να δώσει την αρνητική της ψήφο απέναντι στο ανελέητο κυνήγι των φαλαινών!!Μείνετε συντονισμένοι..Το θαλάσσιο οικοσύστημα μας έχει όλους ανάγκη...

Παραμύθι για έναν ξένο

Μέρος ΙV

“Η συνάντηση»

Η είσοδος της σκηνής τραβήχτηκε στο πλάι και ένα γυναικείο πρόσωπο ξεπρόβαλλε. Στη σκηνή μπήκε μια κοπέλα. Δεν ήταν εντυπωσιακά όμορφη, αλλά το πρόσωπο της έλαμπε σαν την Πούλια. «Γεια σου», του είπε. Εκείνος σαστισμένος τη χαιρέτησε και της έδειξε να κάτσει απέναντι του, πάνω σε ένα κομμάτι ύφασμα. «Έμαθα ότι ήρθες στη χώρα μας και ήρθα να σε βρω».Χρόνια ήθελα να σε συναντήσω αλλά δεν μπορούσα να φύγω… Είμαι τόσο χαρούμενη που επιτέλους σε βρήκα..» Εκείνος συνέχισε να την κοιτάει ενώ οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του σαν κύματα. Από τον τρόπο που μιλούσε η κοπέλα καταλάβαινε ότι δεν ήταν λίγα όσα είχε να του πει…Και ήδη του τα έλεγε. Με το βλέμμα της, τις κινήσεις της και αυτή την περίεργα εκθαμβωτική λάμψη.. Τη λάμψη της ψυχής..

Η κοπέλα πήρε μια ανάσα και συνέχισε: «Ποιος μας έφερε στη ζωή; Γιατί; Για να πολεμάμε ή για να παραδινόμαστε; Για να αγαπάμε η για να μισούμε; Πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η καρδιά κάποιου για να χωρέσει τα πάντα; Και η αγάπη; Η αγάπη τι είναι; Συναισθήματα χωμένα σε μια ψυχή ή μια ιδέα που αιωρείται πάνω από τα πέρατα του κόσμου; Και αν ναι, θα μπορέσει ποτέ αυτός να την αγγίξει; Και εγώ γιατί κάποιες φορές νιώθω ανίκητο μίσος; Όπως για αυτούς που κατέστρεψαν τις ζωές μας.. Δεν το θέλω-το νιώθω όμως. Και η ζωή γιατί αλλάζει τόσο εύκολα πρόσωπα; Γιατί δεν είναι πάντα-και απλά-γενναιόδωρη; Γιατί το δώρο της, να ζούμε, μπορεί να μας το πάρει τόσο εύκολα πίσω, όπως μας το έδωσε;» Αυτές, και άλλες τέτοιες απλές απορίες είχε η κοπέλα. Ο μάγος κατάλαβε, όχι από τον αριθμό των ερωτήσεων, αλλά από τη λάμψη στα μάτια της, ότι είχαν πολλά να πουν. Και ξεκίνησε: «Οι άνθρωποι φτιάχτηκαν όπως τα άστρα: Τόσοι πολλοί αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο. Τα άστρα μόνο όταν πέφτουν μπορούν να προσεγγίσουν το ένα το άλλο. Έτσι και οι άνθρωποι. Πρέπει να ρίξουν την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους για να έρθουν πιο κοντά. Καμιά φορά πρέπει να «πέσουν» κι οι ίδιοι…»

Όταν η κοπέλα έφυγε είχε αρχίσει πια να ξημερώνει. Μετά από λίγη σκέψη φανερά επηρεασμένος από την αναπάντεχη-αλλά ευχάριστη-επίσκεψη, πρόσθεσε και το τελευταίο συστατικό: ομορφιά…

Όχι, δεν πρόσθεσε αγάπη, γιατί δεν υπάρχει πουθενά ως συστατικό, ούτε καν στον κόσμο των μάγων. Βρίσκεται αλλού ριζωμένη βαθιά…
(συνεχίζεται...)

Παραμύθι για έναν ξένο

Mέρος ΙΙΙ

«Σε μια άλλη χώρα»

Με μια λάμψη του μυαλού οι δυο πολεμιστές βρέθηκαν στη χώρα του ενός. Μες στη μαγική του σφαίρα ο μάγος μας είδε πολλά… Είδε την ιστορία όπως ακριβώς του την είχε διηγηθεί ο δυστυχισμένος βασιλιάς, είδε επίσης από πού είχαν έρθει οι άνθρωποι που κατέστρεψαν τη χώρα και τι ζητούσαν. Η δική τους η χώρα, λέει, ήταν στην απέναντι ακτή της θάλασσας. Είχαν έρθει από εκεί αναζητώντας μια καλύτερη ζωή να τη ζήσουν. Όμως για μερικούς «καλύτερη ζωή» σημαίνει θυσίες εις βάρος των άλλων…Έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε όλοι τα ίδια όνειρα. Τα δκά τους πάντως ήταν πολύ διαφορετικά από εκείνα που είχαν οι κάτοικοι της μικρής μας χώρας. Απλά και όμορφα για απλούς και όμορφους ανθρώπους ήταν εκείνα τα όνειρα…

Ο μάγος διαισθάνθηκε βλέποντας τα κουρασμένα και γεμάτα σκοτεινή θλίψη πρόσωπα ότι έπρεπε να κάνει ότι μπορούσε όσο πιο γρήγορα γινόταν…Ένιωσε το μαύρο σύννεφο μελαγχολίας που περιπλανιόταν γύρω του. Κανείς εδώ δεν ήταν ευτυχισμένος. Ούτε «νικητές» ούτε «νικημένοι»…

Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισε να περιμένει μέχρι το άλλο πρωί. Ως τότε θα είχε το χρόνο που χρειαζόταν για να ετοιμάσει το κατάλληλο φίλτρο. Το φίλτρο των ευχών, όπως είναι γνωστό στον κόσμο των μάγων.. Ξεκίνησε προσθέτοντας δύο ηλιοτρόπια, τέσσερα κόκκινα τριαντάφυλλα, ένα φτερό από το πουλί της αγάπης, ένα κατάλευκο σύννεφο, τρία χρώματα από το ουράνιο τόξο(όποια εκείνος ήθελε), λίγη εμπιστοσύνη, μια μεζούρα αλληλεγγύη, πέντε γραμμάρια ειλικρίνεια και ένα λίτρο ζεστασιά… Καθώς ανακάτευε μια σκιά φάνηκε έξω από τη σκηνή, ενώ την ίδια στιγμή κάποιος ερχόταν με αργά βήματα προς το μέρος του…

(συνεχίζεται...)

Παραμύθι για έναν ξένο

Μέρος ΙΙ

«Μια ιστορία»

Ήταν ο βασιλιάς μιας μακρινής χώρας, που κάποτε ζούσε μες στη χαρά και το φως.. Με ξέγνοιαστους κατοίκους που ασχολούνταν κάθε μέρα με τις δουλειές τους και ό,τι άλλο τους ευχαριστούσε, νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο και για τον τόπο τους. Πάνω απ’ όλα ζούσαν απλά. Και όμορφα.

Μια μέρα έφτασε στη χώρα ένα μικρό σμήνος ανθρώπων, που αναζητούσαν έναν τόπο για ν μείνουν-όπως τους είπαν. Καλοί και δεκτικοί όπως ήταν εκείνοι, τους δέχτηκαν με χαρά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τους φιλοξένησαν μέχρι να φτιάξουν δικά τους σπίτια, τους βοήθησαν στις εργασίες τους.. Αυτά τον πρώτο καιρό. Γιατί τώρα πια το σμήνος είχε πολλαπλασιαστεί και μαζί μ’ αυτό και τα σπίτια τους, τα όποια είχαν καταλάβει πολύ μεγάλη έκταση σε σχέση με το μέγεθος της χώρας. Δεν ήταν αυτό όμως που τους ανησυχούσε. Όλο και περισσότεροι κάτοικοι δούλευαν πια για τους «ξένους». Οι άνθρωποι δεν είχαν πλέον χρόνο να ασχοληθούν με αυτά που τους ευχαριστούσαν και τους γέμιζαν τη ζωή, όπως τον παλιό καλό καιρό. Τώρα πλέον ζούσαν για να δουλεύουν για τους άλλους, ενώ η φτώχεια (όχι μόνο η οικονομική) ήταν ολοφάνερη…

«Τότε λοιπόν αποφάσισα και εγώ να έρθω να σε βρω καλέ μου μάγε», του είπε ο δυστυχισμένος βασιλιάς. Και συνέχισε : «Το μόνο που θέλω να σου ζητήσω είναι τη ζωή των υπηκόων μου και τη δική μου πίσω. Δώσε μας τη ζωή μας πίσω…Τη ζωή που ήταν γλυκιά σαν μέλι και φωτεινή σαν τον ήλιο. Δώσε μας ελπίδα…Και από εμάς ό,τι θες.» Αυτά του είπε και δεν ξαναμίλησε. Το μόνο που ακουγόταν τώρα ήταν το σιγανό κλάμα του και οι πρώτοι ήχοι της νύχτας. Οι σκέψεις περνούσαν σαν πουλιά από το μυαλό του μάγου, η μία πίσω από την άλλη. Αφού σκέφτηκε λίγη ώρα ακόμα, με μια αστραπιαία κίνηση ετοίμασε όλα όσα θα χρειαζόταν να πάρει μαζί για να φύγουν οι δυο τους. Πράγματα, υλικά αλλά και ένα σωρό από μαγικά μες στο τετραπέρατο μυαλό του.
(συνεχίζεται...)

Κατά στη φαλαινοθηρία, υπέρ στη ΖΩΗ !

Για σήμερα θα ήθελα να αφήσω απλά ένα σημείωμα περιβαλλοντολογικού περιεχομένου..Μπείτε όλοι στο site της Greenpeace www.greenpeace.gr
και βαλτε και σεις το χερακι σας-ή το προσωπάκι σας καλύτερα!- στο να καταφέρει να μπει η Ελλάδα στη Διεθνή Επιτροπή Φαλαινοθηρίας!
Άντε, τι περιμένετε;;;!

Παραμύθι για έναν ξένο

Μέρος Ι "Η αρχή"

Τον είδα μέσα στο λεωφορείο. Καθόταν σε μία θέση δίπλα στο παράθυρο. Σκυφτός. Μιλούσε. Κάτι έλεγε στον εαυτό του.. Ή σε όποιον θα είχε τη διάθεση να τον ακούσει.. Κάθισα δίπλα του, αλλά μάλλον ούτε εγώ είχα τη διάθεση να ακούσω αυτά που έλεγε, καθώς το επόμενο λεπτό είχα τα ακουστικά στα αυτιά μου και ξεχνιόμουν ανάμεσα σε Φάμελλο και Caiser Chiefs. Τον φαντάστηκα.. Σε έναν άλλο τόπο.. Σε έναν άλλο χρόνο. Να είναι ο εαυτός του, όχι μόνο για εκείνον.. Αλλά και για τους άλλους..

Και το παραμύθι ξεκινά…

Σε μια χώρα μακρινή, μακριά από λύπες και στενοχώριες, από άγριες νύχτες και συννεφιασμένους ουρανούς, ζούσε ένας μάγος. Όχι τόσο εντυπωσιακός στην όψη, μα αξιοθαύμαστος στην καρδιά. Το καλό ήταν το πρώτο του μέλημα. Αν και με κοφτερό μυαλό, γνωρίζοντας ό, τι υπήρχε και δεν υπήρχε από μάγια, ποτέ στη ζωή του δε χρησιμοποίησε σκοτεινή μαγεία, παρά μόνο όταν χρειάστηκε, κυρίως για να προστατέψει κάποιον. Ποτέ του όμως δεν κατάφερε να αγαπήσει και να αγαπηθεί με τη δύναμη που δίνει ο έρωτας.. Ούτε ερωτεύτηκε πραγματικά ποτέ. Αυτό όμως δεν τον απασχόλησε, ούτε τον προβλημάτισε. Ήξερε ότι είχε ένα μεγάλο χάρισμα, τη ζεστή του καρδιά. Που τον έκανε να αγαπά όλο τον κόσμο, ότι υπήρχε και κινούταν γύρω του. Γιατί λοιπόν να θέλει να αγαπά μόνο έναν άνθρωπο όταν μπορούσε κάτι πολύ μεγαλύτερο; Τουλάχιστον αυτό πίστευε-το ένιωθε όμως; Και πράγματι, τελευταία ένιωθε μέσα του ένα ανεξήγητο κενό, που όλο και μεγάλωνε.. Από τι να προερχόταν; Δεν ήταν σίγουρος να εξηγήσει. Γι’ αυτό και το προσπερνούσε. Η μέρα του έτσι κι αλλιώς ήταν γεμάτη από δραστηριότητες, μαγικά, ανθρώπους, τη φροντίδα των ζώων(ένας μάγος πάντα φροντίζει ζώα), και, όπως έκανε όλη του τη ζωή, να βοηθά όσους έχουν ανάγκη-και μη.

Μια συνηθισμένα όμορφη μέρα έφτασε στο κατώφλι του ένας ξένος. Ο μάγος μας τον βρήκε λιπόθυμο καθώς γυρνούσε στο σπίτι το βράδυ και αμέσως τον έβαλε να ξαπλώσει σε ένα από τα δύο κρεβάτια του μικρού, αλλά πολύ ζεστού, σπιτιού του. Αφού του έδωσε να φάει και του έφτιαξε ένα ζωμό από δυναμωτικά βότανα, ο ξένος συνήλθε και άρχισε να του διηγείται την ιστορία του…

(συνεχίζεται…)